เพลิงฉิมพลี
ตอนที่ 2
อัลบั้ม: อั้ม อธิชาติ ประกบ เบลล่า ราณี ใน "เพลิงฉิมพลี" ละครพีเรียดซ่อนปมฆาตรกรรม
อาการเจ็บป่วยด้วยโรคเลือดจางแบบกะทันหันของดาวเด่นทำให้ธรรพ์กับแขไขไม่ได้ไปหาณไตรที่ปาง ธรรพ์สงสารและเห็นใจว่าที่พี่สะใภ้มาก แต่แขไขกลับไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ชินเสียแล้วกับอาการป่วยเรื้อรังของน้อง เชื่อว่าหลังแต่งงานกับณไตร เธอคงจะมีโอกาสพาน้องไปรักษาตัวที่ต่างประเทศแบบจริงๆจังๆ
ฝ่ายหนานไตรเซ็งจัด ไม่สามารถสร้างความสนิทสนมกับเนื้อนางได้เลย เพราะมีแสงคำคอยกันท่าและขวางกลางตลอด เลยตัดสินใจกลับไปบ้านหิมวัตในเมืองเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ แต่กลับต้องอารมณ์เสียกว่าเดิม เมื่อต้องเจอศรีวัลลาขู่แกมบังคับให้แต่งงานกับแขไขโดยเร็วที่สุด
“แกไม่ต้องกลับไปปางอีกแล้วนะ ทำความสนิทสนมกับหนูแขไขซะ ฉันจะไปหาฤกษ์หมั้นกับคุณหญิงมาลัย”
“แม่นาย...ผมไม่แต่งงานกับแขไข ผมไม่เคยรัก ไม่เคยรู้จักแขไข แม่นายจับผมคลุมถุงชนไม่ได้”
“ฉันเป็นแม่นาย เป็นคนดูแลอาณาจักรหิมวัตแทนพ่อแกที่ตายไปแล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะเป็นคนเลือกสะใภ้ที่จะร่วมตระกูลด้วยตัวฉันเอง เอาสิณไตร...ถ้าแกกลับไป ฉันจะส่งคนไปเผาปางทิ้ง ดูซิว่าแกจะหนีไปซุกตัวที่ไหนได้อีก”
หนานไตรหงุดหงิดมาก หุนหันออกไปโดยไม่เหลียวหลัง ศรีวัลลาโกรธมาก เมื่อเห็นลูกชายคนเล็ก เลยระบายอารมณ์ใส่ ธรรพ์ต้องบอกให้ใจเย็นและอาสาจะเกลี้ยกล่อมพี่ชายเอง
หนานไตรหรือณไตรหัวเสียมาก ไม่ชอบใจเลยที่ถูกแม่บังคับและเจ้ากี้เจ้าการเรื่องแต่งงาน เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด แขไขผ่านมาเห็นก็หน้าเสีย เจ้าของปางหนุ่มเลยได้สติ ปรับสีหน้าเป็นปกติและชวนคุยตามมารยาทเจ้าบ้านที่ดี แขไขปลื้มมาก ใจมาเป็นกองและถือโอกาสขอไปเยี่ยมเขาที่ปางบ้าง แต่ณไตรปฏิเสธและขอตัวดื้อๆ แขไขมองตามด้วยความผิดหวัง ดาวเด่นซึ่งแอบดูตลอด สงสารเลยตัดสินใจปรากฏตัว
“คุณณไตรไม่อยากแต่งงานกับพี่ ใครมีตาก็ต้องดูออก คุณณไตรเขามองพี่แขไขเหมือนมองไส้เดือน กิ้งกือ”
แขไขพยายามสงบสติอารมณ์อย่างมาก “น้องดาว... กลับไปนอน ไม่สบายอยู่ใช่ไหม”
“กลับบ้านเถอะพี่แขไข ในบางกอกมีผู้ชายชอบพี่ตั้งหลายคน ทำไมต้องง้อคนที่เขาไม่อยากแต่งกับเราด้วย”
“เพราะพี่ณไตรคือผู้ชายที่เหมาะสมกับพี่ที่สุด”
“เหมาะสม...เพราะคุณหญิงน้ากับแม่นายพูดกรอกหูพี่ ไม่ใช่เหมาะสมเพราะคุณณไตรเขารักพี่แขไข”
แขไขฉุนขาด แหวลั่นให้น้องกลับไปพักที่ห้อง ดาวเด่นไม่มีทางเลือก ได้แต่ฮึดฮัดกลับห้องแบบเสียไม่ได้
ฝ่ายมาลัยเห็นลูกสาวอารมณ์ไม่ดีที่ถูกณไตรเมินเฉย เลยพยายามปลอบและให้กำลังใจ
“แม่พาลูกแขมาถึงนี่ เรื่องอะไรจะกลับไปให้อายคนทั้งวงสังคม ว่าเราไม่ได้แต่งงานกับพวกหิมวัต”
“พี่ณไตรไม่รักแข แขไม่วิ่งไล่ตามผู้ชายนะคะแม่”
“ลูกไม่ต้องทำอะไรเลยแขไข ลูกสาวของแม่จะต้องสูงสง่า สมเป็นลูกหลานเจ้าพระยา ศรีวัลลาต่างหากที่เป็นหนี้บุญคุณครอบครัวเรา เขาจะต้องดึงณไตรลงมากองแทบเท้าลูกสาวแม่”
ooooooo
ณไตรหรือหนานไตรไปเยี่ยมพ่อเลี้ยงอินถาพร้อมกับธรรพ์ สภาพปู่ที่ยังมีอาการอ่อนเพลียทำให้เจ้าของปางหนุ่มอดเป็นห่วงไม่ได้ พ่อเลี้ยงอินถาลูบหัวหลานชายคนโตด้วยความรักและเอ็นดูเหมือนเคย กำชับให้ดูแลสมบัติของตระกูลและปางหิมวัตอย่างดี อย่าให้ตกเป็นของคนอื่น
วันดีแม่บ้านสาวใหญ่ถือถาดยาเข้ามาพร้อมกับจันตาที่ถูกศรีวัลลาส่งมาสอดแนม พ่อเลี้ยงอินถาหอบหายใจแรง ธรรพ์จึงเรียกหายามาพ่นให้ แต่พ่อเลี้ยงไม่ค่อยให้ความร่วมมือนัก พยายามเบือนหน้าหนี แต่ธรรพ์ก็สามารถทำอย่างละมุนละม่อมจนพ่อเลี้ยงยอมสูดยาในที่สุด
จันตาแอบมองเหตุการณ์ทุกอย่าง แล้วไปรายงานศรีวัลลาบนเรือนใหญ่ ทั้งเรื่องณไตรไม่ยอมเข้าใกล้แขไข และเรื่องพ่อเลี้ยงอินถากำชับหลานชายคนโตให้ดูแลทรัพย์สมบัติของตระกูลไม่ให้ตกเป็นของคนอื่น
“นี่คงเห็นฉันเป็นคนอื่น กลัวว่าฉันจะแย่งมรดกที่แบ่งให้หลานรัก ถึงได้คอยเสี้ยมสอนให้ลูกชายแข็งข้อกับฉัน ฉันล่ะเกลียดนัก ไอ้พ่อเลี้ยงอินถา เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมต้องมาคอยดูแลรักษากันสักที!”
ศรีวัลลาย้ำให้จันตาจับตาดูณไตรไม่ให้กลับไปปางอีก ส่วนธรรพ์เริ่มทำตามที่แม่บอก ด้วยการเกลี้ยกล่อมพี่ชายให้อยู่บ้านต้อนรับและทำความรู้จักแขไข ณไตรมองมาอย่างรู้ทัน แล้วบอกถึงสาเหตุที่กลับมาวันนี้
“ที่ฉันกลับมา ไม่ใช่ว่าจะมาดูหน้าว่าที่เจ้าสาวคนที่แม่นายยัดเยียดให้หรอก บุญคุณมันควรจะตอบแทนกันด้วยวิธีอื่น ไม่ใช่เอาตัวเข้าไปแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก”
“พี่พูดเหมือนมีผู้หญิงที่รักอยู่แล้ว คุณแขไขเธอก็เป็นคนดีนะครับ”
“ความดีกับความรัก มันคนละเรื่องกัน”
“พี่ณไตรไม่ลองให้โอกาสคุณแขไขหน่อยหรือครับ ถ้ามีอะไรไปกันไม่ได้ ก็ถือว่าได้เปิดโอกาสรู้จักกันแล้ว”
ณไตรส่ายหน้ายิ้มๆแพ้ทางคารมหว่านล้อมของน้องชาย จนยอมรับปากจะพาแขไขเที่ยวในวันรุ่งขึ้น
วันเดียวกันที่ปางหิมวัต...ไม่มีใครรู้ว่าผู้จัดการหนุ่มคนใหม่หายไปไหน แม้แต่ม่อนดอยที่ทำตัวเหมือนเงาตามตัว ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาตอนที่หนานไตรหายตัวไป แสงคำชอบใจมาก บรรยากาศในปางเลยกลับมารื่นรมย์อีกครั้ง เขาพยายามทำตัวใกล้ชิดเนื้อนางเหมือนเคย คำฝายคอยขวางเป็นระยะๆ ไม่อยากให้เนื้อนางเสียหาย โดยมีส้มปอยตามดูเหตุการณ์ทุกอย่างห่างๆ ผิดหวังและเสียใจมากที่แสงคำไม่มีสายตาไว้มองใครเลยนอกจากเนื้อนาง
ฝ่ายณไตรคิดหนักต้องพาแขไขไปเที่ยวในเมือง แต่แล้วแผนบางอย่างก็ผุดในหัว เลยซ้อนแผนแม่ด้วยการพาว่าที่คู่หมั้นไปซื้อของในเมือง แต่หลอกให้ช่วยเลือกซื้อข้าวของ อุปกรณ์การเรียน ของเล่นเด็ก รวมทั้งขนมนมเนยต่างๆไปให้เด็กชาวบ้านที่ปาง ธรรพ์ช่วยพูดให้พี่เหมือนเคย ว่าคงซื้อไปบริจาค แต่ดาวเด่นดันโพล่งออกมาว่าอาจจะแอบมีเมียซุกอยู่ ศรีวัลลากับมาลัยเต้นผ่างจนยศกรต้องปรามไว้ แขไขเลยพูดทั้งน้ำตาคลอ
“พี่ณไตรซื้อของเยอะแยะ พอแขถามก็บอกว่าในปางไม้มีโรงเรียน มีครูผู้หญิงสอนหนังสือ”
เวลาเดียวกันที่ปางหิมวัต...เหล่าคนงาน ชาวบ้านและเด็กๆร่าเริงกันใหญ่ที่ผู้จัดการหนุ่มคนใหม่ขนข้าวของมากมายมาให้เลือกสรร เนื้อนางพลอยมีความสุขไปด้วย และยอมพูดดีๆกับเขาเป็นครั้งแรก
“อีกหน่อยฉันคงต้องฝากหนานไตรซื้อหนังสือเรียนของตัวเองบ้าง”
“คุณอยากลงไปเลือกเองไหมเนื้อนาง ผมจะพาไป”
เนื้อนางไม่ทันตอบ ผู้จัดการหนุ่มก็ต้องผละจากไปเสียก่อน เมื่ออินวิ่งหน้าตื่นมาบอกว่ามีเสือบุกเข้ามาขโมยกินลูกช้าง และตอนนี้แสงคำล่วงหน้าไปล่ามันในป่าแล้ว หนานไตรร้องสั่งให้ม่อนดอยไปหยิบปืนคู่ใจของเขาบนเรือน พวกสร้อยฟ้าไม่เห็นด้วย กลัวเขาเป็นอันตราย เช่นเดียวกันคนงานอื่นๆ แต่หนานไตรไม่สนใจประกาศกร้าว
“ผมจะไม่ปล่อยให้คนอื่นไปเสี่ยงฝ่ายเดียว ผมเป็นผู้จัดการ ผมมีหน้าที่ดูแลทุกอย่างในปางนี้”
ระหว่างที่หนานไตรออกไล่ล่าเสือหัวขโมยในป่าพร้อมพวกแสงคำ คณะของศรีวัลลา ซึ่งนอกจากธรรพ์ ยังประกอบด้วยมาลัย แขไข ดาวเด่น จันตาและบัวผุด มุ่งหน้าจากบ้านหิมวัตในเมืองสู่ปาง เพื่อไปดูหน้าครูสาวที่สังหรณ์ว่าจะเป็นต้นเหตุให้ณไตรเปลี่ยนไปและไม่ยอมกลับบ้านหนานไตรหรือณไตรแห่งตระกูลหิมวัต ไม่รู้ตัวว่าความวุ่นวายจะมาถึง เขาวิ่งตามคนงานชายสองสามคน โดยมีอินแกะรอยและนำทางไปสมทบแสงคำ ไม่รู้เลยว่าควาญช้างหนุ่มกำลังเล็งที่หัวเขาจากบนต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลกันนั้น!
ooooooo
แสงคำไม่ได้ยิงผู้จัดการคนใหม่อย่างที่ต้องการ แต่เลือกปรากฏตัวให้เห็นหลังจากนั้นไม่นาน อธิบายเสียงเรียบว่าเสือตัวการหายลับเข้าป่าลึกแล้ว ตั้งแต่พวกหนานไตรย่างเข้ามาในบริเวณ ผู้จัดการคนใหม่หน้าเสียแต่ไม่ท้อถอย มุ่งมั่นจะออกล่าเสือให้ได้ เพื่อแก้มือและพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเขาจะเป็นผู้นำของคนที่นี่ได้
ฟากเนื้อนางกับคำฝายนั่งไม่ติด แต่ช่างฟ้อนสาวดูจะอาการหนักกว่า จนเพื่อนรุ่นพี่อดเย้าไม่ได้ว่าเป็นห่วงหนานไตรหรือ เนื้อนางหันขวับ อึกๆอักๆบอกว่าทำไมเธอต้องเป็นห่วงผู้จัดการคนใหม่ด้วย คำฝายเลยแกล้งพูดยิ้มๆ
“ก็เขาทำท่าชอบตั๋ว ทำท่าเหมือนจะจีบตั๋วไปเป็นแม่หญิงของเขา”
“พี่คำฝาย...พูดไปเรื่อยนะ หนานไตรเขามีน้ำใจ ไม่ได้มาจีบอะไรสักหน่อย”
“หนานไตรสนใจตั๋วออกนอกหน้า ใครก็เห็น อ้ายแสงคำก็เห็น มีแต่ตั๋วเท่านั้นที่แกล้งไม่เห็นคนเดียว”
แต่ที่ทำให้เนื้อนางร้อนรนสุด คือหมื่นหล้าประกาศจะตามเข้าป่าไปล่าเสือกับหนานไตรด้วย หลานสาวคนเดียวเพียรห้ามด้วยความเป็นห่วงเท่าไหร่ พ่ออุ๊ยแห่งปางหิมวัตก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ
“ตาเป็นคนเก่าแก่ที่นี่ รู้จักป่านี้กว่าทุกคน ไอ้ยักษ์ตัวเดียวจะปล่อยให้เพ่นพ่านเสียศักดิ์ศรีหมื่นหล้าได้ยังไง”
ระหว่างที่ปางหิมวัตกำลังวุ่นวายเรื่องออกล่าเสือ ...คณะของศรีวัลลาก็เถียงกันไม่หยุดหย่อน เพราะมาลัยจะไม่ยอมให้ดาวเด่นตามไป กลัวจะไม่สบายเป็นตัวถ่วงและไม่อยากให้ไปทำตัวขวาง คอยแดกดันแขไขเรื่องแต่งงาน แต่ดาวเด่นยืนกรานจะไปให้ได้ ร้อนถึงยศกรซึ่งต้องกลับไปจัดการธุระสำคัญกับผู้ว่าฯ ตัดสินเด็ดขาดให้ลูกสาวคนเล็กไปด้วย ดาวเด่นลอยหน้าลอยตาเยาะเย้ยแม่กับพี่สาว...ทิ้งดาวไว้ที่นี่ไม่ได้หรอกค่ะ ดาวจะไปกับพี่แขไขด้วย!
ฝั่งแสงคำมองผู้จัดการหนุ่มด้วยแววตาดูถูก แกล้งแขวะว่าไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ก็ได้ แค่ล่าเสือให้พวกตนจัดการก็น่าจะเรียบร้อยไม่มีปัญหา แถมพูดเป็นนัย
ให้ต่างคนต่างอยู่ คนเมืองไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับคนพื้นเมือง หนานไตรรู้ดีว่าควาญหนุ่มหมายถึงเรื่องเนื้อนาง เลยจงใจพูดเพื่อยืนยันเจตนารมย์
“แต่ผมไม่เหมือนคนอื่น ผมเป็นผู้จัดการที่อยากร่วมทุกข์ร่วมสุขกับทุกคน”
“คำพูดหวานๆมันซื้อใจคนงานที่นี่ไม่ได้หรอก”
“ไม่ใช่คำพูด ผมจะใช้หัวใจของผมแลกกับหัวใจของคนที่นี่ต่างหาก”
ท่าทางและน้ำเสียงมั่นใจของผู้จัดการหนุ่มทำให้แสงคำสังหรณ์บางอย่าง...หวังว่าอีกฝ่ายคงไม่คิดแลกหัวใจกับเนื้อนาง หนานไตรดูออกถึงความกังวลของควาญหนุ่ม เลยย้ำให้เข้าใจอีกครั้ง
“ทุกคน...แสงคำ ผมจะใช้หัวใจผมแลกหัวใจทุกคนในปางนี้...ไม่ว่าใคร”
เวลาเดียวกันที่โรงครัวของปางหิมวัต...พวกสร้อยฟ้าบ่นไม่หยุดว่าเป็นเพราะแสงคำแท้ๆที่ไร้ฝีมือ ผู้จัดการหนุ่มคนใหม่เลยต้องไปเสี่ยงล่าเสือด้วย เนื้อนางกับคำฝายทนไม่ได้ ออกรับหน้าแทนควาญหนุ่ม เลยถูกพวกสร้อยฟ้าหาเรื่องแดกดัน และลามไปเรื่อยถึงเรื่องเนื้อนางทำท่าเหมือนจะจับปลาสองมือ ยั่วทั้งแสงคำและหนานไตร
เนื้อนางเหลืออดโพล่งออกไป “แล้วถ้าฉันไม่ต้องเลือก แต่มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาหาเองล่ะ”
สร้อยฟ้าตอกกลับว่าเชื้อไม่ทิ้งแถว เนื้อนางคงมีแม่เป็นแบบอย่างชอบยั่วผู้ชายให้ตีกัน คำฝายจะตอบโต้แทน แต่เนื้อนางโบกมือห้ามเสียก่อน และเป็นฝ่ายสวนด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“หยุดปากพล่อยว่าแม่เนื้อนาง ไม่มีใครตรงนี้รู้ความจริง มีแต่พวกชอบใจต่ำ ไม่อยากเห็นคนอื่นดีกว่า”
“ถูก...ชาวบ้านแตกแยกคืองานของเรา แหม...จะให้พวกฉันหยุดปากได้ยังไง แกพูดเองว่าเสน่ห์แรงจนผู้ชายทั้งปางคลานมาสยบแทบเท้า นึกว่าดีเด่กว่าพวกฉันนักหรือ กะอีแค่ฟ้อนแง้นได้...ใครก็ฟ้อนได้ย่ะ”
ขาดคำ กำปุ้งก็จะหงายตัวฟ้อนแง้นให้ดูบ้าง คำฝายอดไม่ได้ถีบกลางตัวจนกำปุ้งล้มกลิ้งไม่เป็นท่า รัญจวนเห็นลูกน้องคู่หูโดนแกล้ง เลยตั้งท่าจะเอาเรื่อง คำฝายไม่กลัว แหวกลับว่าอีกฝ่ายด่าเนื้อนางก่อน สมควรโดนดีแล้ว
รัญจวนทนไม่ไหวโต้กลับ “ข้าจะด่าให้ยิ่งกว่านี้อีก นังเนื้อนางมันระริก อยากมีผัวจนตัวสั่น เที่ยวชายตาให้ท่าคนโน้นคนนี้ที แต่ผู้จัดการเขาไม่โง่มาเลือกผู้หญิงชาวบ้าน หลานควาญแก่ๆ มีแต่ตัวอย่างเอ็งหรอก”
เนื้อนางไม่ยอมโพล่งตอบ “ถ้าหนานไตรคิดแบบนั้น เขาคงไม่หันมามองพวกแม่ครัวอย่างพี่เหมือนกันพวกที่หวังนักหวังหนา ว่าผู้ชายจะพาออกไปเป็นคุณนายนอกปาง มันคงช้ำใจตาย ดักดาน ขึ้นคานอยู่ในปางนี้!”
ooooooo
หมื่นหล้าตามไปช่วยพวกหนานไตรล่าเสือจนได้ ผู้จัดการหนุ่มไม่อยากให้ควาญช้างใหญ่หักโหม กลัวอาการป่วยจะทรุดเลยพยายามห้ามไว้ แต่หมื่นหล้าก็ไม่ยอม อาสานำทางให้ โดยไม่สนว่าใครจะพูดยังไง ส่วนเนื้อนางเป็นห่วงตามาก ยิ่งตาลืมซองยาประจำตัวไว้ที่เรือนยิ่งร้อนรน สุดท้ายจึงตัดสินใจตามไปให้ในป่า
ขณะที่พวกหนานไตรไล่ล่าเสือกันอย่างขะมักเขม้น ...คณะของศรีวัลลาก็มาถึงหน้าเรือนพักของผู้จัดการปางหิมวัต ม่อนดอยเป็นคนรับหน้าและแจ้งข่าวไม่ค่อยดี ว่าผู้จัดการคนใหม่ออกไปล่าเสือตั้งแต่เช้ายังไม่กลับ ธรรพ์พยายามกล่อมให้ทุกคนกลับเข้าเมืองก่อน เพราะไม่แน่ใจว่าณไตรจะกลับออกมาเมื่อไหร่ แต่ศรีวัลลากับแขไขไม่ยอม อยากไปดูให้เห็นกับตาว่าครูสาวที่ณไตรพูดถึงหน้าตาเป็นยังไงกันแน่
การมาถึงของคณะศรีวัลลาสร้างความแตกตื่นให้แก่เหล่าคนงานในปางมาก โดยเฉพาะม่อนดอยกับคำฝาย กังวลแทนเนื้อนาง เพราะรู้มาว่าแม่นายใหญ่แห่งตระกูลหิมวัตตั้งใจมาดูหน้าครูสาวประจำปาง
ต่างจากพวกสร้อยฟ้า กำปุ้งและรัญจวน ที่มีท่าทางประจบสอพลอแม่นายใหญ่อย่างเห็นได้ชัด ศรีวัลลาก็ชอบใจมาก แม้จะรังเกียจเดียดฉันท์คนบ้านดอยมากแค่ไหน แต่ก็คิดจะเลี้ยงเอาไว้ใช้ เป็นหูเป็นตาคอยสอดส่องลูกชายคนโตให้ศรีวัลลาประกาศจะไปดูโรงเรียนในปาง ม่อนดอยกับคำฝายเตรียมตั้งรับอยู่แล้ว และรับสมอ้างเป็นครูสอนเด็กๆแทนเนื้อนาง ศรีวัลลากับแขไขตั้งใจจับผิดเต็มที่ ไม่เหมือนธรรพ์ที่ดูจะเป็นมิตรกับทุกคน จนคำฝายประทับใจมาก
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แม่นายอยากมาตรวจงานในปาง ว่าคนงานอยู่กันสบายดีหรือเปล่า”
ม่อนดอยกับคำฝายช่วยกันตอบว่าทุกคนสบายดีและทำงานตามที่ได้รับมอบหมายอย่างไม่มีปัญหา ศรีวัลลากับแขไขไม่อยากเชื่อ แต่ธรรพ์ก็ไม่ปล่อยให้คิดนาน รีบกล่อมให้กลับไปพักบนเรือน คำฝายรอจนคณะเจ้านายลับร่างไปแล้ว ก็อดบ่นกับม่อนดอยไม่ได้ หมั่นไส้
คณะชาวเมืองใจแทบขาด ม่อนดอยเข้าใจว่าคำฝายอยากจะตบแม่นายใหญ่ คำฝายตาเหลือก รีบปฏิเสธและบอกว่าหมายถึงจันตากับบัวผุดต่างหากที่กร่างไม่หยุด
ม่อนดอยต้องปรามให้ใจเย็นๆ “อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยคำฝาย อยู่ห่างไว้เป็นดีที่สุด ยิ่งถ้ารู้ว่าแกมารับสมอ้างเป็นครูแทนเนื้อนาง มีหวัง...แกถูกเชือดสับ หั่นและจุดไฟเผา”
“ไอ้บ้าม่อนดอย อย่าขู่สิวะ คนยิ่งกลัวๆ...ดีแล้วที่เนื้อนางไม่ได้อยู่ตรงนี้”
ฝ่ายเนื้อนางตามเอายาไปให้ตาจนได้ถึงในป่าลึก หมื่นหล้าไม่พอใจมากและสั่งให้แสงคำไปส่งเนื้อนางที่ปาง หนานไตรไม่อยากให้สองหนุ่มสาวอยู่ตามลำพัง เลยขอให้หมื่นหล้ากลับไปกับเนื้อนาง ส่วนตนจะอยู่ล่าเสือกับแสงคำ ควาญช้างใหญ่ไม่ทันจะเถียง เสียงคำรามของเสือตัวร้ายก็ดังกึกก้องทั้งป่า คณะล่าเสือกระชับปืนเตรียมพร้อม กวาดตามองรอบๆด้วยความระแวดระวัง หนานไตรเป็นห่วงเนื้อนางเลยตัดสินใจสั่งการ
“หมื่นหล้าอยู่กับเนื้อนางที่นี่ ผมกับแสงคำจะไปตามมันเอง”
แต่หมื่นหล้าไม่ยอม ยืนกรานตามความตั้งใจเดิม “ข้าต้องเป็นคนยิงมัน มันกินลูกช้างของข้า”
ขาดคำก็หันไปสั่งคนงานสองคนให้อยู่เป็นเพื่อนหลานสาวสุดที่รัก แล้วเดินนำคณะล่าเสือที่เหลือเข้าไปในป่า แสงคำยังมีท่าทีลังเล อยากอยู่ดูแลเนื้อนาง แต่ช่างฟ้อนสาวกลับไล่ให้ตามไปช่วยตา แสงคำจำยอมแบบเสียไม่ได้ หนานไตรรั้งท้าย ขยับไปกระซิบบอกให้ระวังตัว เนื้อนางพยักหน้ารับคำ มองตามหลังทุกคนด้วยความเป็นห่วง
ooooooo
ท่าทางจ้องจับผิดของศรีวัลลากับแขไขทำให้คำฝายแทบนั่งไม่ติด กำชับกับม่อนดอยใหญ่ ว่าห้ามหลุดปากเป็นอันขาดว่าเธอสวมรอยรับสมอ้างเป็นครูแทนเนื้อนาง ม่อนดอยรับปากแกนๆ บ่นว่าอีกฝ่ายคิดมากเกินไป คำฝายเลยต้องเตือนสติว่าสัญชาตญาณผู้หญิงรุนแรงมาก และพวกแม่นายคงอาละวาดแน่ ถ้ารู้ว่าเนื้อนางเป็นครูที่นี่
ความระแวงของคำฝายไม่ได้เกินจริงเลย แขไขไม่เชื่อนักว่าคำฝายจะเป็นครูแค่คนเดียวในปาง ธรรพ์พยายามกล่อมให้คลายใจ เพราะทุกคนก็ได้เห็นหน้าคนงานส่วนใหญ่แล้ว ศรีวัลลาสนับสนุนว่าที่ลูกสะใภ้เต็มที่ เถียงว่าอาจจะหลุดรอดตาไปบางคน ดาวเด่น
ทนฟังไม่ไหว แขวะกลับว่าน่าจะตามไปส่องทุกเรือน จะได้รู้ว่ามีใครซุกซ่อนจริงหรือไม่ ศรีวัลลากับมาลัยฉุนมาก แต่ทำได้แค่ส่งสายตาดุๆไปให้ ดาวเด่นไม่สะทกสะท้านเพราะถือว่าตัวเองพูดความจริง
ระหว่างที่เนื้อนางต้องอกสั่นขวัญแขวนกับการหนีเสือ...พวกสร้อยฟ้านินทากันสนุกปากถึงเรื่องการมาถึงของคณะศรีวัลลา ฉับพลันก็นึกได้ว่าเนื้อนางหายไป ไม่อยู่ต้อนรับแม่นายใหญ่ที่โรงเรียนเหมือนคนอื่นๆ รัญจวนพยายามปะติดปะต่อเรื่องราว แล้วยิ้มบางๆเมื่อนึกบางอย่างได้
“สวยๆฉลาดๆอย่างข้า พอเดาออก คำฝายมันไปโรงเรียน อ้างว่าเป็นครูรับหน้าแม่นายแทนเนื้อนาง”
“ฉลาดเป็นที่สองรองจากคุณพี่ เห็นด้วยค่ะ...กำปุ้งว่าคราวนี้โรงเรียนที่นังเนื้อนางมันดัดจริตให้ผู้ชายมาช่วยกันสร้างนี่แหละ จะเป็นตัวไล่มันให้กระเด็นออกไปจากปางนี้ซะเอง”
สามคนเหยียดยิ้มร้าย พูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย “เรื่องนี้...แม่นายต้องรู้!”
ขณะที่คำฝายกับม่อนดอยวางแผนจะช่วยเนื้อนาง ...ช่างฟ้อนสาวก็วิ่งอย่างไม่ลดละ หวังไปแจ้งพวกหมื่นหล้าว่าเสือตัวร้ายเพ่นพ่านอยู่แถวแคมป์ที่พัก ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกเรื่อยๆ ทำให้เส้นทางดูวกวนและลื่นมากขึ้นทุกที เนื้อนางตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง จนชนเข้ากับหนานไตรโดยบังเอิญ
เนื้อนางรีบบอกเรื่องเสือร้าย หนานไตรเลยบอกให้เธอคอยที่นี่ ไม่อยากให้ไปเสี่ยงอันตราย แต่เนื้อนางยืนยันจะไปกับเขาด้วย ผู้จัดการหนุ่มใจอ่อนให้กับตาดำขลับหวานซึ้งนั้น ยอมให้เธอวิ่งตามมาด้วย แต่เพราะทางชื้นแฉะจากฝน ทำให้ทั้งสองพลัดลื่นตกจากเนินเขาไปด้วยกัน!
เสียงกรีดร้องของเนื้อนางดังไปทั่วป่า แสงคำกับหมื่นหล้าหันขวับ รีบวิ่งตามเสียง กลัวจับจิตว่าเนื้อนางจะมีอันตราย เวลาเดียวกันที่ป่าอีกด้าน หนานไตรเอาตัวรองรับเนื้อนางเพื่อกันแรงกระแทก แต่ข้อเท้าเธอก็แพลงจนเดินไม่ไหว ผู้จัดการหนุ่มจึงตัดสินใจอุ้มเธอไปหาที่พักและหลบฝนแทน
ฟากหมื่นหล้ากับแสงคำกลับถึงแคมป์ในเวลาไม่นานหลังจากนั้น หัวเสียมากเมื่อทราบว่าเนื้อนางวิ่งไปตามพวกตนโดยลำพัง แสงคำเดือดเนื้อร้อนใจมากและรีบผลุนผลันออกไปตามทันที
ฝ่ายเนื้อนางกับหนานไตรเดินวนหาที่พักครู่ใหญ่ จึงเลือกได้ห้างส่องสัตว์บนต้นไม้ เนื้อนางปีนขึ้นไปด้วยความยากลำบากเพราะขายังเจ็บ แต่เพราะไม่อยากใกล้ชิดผู้จัดการหนุ่มมากจนเกินไปเลยกัดฟันทน หนานไตรเห็นทุกอย่างและตัดสินใจขยับตัวประคอง และค่อยๆช่วยพยุงเธอขึ้นบนห้างได้สำเร็จ โดยไม่มีท่าทีล่วงเกินแม้แต่นิดเดียว
ด้านพวกสร้อยฟ้า...ตั้งท่าจะฟ้องแม่นายใหญ่เรื่องเนื้อนางจริงๆอย่างที่คำฝายนึกกลัว เลยตัดสินใจวางแผนร่วมกับม่อนดอย แกล้งทำผีหลอกระหว่างทางที่พวกนั้นยกขันโตกไปให้แม่นายใหญ่บนเรือนผู้จัดการ พวกสร้อยฟ้าขวัญหนีดีฝ่อ เช่นเดียวกับพวกจันตาและบัวผุดที่ผ่านมาเห็นโดยบังเอิญ หนีป่าราบเป็นที่สะใจแก่คำฝายและม่อนดอยยิ่งนัก
เมื่อศรีวัลลาทราบเรื่องก็หัวเสียมาก นอกจากจะอดขันโตกแล้วยังต้องเสียเวลามาฟังเรื่องไร้สาระของบรรดาสาวใช้อีกด้วย ธรรพ์อาสาไปสำรวจหาผีให้ระหว่างที่จันตากับบัวผุดไปช่วยกันทำอาหารเย็นใหม่ ดาวเด่นมองมาเซ็งๆ อดรำคาญไม่ได้ที่มีแต่เรื่องไร้สาระตั้งแต่มาถึงที่นี่ ส่วนแขไขต้องข่มอารมณ์เดือดพล่าน หงุดหงิดทุกอย่างในปาง ตั้งแต่เรื่องความสะดวกสบายจนเรื่องครูสาวที่ยังหาตัวไม่เจอ!
ooooooo
สายฝนในป่ายังร่วงลงมาไม่ขาดสาย หนานไตรเห็นเนื้อนางหนาวสั่น เลยต้องปลอบให้คลายกังวล พร้อมกับสัญญาจะพากลับไปแคมป์ทันทีที่ฝนหยุด เนื้อนางพยักหน้าน้อยๆ แต่ไม่วายบ่นว่าป่านนี้ตาคงเป็นห่วงแย่
หนานไตรยิ้มบางๆแล้วแหย่ “นึกว่าคุณจะพูดว่าแสงคำเป็นห่วง”
“อ้ายแสงคำต้องเป็นห่วงเนื้อนางอยู่แล้ว”
“รู้หรือเปล่าเนื้อนาง อาจจะมีคนเป็นห่วงคุณมากกว่าแสงคำ”
สองหนุ่มสาวสบตากันเหมือนตกในภวังค์ชั่วขณะ และเป็นเนื้อนางที่ได้สติก่อน พร้อมกอดตัวเองด้วยความหนาวเหน็บ หนานไตรเป็นห่วง ตัดสินใจขยับไปใกล้และค่อยๆดึงเธอมากอด หวังใช้ไออุ่นจากร่างกายช่วยบรรเทาอาการหนาวสั่น เนื้อนางพยายามขืนตัวไว้ ความใกล้ชิดกับเขาไม่ได้ทำให้อุ่นแต่ยิ่งทำให้หนาวสั่นยิ่งกว่า หนานไตรยืนยันว่าไม่คิดล่วงเกิน แต่เนื้อนางยังใจแข็ง ขอร้องให้เขาปล่อยเธอจะดีกว่า หนานไตรยอมในที่สุดและเย้ายิ้มๆ
“ไม่ต้องหนีไปนั่งไกลๆอีกนะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก บนนี้มันนอนไม่ค่อยสบาย”
ระหว่างที่เนื้อนางและหนานไตรต้องติดแหง็กด้วยกันสองต่อสองในป่าลึก...แสงคำวิ่งวนตามหาให้วุ่น แทบคลั่งเมื่อดูเหมือนจะไร้วี่แววว่าช่างฟ้อนคนงามหายไปไหน เช่นเดียวกับทางด้านพวกศรีวัลลา ร้อนรนแทบนั่งไม่ติด เป็นห่วงณไตรที่ต้องติดฝนกลางป่า ไม่รู้จะหาทางกลับได้เมื่อไหร่
ศรีวัลลากำชับให้ธรรพ์ส่งคนออกตามหา หากพรุ่งนี้ลูกชายคนโตยังไม่กลับ แขไขเป็นกังวลไม่ต่างกัน อยากปรับทุกข์กับธรรพ์ แต่ต้องตกใจตื่นก่อนเพราะเครื่องปั่นไฟดับกลางดึก ธรรพ์ปลอบไม่ให้กลัวเพราะเป็นเรื่องปกติของที่นี่ คำฝายกับม่อนดอยลอบสังเกตการณ์ห่างๆจากด้านนอก อมยิ้มให้กันเมื่อได้ยินเสียงแม่นายโวยที่ไฟดับ
“คนเมือง...จะมาทนลำบากกลางป่ากลางดอยได้กี่วัน เดี๋ยวก็เปิดแน่บ หนีกลับบ้านแทบไม่ทัน!”
ค่ำคืนนั้นผ่านไปด้วยความยากลำบากสำหรับทุกคน...แสงคำกับหมื่นหล้าร้อนใจมาก เพราะยังหาตัวเนื้อนางไม่พบ ที่สำคัญเธอหายไปกับหนานไตร ส่วนแขไขนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงว่าที่คู่หมั้นหนุ่ม ธรรพ์ต้องปลอบไม่ให้คิดมากและกล่อมให้เธอไปนอน ทั้งที่แอบเสียใจเพราะเธอไม่เคยแลมาทางเขาเลย ฟากหนานไตรกับเนื้อนาง หนุ่มสาวตัวต้นเหตุที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงกลับนอนซบไหล่กันบนห้างส่องสัตว์อย่างมีความสุข
เช้าวันต่อมา...เนื้อนางรู้สึกตัวตื่นด้วยความเขินปนประหม่า เมื่อค้นพบว่าตัวเองใช้บ่าหนาของผู้จัดการหนุ่มนอนหลับสบายทั้งคืน หนานไตรยิ้มเอ็นดู แกล้งบอกว่าไม่กล้าขยับตัวมากเพราะกลัวเธอตื่น เนื้อนางอึ้งไปอึดใจ แล้วเอ่ยขอบคุณเสียงเบา ผู้จัดการหนุ่มเย้าว่าไม่อยากได้คำขอบคุณ แต่อยากได้อย่างอื่นมากกว่า
“ผมขอเป็นรอยยิ้มได้ไหม ยิ้มสวยๆตอนเช้า เห็นแล้วสดชื่น มีกำลังใจทั้งวัน”
ขณะที่หนานไตรกับเนื้อนางสบตากันด้วยความสนิทชิดเชื้อมากกว่าเคย...ทางด้านปางหิมวัตก็ร้อนเป็นไฟ เมื่อพวกสร้อยฟ้าแล่นไปฟ้องแม่นายใหญ่แต่เช้า เรื่องคำฝายปลอมเป็นครูและเนื้อนางต่างหากที่เป็นตัวจริง!
คำฝายถูกตบจนเลือดกบปาก แต่ไม่ยอมให้ใครมาว่าร้ายหรือซักไซ้เรื่องเนื้อนาง พวกสร้อยฟ้าร่วมมือกับพวกจันตาเป็นการชั่วคราว ลงไม้ลงมือกับคำฝายจนน่วม ม่อนดอยสงสารอยากให้บอกความจริงแก่แม่นายใหญ่ แต่คำฝายใจเด็ดไม่ปริปาก ธรรพ์ทนไม่ไหวเข้าห้าม แขไขหันขวับ ไม่เข้าใจว่าจะห้ามทำไม
ธรรพ์มองทุกคนด้วยสายตานิ่งสงบแล้วตอบเสียงเรียบ “พี่ต้องห้ามครับคุณแข ยังไงพวกเขาก็ทำงานให้เรา มีอะไรก็พูดจากันดีๆ อย่าให้ใครมาว่าเราป่าเถื่อน ทำร้ายคนงาน บ้านเมืองมีกฎหมายนะครับ”
ooooooo
เนื้อนางกลับถึงแคมป์ช่วงสายวันเดียวกัน
แสงคำตั้งท่าจะเอาเรื่องหนานไตรเต็มที่ที่พาตัวช่างฟ้อนสาวหายไปทั้งคืน แต่เนื้อนางโพล่งขึ้นก่อนว่าพลัดตกเขาเมื่อวานนี้ แถมมีฝนตกหนัก ข้อเท้าก็แพลง เลยต้องติดแหง็กบนห้างส่องสัตว์กับหนานไตร ออกมาไม่ได้เพราะกลัวเป็นอันตรายไปกว่านี้
แสงคำทำหน้าไม่อยากเชื่อ มองไปทางผู้จัดการคู่ปรับอย่างไม่ไว้ใจ แต่หนานไตรก็ตัดบทเสียก่อน
“หมื่นหล้ากับเนื้อนางรออยู่ที่นี่ก่อน ผมจะกลับไปเอารถมารับ เนื้อนางจะได้ไม่ต้องเดิน”
“ไม่ต้องลำบากหรอกหนานไตร เราดูแลกันได้ ฉันดูแลเนื้อนางมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว”
ขาดคำก็ยิ้มเยาะ ย่อตัวให้เนื้อนางขึ้นหลังแบกกลับไปที่ปางเหมือนที่เคยทำตลอด หนานไตรตาลุกวาวด้วยความหึงหวง เจ็บแค้นยิ่งนักที่เข้าใกล้ตัวเนื้อนางไม่ได้อย่างแสงคำสักที
ขณะที่สงครามชิงนางระหว่างแสงคำและหนานไตรกำลังจะเริ่ม ฟากแขไขและศรีวัลลาก็เดือดปุดไม่แพ้กัน เมื่อได้ยินธรรพ์บอกให้ใจเย็นๆ และขอร้องให้หยุดลงโทษคนงานโดยไม่ไต่สวน
“ไม่ใช่คนงานพวกนี้หรือครับ ที่ทำให้ปางหิมวัตยิ่งใหญ่ได้ เรามาที่นี่เพราะอยากรู้เรื่องผู้หญิงคนเดียว อย่าทำให้ทุกอย่างบานปลาย ถ้าพี่ณไตรกลับมารู้เรื่องนี้เข้า คิดหรือครับว่าพี่ณไตรจะยอมกลับไปที่บ้านอีก”
“ท่าทางแกจะรักที่นี่เหมือนพี่ชายแกอีกคนแล้วนะธรรพ์”
“ผมยังไม่รักที่นี่หรอกครับ แต่ผมเห็นว่าทำไมพี่ณไตรชอบที่นี่ พี่ต้องการพิสูจน์ตัวเอง ถึงไปล่าเสือกับคนงาน”
“ฉันว่ามันกำลังหลงผู้หญิงที่ชื่อเนื้อนางนั่นต่างหาก ฉันอยากเห็นหน้าเนื้อนาง”
“ถ้าแม่นายอยากเห็นเนื้อนาง แล้วก็ไม่ต้องเสียพี่ณไตรไป แม่นายเชื่อผมสักครั้งนะครับ”
คำสัญญาของธรรพ์ทำให้ทุกคนยอมสงบลง ลูกชายคนเล็กของบ้านหิมวัตรีบไปดักระหว่างทางเดินในปางทันที เมื่อทราบจากคนงานว่าคณะของผู้จัดการหนุ่มกลับมาแล้ว และนั่นก็ทำให้เขาได้เห็นเนื้อนาง ครูสาวที่กลายมาเป็นต้นเหตุของความขัดแย้งตั้งแต่บ่ายเมื่อวานจนถึงเวลานี้!
หนานไตรหรือณไตรตกใจมากเมื่อเห็นหน้าน้องชายคนเดียว แต่ยังตั้งสติทัน แกล้งย้อนถาม ทำเหมือนรู้จักอีกฝ่ายในฐานะลูกชายแม่นายศรีวัลลา เจ้าของปางหิมวัต ธรรพ์อึ้งไม่แพ้กัน แต่เมื่อเห็นสายตาแกมบังคับของพี่ชายเลยต้องยอมเลยตามเลย เขาปรายตาไปทางเนื้อนาง เพ่งพินิจแล้วถึงบางอ้อในความสวยที่คงจะทำให้พี่ชายเขาหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น หนานไตรเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามแก้สถานการณ์
“เชิญคุณธรรพ์ที่เรือนพักดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องล่าเสือให้ฟัง”
ธรรพ์ยอมทำตามคำสั่งเป็นนัยๆของพี่ชาย แต่ไม่วายส่งยิ้มให้เนื้อนางเล็กน้อย ก่อนจะผละไปกับหนานไตร ทิ้งแสงคำให้คาดคั้นม่อนดอยเสียงเข้มว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมลูกชายแม่นายใหญ่ถึงจ้องเนื้อนางตาไม่กะพริบแบบนั้น ที่สำคัญคณะของแม่นายใหญ่จะมาที่นี่ทำไม ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยโผล่หน้ามาดูงาน!
“ก็จะมาเล่านี่แหละ รู้เปล่าตอนไปล่าเสือกันน่ะ ในปางนี่ก็มีเสือตัวเมียอาละวาด มันจะฆ่ากันตายแล้ว”
หนึ่งในเสือตัวเมียที่เกือบถูกซ้อมจนน่วมอย่างคำฝายก็กำลังโต้ตอบพวกสร้อยฟ้าที่เล่นหมาหมู่ ลากเธอไปซักไซ้ในโรงครัว เดือดจัดเมื่อถูกเยาะเย้ยถากถางว่าเนื้อนางคงถูกเฉดหัวจากปางเร็วๆนี้
“เนื้อนางไม่ได้ทำผิดอะไร หน้าไหนจะมาไล่ ข้ามศพอีคำฝายไปก่อน”
ขาดคำก็ถูกตบหน้าเต็มแรง แต่เพื่อนรุ่นพี่ของเนื้อนางก็ไม่ยอมแพ้ ฮึดสู้สวนกลับจนพวกสร้อยฟ้าเริ่มแหยง ยิ่งคำฝายบ้าเลือด ยกเก้าอี้จะทุ่มใส่หน้า เลยถอยกรูดไม่เป็นท่า...ฝากไว้ก่อนเถอะอีคำฝาย!
หลังจัดการกับพวกสร้อยฟ้า คำฝายก็แบกร่างอ่อนแรง หน้าบวมเป่งและผมเผ้ากระเซอะกระเซิงกลับไปเรือนหมื่นหล้า เนื้อนางตกใจมาก ถามเสียงสั่นว่าเพื่อนรุ่นพี่ไปโดนอะไรมา เช่นเดียวกับแสงคำและหมื่นหล้าที่มองมาด้วยความอยากรู้ คำฝายถอนใจยาว ก่อนจะโพล่งออกไปอย่างเหลืออดและหมดแรง
“จะฆ่ากันตายก็เพราะเรื่องเนื้อนางเป็นครูนี่แหละ”
ooooooo
ไม่ใช่แค่พวกหมื่นหล้าที่หน้าเสีย เมื่อรู้ว่าคณะของศรีวัลลาตามมาดูหน้าเนื้อนางถึงปาง หนานไตรหรือณไตรก็ตกใจไม่แพ้กัน ยิ่งได้ยินจากธรรพ์ว่าแม่กับว่าที่คู่หมั้นสาวตั้งท่าจะเอาเรื่องเนื้อนาง ก็อดบ่นไม่ได้
“อะไรกัน แค่เนื้อนางเป็นครูสอนเด็ก แม่นาย แขไขกับคุณหญิงถึงกับอาละวาดเลยเหรอ แล้วนี่อยู่ไหน”
ธรรพ์ถอนใจยาว “ผมขอร้องให้กลับเข้าเมืองไปก่อน แต่รับรองว่าแม่นายกลับมาอีกแน่ๆ แม่นายอยากเห็นหน้าเนื้อนางให้ได้ ผู้หญิงคนเมื่อกี้ใช่ไหมครับเนื้อนาง...สวยมาก”
“ครั้งแรกที่ฉันเห็นเนื้อนางฟ้อนแง้น ฉันแทบไม่เชื่อสายตาว่าจะมีผู้หญิงสวยขนาดนี้ แต่นอกจากความสวย ถ้าแกได้รู้จักเนื้อนาง แกจะชื่นชมความคิดกับจิตใจที่รักศักดิ์ศรีตัวเอง”
ท่าทางเหมือนหนุ่มคลั่งรักของพี่ชายทำให้ธรรพ์อดยิ้มตามไม่ได้ แต่ก็หนักใจแทนไม่น้อย เพราะรู้ดีว่าศรีวัลลาคงไม่มีวันยอมแน่ เพราะหมายมั่นปั้นมือไว้แล้วจะจับคู่ณไตรกับแขไข
“พี่ก็รู้ว่าแม่นายหวงพี่ไว้ให้คุณแขไข พี่ถึงไม่พูดเรื่องเนื้อนางให้พวกเราได้ยินเลย”
“ฉันเป็นคนใหม่ของที่นี่ กำลังปรับตัวให้เข้ากับพวกเขา ไม่อยากให้ใครมาทำให้มีปัญหา”
“ถ้าเนื้อนางรู้ว่าพี่เป็นณไตรเจ้าของปาง ไม่ใช่ผู้จัดการหนานไตร เขาอาจตาโต แล้วช่วยให้คนอื่นยอมรับพี่”
“เนื้อนางไม่ใช่ผู้หญิงเทิดทูนคนรวย ไม่ได้รักสบาย ไม่ได้จ้องจับผู้ชายรวยๆเหมือนที่พวกรัญจวนด่าว่า”
ณไตรเป็นห่วงเนื้อนาง ขอร้องให้น้องชายช่วยปิดเรื่องช่างฟ้อนสาวเป็นความลับสักระยะหนึ่ง รวมทั้งเรื่องตัวตนแท้จริงของเขาด้วย ยังไม่พร้อมจะให้ใครรู้สถานะจริงว่าเขาเป็นเจ้าของปาง ไม่ใช่แค่ผู้จัดการ โดยเฉพาะเนื้อนาง...
ฟากศรีวัลลากลับถึงบ้านหิมวัตบ่ายวันเดียวกัน มาลัยบ่นกับยศกรสามีนายพลอย่างหัวเสียที่ไปเสียเที่ยว ไม่เจอณไตร แถมต้องเจอเรื่องบ้าบอจากบรรดาคนงานอีก ศรีวัลลามองมาเครียดๆ พยายามกล่อมให้ใจเย็น ธรรพ์รับปากจะจัดการทุกอย่าง แล้วอีกไม่นานณไตรต้องกลับมาดูตัวแขไขอย่างที่ทุกคนต้องการแน่ แต่มาลัยยังเคือง ประกาศกร้าวให้กลับบางกอกทั้งครอบครัว ไม่อยากอยู่รอว่าที่คู่หมั้นของลูกสาวคนโตโดยไม่มีหวัง
แขไขไม่ยอมกลับ แต่ขอให้คนอื่นกลับก่อน ศรีวัลลาชอบใจที่ว่าที่ลูกสะใภ้สู้ไม่ถอย แขไขยิ้มรับ
“สิ่งไหนที่พี่ณไตรรัก แขก็รักด้วย แขจะไปช่วยงานที่ปางไม้ ถ้าพี่ณไตรต้องการครู แขก็จะเป็นให้เอง”
เมื่อจนหนทางจะห้ามปราม มาลัยกับยศกรเลยต้องเก็บกระเป๋ากลับบางกอก พร้อมเร่งให้ลูกสาวคนเล็กเตรียมตัวด้วย แต่ดาวเด่นกลับขออยู่กับแขไขเพราะเป็นห่วง ไม่อยากให้อยู่ตามลำพังกับพวกบ้านหิมวัต
“ในเมื่อคุณหญิงน้าตามใจพี่แขไขก็ต้องตามใจดาวด้วย คิดดีๆนะคะ ปล่อยพี่แขไขไว้ที่นี่คนเดียว ชาวบ้านเขารู้เจตนาคุณหญิงน้า แล้วเอาไปโพนทะนาว่าปล่อยลูกสาวไว้ที่นี่...ให้อยู่จับผู้ชาย”
มาลัยจะค้าน แต่ยศกรกลับเห็นดีเห็นงามด้วย “ไม่มีแต่...ถ้าแขไขจะอยู่ที่นี่ ก็ต้องมีดาวเด่นอยู่ด้วย!”เวลาเดียวกันที่เรือนพักผู้จัดการปางหิมวัต...
หนานไตรกับธรรพ์ต้องรับศึกหนัก เมื่อเนื้อนางบุกมาถามหาความจริงเรื่องโรงเรียนที่หนานไตรจงใจปกปิดศรีวัลลาจนเกิดเรื่องวุ่นวายในปาง ธรรพ์ต้องชี้แจงเสียงอ่อนแทน
“แม่นายไม่ได้ห้ามเรื่องโรงเรียนหรอกครับ ท่านแค่ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เลยอยากรู้จักคนที่เป็นครู ไม่ได้มีเรื่องอะไรร้ายแรงอย่างที่คิดกัน ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ ผมธรรพ์ครับ ลูกชายแม่นาย”
เนื้อนางเห็นท่าทีสุภาพของเจ้านายหนุ่มก็ยิ้มรับ และแนะนำตัวง่ายๆ “เนื้อนางค่ะ...ฉันเป็นครู ฝากคุณธรรพ์ขอบคุณแม่นายด้วยนะคะที่อนุญาตให้เด็กๆได้เรียนหนังสือ ถ้ามีโอกาสฉันก็อยากจะขอบคุณแม่นายด้วยตัวเอง”
ธรรพ์ยิ้มบางๆพูดเป็นนัยว่าคงได้เจอกันในไม่ช้า หนานไตรหน้าเจื่อน เสนอตัวไปส่งเนื้อนางที่เรือนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ แต่ช่างฟ้อนสาวปฏิเสธจะกลับเองพร้อมกับคำฝาย ธรรพ์อยากช่วยพี่ชาย เลยแกล้งออกคำสั่งให้ผู้จัดการปางคนใหม่ไปส่งเนื้อนางถึงเรือน แถมไล่ให้ไปนอนเรือนพักคนงานอีกต่างหาก เพื่อความสมจริง หนานไตรชอบใจมาก ส่งยิ้มขอบคุณมาให้ ก่อนจะผละไปพร้อมกับเนื้อนางและคำฝาย ทิ้งธรรพ์ให้มองตามด้วยสายตาหนักใจ
ooooooo
คำฝายอยากเปิดโอกาสให้ผู้จัดการหนุ่ม เลยแอบปลีกตัวหนีไปตอนไหนไม่รู้ เนื้อนางหัวเสียมากต้องอยู่ตามลำพังกับหนานไตร เลยพยายามเดินให้ถึงเรือนเร็วที่สุด หนานไตรไม่ยอมแพ้ เร่งฝีเท้าตามเพื่อคุยกับเธอ แต่ไม่ทันได้อ้าปาก แสงคำก็โผล่มาแทรกและจูงเนื้อนางแยกไปต่อหน้าต่อตา!
หนานไตรโกรธมาก ตัดสินใจแอบตามไป ทันได้ยินสองหนุ่มสาวคุยกันเรื่องตอนไปล่าเสือ เนื้อนางปลอบให้แสงคำทำใจให้สบาย ตัวเองไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับผู้จัดการหนุ่ม แค่ติดฝนอยู่ด้วยกันเท่านั้น
“อ้ายเชื่อใจเนื้อนาง ถ้าหนานไตรมันคิดชั่วแตะต้องให้เนื้อนางเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ อ้ายจะฆ่ามันกับมือ”
เนื้อนางตกใจกับอารมณ์รุนแรงของอีกฝ่าย แสงคำยืนยันว่าจะทำจริงๆถ้าหนานไตรคิดร้ายกับเธอ เนื้อนางต้องบีบแขนเขาเบาๆ ปลอบประโลมให้คลายความกังวลใจ พร้อมเอ่ยเสียงอ่อน
“ขอบคุณที่หวังดีกับเนื้อนางมาตลอด เนื้อนางโชคดีมีอ้ายแสงคำ พี่คำฝาย แล้วก็ตาเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต”
แสงคำกุมมือเธอไว้อย่างยินดี ไม่รู้เลยว่าหนานไตรเห็นทุกอย่างและมองมาด้วยแววตาผิดหวัง...
เนื้อนางกลับถึงเรือนก็ตรงไปกอดหมื่นหล้าด้วยความรักและคิดถึง รายงานเสียงใสว่าไม่มีปัญหาเรื่องโรงเรียน เป็นแค่ความเข้าใจผิดกันเท่านั้น แสงคำอดสงสัยไม่ได้ เพราะได้ยินจากคนเก่าคนแก่ว่าพ่อเลี้ยงอินถา เจ้าของปางมีลูกชาย เหตุใดถึงไม่ส่งมาดูแลปาง แต่กลับส่งผู้จัดการมาแทน หมื่นหล้านิ่งเงียบ เหมือนไม่อยากพูดถึง
“ข้าไม่รู้ เรื่องเก่าๆบางเรื่อง ข้าก็ไม่อยากจะจำให้รกสมอง ตอนนี้แม่นายเป็นเจ้าของปางนี้ ข้ารู้แค่นั้น”
น้ำเสียงเคร่งเครียดของหมื่นหล้าทำให้ไม่มีใครกล้าซักอีก มีเพียงเนื้อนางที่ยิ้มร่า โผกอดตาด้วยความโล่งใจ พร้อมบอกว่าอยากเจอศรีวัลลาสักครั้ง เพื่อกราบขอบคุณที่อนุญาตให้มีโรงเรียนในปางระหว่างที่แขไขเตรียมตัวเตรียมใจจะทำทุกอย่างให้ณไตรหันมามอง ชายหนุ่มต้นเรื่องก็พลุ่งพล่านอย่างหนัก หึงหวงเนื้อนางที่มีแสงคำข้างกายตลอด จนต้องไปกระโดดน้ำตกระบายอารมณ์ ม่อนดอยมองผู้จัดการคนใหม่ที่มาขออาศัยเรือนพักด้วยความสงสารและเห็นใจ รู้ดีว่าอีกฝ่ายตกหลุมรักเนื้อนางอย่างจัง เลยเสนอตัวช่วยเต็มที่ หนานไตรยิ้มขอบคุณ ก่อนจะขอตัวไปเดินเล่น และจุดหมายคือเรือนเนื้อนาง...ไม่เห็นหน้าเจ้า ขอเห็นหน้าเรือนก็ยังดี
ด้านพวกสร้อยฟ้า...หาเรื่องเนื้อนางไม่หยุดหย่อน ยิ่งได้ยินจากพวกคนงานหนุ่มที่ออกล่าเสือ ว่าเนื้อนางหายไปกับหนานไตรทั้งคืน ยิ่งย่ามใจแกล้งประจานต่อหน้าคนงานในโรงครัว ว่าช่างฟ้อนสาวยั่วและให้ท่าหนานไตร คำฝายทนไม่ไหวออกรับหน้าแทนเหมือนเคย รัญจวนเลยได้ทีแขวะถึงแม่เนื้อนางเหมือนเคย
“หรือจะเถียงว่าแม่แกไม่ได้ปั่นหัวนายฝรั่งเพราะอยากมีผัวดีๆ สุดท้าย...ก็ถูกเขาเขี่ยทิ้งให้ตรอมใจตาย”
คำฝายจะพุ่งไปเอาเรื่อง แต่เนื้อนางโพล่งออกมาเสียก่อน “หยุด...พี่คำฝาย เราก็เห็นอยู่แล้วว่าคนพวกนี้ความคิดมันต่ำ เราไม่คิดร้ายดูถูกใคร ถือว่าเราใจสูงกว่า คนใจต่ำก็ให้มันรวมกลุ่มกัน เราอย่าเข้าใกล้ให้เสนียดติดตัว”
เนื้อนางกับคำฝายผละไปแล้ว ชาวบ้านคนอื่นต่างมองมาด้วยสายตารังเกียจ แต่พวกสร้อยฟ้าก็ไม่สนใจ
“เนื้อนางมันดัดจริต ใฝ่สูง อยากมีผัวรวย อีกหน่อยก็ต้องถูกทิ้งเหมือนแม่มัน!”
ooooooo
