นางสาวทองสร้อย
ตอนที่ 8
คุณใหญ่ที่ไปนั่งรอบรรทัดที่ฟิตเนส ถูกทองก้อนกับบอดี้การ์ดคุยกันถึงการตามล่าทองสร้อย จนเกิดความรำคาญ สั่งพนักงานให้เอาคนไม่มีมารยาทนี้ออกไปก่อนที่จะเสียลูกค้าอย่างตน
หารู้ไม่ ไปสั่งพนักงานให้จัดการเจ้าของธุรกิจ ต่างคนต่างใหญ่เลยบอกชื่อตัวเองอวดบารมีข่มกัน
“ผมชื่อนายทองก้อน พงษ์เดชา เจ้าของที่นี่ ใหญ่พอไหม!”
“เหรอ...งั้นเตรียมตัวเจ๊งได้เลย เพราะฉัน พิกุลแก้ว เวียงคีรี เซเลบริตี้ที่มีสื่อเป็นคอนเน็กชั่นอยู่ในมือหลายสำนัก จะเล่นงานฟิตเนสที่เจ้าของมันไม่แคร์หัวลูกค้าให้ล่มจม!”
ทองก้อนไม่ได้สนใจคำขู่เลย แต่กลับฉุกคิดนามสกุล “เวียงคีรี” นึกขึ้นได้ว่ากุลธิดาเคยมาฟ้องว่าทองโปรยกำลังตามจีบนารี เวียงคีรี ทองก้อนรีบตามคุณใหญ่ไป ตามไปทันก็คว้ามือคุณใหญ่ถามทันทีว่า
“คุณเป็นอะไรกับผู้หญิงชื่อ นารี เวียงคีรี”
“ฉันยิ่งไม่อยากคุย! ไม่ปล่อยเจอฟาด!” ขาดคำคุณใหญ่เอากระเป๋าฟาดทองก้อนไม่ยั้ง ปากก็ตะโกน “ฉันไม่คุย เพราะฉันไม่อยากจะให้ชื่อนังน้องสาวลูกเมียน้อยมันเป็นเสนียดปากฉัน”
พอทองก้อนรู้ว่า นารี เวียงคีรี เป็นใคร เป็นอะไรกับคุณใหญ่ก็ไม่สนใจคุณใหญ่อีก ปล่อยแล้วชี้ทางออกให้ พอคุณใหญ่กระฟัดกระเฟียดออกไปแล้ว ทองก้อนพึมพำ
“น้องสาวลูกเมียน้อยเหรอ...อืม...น่าสนใจ ท่าทางจะเป็นเด็กมีปัญหา” แล้วสั่งบอดี้การ์ดแทบไม่หายใจ
“สืบหาประวัติตระกูลเวียงคีรีให้ละเอียด มีธุรกิจอะไรบ้าง มีใครบริหาร พนักงานมีกี่คน รวมถึงแผนที่บ้านด้วย ด่วนที่สุด!” พอบอดี้การ์ดรับคำและวิ่งออกไปแล้ว ทองก้อนจิกตาพึมพำ “ผู้หญิงที่ทำให้ไอ้ทองโปรยกล้าแข็งข้อกับฉัน ฉันต้องรู้จักให้ละเอียด เจาะลึกไปถึงรูขุมขน ...บางทีอาจจะมีอะไรดีๆรอฉันอยู่ก็ได้ หึๆๆ...เวียงคีรี!”
ooooooo
แอบไปเตี๊ยมกันก่อนไปพบพฤกษ์ที่รออยู่ในร้านอาหารแล้ว ทองสร้อยนึกได้บอกว่าทองโปรยไปพบพฤกษ์ไม่ได้เพราะเคยเจอทั้งที่โรงพยาบาลและร้านส้มตำป้าหน่อยมาแล้ว
แต่ช้าไปแล้ว พฤกษ์เห็นเสียก่อน เขาเดินเข้ามาทักอย่างจำได้แม่นยำว่า
“คุณคนนี้...มากับเธอได้ยังไงทองสร้อย ผมจำคุณได้ที่โรงพยาบาลและร้านส้มตำของป้าหน่อย” ทองโปรยผสมโรงว่าตนก็จำได้ว่าเขาคือเจ้านายของน้องเนและเป็นเจ้านายของทองสร้อย ขณะพฤกษ์งงๆกับการเจอทองโปรยนั่นเอง ทองสร้อยก็พูดแทรกขึ้นว่า
“คืออย่างนี้ค่ะ พอดีผัวสร้อยค่ะ มากรุงเทพฯเพราะจะมาทำงานกับพี่เขาค่ะ”
“ใช่ครับ” ยอดชายลืมตัวว่าตนกำลังเล่นเป็นสามีทองสร้อยรับลูกช่วยทองสร้อย “คุณเนแนะนำให้ผมครับว่าคุณทองโปรยกำลังหาคนขับรถ” พูดไปแล้วรู้ว่าพลาดเลยแกล้งเก๊กขรึมทำไม่รู้ไม่ชี้
“สวัสดีครับ ผมทองโปรยเจ้านายของสามีทองสร้อย ซึ่งเป็นญาติกับน้องเนซึ่งน้องเนเป็นเพื่อนกับน้องสาวของผมที่หายตัวไป” ทองโปรยแนะนำตัวเองคล่องปรื๋อราวกับท่องไว้
“สวัสดีครับ ผมชื่อ...เฉวียง เป็นคนขับรถของคุณทองโปรย พี่ชายของเพื่อนคุณเน ซึ่งเป็นญาติของทองสร้อย ซึ่งกำลังจะเป็นอดีตเมียผม” ยอดชายเอาบ้าง
ทองสร้อยฟังแล้วอยากจะบ้าตาย ส่วนพฤกษ์ มองหน้าทองสร้อยที ทองโปรยที ยอดชายที จนทั้งสามอึดอัดแต่ยังฉีกยิ้มทำหน้าใสซื่อแอบลุ้นกลัวพฤกษ์จะสงสัย พฤกษ์ยังจ้องหน้าทั้งสองเขม็ง แต่ทำเหมือนไม่ติดใจสงสัยอะไร
“ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคนครับ ผมอาสามากับคุณเฉวียง เพราะเขามาไม่ถูก ยังไม่คุ้นเส้นทาง ขอตัวนะครับ” แล้วหันบอกยอดชาย “เสร็จเรียบร้อยแล้วโทร.หาฉัน เป็นกำลังใจนะ ทั้งสองคน”
ทองโปรยยิ้มให้กำลังใจกันกับทองสร้อย แล้วออกไปซุ่มดูเหตุการณ์กับเฉวียง
ทองสร้อยกับยอดชายยกมือไหว้ขอบคุณทองโปรยแล้วมองหน้ากันไปมา ต่างยังพูดอะไรไม่ออก
แต่ทองโปรยไปซุ่มดูอยู่ไม่นานก็ได้รับโทรศัพท์จากเนรัญญาแจ้งว่าคุณเล็กกำลังจะกลับแล้ว ทองโปรยจึงให้เฉวียงซุ่มดูต่อไปส่วนตัวเองรีบผละไป บอกเฉวียงว่าจะไปดูแลหัวใจตัวเอง
ooooooo
พฤกษ์เห็นทองสร้อยกับยอดชายต่างเงียบจึงเป็นฝ่ายสร้างบรรยากาศให้ทั้งสองได้คุยปรับความเข้าใจกัน แต่เพราะทองสร้อยต้องการให้เรื่อง “จบ” จึงหาเรื่องทะเลาะตบตีกับยอดชาย
ยอดชายเล่นบทแมนอยู่ได้ไม่นานก็ทนไม่ไหว เลยประกาศว่าตนเป็นเกย์ ที่เห็นอยู่นี่ตนแอ๊บแมนเท่านั้น พฤกษ์สะอึกอึ้งหันมองทองสร้อยอย่างสงสาร ทองสร้อยผสมโรงด่ายอดชายว่า
“มิน่าล่ะ ตั้งแต่คืนแต่งงาน แกถึงไม่เคยทำการบ้านอีกเลย!! ไอ้คนโกหก มาหลอกฉันทำไม ฉันเจ็บ!!! ไปให้พ้นบักห่า!!”
ยอดชายถามพฤกษ์ว่ามีอะไรจะคุยกับตนอีกไหม พอพฤกษ์บอกว่าไม่มี ยอดชายก็เดินสะบัดสะบิ้งไป
ทองสร้อยแอบถอนใจโล่งอกที่เรื่องจะได้จบเสียที ในขณะที่พฤกษ์เชื่อสนิท เขามองทองสร้อยอย่างสงสารไม่กล้าพูดอะไรให้สะเทือนใจอีก
ยอดชายออกมาเจอเฉวียง พอเฉวียงรู้ว่าเรื่องจบ เคลียร์แล้วก็ชวนกลับ ยอดชายบอกว่าตนยังกลับไม่ได้เพราะต้องถ่ายรูปทองสร้อยอีก เฉวียงถามว่าแล้วจะแยกทองสร้อยออกจากพฤกษ์ได้อย่างไร ยอดชายบอกเดี๋ยวตนจัดการเอง
พฤกษ์สงสารทองสร้อยที่เพิ่งรู้ว่าสามีเป็นเกย์ ปล่อยให้เธอนิ่งทำใจอยู่ครู่หนึ่งจึงชวนไปกินข้าวปลอบใจ พาเธอเข้าร้านหรูบอกว่า “ฉันอยากให้เธอรับประทานอาหารอร่อยๆ รู้ไหมว่ามันช่วยคลายเครียดและทำให้อารมณ์ดีขึ้น ฉันว่าเธอน่าจะรู้ดี” ทองสร้อยบอกว่าตนไม่เคยกิน “ไม่เคยก็เคยซะ มาเป็นคนที่ชิมฝีมือคนอื่นบ้าง มันจะทำให้เธอเกิดแรงบันดาลใจต่อยอดไปสร้างเมนูของเธอเอง หรือเรื่องอื่นๆเรื่องอะไรก็ได้ในชีวิต” แล้วเลื่อนเมนูให้ทองสร้อยสั่งอาหาร
ทองสร้อยเลือกอยู่นาน พอพฤกษ์บอกให้สั่ง เธอใช้วิธีจิ้มบอกพนักงาน แล้วถามพฤกษ์ว่าเขาจะรับประทานอะไรดี
“ขอเหมือนเดิม” พฤกษ์สั่งพนักงาน เห็นทองสร้อยมองแปลกใจ เขาชี้แจงว่า “ที่นี่เป็นร้านประจำของครอบครัว ตอนคุณพ่อคุณแม่ยังอยู่ ท่านพาพวกเรามากินบ่อยมาก มากี่ครั้งฉันก็สั่งเหมือนเดิมตั้งแต่เด็ก”
ทองสร้อยถามว่าไม่เบื่อหรือ “ไม่...มันทำให้ฉันคิดถึงบรรยากาศอบอุ่นเหมือนตอนที่คุณพ่อคุณแม่ท่านยังอยู่ เหมือนตอนที่ฉันกับพี่ใหญ่ยังคุยกันได้นานกว่าตอนนี้”
ฟังพฤกษ์แล้วทองสร้อยรู้สึกเห็นใจและอยากจะคุยกับเขามากขึ้น ส่วนพฤกษ์เห็นทองสร้อยอารมณ์ดีขึ้นก็โล่งใจ
ooooooo
ยอดชายกับเฉวียงตามไปเฝ้าพฤกษ์กับทองสร้อยที่หน้าร้านอาหาร เห็นบรรทัดเดินกะหนุงกะหนิงเข้ามากับคุณใหญ่ก็สงสัยว่าบรรทัดมากับใคร ยอดชายจึงถ่ายรูปทั้งสองไว้
ฝ่ายพฤกษ์กับทองสร้อยเริ่มคุยกันด้วยความรู้สึกสนิทสนมมากขึ้น ต่างถามถึงความรู้สึกที่มีต่อสิ่งที่ตัวเองชอบ พฤกษ์ถามทองสร้อยว่าทำไมถึงชอบทำอาหาร ทองสร้อยเล่าอย่างมีความสุขว่า
“สร้อยคิดอยู่อย่างเดียวว่า ทำยังไงอาหารจานนี้ถึงจะอร่อย และสร้อยจะมีความสุขมาก เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคนกินเพราะเขารู้สึกว่ามันอร่อย สำหรับสร้อย อาหารดีๆ เหมือนงานศิลปะและเป็นของขวัญที่โลกนี้มอบให้มนุษย์ ผ่านฝีมือแม่ครัวหรือพ่อครัวที่ทำหน้าที่เหมือนศิลปินผู้สร้างงานศิลปะด้วยความรักและภาคภูมิใจ”
พฤกษ์ทึ่งกับความคิดของทองสร้อยมาก พอทองสร้อยรู้ตัวว่ากำลังเพ้อและเผลอเลยแกล้งบ่นตัวเองว่าเพ้อเจ้อไปเรื่อยเปื่อย เปลี่ยนเรื่องถามเขาว่า “คุณกลางล่ะคะ คิดอะไรอยู่เวลาที่ทำงานของตัวเอง?”
“ฉันคิดอย่างเดียวว่าทำยังไงจึงจะทำให้บ้านหลังนี้น่าอยู่ที่สุด สไตล์อาจจะสำคัญแต่ถ้าขาดความรู้สึก บ้านก็ไม่ต่างอะไรจากโชว์รูมเฟอร์นิเจอร์ หรือตอนที่ฉันอยู่หน้าผ้าใบ ฉันก็แค่คิดว่า ฉันจะทำยังไงให้คนที่ดูรูปของฉันรู้สึกบางอย่างกับมันเหมือนที่ฉันรู้สึก”
“ศิลปะสัมผัสด้วยตาและรู้สึกที่หัวใจ” ทองสร้อยรำพึง ตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด
“อาหารสัมผัสได้ด้วยลิ้น แต่รู้สึกที่หัวใจ...เหมือน กัน” พฤกษ์อยู่ในอารมณ์เดียวกัน
ทั้งสองยิ้มให้กันดีใจที่มีมุมมองเหมือนกัน พลัน ความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ก้นบึ้งหัวใจของทั้งสองก็ปะทุขึ้นเป็นประกายที่แววตา แต่พอรู้ตัวต่างก็ยกน้ำขึ้นดื่มกลบเกลื่อน พฤกษ์ถามอ่อนโยนว่า “สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ” ทองสร้อยรับคำไม่กล้าสบตาอ่อนโยนของเขา
ooooooo
คุณใหญ่นั่งมองไปที่อีกโต๊ะหนึ่งถึงกับตาลุกโพลงเมื่อเห็นพฤกษ์นั่งทานอาหารอยู่กับทองสร้อย ตีหน้ายักษ์เดินไปที่โต๊ะพฤกษ์ทันที มองทองสร้อยอย่างรังเกียจถามว่าเป็นคนใช้มาตีเสมอเจ้านายได้ยังไง
คุณใหญ่ไม่กล้าโวยวายในร้านเพราะอายคนอื่นจึงเรียกพฤกษ์ให้ไปคุยกันข้างนอก บรรทัดได้ทีลุกมาทำกะลิ้มกะเหลี่ยกับทองสร้อย เลยถูกทองสร้อยทั้งต่อยและเตะผ่าหมากจนต้องเดินกุมเป้ากลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม ยอดชายเห็นปลอดคนเลยรีบเข้าไปลากทองสร้อยไปถ่ายรูปเพื่อทำบัตรประชาชนตามคำสั่งของทองโปรย
ส่วนคุณใหญ่ตำหนิพฤกษ์ที่พาคนใช้มากินอาหาร พฤกษ์ชี้แจงเหตุผลให้ฟัง ถูกคุณใหญ่มองว่าพอทองสร้อยเลิกกับผัวเขาก็คิดจะ...ถูกพฤกษ์ขัดขึ้นว่า ตนคิดในฐานะเพื่อนมนุษย์ที่เห็นอกเห็นใจกันเท่านั้น
คุณใหญ่ด่าพฤกษ์ว่ากำลังเห็นกงจักรเป็นดอกบัว สักวันจะเสียใจเพราะทองสร้อย แล้วจะต้องมาขอโทษตนที่เตือนแล้วไม่เชื่อว่า “มันเป็นตัวอันตราย!!”
“ทองสร้อยไม่ใช่ตัวอันตราย เพื่อนพี่คนนั้นมากกว่าที่ควรจะระวัง”
“อย่ามายุ่ง ถ้าไม่อยากให้เราสองคนต้องแตกคอกันมากไปกว่านี้และถ้าไม่อยากให้บ้านบึ้ม!” คุณใหญ่ปรามแล้วผละไป พฤกษ์ถอนใจยาว นึกสงสารทองสร้อย มองไปไม่เห็นทองสร้อยจึงเดินตามหา
ยอดชายลากทองสร้อยไปถ่ายรูปเพื่อทำบัตรประชาชน ถ่ายเสร็จทองสร้อยขอดู เธอเปิดดูไล่ไปเรื่อยจนเห็นรูปคุณใหญ่กับบรรทัดที่ยอดชายแอบถ่ายไว้
“นี่มันรูปคุณใหญ่กับไอ้เทรนเนอร์หน้าหื่นนี่ ถ่ายไว้ทำไม”
“เพื่อเป็นประโยชน์ในอนาคต เพราะผมไม่ชอบหน้ามัน!”
“เม้าท์มา!” ทองสร้อยสั่งแล้วฟังข้อมูลของบรรทัดจากยอดชายอย่างตั้งใจ
ooooooo
คุณใหญ่กลับมาที่โต๊ะ บรรทัดถามว่าคุยกับน้องชายเรียบร้อยแล้วใช่ไหม คุณใหญ่ตะบึงตะบอนว่าไม่เรียบ! เบื่อ! เหนื่อย! เกลียดขี้หน้า!!
แล้วคุณใหญ่ก็ระบายอารมณ์ว่า ทองสร้อยมาเลิกกับผัวตนก็ยิ่งอยากไล่ไปให้พ้นๆ แต่ยังทำไม่ได้ ถ้าหาคนใช้ใหม่ได้วันนี้พรุ่งนี้จะบีบให้ออกจากบ้านไปไม่ทันเลย คอยดู!
บรรทัดวางแผนบางอย่างทันทีแต่ยังทำเป็นอุบๆ ไว้เรียกความสนใจจากคุณใหญ่
ทองสร้อยรับรู้พฤติกรรมของบรรทัดที่เกาะคุณใหญ่จากยอดชายก็สงสัยว่าบรรทัดกำลังจะทำอะไรกันแน่
พฤกษ์โทร.ตามหาทองสร้อย พอเจอกันทองสร้อยขอบคุณที่เขาปกป้องตนทุกครั้ง
“ทำตัวดีๆ ตั้งใจทำงาน อย่าทำให้ฉันผิดหวังแล้ว กัน” พลางชูถุงให้ดู “อาหารที่เราสั่ง กินที่ร้านคงไม่ได้แล้ว กลับไปกินที่บ้านแล้วกันนะ”
พอเนรัญญาโทร.บอกทองโปรยว่าคุณเล็กกำลังจะกลับ ทองโปรยก็รีบกลับออฟฟิศทันที เห็นคุณเล็กกำลังเดินออกจากออฟฟิศก็ทำเป็นมองไม่เห็นเดินผ่านไป แต่ที่แท้คุณเล็กเห็นแต่รีบเมินไปทางอื่นเพราะยังเขินอยู่ ทองโปรยเลยต้องแกล้งเดินกลับมาอีกที ทำเป็นเพิ่งเห็นเข้าไปทัก
“สวัสดีครับ” คุณเล็กหันมองแล้วเดินต่อ “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คุณเล็กหันมองอีกทีแล้วเดินต่อ จนทองโปรยถามว่าหมุนไปหมุนมาไม่กลัวเวียนหัวหรือ คุณเล็กเวียนหัวจริงๆ กอปรกับกำลังเป็นไข้เลยเซจะล้ม ทองโปรยเข้าประคองไว้ถามว่าทนไหวไหม เอามืออังหน้าผาก “คุณเล็กตัวร้อนจี๋เลยครับ ไม่สบายใช่ไหม”
ทองโปรยยิ่งแสดงความห่วงใยใกล้ชิด คุณเล็กก็ยิ่งเขินเลยสะบัดหน้าไปทางอื่นพูดเสียงแข็งว่าไม่ต้องมายุ่งกับตนอีก ทำให้ทองโปรยนึกว่าเธอเกลียดขี้หน้าตนจริงๆ
ooooooo
ฟังคุณใหญ่ระบายความไม่พอใจทองสร้อยและหาทางกำจัดออกไปจากบ้านแต่ติดที่ยังหาคนใช้ใหม่ไม่ได้ บรรทัดฉวยโอกาสเสนอให้นิรมลเข้าไปทำแทน โกหกคุณใหญ่ว่านิรมลเป็นน้องสาวตน
คุณใหญ่นำข่าวดีมาบอกคุณแหววว่า “นังทองสร้อยจะต้องออกไปจากที่นี่โดยที่คุณกลางต้องเถียงไม่ขึ้นและปกป้องมันไม่ได้อีก”
คุณแหววได้แต่อึ้งๆว่าคุณใหญ่มีแผนอะไร
วันต่อมา บรรทัดมากดกริ่งที่หน้าบ้านเวียงคีรีแต่เช้า พานิรมลหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย ทองสร้อยวิ่งไปเปิดประตู พลันก็ชะงักเมื่อเห็นทั้งสอง
“สวัสดีจ้ะทองสร้อย คุณใหญ่อยู่ใช่ไหม” บรรทัดทำเสียงหล่อ
บรรทัดกับนิรมลเข้ามาท่ามกลางความไม่ไว้วางใจของพวกคนใช้ในบ้านโดยเฉพาะทองสร้อยที่เคยถูกบรรทัดลวนลามที่ร้านอาหารลับหลังคุณใหญ่มาแล้ว
นิรมลมาเป็นคนรับใช้ในบ้านในนามว่าเป็นน้องสาวของบรรทัดและชื่อดาว แต่ลับๆแล้วคุณใหญ่จ้างมาเพื่อเป็นคนคอยรับใช้แผนการของคุณแหววที่วางแผนแกล้งทองสร้อยให้ถูกไล่ออกไป
คุณใหญ่และพฤกษ์นั่งซักถามนิรมล บรรทัดแย่งตอบแทนเสียเกือบหมด จนพฤกษ์ต้องบอกให้นิรมลเป็นคนตอบเอง
นิรมลดราม่าว่าชีวิตตนลำบากยากแค้น เรียนจบแค่ ม.3 พ่อกับแม่เลิกกันต้องออกมาทำงานดูแลยาย จนเมื่อเจ้านายเก่าเลิกจ้างเพราะย้ายไปอยู่เมืองนอก ตนไม่มีที่จะไป ขอเพียงมีใครสักคนเมตตาให้ตนได้ทำงานแลกที่อยู่แลกข้าวกินเท่านั้น
พฤกษ์ถามคุณใหญ่ว่าจะรับคนใช้ใหม่ทำไมไม่ถามตนสักคำ คุณใหญ่อ้างว่าตนไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ คุณแหววก็ประสานเสียงว่า สงสารเจียรนัยที่ต้องดูแลตนคนเดียวจนแทบไม่มีแรงอ่านหนังสือจึงรับดาวมาช่วยอีกคน
เมื่อตกลงรับนิรมลมาเป็นคนใช้แล้ว คุณแหววไปประกาศแก่บรรดาคนใช้ว่า
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ดาวจะมาช่วยดูแลฉันแทนเจียรนัย”
บรรดาคนใช้ได้ฟังต่างมองหน้ากันอึ้ง
ooooooo
คุณใหญ่บอกคุณแหววว่าดาวจะคอยดูแลคุณแหวว จะใช้ให้ทำอะไรก็แล้วแต่ ตนอนุญาต ไม่สนว่าจะวิธีไหนที่จะทำให้ทองสร้อยออกไปจากที่นี่เร็วๆ
คุณแหววถามว่าแน่ใจหรือว่าเราจะไว้ใจบรรทัดได้จริงๆ คุณแหววปรามเคืองๆว่า
“อย่าตั้งคำถามกับวิจารณญาณของพี่ คนอย่างพี่คบคนยาก คุณแหววก็เห็น กว่าจะรับใครสักคนเข้ามาในชีวิตมันไม่ใช่ง่ายๆ ถ้าไม่ใช่คนดีจริงๆ ไม่มีทางที่พี่จะไว้ใจ จำไว้แค่ว่า นังดาวมันจะทำทุกอย่างตามที่เราบอกทันทีโดยไม่ลังเล ขอแค่มันได้เงินเดือน มีที่ซุกหัวนอนก็พอ คนที่หลังชนฝา อะไรมันก็ทำได้ทั้งนั้น หมายถึงเราสองคนด้วย”
แล้วแผนการก็เริ่มขึ้น เมื่อพฤกษ์สั่งทองสร้อยให้เอากาแฟไปให้ที่ห้องทำงาน คุณแหววกับนิรมลมาดักทองสร้อย คุณแหววบอกว่าตนจะเอาไปให้เอง พริบตานั้นก็ปัดถาดกาแฟจนถ้วยกาแฟตกแตก คุณแหววโวยวายลั่นจนพฤกษ์ออกมาดู
“ทองสร้อย ทำไมทำแบบนี้!!” คุณแหววตวาดถาม พฤกษ์ถามว่ามีอะไรกัน นิรมลสาระแนฟ้องว่าคุณแหววจะเอากาแฟไปให้คุณกลางถูกทองสร้อยปัดถ้วยกาแฟหกตกแตก ทองสร้อยปฏิเสธว่าตนไม่ได้ทำ ก็พอดีคุณใหญ่เข้ามาแทรกถามว่า มีอะไรกันเสียงดังลั่นบ้านไปหมด
ทองสร้อยตกเป็นจำเลย ทั้งคุณแหววและนิรมลรุมกันหาว่าทองสร้อยแกล้งปัดถ้วยกาแฟหกเพราะไม่พอใจที่คุณแหววจะเอากาแฟไปให้คุณกลางเอง พอทอง-สร้อยปฏิเสธ คุณใหญ่ก็สำทับว่าอย่ามาขึ้นเสียงกับเจ้านาย
“พอเถอะครับ” พฤกษ์หย่าศึก คุณใหญ่ถามว่าเรื่องนี้คุณกลางจะจัดการหรือจะให้ตนจัดการ พอพฤกษ์บอกว่าตนจัดการเอง คุณใหญ่ก็ดักคอว่าขอความเป็นธรรมให้คุณแหววด้วยก็แล้วกัน อย่าลำเอียงเข้าข้างคนใช้คนโปรดจนเกินไปนัก พฤกษ์โต้ว่า “ทองสร้อยไม่ใช่คนใช้คนโปรดของผมนะครับพี่ใหญ่”
“แต่ที่ทองสร้อยทำ เหมือนคนที่กำลังเป็นคางคกขึ้นวอ ไม่กลัวไม่เกรงแหววที่เป็นเจ้านาย เหมือนกำลังจะประกาศตัวเองกับแหววว่าเป็นคนสำคัญของคุณกลาง! พี่จะไม่ทนแล้วนะ ตกลงมันยังไงเนี่ยคุณกลาง อย่าบอกนะว่าที่คุณแหววพูดมันเป็นความจริง คุณกลางกำลังกลืนน้ำลายตัวเอง กำลังทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยคุณพ่อ!! พี่ไม่ยอม!!”
“เลิกไร้สาระกันเสียทีได้ไหมครับ ถ้าอยากได้ความยุติธรรมก็ฟังผม” พฤกษ์ขัดขึ้น แล้วให้พวกคนใช้ไปทำงาน ปรามอย่างรู้ทันว่า “แล้วห้ามมาแอบฟัง”
จากนั้นพฤกษ์คุยกับคุณใหญ่กับคุณแหววอย่างเป็นส่วนตัว พอพฤกษ์บอกว่าจะให้ตนเชื่อคำพูดที่เต็มไปด้วยอคติต่อทองสร้อยของคุณใหญ่ได้อย่างไร คุณแหววก็ผสมโรงว่าที่เขาทำแบบนี้ไม่ให้เกียรติตน หักหน้าตนและปกป้องคนใช้หาว่าตนเป็นคนผิด
“ผมกำลังปกป้องเกียรติของคุณอยู่ต่างหาก ด้วยการไม่คุยเรื่องนี้ต่อหน้าพวกคนใช้ ถ้าคุย คุณจะไม่เหลือความน่าศรัทธาในสายตาพวกเขาเลย” เห็นทั้งสองเงียบ พฤกษ์เสียงอ่อนลงว่า “ถ้าผมไม่มีความยุติธรรม มีแต่ความคิดที่เป็นอคติ คิดแต่จะเอาชนะห้ำหั่นกัน บ้านมันจะสงบสุขได้ยังไง ถ้าพี่ใหญ่หรือคุณแหววไม่เคารพการตัดสินใจของผม ผมก็ไม่ควรที่จะเป็นคนดูแลบ้านหลังนี้อีกต่อไป”
“คุณกลางหมายความว่ายังไงคะ” คุณแหววตกใจ
“ผมจะไปอยู่ที่อื่น ให้พี่ใหญ่กับคุณแหววอยู่กันเอง แล้วดูซิว่าจะอยู่กันได้ไหม”
พูดแล้วพฤกษ์เดินหน้าเครียดออกไป ทั้งคุณใหญ่และคุณแหววต่างอึ้งที่แผนการไม่เป็นไปอย่างที่คาด คุณใหญ่วิตกจริตกับคุณแหววว่า “วันนี้คุณกลางเมตตาเอ็นดูมัน ต่อไปอาจจะพัฒนาไปถึงขึ้นที่...โอ๊ย...ไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะพูด เสนียดปากที่สุด...ยิ่งตอนนี้นังทองสร้อยมันเพิ่งเลิกกับผัว ไม่มีศีลข้อไหนมาขวาง มันก็ยิ่งง่าย”
คุณใหญ่พล่ามปลุกปั่นเป่าหูจนคุณแหววยิ่งเจ็บใจ คุณใหญ่ย้ำเข้าไปอีกว่า
“คุณแหวว ต้องรีบทำคะแนนมัดใจคุณกลางเร็วๆนะคะ ความรักระหว่างคุณกลางกับคุณแหววจะเป็นคาถากันผีอย่างนังทองสร้อยได้ดีที่สุด” พูดๆๆ แล้วลุกไป “ฉันเครียด ฉันต้องการผ่อนคลาย...ชบา!!”
ooooooo
ทองสร้อยไปนั่งเครียดอยู่คนเดียวที่มุมหนึ่งของบ้าน คุณเล็กไปนั่งข้างๆ รำพึงขึ้นว่าช่วงนี้มีแต่เรื่องนะ ทองสร้อยพยักหน้าเซ็งๆ ขอบคุณคุณเล็กที่มานั่งเป็นเพื่อน
คุณเล็กถามว่าอยู่บ้านที่มีแต่ปัญหาแบบนี้อึดอัดใจบ้างไหม ทองสร้อยบอกว่ามากกก...คุณเล็กถามว่าแล้วคิดจะลาออกไหม ทองสร้อยโพล่งไปทันทีว่าคิดวันละสามรอบ
“แล้วทำไมถึงไม่ลาออกล่ะจ๊ะ” ทองสร้อยอึ้ง คุณเล็กบอกว่าพูดความจริงกับตนได้เลยตนจะไม่มีทางทำร้ายทองสร้อยเด็ดขาด ทองสร้อยบอกว่าพวกชบาทุกคนเหมือนคนในครอบครัวตน เลยยังไม่อยากออก “ขอบใจนะทองสร้อย ที่ดีกับพวกเราอย่างนี้ จำไว้นะ ยังมีพวกเราที่เป็นกำลังใจให้เสมอ”
ทองสร้อยรำพึงอย่างซึ้งใจว่า “สมแล้วค่ะกับตำแหน่งนางฟ้าชัดๆของพี่...” ทองสร้อยหยุดกึก พอถูกคุณเล็กซักก็เฉไฉว่าของพี่เจีย เพราะตนนับถือเจียรนัยเหมือนพี่ แล้วถามคุณเล็กว่าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม พอคุณเล็กอนุญาต ทองสร้อยถามตรงๆว่า
“คุณเล็กไม่ชอบพี่ชายของสร้อยหรือคะ” เห็นคุณเล็กอึ้ง ทองสร้อยบอกว่า “ที่เฉวียงกำลังกลุ้มใจว่าตัวเองทำอะไรผิดจนทำให้คุณเล็กโกรธหรือเปล่า คุณเล็กถึงทำเหมือน...ขอโทษนะคะ ที่ต้องใช้คำนี้...รังเกียจค่ะ”
คุณเล็กบอกว่าตนไม่ได้รังเกียจ แต่ที่เป็นอย่างนั้นเพราะ...คุณเล็กอายไม่กล้าพูด ทองสร้อยตัดบทว่าไม่เป็นไร ถ้าลำบากใจก็ไม่ต้องพูด ตนเชื่อว่าคุณเล็กคงมีเหตุผลส่วนตัว พอคุณเล็กขอบใจที่เข้าใจ ทองสร้อยขออีกครั้งว่า
“งั้นสร้อยขออนุญาตบอกพี่เฉวียงได้ไหมคะว่าคุณเล็กไม่ได้รู้สึกอย่างที่พี่เฉวียงเข้าใจ”
“เออะ...ก็ได้ บอกเขานะว่าอย่าเข้าใจเล็กผิด”
ทองสร้อยยิ้มโล่งใจ
ooooooo
ทองสร้อยนัดพบกับเนรัญญา ไปนั่งรอที่ร้านกาแฟ พนักงานเอาเบเกอรี่แนะนำของร้านมาเสิร์ฟ ทองสร้อยชอบใจเอามือถือถ่ายรูปไว้แล้วจึงชิม อร่อย ถูกปากจนยิ้มออกมา
เวลาเดียวกัน ทองก้อนก็ลุยไปที่บ้านเวียงคีรี เจอคุณใหญ่ ไม่ทันได้พูดอะไร ก็ทะเลาะกันโขมงโฉงเฉง พฤกษ์ที่ชวนคุณแหววออกไปดูบ้านกันได้ยินออกมาถามว่ามีเรื่องอะไร ถามว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร พี่ใหญ่ไปรู้จักได้อย่างไร คุณใหญ่บอกว่าไม่ได้รู้จักแต่บังเอิญดวงซวยไปเจอ เป็นเจ้าของสปอร์ตคลับ พฤกษ์จะเช็กให้ คุณใหญ่โพล่งบอกไปว่า
“TB!!! และชื่อมันพี่ก็จำได้แม่น จำได้ขึ้นใจไม่ลืม ทองก้อน พงษ์เดชา!” พูดแล้วพรวดขึ้นรถขับออกไปเลย
คุณแหววชะงัก สะดุดหูนามสกุลพงษ์เดชา พอทบทวนก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่ได้ฟังกุลธิดาเล่าเรื่องทองสร้อย พงษ์เดชา ขึ้นได้
พฤกษ์บอกคุณแหววว่าจะพาไปดูบ้านแต่พาไปนั่งที่ร้านกาแฟในห้างที่ขายเสื้อผ้าแบรนด์หรู บอกว่าตนซื้อบ้านไว้เรียบร้อยแล้ว ที่พาเธอมาที่นี่เพราะอยากคุยกันเป็นการส่วนตัว แต่พอเข้าไปนั่ง พฤกษ์เห็นทองสร้อยคุยกับพนักงานร้านขายเสื้อผ้าหรูอยู่ เขาลุกไปทันที
แต่ออกไปก็หาทองสร้อยไม่เจอ จึงกลับมาที่ร้านกาแฟ คุยกับคุณแหววอย่างตรงไปตรงมาว่า ตนรู้ว่าเธอไม่พูดความจริง ทั้งคลับแซนด์วิชและกาแฟที่มีช็อกโกแลตอยู่ข้างใต้กาแฟดำมีคนเดียวที่ชงได้คือทองสร้อย!
คุณแหววหน้าชาที่ถูกจับเท็จได้ พฤกษ์บอกว่าเดี๋ยวจะให้พุฒิพาเธอไปส่งที่บ้าน ส่วนตน...ยังไม่กลับแล้วลุกเดินไป
คุณแหววทั้งโกรธทั้งแค้นที่เขาพามาร้านเบเกอรี่ที่ตนชอบแล้วเชือดอย่างเลือดเย็น!
ooooooo
