ไฟล้างไฟ

หลังจากวัลภาวางสายลีลา แดนเข้ามาทักทายถามหาลีลา เธออึกอักบอกลีลาไปพักผ่อนไม่อยากให้ใครรบกวน แดนมองอย่างสงสัยว่าวัลภากับฤดีกำลังปิดบังบางอย่าง

เช้าวันใหม่ นรุตม์เดินนำมิสเตอร์เฉินเข้ามาในห้องอาหารนั่งโต๊ะที่จัดไว้มองเห็นวิวทะเล นรุตม์บอกเขาว่าช่วงบ่ายจะพาไปที่เกาะไปดูสถานที่ก่อสร้างคาสเทิลแลนด์

“มีคนกล่าวว่าคาสเทิลแลนด์จะเป็นสวรรค์ของอันดามัน ผมอยากเห็นกับตาเพื่อการันตีว่าการตัดสินใจร่วมงานกับคาสเทิลครั้งนี้จะไม่ผิดหวัง”

นรุตม์รับรองแข็งขัน พลันมองไปเห็นลีลาคุยโทรศัพท์ อยู่ จึงขอตัวสักครู่ สั่งพนักงานเสิร์ฟอาหารมิสเตอร์เฉินได้เลย...ลีลาฟังเรื่องแดนจากวัลภาแล้วขอไม่ให้บอกอะไรเขา นรุตม์ตามออกมาไม่เห็นเธอแล้วจึงโทร.ให้ธีรพัฒน์เช็กสายการบินว่าลีลาบินมากระบี่หรือไม่...แล้วลีลาก็เดินออกมาจากที่ซ่อนมองตามหลังนรุตม์ เธอคิดว่าต้องรีบตามหาคนที่พ่อบอกให้เจอโดยเร็ว

พอดลเห็นภาพข่าวศิรินธารคุกเข่าขอโทษลีลาก็รีบโทร.ไปหาชลัมภ์ถามว่าเห็นข่าวหรือยัง น้ำเสียงชลัมภ์ไม่สะทกสะท้านอะไร ดลจึงบอกว่าตนเป็นห่วงไม่อยากให้ลีลายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวศิริ ชลัมภ์แย้งว่าเป็นแค่เรื่องเด็กตีกันไม่อยากห้ามกลัวลูกจะสงสัย

“แต่ถ้าลีไม่หยุด สักวันศิริต้องรู้ว่าพี่ยังมีชีวิตอยู่ มันอันตรายนะครับพี่ พี่เสียมะลิวัลย์ไปคนนึงแล้ว ผมไม่อยากให้พี่ต้องสูญเสียอีก”

“แค่เดินพี่ยังไม่มีปัญญา แล้วพี่จะไปห้ามใครได้ล่ะดล แต่ยังไงพี่จะลองให้มัสยาคุยกับหลานอีกทีขอบใจมากนะที่เป็นห่วงหลาน” ชลัมภ์พูดเหมือนปลงแต่สายตาสะใจ

มัสยายกอ่างน้ำเข้ามาให้ชลัมภ์แช่เท้า เขายกขาได้อย่างง่ายดายไม่มีลักษณะของคนพิการแต่อย่างใด และยังถามข่าวลีลา มัสยาตอบว่าหลานโทร.มาบอกว่าบ่ายนี้จะข้ามไปที่เกาะ...

บนเกาะมีป้ายปักประกาศการก่อสร้างโครงการคาสเทิลแลนด์...ลีลามองไปรอบๆซึมซับบรรยากาศที่สวยงาม เสียงชลัมภ์ก้องในหู “คุณยายของลียกเงินกับสมบัติทั้งหมดที่มีเพื่อให้พ่อเอามาทำทุนที่เกาะหวังจะเป็นมรดกให้ลี”...ลีลารำพึง...แม่ขาลีมาถึงที่นี่แล้วนะคะ...

เธอเดินมาถึงเขตแนวกั้นว่าเป็นพื้นที่ของคาสเทิลแลนด์ ห้ามบุคคลภายนอกเข้า จึงมองด้วยสายตาแค้นใจ

ทันใดได้ยินเสียงคนงานไล่ป้าคนหนึ่งพร้อมกับโยนของไหว้ที่เธอจัดวางทิ้ง ป้านุชโวยวายจึงโดนเหวี่ยงล้มลง นางซึ่งเป็นลูกสาววิ่งเข้ามาช่วยแม่ คนงานไล่ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ออกไป ลีลาตกใจจะเข้าช่วย แต่พอดีเห็นนรุตม์เข้ามาห้ามเสียงเข้ม คนงานรายงานว่า คนบ้าบุกรุกเข้ามา นรุตม์เอ็ดถ้าบุกรุกก็แจ้งตำรวจไม่ใช่ลงไม้ลงมือ นางกลัวแม่ถูกจับพยายามดึงกลับแต่ป้านุชร้องจะอยู่กับสามี นรุตม์ถามคนงานว่าสองคนนี้เป็นใคร

“ป้าแกสติไม่ดีครับ ผัวแกผูกคอตายที่ต้นโน้นเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว แกเสียใจจนเป็นบ้า อีกคนก็ลูกสาว” คนงานบ่นแกเข้ามาไหว้ทุกวันจนพวกตนต้องคอยเก็บข้าวที่เน่าทิ้ง

นรุตม์พยักหน้าพอเข้าใจ ลีลารีบหลบเมื่อเห็นเขาเดินกลับมาหามิสเตอร์เฉิน

ooooooo

เมื่อเรื่องราวรุนแรงขึ้น ดลตัดสินใจมาดักพบศิริที่สนามกอล์ฟท่ามกลางความแปลกใจของแดน พอศิริเห็นอยากจะเลี่ยงหนีแต่ดลเข้าประจันหน้า ต่อว่าเขาเห็นแก่ตัวออกมาปกป้องลูกทั้งที่ไม่ถูกต้อง ศิริย้อนตนรู้ว่าเขาไม่พอใจตั้งแต่เรื่องชลัมภ์ แต่ตนยืนยันว่าตนทำถูกต้อง

“แกบีบให้เขาต้องหนีจนต้องตาย แกกล้าเรียกมันว่าความถูกต้องหรือ”

ศิริเสียใจไม่คิดว่าจะจบลงแบบนั้น ดลตอกย้ำให้เลิกทำลายชีวิตคนเพื่อผลประโยชน์ตัวเองเสียที ศิริอ่อนใจที่จะอธิบาย ถามมาเรื่องชลัมภ์หรือ ดลส่ายหน้าที่มาเพื่อบอกว่า

“ลีลาคือลูกบุญธรรมของฉัน ฉันรู้เรื่องนี้ช้าเกินไป ไม่อย่างนั้นลีลาคงจะไม่ต้องเจ็บปวดเพราะการกระทำของลูกแก ฉันเคยพลาดจนทำให้พี่ชลัมภ์ต้องตาย ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมพลาดแน่”

ศิริอึ้งที่เพื่อนประกาศกร้าว แดนงงพ่อกับศิริมีปัญหาอะไรกันมาก่อน...พอจะขึ้นรถแดนถามพ่อไม่กลัวศิริจะสงสัยว่าลีลาเป็นใครหรือ ดลคิดว่าอย่างน้อยศิริจะเกรงใจไม่กล้าทำรุนแรง

“ถึงพ่อไม่ทำ ศิริก็ต้องสงสัยลีอยู่แล้ว สิ่งที่ลีทำมันมากเกินกว่าแค่เรื่องผู้หญิงทะเลาะกัน ขนาดพ่อยังมองออกว่าลีเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อลากศิริกับครอบครัวลงมาเล่นเกม แล้วแกคิดว่าคนอย่างศิริจะมองไม่ออกงั้นเหรอ”

“พ่อคิดว่าเป็นเพราะคุณลุงชลัมภ์ใช่ไหมครับ ที่พ่อเคยเล่าให้ผมฟังว่าคุณลุงต้องสูญเสียทุกอย่างเพราะคุณศิริ ถ้าลีจะโกรธแค้นมันก็ไม่แปลก”

ดลสวนว่าลีลาจะทำร้ายศิริไม่ได้ แดนแย้งถ้าใครทำร้ายพ่อ ตนก็ต้องเอาคืน ดลยืนกรานว่าลีลาทำอย่างนั้นไม่ได้ อ้างศิริเป็นคนเลือดเย็น ถ้าไม่อยากให้ลีลาเป็นอันตราย ต้องกันเธอให้ห่างจากคนพวกนี้ ถ้ารักลีลาต้องทำตามที่ตนสั่ง แดนรับคำแม้จะรู้สึกว่าพ่อปิดบังบางอย่าง

ในขณะที่ณรัลคิดว่ากำจัดนรุตม์สำเร็จแน่ จึงจัดทำโครงสร้างตำแหน่งการทำงานขึ้นมาใหม่โดยจะให้วิทยารับตำแหน่งเรสซิเด้นท์แมเนเจอร์ อวดว่าถ้าตนได้ทุกอย่างเมื่อไหร่ ตนไม่ทิ้งคนสนิทอย่างเขาแน่ วิทยาชักสงสัยในตัวณรัลมากขึ้น

มิสเตอร์เฉินเดินดูบริเวณก่อสร้างคาสเทิลแลนด์อย่างพึงพอใจมากจนอยากได้เอง แต่ด้วยความฉลาดพูดของนรุตม์ที่ว่า สายตาสิบคู่คงไม่ได้มีเพียงคู่เดียวที่มองเห็นมูลค่าที่แท้จริง ทำให้มิสเตอร์เฉินชอบใจตกลงเป็นหุ้นส่วนกับคาสเทิลแน่นอน ทั้งสองจับมือยินดีกับความสำเร็จ

ในหมู่บ้านประมง ลีลาตามมาคุยกับนางและป้านุช จนได้เบาะแสบางอย่าง พอเดินมาถึงแถวท่าเรือ วัลภาโทร.เข้ามาถามข่าวคราว ลีลาเล่าว่าเจอคนที่ตามหาแล้ว เชื่อว่าเดชาเลิศรัตน์จะต้องล้มแบบไม่มีสิทธิ์ลุก วัลภาขัดอย่าเพิ่งมั่นใจจนกว่าจะลงมือทำ เพราะทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้เสมอ โดยเฉพาะกำลังสู้กับคนอย่างนรุตม์...วัลภาเล่าว่ามีจดหมายจากคาสเทิลแจ้งเปลี่ยนกติกาการเช่าพื้นที่ ต้องรีโนเวทร้านในแบบที่เขาอนุมัติ ลีลารู้ว่าทางนั้นแกล้งบีบว่าเราแปลกแยก วัลภาไม่หวั่นจะใช้กฎหมายสู้บีบกลับให้หน้าเขียว พอดีเรือมาลีลาจะวางสาย มีคนมาดึงมือ

“คุณรุตม์!” ลีลาหันมาตกใจ วัลภาได้ยินเสียงนรุตม์ถามลีลามาทำอะไร เธออ้างว่าตนมาพักผ่อน แต่นรุตม์ไม่เชื่อ เธอจึงเหวี่ยงวีนว่าตนจะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับเขา

“ผมคงไม่ยุ่ง ถ้าคุณไม่ใช่คนที่จ้องทำลายชื่อเสียงของน้องสาวผม”

“อย่าทำตัวเป็นวัวสันหลังหวะสิคะ ถ้าพวกคุณเป็นคนดีจริง”

นรุตม์โกรธบีบมือเธอแรงขึ้น ขู่อย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อนจะดีกว่า ลีลาตอกกลับน้องเขายังคุกเข่าให้ตน เขาก็ไม่ต่างกัน นรุตม์อึ้งกับคำพูดของเธอจึงดักคอ ไม่ว่าเธอจะมาที่นี่เพื่ออะไร ตนจะไม่ยอมให้สมหวังแน่ ลีลายิ้มท้าจะคอยดู แล้วเธอก็เห็นสายตาผิดหวังของเขาจึงมองไปทางอื่น ทันใดก็เห็นชายคนหนึ่งเหมือนนักท่องเที่ยวแต่ชักปืนขึ้นเล็งมาที่นรุตม์

ลีลาตกใจผลักเขาหลบ กระสุนเฉี่ยวหัวไหล่เธอล้มลง ทั้งสองหมอบกับพื้น มือถือลีลากระเด็นหล่นกลางสะพาน ชาวบ้านแตกตื่นวิ่งหนี วัลภากับฤดีตกใจได้ยินเสียงปืนผ่านโทรศัพท์ นรุตม์ตัดสินใจดึงลีลาวิ่งไปลงเรือขับออกไป คนร้ายสองคนไล่ยิงแล้วโดดลงเรืออีกลำไล่ตามยิงใส่เครื่องยนต์ แต่พอเข้าเทียบเรือกลับพบว่าเรือถูกล็อกคันเร่งให้แล่น ไม่มีคนบนเรือ

ใต้สะพาน นรุตม์ประคองลีลากอดเสาลอยคออยู่ พอเห็นเรือคนร้ายออกไปก็พาเธอขึ้นฝั่ง คนร้ายโทร.แจ้งณรัลว่านรุตม์ตายในทะเลแต่เขาไม่เชื่อจนกว่าจะเห็นศพถึงจะจ่ายเงิน คนร้ายจึงต้องตามล่านรุตม์กับลีลาต่อโดยตามรอยเลือด ไม่ว่านรุตม์จะพาลีลาหนีไปทางไหนคนร้ายก็ตามเจอ เขาจึงต้องพาเธอหนีลงเรือประมงที่กำลังออกกลางทะเลโดยมีไต้ก๋งและลูกเรือช่วยเหลือ

ด้านวัลภากับฤดีตกใจกับเสียงที่ได้ยินและติดต่อลีลาไม่ได้อีก คิดจะแจ้งความก็กลัวศิริสงสัยและขุดคุ้ยเรื่องราวลีลา ตัดสินใจนำเรื่องนี้มาปรึกษาดลกับแดนที่บ้าน สองพ่อลูกแปลกใจว่าเธอไปกระบี่ทำไม วัลภาขอให้รอถามลีลาเอง แดนทนไม่ไหวจะบินไปกระบี่ให้เร็วที่สุด ดลรีบโทร.หาเพื่อนชื่อเกษมและส่งรูปลีลาไปให้ช่วยตามหา

บนเรือ นรุตม์พยายามห้ามเลือดให้ลีลา ไต้ก๋งเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ มีน้ำเกลือล้างแผลและยาต่างๆ พร้อมกับหยิบผ้าให้นรุตม์เอาไว้ให้ลีลากัด เพราะเกรงเธอจะกัดลิ้นตอนล้างแผล นรุตม์เห็นว่าผ้าไม่สะอาดจึงให้ไต้ก๋งเอาน้ำเกลือราดมือเขา เตรียมไว้ให้เธอกัดมือเขาแทน

จากนั้นนรุตม์ก็เอาตัวลีลามาพิงตัวเขาและกอดเธอไว้แน่น ให้ไต้ก๋งเอาน้ำเกลือราดที่แผลเธอ พอเธอร้องเขาก็ใส่มือเข้าปากให้เธอกัดจนเลือดซึม เธอดิ้นสักพักก็สลบ ทำให้ทำแผลได้ง่ายขึ้น...นรุตม์ออกมาดูไต้ก๋งกับลูกเรือวางอวน บอกไต้ก๋งว่าเขาโดนปล้นหมดตัวและยังจะเอาชีวิตอีก ไต้ก๋งจึงให้ยืมโทรศัพท์เพื่อโทร.ให้ที่บ้านมารับ เกรงแผลลีลาจะติดเชื้อ

ooooooo

ระหว่างนั้นศิริกับครอบครัวเตรียมจะทานอาหารเย็น ภารดีเข้ามาถามหานรุตม์ ศิริแปลกใจเพราะหมายกำหนดการเขาต้องกลับวันนี้ ธีรพัฒน์ท่าทางรีบร้อนเข้ามาบอกว่าติดต่อนรุตม์ไม่ได้ มิสเตอร์เฉินก็เดินทางกลับไปแล้ว ทันใดมีเบอร์แปลกๆโทร.เข้ามือถือธีรพัฒน์

พอรับสายเป็นนรุตม์จึงส่งให้ศิริคุย ท่าทางศิริตกใจฟังรายละเอียดเรื่องเรือ ก่อนจะหันมาสั่งธีรพัฒน์ประสานงานตำรวจที่กระบี่ให้พาตัวนรุตม์กลับขึ้นฝั่งให้เร็วที่สุด...ภารดีเหมือนได้ยินศิริเอ่ยชื่อลีลาด้วยก็สังหรณ์ใจว่าทั้งสองจะอยู่ด้วยกัน กัลยาถามเกิดอะไรขึ้น ศิริเล่าว่านรุตม์ถูกคนไล่ยิงลีลาบาดเจ็บ ภารดีไม่รอช้ารีบออกไปทันที กัลยา ศิรินธารและหาญกล้าต่างตกใจ

ในเรือกลางทะเล ลีลายังนอนหลับ นรุตม์ลงมือต้มข้าวต้มทั้งที่มือเจ็บจับอะไรไม่ถนัด ไต้ก๋งเอาปลาหมึกสดๆมาเพิ่มให้และบอกว่าอยากได้อะไรอีกก็ให้บอก...ลีลาลืมตามอง นรุตม์รีบถามอาการอย่างห่วงใย ให้ทานข้าวต้มแล้วทานยาแก้ปวดไว้ ลีลาถามใครส่งคนมาฆ่าเขา นรุตม์ตอบว่าไม่แน่ใจ ลีลารู้ว่าเขาสงสัยบางคนอยู่แต่ไม่บอก

ในขณะเดียวกัน ณรัลพยายามสร้างภาพ ออกงานมอบเงินให้มูลนิธิเด็ก นักข่าวถ่ายภาพและสัมภาษณ์เรื่องนรุตม์จะขึ้นเป็นจีเอ็มของคาสเทิลทั้งที่เป็นน้อง ณรัลสะกด อารมณ์ตอบว่าไม่มีปัญหาอะไรเพราะนรุตม์เป็นคนมีความสามารถ ไม่ว่าใครเป็นผู้บริหารตนก็พร้อมจะซัพพอร์ต

ส่วนหาญกล้ากังวลใจพยายามโทร.หาลีลาว่าอยู่กระบี่กับนรุตม์หรือเปล่า จึงทำให้เกิดปากเสียงกับ ศิรินธารขึ้นอีก

นรุตม์จะช่วยป้อนข้าวต้มแต่ลีลาขัดขืน เพราะในชีวิตต้องทำอะไรด้วยตัวเองมาตลอด เธอคิดถึงวัยเด็กที่ป่วยจนลุกไม่ไหวก็ไม่เคยได้รับความเห็นใจจากพ่อและป้า พ่อจะพูดเสมอว่าเธอต้องเข้มแข็ง ห้ามอ่อนแอ อยากกินก็ต้องหยิบเข้าปากให้ได้ถึงจะสมกับเป็นลูกพ่อ

อาการเจ็บแผลทำให้ลีลาตักข้าวไม่ถนัด นรุตม์เห็นแล้วจับมือเธอไว้บอกให้เลิกดื้อ เธอดึงมือออกแล้วประชดไม่หิว ชายหนุ่มหมั่นเขี้ยวจับหัวเธอโยกไปมาหาว่าดื้อ หญิงสาวใจวูบไหว ทั้งสองชะงักสบตากันนิ่ง ไต้ก๋งเข้ามาแซว จ้องกันขนาดนี้ระวังจะท้อง ทั้งสองผละออกจากกันเขินๆ ไต้ก๋งตั้งใจจะบอกว่าข้าวต้มบนเตาไหม้แล้ว นรุตม์นึกได้รีบไปยกหม้อลง

ลีลาขอบคุณไต้ก๋งที่ช่วยเหลือ เขาบอกว่าฟ้าแบบนี้คงมีเรือออกมารับไม่ได้ ต้องนอนสักคืนให้ทานยาเมาเรือไว้ด้วย แล้วถามอยากโทร.บอกคนที่บ้านไหม เธอส่ายหน้าไม่อยากให้ห่วง

แดนมาถึงกระบี่ คุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจรู้ว่าพวกเขายังไม่เจอนรุตม์ ไม่ทันไรภารดีโผล่มาถามลีลาอยู่กับนรุตม์ใช่ไหม แดนงงกับการมาของเธอแต่ก็รับว่าใช่ เธอจึงบอกเขาว่าลีลาบาดเจ็บ แดนตกใจเผลอเขย่าไหล่เธอถามลีลาเป็นอะไร เธอมองความกราดเกรี้ยวของเขาอึ้งๆ

ทุกคนในบ้านเครียดแม้แต่กัลยาก็แอบมาสวดมนต์ไหว้พระ เพ็ญเข้ามาเจอถามเป็นห่วงนรุตม์หรือ กัลยาว่าตนไม่ใช่ยักษ์มารที่จะไม่รู้สึกอะไรเวลาคนในครอบครัวมีปัญหา เพ็ญแย็บ

“ถ้าครั้งนี้คุณรุตม์ต้องจากไปจริงๆก็คงน่าสงสาร นะคะ เพราะเขาไม่มีโอกาสได้รู้ว่าคุณห่วงเขา คำว่าแม่...ที่ใช้เรียกผู้หญิงสักคนโดยที่ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันมันต้องมีความรักและศรัทธามากแค่ไหน ถึงจะทำให้ผู้ชายคนนึงเรียกคุณว่าแม่ได้อย่างเต็มใจ คุณเคยคิดไหมคะ”

“ฉันคงไม่รู้สึกเกลียดขนาดนี้หรอกถ้ามันไม่คิดทำร้ายพี่น้อง แย่งชิงสมบัติ...กาฝาก”

เพ็ญเห็นกัลยาอารมณ์ขึ้นจึงเตือนว่ามันไม่เสียหน้าถ้าจะลองพิจารณาว่าที่ผ่านมานรุตม์เคยทำร้ายพี่น้องหรือทำอะไรที่เป็นการแย่งชิงบ้าง ที่เกลียดเพราะฟังคนอื่นพูดมาอีกที กัลยาอ่อนลงเชื่อคนพูดหวังดี เพ็ญยิ้ม

ขอให้พิจารณาเหตุผลว่ามันคือความหลงที่ทำให้เห็นผิดเป็นชอบไหม

“ก็ไม่ต่างกันนักหรอกนะเพ็ญ ตะบี้ตะบันเชื่อว่ามันดี สักวันจะต้องเสียใจ” กัลยาย้อน

“คำพูดจะปั้นแต่งให้สวยหรูดูดีเท่าไหร่ก็ได้ แต่การกระทำมันไม่ใช่ สติกับปัญญาเราจะชี้ให้เห็นเองค่ะว่าคนแบบไหนที่เราควรจะเชื่อและเดินตาม ลองนั่งสมาธิตามดูลมหายใจไหมคะ เผื่อจะได้เห็นความจริงบ้าง”

กัลยายังเชื่อมั่นตัวเอง หาว่าเพ็ญคิดสะกดจิต ตนคิดเองเป็น ตนรู้จักลูกทุกคนดี เพ็ญรับคำยิ้มๆรู้ว่าเจ้านายดื้อจะเปลี่ยนอคติมันยาก

ooooooo

กลางดึกบนดาดฟ้าเรือ ลีลาปีนขึ้นมาเห็นนรุตม์นั่งกึ่งนอนมองฟ้าอยู่ก็ชะงักทำทีบอกเขาว่าออกมารับลมทั้งที่ความจริงเธอตามหาเขา นรุตม์ดักคอเป็นห่วงตนหรือ เธอกลบเกลื่อนว่าบนเรือมีแต่คนที่ไม่รู้จัก ห่วงความปลอดภัยตัวเองมากกว่า นรุตม์อมยิ้มเปลี่ยนมาถามปวดแผลไหม

ลีลาตอบว่าปวดทนไหวและทานยาแล้ว เธอมองมือนรุตม์ที่พันผ้าพันแผลไว้อย่างรู้สึกประทับใจไม่หาย ถามเขาเจ็บมากไหม เขาล้อว่าไม่เจ็บแต่ขึ้นฝั่งต้องฉีดวัคซีนเพราะคนกัดดุมาก หญิงสาวถลึงตาใส่โต้ตนดุแต่ไม่ลอบกัดใครเหมือนที่เขาโดน ทำเอาชายหนุ่มสะอึก

ด้วยที่ณรัลแอบฟังเพ็ญคุยกับกัลยาในห้องพระก็ไม่พอใจ ดักต่อว่าเพ็ญคิดจะดันนรุตม์ให้เป็นลูกรักเพราะหวังเกาะความสบายหรือ เพ็ญแย้งว่าอยากให้ทุกคนเป็นลูกรักและรักสามัคคีกัน เขาเป็นพี่ควรจะปกป้องน้องๆ ณรัลโต้นรุตม์ไม่เคยเห็นตนเป็นพี่ คอยยุให้พ่อเกลียดตน

“คุณศิริไม่ใช่คนหูเบา ท่านตัดสินคนจากความประพฤติไม่ใช่ลมปากนะคะ”

“ไม่ใช่เพราะผมเลว แต่เพราะพ่อลำเอียง ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจพ่อ”

เพ็ญพยายามเตือนว่าถ้าเขาทำถูกต้องพ่อก็จะปกป้องไม่ให้ใครทำร้ายเขา ณรัลไม่พอใจหาว่าทั้งพ่อและเพ็ญไม่เคยเข้าข้างตนเลย เพ็ญอ่อนใจยากเกินจะกล่อมเกลา

ด้วยเพราะฝนตกทำให้เจ้าหน้าที่ออกไปตามหานรุตม์กับลีลาไม่ได้ เจอแต่เรือที่ถูกยิงเครื่องยนต์ แต่ก็ติดต่อกับไต้ก๋งเรือที่ช่วยนรุตม์ได้ พรุ่งนี้เรือลำนั้นถึงจะกลับเข้าฝั่ง ภารดีกลัวสองคนอยู่ด้วยกันเหวี่ยงวีนจะออกไปรับนรุตม์เดี๋ยวนี้ จึงไปหาเช่าเรือเอง คนเรือเห็นเป็นหญิงสาวสวยคิดไม่ดีอาสารับจ้างพาไป แดนตามมาช่วยได้ทันและโวยอยากโดนโทรมหรือทำไมไม่คิดบ้าง...ภารดีจ๋อยแต่ยังวางท่า แดนหมั่นไส้แกล้งจะทิ้งกลับรีสอร์ตที่พัก ภารดีต้องวิ่งตาม

ด้านบนเรือมีฝนโปรยปราย นรุตม์ให้ลีลาเข้าไปนอนในเก๋งเรือเกรงจะไม่สบาย ลีลาเห็นเขาจะออกไปนอนข้างนอกจึงดึงให้เข้ามานอนข้างในอ้างว่ากลัว เขายิ้มรู้ทันจึงบอกจะนั่งเฝ้า เธอพยักหน้ากวนกลับว่ามันก็สมควร...

นรุตม์เอ่ยถามทำไมถึงช่วยตน ลีลาไม่ตอบปัดว่าง่วงแล้วล้มตัวนอนทำเป็นหลับ เขาเข้ามาห่มผ้าให้แล้วกระซิบข้างหูเธอ “ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงผม”

ใจลีลาเต้นตึกๆเปลือกตาขยับยุกยิก นรุตม์ยิ้มขำๆ

ความรู้สึกรักชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่แดนกับภารดีต่างร้อนใจ พยายามโทร.หาทั้งสองคนแต่ไม่สามารถติดต่อได้ แดนแกล้งเหน็บภารดีว่าคนสำคัญของเธอจงใจไม่ให้ติดต่อได้ หญิงสาวเชิดหน้ารับ

“ใช่ ฉันกลัว กลัวผู้หญิงคนนั้นเขาใช้เล่ห์เหลี่ยมมากมายเพื่อปั่นหัวผู้ชายบ้านเดชาเลิศรัตน์ทุกคน ผู้หญิงคนนั้นหว่านเสน่ห์กับทุกคน” แดนแย้งไม่จริง “เขาเป็นมือที่สามของชีวิตคู่ของศิรินธารกับหาญกล้า เขาปั่นหัวให้พี่ณรัลกับหาญกล้าต่อยกัน แล้วที่เขาเชือดข้อมือ ฉันว่ามันก็แค่ละครฉากนึง ผู้หญิงคนนั้นเข้มแข็งเกินกว่าจะคิดฆ่าตัวตายด้วยเรื่องปัญญาอ่อนแบบนั้น คุณรู้ดีคุณแดน ว่าที่ฉันพูดทั้งหมดมันเป็นความจริง”

แดนก็คิดแต่ไม่ยอมรับ เถียงว่าลีลาไม่ใช่ผู้หญิงสนุกกับเรื่องสกปรกแบบนั้น เธอต้องมีเหตุผล เขาแกล้งเดินเข้าใส่ภารดีจนเธอถอยกรูดติดขอบสระ แต่ก็ยังเถียงกลับว่านรุตม์เป็นคนดีมีค่าสำหรับตนไม่คู่ควรกับลีลา แดนหาว่าคนดีที่ถูกไล่ยิงชีวิตไม่น่าจะขาวสะอาด หญิงสาวแว้ดอย่ามาตัดสินถ้ายังไม่รู้จักนรุตม์ แดนโต้เธอก็ไม่รู้จักลีลาดีเหมือนกัน สองคนเถียงกันจนหญิงสาวพลัดตกสระ ชายหนุ่มหัวเราะร่า

คืนนั้นลีลานอนกระสับกระส่ายเพราะแผลเริ่ม อักเสบ พลิกตัวมาเห็นนรุตม์นอนอยู่ไม่ห่างนัก จึงเอื้อมมือไปแตะปลายนิ้วเขาด้วยสายตาปวดร้าว พอจะดึงมือกลับนรุตม์คว้ามือเธอไว้ เธอจะดึงออกก็รู้สึกเจ็บแผล เขาเอ็ดถ้าไม่ดื้อก็ไม่เจ็บ เธอเหน็บศัตรูไม่จับมือกัน เขาย้อนถามแล้วเราเป็นศัตรูกันหรือ เธอดึงมือออกพลิกตัวหันหลังให้ไม่ตอบ สะกดกลั้นความเสียใจไว้

ooooooo

รุ่งเช้า แดนออกไปท่าเรือฝากโน้ตไว้กับพนักงานให้ภารดี แต่ปรากฏว่าเจอเธอไปยืนรออยู่ก่อน เพราะรู้แกวว่าจะถูกทิ้ง เขากลัวจะเห็นความจริงว่าผู้หญิงที่เขาปกป้องเละเทะแค่ไหน แดนโกรธบีบแขนภารดีพูดใส่หน้าว่าลีลาไม่มีวันทำแบบนั้น

ด้วยพิษไข้ที่เกิดจากการอักเสบของแผลทำให้ลีลาเพ้อเรียกหาพ่อ ตนขอโทษ พ่ออย่าขังตน...นรุตม์สะดุ้งตื่นปลุกเธอแล้วต้องตกใจที่ตัวเธอร้อนจัด หญิงสาวดิ้นไปมา ไต้ก๋งเกรงจะทำให้กระเทือนแผล นรุตม์จึงดึงเธอขึ้นมากอดไว้ พยายามปลุกให้รู้สึกตัว เธอร้องว่าเธอกลัวๆ

“ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่ ผมจะพาคุณกลับบ้าน” นรุตม์หันไปถามไต้ก๋งอีกนานไหมจะถึงฝั่ง เขาบอกว่าไม่เกินชั่วโมง

ไม่นานก็ได้ยินเสียงเรือเทียบ ไต้ก๋งเกรงจะเป็นคนร้าย พอดีมีเสียงแดนและภารดีร้องเรียก นรุตม์จึงบอกว่าเพื่อนตนเอง ทั้งสองขึ้นเรือมาเห็นภาพนรุตม์กอดลีลาก็ยืนอึ้ง

ในขณะที่ณรัลหัวเสียฟังลูกน้องรายงาน วิทยาเข้ามาบอกว่าตอนนี้เจอเรือที่นรุตม์ใช้หนีคนร้ายแล้ว วันนี้ทีมค้นหาจะออกหาให้กว้างขึ้น ณรัลเข่นเขี้ยว...ลูกรักหายตัว พ่อคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆจนกว่าจะเจอศพมัน...วิทยาลอบมองคิดจะแอบค้นเบอร์ในมือถือเขา

เมื่อเจ้าหน้าที่พานรุตม์และลีลาขึ้นฝั่งได้ นรุตม์อุ้มลีลาขึ้นรถพยาบาลแล้วจะก้าวขึ้นตาม แต่แดนขวางบอกเขาหมดหน้าที่แล้ว นรุตม์ไม่ยอมเกิดการกระชากคอเสื้อกันไปมา ภารดีตกใจโวยให้เลิกบ้ากันได้แล้ว อยากให้ลีลาตายก่อนหรืออย่างไร นรุตม์ประกาศกร้าวจะต้องเห็นว่าลีลาปลอดภัยดีถึงจะยอมวางมือ แดนสบตาภารดีและเจ้าหน้าที่จำต้องยอมปล่อยให้นรุตม์ไปด้วย

ณรัลเห็นว่ามิสเตอร์เฉินส่งข้อมูลการร่วมทุนมาแล้วจึงขอศิริดำเนินการแทนนรุตม์ แต่ศิริปฏิเสธให้รอนรุตม์กลับมา ณรัลติงช้าไปจะเสียโอกาส ศิริดักคอทำให้ณรัลตากร้าวด้วยริษยา

“พ่อจะดีใจกว่านี้ถ้ารัลจะเห็นความสำคัญของคำว่าโอกาสจริงๆ วันนี้มีโอกาสให้เรียนรู้และปรับปรุงแต่ไม่รักษาไว้ พรุ่งนี้ก็อาจจะหมดโอกาสและหมดทุกอย่างในชีวิตก็ได้”

สองหนุ่มกระวนกระวายอยู่หน้าห้องผ่าตัดเพราะแผลลีลาติดเชื้อ ภารดีชวนนรุตม์กลับไปพักผ่อน แต่เขาไม่ไปจนกว่าลีลาจะออกจากห้องผ่าตัด แดนไม่พอใจนรุตม์ไม่สน วัลภากับฤดีมาถึงพอรู้อาการลีลาก็ห่วงจะทำให้เกิดแผลเป็น แดนบอกว่าได้ให้หมอทำศัลยกรรมเลย สองเพื่อนค่อยโล่งอก...ไม่ทันไรหมอออกมาบอกว่าปลอดภัย แดนโทร.รายงานดล ขณะนั้นดลมาหาชลัมภ์ที่บ้านได้ยินเสียงโวยวายตามด้วยเสียงมัสยาว่าไปไม่ได้ ดลรีบเดินเข้ามา ชลัมภ์ยื้อจะไปเยี่ยมลีลา ดลรีบห้ามถ้าไปมีแต่จะทำให้ลีลาเดือดร้อน ชลัมภ์แทบคลั่งกับสภาพตัวเอง

ดลปลอบ “คิดสิถ้าศิริรู้ว่าพี่ยังอยู่ คนที่ลำบากคือลี เงินกับอำนาจของเขาทำลายชีวิตพี่มาแล้ว อยากให้ลีต้องเป็นเหมือนพี่หรือไง...ตอนนี้ลีปลอดภัยแล้วแต่ต้องพักฟื้น ถ้าลีรู้ว่าพี่หาเรื่องใส่ตัวก็ทำให้ลูกเป็นทุกข์เปล่าๆ อยู่เฉยๆเชื่อฉันนะ”

ชลัมภ์ได้สตินิ่งอึ้ง มัสยาโล่งใจที่เขายอมสงบ...ด้านลีลาฟื้นขึ้นมาพบแดนเฝ้าอยู่ เธอนึกได้ถามหานรุตม์ปลอดภัยหรือไม่ แดนน้อยใจ วัลภากับฤดีเดินมาข้างเตียง บอกนรุตม์ปลอดภัยดีและกลับมาพร้อมกัน แดนส่งมือถือที่ตำรวจเก็บได้ให้ ลีลาอยากถามอีกแต่เกรงใจแดน วัลภากับฤดีถือโอกาสกลับไปดูร้าน แดนมองจ้องลีลาจนเธอเอ่ยปาก...อยากถามอะไรก็ถามมา

“เรารู้ว่าหาญกล้าไม่ใช่เป้าหมายของลีแต่เป็นเดชาเลิศรัตน์...เพราะคุณลุงชลัมภ์ใช่ไหม”

ลีลาอึ้งคิดว่าคงปิดแดนต่อไปไม่ได้เสียแล้ว แดนดักคอ ถ้าเจ็บแค้นแทนพ่อตนเข้าใจ แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะไปสู้กับพวกเงินล้นฟ้าอย่างนายศิริ มันก็เหมือนพาตัวเองไปตาย

“ต่อให้ต้องตายเราก็จะทำ เราอยากให้พ่อหมดห่วง...”

“คุณลุงเป็นอะไร บอกเรามาสิลี คุณลุงเป็นอะไร”

ลีลากล้ำกลืนความเจ็บปวดตัดสินใจคงต้องเล่าทุกอย่างให้แดนฟัง

ooooooo

แม้จะยังไม่ยอมรับแต่กัลยาก็ทำอาหารมากมายเมื่อรู้ว่านรุตม์กำลังกลับ ณรัลมาถึงเข้าไปอ้อนกอดกัลยาเหมือนเคยถามมีโอกาสพิเศษอะไรถึงเรียกให้ตนรีบกลับมา กัลยาบอกยังไม่รู้ข่าวอีกหรือ ณรัลกำลังถามว่าข่าวอะไร เสียงนรุตม์ดังขึ้น “ผมกลับมาแล้วครับ...”

ณรัลหันขวับมามองอึ้งที่นรุตม์ไม่มีการบาดเจ็บใดๆ ศิริทักปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว กัลยาเหน็บ “แกนี่มันดวงแข็งจริงๆนะ กลับมาครบสามสิบสอง”

ศิรินธารดีใจที่เขาปลอดภัย มีเพียงณรัลที่ยังอึ้งจนศิริเรียกให้รู้ตัว เขาจึงเอ่ยปากว่ากลับมาก็ดีแล้วทุกคนเป็นห่วง นรุตม์สะกดใจกล่าวขอบคุณ หาญกล้าลอบมองสีหน้าณรัลอย่างสงสัย

ค่ำนั้นนรุตม์สับสนว้าวุ่นใจเข้ามาคุยกับเพ็ญในห้องพระ “ผมเคยมั่นใจว่าเขาดี แต่การกระทำหลายๆอย่างก็รู้สึกว่าเขาร้ายกาจ แต่เขากลับทำเหมือนว่าตายแทนเราได้ ผมไม่รู้ว่าเขาดีหรือร้ายกันแน่”

“ความรู้สึกแรกที่เจอเขาล่ะคะ คุณรุตม์คิดว่าเขาเป็นคนแบบไหน”

นรุตม์คิดว่าเขามีน้ำใจช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่มีข้อแม้ เพ็ญย้อนถามคิดว่านั่นใช่ตัวจริงเขาไหม นรุตม์คิดว่าใช่ เพ็ญให้แง่คิด “โลกนี้ไม่ได้มีแค่สีขาวกับสีดำนะคะ ในสีขาวก็อาจมีสีดำปนให้มันเป็นสีเทาๆ เราทุกคนมีเหตุผลในการกระทำต่างกัน แต่ทุกการกระทำมีเหตุผล เพียงแต่เราไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องอะไร”

นรุตม์อยากช่วยแต่ไม่รู้ควรทำอย่างไร เพ็ญแนะนำถ้าเราตัดสินโดยไม่รู้เหตุผลก็กลายเป็นใส่สีดำเข้าไปในชีวิตเขาเพิ่ม จากเทามันก็จะกลายเป็นสีดำยากจะแก้ไข นรุตม์ถามถ้าจะใส่สีขาวเพิ่มให้สักวันมันจะเป็นสีขาวไหม เพ็ญตอบว่าอาจจะแต่ต้องขาวขึ้นแน่ถ้าเราไม่ย่อท้อ

ขณะเดียวกัน ลีลาคิดถึงความห่วงใยของนรุตม์ตอนอยู่บนเรือจนว้าวุ่นใจไม่แพ้กัน วัลภากับฤดีถือถุงขนมเปิดประตูเข้ามา ลีลามีสีหน้าผิดหวังจนสองเพื่อนแซวแล้วถามจริงจังว่า ทำไมถึงเอาตัวไปรับกระสุนแทนนรุตม์ เธอปัดไม่ทันคิดทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก สองเพื่อนยิ้มไม่เชื่อ

“มันแปลกตรงนี้ คุณรุตม์น่ะลูกศัตรูพ่อแกนะเว้ย ถ้าเขาสิ้นฤทธิ์สักคน เรื่องจะเล่นงานนายศิริรับรองฉิว นี่ไปปกป้องเขาเฉย ไม่เกลียดเขาแล้วเหรอ” ฤดีข้องใจ

ลีลาสวนไม่ได้เกลียด วัลภาแทรกไม่เกลียดก็รัก ฤดีตบโต๊ะว่าพูดได้ตรงใจ สองเพื่อนเค้นถามลีลารู้สึกอย่างไรกับนรุตม์ เธอนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตอบว่า ตนยอมตายดีกว่าทรยศพ่อ...สองเพื่อนสบตากันอย่างไม่สบายใจ แล้วทั้งสองก็กลับไปเพราะพรุ่งนี้มีงาน ลีลานอนมองมือถือด้วยใจที่เฝ้ารอใครบางคนโทร.มา

ในคืนเดียวกัน แดนช่วยลีลาค้นเรื่องราวสามีป้านุชว่าทำไมถึงผูกคอตายในที่ก่อสร้างบนเกาะนั่น ดลเข้ามาจะคุยเรื่องลีลา แดนรีบปิดจอแล้วเอ่ยถามทำไมไม่ประกาศตัวไปเลยว่าเราเป็นฝ่ายลีลา บารมีพ่อจะได้ปกป้องเธอ

ดลอธิบายว่าการเป็นคนที่ไม่มีใครรู้จักมันปลอดภัยที่สุดแต่ถ้าจำเป็นตนก็ต้องทำ แดนสงสัยว่ามีอะไรซับซ้อนพ่อถึงไม่อยากให้ลีลาเข้าใกล้พวกศิริ ดลปัดเป็นเรื่องในอดีตที่ไม่อยากพูดถึงอีก แดนจึงมั่นใจว่าถ้าพ่อรู้ต้องขัดขวางไม่ให้เขาช่วยลีลาแน่

ในคืนนั้น นรุตม์อดใจไม่ไหวแอบมาเยี่ยมลีลา เห็นเธอนอนก็นั่งกุมมือเธอฟุบหลับไปจนใกล้สว่าง วัลภาเข้ามาต้องชะงักกับภาพที่เห็น นรุตม์สะดุ้งลืมตามาเห็นรีบแก้ตัวว่ามาเยี่ยม วัลภาแย็บรู้สึกผิดหรือ เขาส่ายหน้าบอกเพราะเป็นห่วง วัลภาแหย่อีกว่ามันก็เป็นความรับผิดชอบของเขาอยู่แล้ว นรุตม์แย้งว่าไม่ได้มาเพราะความรับผิดชอบ แต่อยากดูแลเธอ

“แม่กับน้องคุณคงไม่พอใจที่คุณต้องมารับผิดชอบดูแล...คนอื่น”

“คุณลีเป็นคนสำคัญสำหรับผม” วัลภาแกล้งถามแล้วยังไง นรุตม์ย้อนถามเธอจะทำอย่างไรกับคนที่สำคัญ เธอตอบว่าต้องรักษาไว้ไม่ให้หลุดมือไป นรุตม์ยิ้มที่เธอก็รู้คำตอบแล้ว

วัลภาถอนใจเพราะเรื่องของทั้งสองมันยาก นรุตม์ตั้งใจว่ายากแค่ไหนก็จะลอง วัลภาย้ำว่าผลของมันอยู่ที่ความจริงใจของเขา ตนไม่คิดขัดขวาง ชายหนุ่มแปลกใจนิดๆ แล้วขอตัวกลับ...ภายในห้องเงียบลง วัลภาเอ่ยลอยๆ ได้ยินหมดแล้วใช่ไหม ลีลาหันมาถามทำไมถึงถาม เพื่อนสาวยิ้มอ่อนโยน เพราะตนรู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับเขา เลยอยากรู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอ

“คำพูด เราจะแต่งเติมมันยังไงก็ได้” ลีลาทำปากแข็ง

“แต่เจ๊เห็นสายตาที่จริงจังของเขา เอาเป็นว่าตอนนี้เรารู้แล้วว่าเขาคิดยังไง ลีจะจัดการเรื่องนี้ยังไง” เห็นลีลาถอนใจจึงเตือน “ทุกปัญหามันมีทางออกเสมอ ค่อยๆใช้เวลาพิจารณามัน”

ooooooo

เช้าวันใหม่ หาญกล้าพยายามโทร.เช็กจนรู้ว่าลีลาเข้ารักษาตัวโรงพยาบาลไหน ลำไพรได้ยินไม่ยอมให้เขาไปจึงโดนตบคว่ำชี้หน้าว่าเธอไม่มีสิทธิ์ หญิงสาวโกรธทวงสิทธิ์ความเป็นเมียคนหนึ่ง กลับยิ่งโดนกราดเกรี้ยวผลักล้มไป ทำให้เธอเก็บกดเจ็บแค้น

ที่ลานจอดรถคาสเทิล คนร้ายดักทวงเงินจากณรัลแต่เขาไม่ยอมจ่ายเพราะทำงานไม่สำเร็จ คนร้ายจึงขู่จะไปรับเงินทางนรุตม์ เขาคงยินดีจ่ายถ้าตนบอกว่าใครจ้างวาน วิทยาแอบถ่ายคลิปส่งให้นรุตม์...นรุตม์ดูภาพกับธีรวัฒน์ด้วยความข้องใจว่าใครส่งมา เพราะเช็กต้นทางเป็นเบอร์ที่ปิดการใช้งานแล้ว นรุตม์มองคนในคลิปแล้วจำได้ว่าเป็นคนที่ไล่ยิงตนบนเกาะ

นรุตม์เดินครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ศตวรรษกลับจากต่างประเทศแอบเข้าล็อกคอ นรุตม์ตกใจหันมาเงื้อหมัด เขาร้องห้ามลั่น แล้วบอกว่าอุตส่าห์ล้มทริปเที่ยวเพราะข่าวพี่ถูกยิง แต่กลับไม่เห็นเป็นอะไร แถมถูกพ่อจับนั่งอบรมอยู่นาน พอมีโทรศัพท์จากป้าเพ็ญบอกว่าแม่กับน้องไปเยี่ยมคนที่ช่วยพี่ พ่อก็ตกใจผลุนผลันออกไป ตนเลยจะมาขอกลับบ้านด้วย ไม่ทันจะพูดจบนรุตม์เดินไปเสียแล้ว ศตวรรษงงอะไรกันนักหนา

นรุตม์โทร.กลับไปถามเพ็ญได้ความว่า ศิรินธารโวยวายว่าหาญกล้าไปหาเมียน้อย กัลยาห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟังจึงตามไปด้วย ตนกลัวมีเรื่องเลยโทร.บอกศิริ...ด้านศิริมาถึงโรงพยาบาล เวลาเดียวกับที่ดลมาถึง ดลถามเขามาทำไม ศิริไม่ตอบเดินเครียดเข้าไป ดลเอะใจจะเกี่ยวข้องกับลีลา

ลีลากำลังนั่งกึ่งนอนบนเตียง หาญกล้าเข้ามาถึงปรี่จับมือเธอถามอาการอย่างห่วงใยและว่าตนทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการแล้ว ลีลาโต้เขาทำเพื่อเอาตัวรอดไปวันๆ ไม่ได้ตั้งใจทำเพื่อตน หาญกล้าชะงักรู้สึกว่าลีลาเปลี่ยนไป หาว่าเป็นเพราะนรุตม์จะขึ้นมาเป็นจีเอ็มจึงยอมเสี่ยงตายเพื่อจับเขา ลีลาตอกกลับอย่าคิดว่าตนจะชอบใช้ทางลัดเหมือนเขา ตนมีทุกอย่างเพราะสร้างเอง

หาญกล้าหน้าเสีย ทันใดศิรินธารเปิดประตูผลัวะเข้ามา กัลยารีบถามหาญกล้ามาทำอะไรที่นี่ เขาแก้ตัวว่ามาเยี่ยมลีลาในฐานะลูกค้าแต่ศิรินธารกราดเกรี้ยวด่าว่าลีลาหลอกล่อเขามา ลีลามองกัลยาแกล้งว่ากระทบ ว่าอบรมกันมาดีกิริยาแบบนี้คาดว่าลูกไม้หล่นใต้ต้น กัลยาจี๊ดย้อนให้

“เห็นลูกไม้อย่างเธอ ฉันก็อยากเห็นต้นไม้ที่ให้ผล แต่ดูจากพฤติกรรม สงสัยว่ารากเหง้าของเธอคงจมปลักอยู่ลึกมาก จะโผล่ขึ้นมาให้รู้จักความละอาย คงจะยากจริงๆ”

“ละอาย...ดิฉันจะรู้สึกเฉพาะกับคนดีๆเท่านั้นล่ะค่ะ”

ศิรินธารโกรธหาว่าก้าวร้าวแม่ ลีลาพูดกับกัลยาตนป่วยเพราะช่วยลูกชายเธอ ถ้ารู้จักมารยาทอยู่บ้างก็ช่วยเอาลูกสาวออกไปอย่ามาโหยหวนร้องหา...ลีลาทำปากคำว่าผัว ศิรินธารถลาจะเข้าตบ หาญกล้าคว้าตัวไว้ เธอโวยลั่นให้ปล่อย ศิริก้าวเข้ามาพร้อมดล สั่งเสียงเฉียบให้หยุด ดลแกล้งเปรยว่าคนมาเยี่ยมลูกสาวตนหนาแน่น กัลยาชะงักไม่เชื่อว่าลีลาเป็นลูกเขา ดลจึงเฉลยว่าเธอเป็นลูกบุญธรรม ลีลามองดลด้วยสีหน้าฉงน

นรุตม์รีบร้อนจะเข้าลิฟต์โรงพยาบาล ภารดีตามมาขวางไม่ให้เขาไปหาลีลา ชายหนุ่มชักไม่พอใจยื่นคำขาดอย่าข้ามเส้นเรื่องส่วนตัวของตน ถ้ายังอยากให้มีความรู้สึกดีๆต่อกัน หญิงสาวน้ำตาปริ่มด้วยความเจ็บปวดกับความจริงที่รู้แก่ใจแต่ไม่ยอมรับ

ด้านกัลยาต่อว่าดลช่วยอบรมความประพฤติคนในปกครองอย่ามาวุ่นวายกับลูกเขยตน ดลโต้ว่าเท่าที่รู้คนของเธอวิ่งไล่ตามลูกตน ศิรินธารแทรกว่าลีลาทอดสะพานให้ ศิริปรามลูกอย่าเสียมารยาทผู้ใหญ่คุยกัน กัลยาเอ็ดสามีว่าลูกพูดถูก ศิริขอให้พูดกันดีๆ อย่าให้เรื่องมันบานปลาย ดลย้อนถามทำไมไม่คิดได้ตั้งแต่อดีต ปล่อยให้มีคนตายเสียก่อน กัลยาหันมาเถียงแทนสามี ถ้ามันไม่โกงมันก็ไม่ตาย ทำผิดเองจะโทษใครได้ ลีลากำมือแน่นรู้ว่ากำลังพูดถึงพ่อ ศิริปรามกัลยาโวย “คุณจะทนให้เขามาด่าซ้ำซากทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำผิด เรื่องลีลาก็เหมือนกัน ฉันจะไม่เกรงใจแล้วทนให้คนผิดมันระรื่นชื่นบานทะยานใส่ลูกเขยฉันแน่”

“ที่ผ่านมาผมไม่ลงมายุ่งด้วยเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องของเด็กทะเลาะกัน แต่ถ้าผู้ใหญ่จะลงมาเล่นด้วย ผมก็คงไม่ยอมให้ใครรังแกลูกผมเหมือนกัน”
ทันใดนรุตม์เคาะประตูเปิดเข้ามา ทำทีถาม

หาญกล้าว่าดอกไม้ที่ฝากซื้อมาเยี่ยมลีลาอยู่ไหน หาญกล้ารับมุกทันบอกว่าลืม นรุตม์แก้ตัวกับศิริและทุกคนว่า ตนติดงานเลยวานให้หาญกล้ามาเยี่ยมแทน แล้วเข้าไปถามลีลาว่าไม่งอนใช่ไหม ก่อนจะหันมาสวัสดีดลบอกเขาว่าลีลาพูดถึงให้ฟังบ่อยๆ แล้วจะแนะนำตัวว่าเป็นแฟนลีลา แต่เธอแทรกขึ้นก่อนว่า เป็นเพื่อนที่ตนช่วยไว้ นรุตม์สบตาลีลา ดึงมือเธอมากุมแล้วถึงหันมายอมรับ

“ครับ ถ้าไม่ได้ลี ผมคงเป็นผีเฝ้าเกาะไปแล้วลูกสาวคุณพ่อเป็นคนดีมากนะครับ”

ลีลาจะดึงมือออกแต่เขาจับแน่น นรุตม์ตั้งใจประกาศให้ทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์กับเธอ หาญกล้าทำหน้าไม่พอใจอย่างยิ่ง

เรื่องที่นรุตม์พูดต่อหน้าทำให้ภารดีเสียใจจนไม่เป็นอันฟังเกรียงเพื่อนร่วมงานคุย เดินเหม่อขึ้นบันไดโรงแรมเอเดน จนพลาดสะดุดจะตกบันได แดนโผล่มารับร่างเธอแล้วล้มลงไปด้วยกัน หัวเขาโขกขอบบันได ภารดีรู้สึกตัวรีบถามเขาเป็นอะไรไหม แดนตอบอู้อี้ว่า

“ผมยังไม่ตาย แต่ถ้าคุณยังไม่ลุกจากตัวผมตายแน่”

ภารดีมองตัวเองเห็นว่านอนทับเขาอยู่ก็ตกใจรีบลุกขึ้น แล้วชูนิ้วตรงหน้าถามเขาว่ากี่นิ้วเป็นการเช็กสมอง แถมจะพาไปโรงพยาบาล แดนเริ่มขำกับท่าทางห่วงใยเกินขนาดของเธอ ถามว่าทำไมถึงไม่มีสติเหมือนคนอกหัก เท่านั้นหญิงสาวก็ร้องไห้โฮออกมาด้วยแทงใจดำอย่างจัง

แดนตกใจพาเธอไปนั่งและหาน้ำเย็นให้กิน ภารดีสงบลงจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า แต่ของร่วงหล่นออกมาหมด แดนจึงให้ผ้าเช็ดหน้าของตนไป ก่อนยิงคำถามว่านรุตม์รู้ไหมว่าเธอแอบชอบเขา

ooooooo