ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 96 ไม่ชอบแมว

เหยียนหมิงซุ่นมีเรี่ยวแรงมาก เพียงไม่นานก็ขุดหลุมขนาดลึกเสร็จเรียบร้อย อู่เหมยอุ้มเจ้ากระรอกขึ้นมาด้วยความเสียอกเสียใจ แล้ววางมันลงไปในหลุมและเตรียมจะเอาดินกลบ

“เอ๊ะ? เจ้ากระรอกตัวนี้ขยับเขยื้อนตัว มันยังไม่ตาย มันฟื้นขึ้นมาแล้ว”

อู่เชาร้องเสียงดังด้วยความประหลาดใจ เขามองที่ปากหลุมอย่างไม่อยากจะเชื่อ

อู่เหมยรีบอุ้มเจ้ากระรอกออกมา แต่มันก็ยังคงแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน เหยียนหมิงซุ่นชี้นิ้วไปที่หน้าอกของเจ้ากระรอก เขายิ้มพลางพูดว่า “ยังไม่ตายจริงๆ ด้วย เจ้ากระรอกตัวนี้ดวงแข็งมาก โดนงูห้าก้าวกัดแต่ก็ยังรอดมาได้”

“ยังไม่ตายจริงๆ เหรอ เยี่ยมไปเลย!”

อู่เหมยดีอกดีใจมากและกอดกระรอกขาวที่ตัวตรงทื่อเสียแน่น เธอดีใจเหมือนได้ของที่เสียไปกลับคืนมา อู่เหมยหันไปพูดกับอู่เชาด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบใจนะ!”

หากไม่ใช่เพราะอู่เชาตาไว เธอก็คงจะฝังเจ้ากระรอกทั้งเป็นไปแล้ว สวรรค์ โชคดีมากจริงๆ!

อู่เชาทำเสียงฮึดฮัดและเบ้ปากอย่างเย็นชา แต่ใบหน้ากลับดูภูมิอกภูมิใจอย่างยิ่ง ใครจะตาไวสู้เขาได้ล่ะ

ในโลกนี้นอกจากฉันแล้ว ยังมีใครอีก

เจ้ากระรอกน้อยค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา ดวงตาเล็กๆ กลอกไปมา ร่างกายของมันยังอ่อนแอมาก ไม่อาจจะขยับตัวได้ เหยียนหมิงซุ่นเด็ดสมุนไพรแก้พิษจากแถวๆ นั้นมา จากนั้นเคี้ยวอย่างละเอียดและโปะลงบนบาดแผล อู่เหมยใช้ผ้าเช็ดหน้าพันปิดแผลไว้ แล้วเอาเจ้ากระรอกใส่ลงไปในกระเป๋าเป้ เธอไม่อยากให้อู่เจิ้งซือเห็นมัน

อู่เจิ้งซือไม่ชอบสัตว์หน้าขนทุกชนิด เมื่อก่อนอู่เยวี่ยอยากเลี้ยงแมว อู่เจิ้งซือยังไม่อนุญาตเลย สำหรับเธอแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ เธอจะพาเจ้ากระรอกน้อยกลับไปรักษาอาการบาดเจ็บก่อน พอหายดีแล้วก็จะปล่อยมันไป เธอจะไม่ให้อู่เจิ้งซือมาเห็นมัน

เหยียนหมิงซุ่นรู้จักนิสัยใจคอของอู่เจิ้งซือ เมื่อเห็นท่าทางระแวดระวังของอู่เหมย เขาก็พูดว่า “ฉันช่วยเธอเลี้ยงได้นะ พอมันหายดีแล้วก็จะปล่อยไป”

อู่เหมยตาเป็นประกายทันที แน่นอนว่าให้เจ้ากระรอกอยู่ที่บ้านเหยียนหมิงซุ่นเป็นอะไรที่ดีมากๆ แต่เธอก็แอบเกรงใจเขานิดหน่อย “จะเป็นการ...รบกวนเกินไปหรือเปล่าคะ?”

“ไม่หรอก คุณย่าฉันชอบพวกสัตว์ตัวเล็กๆ มาก” เหยียนหมิงซุ่นยิ้มพลางพูด

“ขอบคุณค่ะพี่หมิงซุ่น อีกเดี๋ยวฉันค่อยเอาให้พี่นะคะ”

อู่เหมยอยากจะกอดเจ้ากระรอกน้อยอีกสักพัก ไม่รู้ทำไม พอเธอเห็นเจ้ากระรอกน้อยแล้วรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนม เธอแค่อยากจะกอดมันไว้แบบนี้ ในใจเธอรู้สึกสงบนิ่งเป็นพิเศษ

เหยียนหมิงซุ่นมองความคิดของอู่เหมยออก มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อยและไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วเหมยซูหานก็เดินมาหา เขาแอบมองเหยียนหมิงซุ่นทีหนึ่ง ตั้งแต่ปีนขึ้นเขาจนถึงตอนนี้ เหยียนหมิงซุ่นใช้เวลาอยู่กับอู่เหมยมากเสียจนเขารู้สึกประหลาดใจ

แล้วก็ทำให้เขารู้สึกถึงสัญญาณอันตรายอย่างชัดเจน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“เหมยเหมยอย่าเสียใจไปเลยนะ ไว้วันหลังฉันจะหาลูกแมวมาให้สักตัว เธอต้องชอบแน่นอน” รอยยิ้มของเหมยซูหานยังคงอบอุ่นเหมือนเคย ส่วนน้ำเสียงก็เบาและนุ่มนวลยิ่งกว่าลมภูเขา

อู่เหมยส่ายหัว “ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณพ่อไม่ชอบให้ที่บ้านเลี้ยงพวกแมวพวกสุนัข”

เหมยซูหานหงุดหงิดเล็กน้อย ทำไมเขาถึงลืมเรื่องนี้ไปได้นะ อู่เจิ้งซือไม่ชอบพวกสัตว์หน้าขนจริงๆ เขาก้มลงมองเด็กหญิงที่เบ้าตาแดงเรื่อ หัวใจเขาถึงกับหลอมละลาย เขาแค่อยากที่จะทำอะไรบางอย่างเพื่อให้อู่เหมยรู้สึกสบายใจขึ้น

“งั้นฉันจะช่วยเหมยเหมยเลี้ยงลูกแมว ต่อไปเหมยเหมยไปดูที่บ้านฉันก็ได้นะ ดีมั้ย” เหมยซูหานคิดวิธีดีๆ ขึ้นมาได้

“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง ฉันไม่ชอบแมว พี่ซูหานไม่ต้องยุ่งยากหรอกค่ะ”

อู่เหมยส่ายหัวอย่างลุกลี้ลุกลน เธออยากจะอยู่ห่างๆ จากเหมยซูหาน เธอจะข้องเกี่ยวกับเขาอีกได้อย่างไรกัน

แววตาของเหมยซูหานหม่นหมองลง เขาหัวเราะเยาะตัวเอง “ที่แท้เหมยเหมยก็ไม่ชอบแมวนี่เอง!”

“อืม ฉันไม่ชอบแมวค่ะ” อู่เหมยพูดขัดกับความรู้สึก อันที่จริงเธอไม่รู้ว่าตัวเองชอบแมวมากแค่ไหน ขอเพียงเป็นสัตว์ตัวน้อยที่มีขนปุกปุย เธอก็ชอบหมด ชาติก่อนเธอเองก็เลี้ยงแมวขนสีส้มอยู่ตัวหนึ่ง มันอ้วนตุ้ยนุ้ยเหมือนลูกบอลเลย

ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากที่เธอเสียชีวิตลง เหมยซูหานจะเลี้ยงดูเจ้าแมวขนสีส้มตุ้ยนุ้ยของเธออย่างดีหรือเปล่านะ