ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 86 ช่วงฤดูใบไม้ร่วงกำลังหลับสบาย

เจินหวานหว่านปิดกระเป๋าเป้พลางรู้สึกลำบากใจ เธอเอามาแค่หมั่นโถวสองลูกกับน้ำเปล่าหนึ่งขวด เมื่อเทียบกับไส้กรอกกับขนมปังของคนอื่นแล้ว หมั่นโถวของเธอดูกระจอกมาก ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของหญิงสาวทำให้เธออายที่จะเปิดกระเป๋าเป้ แต่จะไม่เปิดก็ใช่เรื่อง ไม่รู้ว่าคนอื่นจะพูดถึงเธอว่าอย่างไร!

“อู่เหมยบอกว่าจะเอาเสบียงมาให้ฉันด้วย ฉันก็เลยไม่ได้เอาอะไรมา” เจินหวานหว่านยิ้มพลางพูด

เจินหวานหว่านพูดเสียงเบามาก แล้วอู่เหมยก็อยู่ไกลออกไปมาก ไม่ได้ยินแน่นอน ส่วนคนอื่นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เจินหวานหว่านกับอู่เหมยสนิทสนมกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว การที่อู่เหมยจะเอาเสบียงมาให้เธอด้วยถือเป็นเรื่องปกติมาก แล้วอีกอย่างก็ไม่มีใครจะไปพิสูจน์เรื่องเสบียงเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ด้วย

เจินหวานหว่านถอนหายใจโล่งอก ในที่สุดก็ผ่านพ้นไปได้ เธอหยิบขนมปังขึ้นมาจากผ้าปูพื้น แล้วเริ่มกินคำเล็กๆ เธอกินเร็วมากเพราะเธอไม่ได้กินมื้อเช้า เดินปีนเขามานานแบบนี้ ท้องเธอร้องจ๊อกๆ มาตั้งนานแล้ว

แต่อู่เหมยกลับไม่อยากอาหารเลย เธอยังคงคิดถึงกระรอกขาวตัวนั้นอยู่ กระรอกน้อยแสนน่ารักน่าชัง เมื่อกี้เธอยังไม่ได้ลูบมันเลย ต้องโทษเจ้าตุ้ยนุ้ยอู่เชาคนเดียว

เธอถลึงตาใส่อู่เชาที่นั่งกินไส้กรอกคำใหญ่อยู่ข้างๆ จากนั้นเธอกวาดตามองไปรอบๆ และหยิบดินทรายขึ้นมาจากพื้นหนึ่งกำ แล้วฉวยโอกาสช่วงที่เขาไม่ทันระวังตัวโปรยดินทรายทั้งหมดลงไปในเสื้อเขา อู่เชายักไหล่ไปมา แล้วกระโดดโหยงขึ้นมาและร้องโหวกเหวกเสียงดัง เขาบิดตัวไปมาไม่หยุดราวกับเป็นตะคริว ทำเอาทุกคนต่างก็หัวเราะกันยกใหญ่

อู่เหมยมีความสุขมาก ความรู้สึกเศร้าซึมลดลงไปมาก อู่เชาทำเสียงฮึดฮัด เดี๋ยวเขาค่อยคิดบัญชีกับเธอทีหลัง ตอนนี้กินให้อิ่มก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ทุกคนนั่งลงบนสนามหญ้า แล้วกินอาหารที่ต่างคนต่างเอามา พวกเขาพูดคุยไปด้วยหัวเราะไปด้วย นอกจากนี้บางคนยังทำการแสดงต่างๆ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายมาก ส่วนอู่เจิ้งซือก็มีใบหน้าเปี่ยมด้วยรอยยิ้มซึ่งไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก

เหยียนหมิงซุ่นเดินมาหา พอเห็นอู่เหมยที่ถือไส้กรอกกิน เขาก็อดหัวเราะไม่ได้ เมื่อกี้นี้ที่อู่เหมยหยอกล้ออู่เชา เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เจ้าเด็กซื่อบื้อคนนี้ช่างแก่นแก้วเสียจริง

“ตอนนี้มีเวลาว่างพอดี ฉันจะอธิบายโจทย์สระว่ายน้ำให้ฟังอีกครั้งก็แล้วกัน”

เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าจริงจังมาก อู่เหมยทำหน้านิ่วทันที หากย้อนเวลากลับไปได้ เย็นวันนั้นเธอไม่มีทางเอ่ยถามเหยียนหมิงซุ่นเด็ดขาด ทำไมเขาถึงได้จำเรื่องนี้ฝังจิตฝังใจจังเลยนะ

ทั้งๆ ที่เธอเลิกสนอกสนใจแล้ว อย่างไรเสียนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำไม่ได้ คุณครูเองก็ชินชาแล้ว ถ้าเธอทำได้นี่สิถึงจะตกใจ!

“ขอบคุณค่ะพี่หมิงซุ่น แต่ตอนนี้...”

ครึ่งประโยคหลังของอู่เหมยติดอยู่ในลำคอเพราะเหยียนหมิงซุ่นกระตือรือร้นหยิบกิ่งไม้มาเริ่มเขียนสูตรเลขแล้ว ตัวหนังสือของเขาสวยมาก ตัวเลขอารบิคก็เขียนได้งามมาก เห็นแล้วสบายตาสบายใจเหมือนกับตัวเขาเลย แต่พอตัวเลขเหล่านี้อยู่รวมกัน เธอก็มึนตึ้บ อู่เหมยไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงเขียนสูตรออกมาแบบนี้!

ทว่าเธอไม่กล้าบอก เธอกลัวว่าเหยียนหมิงซุ่นจะรังเกียจเธอยิ่งกว่าเดิม

อู่เหมยก้มหน้าก้มตาฟังราวกับฟังคัมภีร์สวรรค์ก็ไม่ปาน เธอรู้สึกเวียนหัวตาลาย เสียงของเหยียนหมิงซุ่นช่างไพเราะจริงๆ ลมพัดโชยเอื่อย พงหญ้าส่งเสียงสวบสาบ หนังตาบนล่างของอู่เหมยต่อสู้กัน เธอกลั้นเอาไว้ก็เลยไม่หาวหวอดออกมา แล้วน้ำตาก็เอ่อคลอในดวงตาเธอ

“เข้าใจหรือยัง ไหนทำให้ดูรอบนึงสิ”

เสียงของเหยียนหมิงซุ่นดังขึ้น อู่เหมยตัวสั่น ความง่วงงุนก็เตลิดหายไปด้วย เธอรับกิ่งไม้มาและงุนงงอยู่พักใหญ่ ปากเธอพูดพึมพำราวกับสวดมนต์อยู่ ระดับความเร็วของน้ำที่ไหลออกลบกับระดับความเร็วของน้ำที่ไหลเข้า แล้วหารปริมาณน้ำทั้งหมด

เหยียนหมิงซุ่นพูดประโยคนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว อู่เหมยเองก็จำได้ขึ้นใจตั้งนานแล้ว แต่ปัญหาอยู่ที่เธอไม่สามารถเปลี่ยนคำพูดประโยคนี้ให้เป็นสูตรเลขได้ เธอทำไม่เป็นจริงๆ

อู่เหมยท่องพึมพำอยู่นานสองนาน แต่บนพื้นยังคงสะอาดหมดจด เธอไม่ได้เขียนตัวเลขเลยสักตัวเดียว เหยียนหมิงซุ่นตบหน้าผากเบาๆ เขาละไม่เข้าใจเลยจริงๆ อู่เหมยท่องจำสูตรนี้ได้แล้ว แต่ทำไมถึงเขียนสูตรเลขไม่ได้ล่ะ

“พี่หมิงซุ่น ขอโทษค่ะ ฉัน...ฉัน...ฉัน...”

ที่จริงอู่เหมยอยากจะบอกเหยียนหมิงซุ่นเหลือเกินว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการเรียนของเธออีกต่อไปแล้ว แต่เธอไม่กล้าบอก เธอกลัวเหยียนหมิงซุ่นจะคิดว่าเธอไม่ขวนขวาย เป็นเพียงดินเลนเฉอะแฉะกองหนึ่ง

เหมยซูหานที่ยืนดูอยู่ด้านข้างนานแล้วอดหัวเราะไม่ได้ แล้วเขาก็หยิบกิ่งไม้ขึ้นมาขีดเขียนบนพื้น

นอกเรื่อง

อู่เหมยลากคุณนักเขียนมาด้วยความโมโห เธอน้ำตาเอ่อคลอ “คุณรีบแก้ให้ฉันเลย บรรดานักอ่านของคุณต่างก็ด่าฉันว่าปัญญาอ่อน คุณว่าฉันปัญญาอ่อนมั้ย ใช่หรือเปล่า?”

“เปล่า ไม่ใช่แน่นอน” เหล่าหยางตอบอย่างจริงใจ

“แล้วคุณยังไม่แก้ให้ฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องไห้ให้คุณดู!”

“โอเค พรุ่งนี้จะแก้ให้ ไม่ต้องร้อนใจไป ไปจู๋จี๋กับพี่หมิงซุ่นของเธอเถอะ อย่าดื้อนะ!”

อู่เหมยเขินหน้าแดง นิ้วมือสอดประสานกัน เธอพูดอย่างขวยเขิน “เขา...เขายังเด็กอยู่ ไม่ควรทำสิ่งที่เด็กไม่ควรทำ