ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 84 กระรอกขาว

อู่เหมยมองดูเจ้าตัวน้อยที่ขดตัวอยู่ในพงหญ้าด้วยความดีอกดีใจ ลำตัวมีขนปุกปุย แล้วก็ยังมีหางที่ใหญ่ยิ่งกว่าลำตัว ดวงตาที่เหมือนกับเมล็ดถั่วดำ แล้วก็ยังมีหนวดน่ารักๆ และอุ้งเล็บสีชมพู เห็นแล้วก็ชวนให้อยากจะลองลูบดู

“เจ้าตัวน้อย กินขนมปังมั้ย ฉันไม่ได้เอาถั่วลิสงมา มีแต่ขนมปังอย่างเดียว”

อู่เหมยบิขนมปังครึ่งชิ้นจากในกระเป๋าเป้ แล้วหยิบชิ้นเล็กๆ วางบนฝ่ามือ เธออยากเอาให้เจ้าตัวน้อยกิน แต่เหมยซูหานเดินมาหาและดึงอู่เหมยขึ้นมา เขาพูดเสียงขึงขังว่า “เหมยเหมย เธอไม่ระมัดระวังตัวเลย ระวังมันจะกัดเธอเข้า”

“ไม่หรอก กระรอกน้อยน่ารักจะตาย ดูสิมันไม่กลัวฉันเลย”

อู่เหมยคิดว่าเหมยซูหานกระต่ายตื่นตูมเกินไป แล้วเธอก็ย่อตัวลงให้อาหารกระรอกขาวที่น่ารักตัวนี้อีกครั้ง ตอนแรกเธอนึกว่าเป็นกระต่ายน้อยสีขาวซะอีก แต่พอดูใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่าเป็นกระรอกขาวที่หายาก ขนตามตัวขาวยิ่งกว่าหิมะและหน้าตาน่ารัก ต่อให้ถูกเจ้าตัวน้อยกัด เธอก็ยอม

กระรอกน้อยใจกล้ามาก ไม่กลัวคนเลยสักนิด มันลองเอาหนวดแตะฝ่ามือของอู่เหมยสองสามที มันคงจะหิวมากจริงๆ สองขาถือขนมปังขึ้นมาแล้วยัดเข้าไปในปาก แก้มสองข้างกลมตุ่ย ดวงตาคล้ายเมล็ดถั่วดำมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำร้ายแกหรอก ค่อยๆ กินนะ ตรงนี้ยังมีอีกเยอะเลย”

อู่เหมยบิขนมปังเป็นชิ้นเล็กๆ อีกหลายชิ้นและวางบนฝ่ามือ เธอยิ้มตาหยีพลางมองดูเจ้าตัวน้อยที่กินอย่างตะกละตะกลาม เจ้าตัวน้อยที่น่าสงสารต้องหิวโซมากแน่เลย

“แกหาพ่อแม่ไม่เจอใช่หรือเปล่า หรือว่าพวกเขาไม่ต้องการแกแล้ว กินช้าๆ หน่อย อย่ากินทีเดียวเยอะขนาดนี้ เดี๋ยวก็สำลักหรอก”

กระรอกน้อยกินรัวๆ เหมือนกับปืนกลก็ไม่ปาน มันหยิบขนมปังทั้งหมดบนฝ่ามืออู่เหมยยัดใส่ในปาก ไม่แม้แต่จะเคี้ยวสักนิด อู่เหมยอยากจะล้วงออกมา แต่เจ้าตัวน้อยปิดปากแน่น เธอจึงไม่สามารถลงมือได้เลย

“ไม่เป็นไรหรอก กระพุ้งแก้มของกระรอกเก็บสะสมอาหารได้ เธอสังเกตดูสองแก้มของมันกลมตุ่ยมากเลยใช่มั้ย ในนั้นน่ะมีแต่ขนมปังทั้งนั้นเลย” เหยียนหมิงซุ่นอธิบายเสียงเบา

อู่เหมยยื่นนิ้วมือขาวเรียวไปแตะแก้มของเจ้ากระรอกน้อยเบาๆ แก้มตุ่ยจริงๆ ด้วย เธออดหัวเราะไม่ได้ “แก้มตุ่ยจริงๆ ด้วย พี่หมิงซุ่นรอบรู้จังเลยค่ะ”

เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะ เขาอารมณ์ดีทีเดียว ส่วนเหมยซูหานที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรเหยียนหมิงซุ่นไปไหนมาไหนคนเดียว เขาไปสนิทสนมกับเหมยเหมยตั้งแต่เมื่อไรกัน

“ไอ้หยา นี่กระต่ายขาวหรือเปล่า เอ๋! ไม่ใช่กระต่ายขาว แต่เป็นกระรอกขาวหรอกเหรอ? นี่มันหายากมาก ฉันเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรกว่ากระรอกมีขนสีขาวด้วย”

เสียงแปดหลอดของอู่เชาดังลอยมา มาทั้งเสียงทั้งตัว เจ้าตุ้ยนุ้ยวิ่งเสียงดังตึงตังมาหาอู่เหมย แล้วเจ้ากระรอกน้อยก็วิ่งมุดเข้าไปในพงหญ้าอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไรก็หายไปไร้ร่องรอย

“เพราะนายคนเดียวเลย กระรอกน้อยตกใจหนีหายไปแล้ว ใครใช้ให้นายมานี่ หา? ชดใช้กระรอกน้อยฉันมาเลย!”

อู่เหมยโมโหด่าเปิง เธอยังเล่นกับเจ้ากระรอกน้อยไม่เต็มอิ่มเลย มาโดนเจ้าตุ้ยนุ้ยทำพังเสียได้ เจ้าตัวน้อยแสนน่ารักน่าชัง เธอยังไม่ได้ลูบมันเลยสักนิดเดียว

อู่เชารู้ตัวว่าผิด เขาไม่กล้าปริปากแม้แต่คำเดียว เขาปล่อยให้อู่เหมยต่อว่าเขา แถมยังหยิบแฮมกระป๋องมาเอาใจเธอด้วย “ฉันให้แฮมกระป๋องเธอหมดเลย ดีมั้ย”

อู่เหมยมองค้อนเขาตาเหลือก แล้วคว้าแฮมกระป๋องมา จากนั้นเดินไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจใยดี อู่เชาพูดตะโกนอยู่ข้างหลัง “อีกเดี๋ยวแบ่งแฮมให้ฉันกินสองสามชิ้นนะ เด็กผู้หญิงอย่างพวกเธอต้องกินเนื้อน้อยๆ หน่อย นี่ฉันหวังดีกับเธอนะ”

“ฉันจะแบ่งให้พี่หมิงซุ่นกิน”

อู่เหมยตอบกลับไปด้วยความโมโห มุมปากเหยียนหมิงซุ่นแย้มยิ้มเล็กน้อย ท่าทางฉุนโกรธของเจ้าเด็กซื่อบื้อคนนี้ดูน่ารักดีแหะ จิตใจก็ดี รู้จักแบ่งเนื้อให้เขากินด้วย แต่เหมยซูหานกลับรู้สึกแค่ว่ารอยยิ้มของเหยียนหมิงซุ่นดูขัดหูขัดตาเป็นอย่างยิ่ง เขาแสร้งยิ้มและถามว่า “เหมยเหมยจะไม่ยอมแบ่งแฮมกระป๋องให้พี่สักหน่อยเหรอ?”