ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 78 สวรรค์ช่างขี้เหนียว

อู่เหมยตกใจ แล้วหมุนตัวแบบแข็งทื่อ เธอฝืนยิ้มเล็กน้อย ตั้งใจอยากจะพูดว่าเธอทำถูกแล้ว แต่พอเผชิญกับสายตาที่เย็นยะเยือกของเหยียนหมิงซุ่น คำโกหกก็ผูกเป็นปมอยู่ในท้อง ไม่ว่าอย่างไรก็พูดไม่ออก

“ฉัน...ฉัน...ไม่ได้ทำถูกทั้งหมด แล้วก็ไม่ได้ทำผิดทั้งหมด” นานทีเดียวกว่าอู่เหมยจะเค้นคำพูดที่คลุมเครือนี้ออกมา

เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้ว นี่หมายความว่าอะไร

ในพจนานุกรมของเขานั้น ผิดก็คือผิด ถูกก็คือถูก ไม่มีอะไรที่ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ อะไรคือไม่ได้ทำถูกทั้งหมด

“ตกลงถูกหรือผิดกันแน่ล่ะ” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว ส่วนสีหน้าก็ดูเคร่งขรึมขึ้น อู่เหมยตกใจจนตัวสั่นเทา แล้วตอบไปตามตรงว่า “ผิดค่ะ”

โจทย์เลขข้อนั้นเธอแบ่งทำเป็นสามขั้นตอน คุณครูติ๊กถูกหนึ่งอันและกากบาทผิดสองอัน ส่วนน้อยต้องยอมส่วนใหญ่ งั้นก็น่าจะผิดละมั้ง!

พอพูดจบ อู่เหมยก็เริ่มแสร้งทำเป็นอ่อนแอ ไม่กล้าจะมองเหยียนหมิงซุ่นเสียด้วยซ้ำ เพราะเธอกลัวว่าจะเห็นแววตาแบบเดียวกับเหอปี้อวิ๋นและอู่เจิ้งซือในดวงตาของเหยียนหมิงซุ่น เป็นแววตาที่ผิดหวัง เอือมระอา แล้วก็เย็นชา

เหยียนหมิงซุ่นเห็นแล้วก็ทั้งโมโหทั้งขำ อู่เหมยทำให้เขาได้ลิ้มรสชาติของความล้มเหลวเป็นครั้งแรก เย็นวันนั้นเขาอธิบายโจทย์เลขข้อนั้นให้เธอฟังอย่างน้อยสิบรอบ แต่ผลปรากฏว่าเธอก็ยังคงทำผิด จะไม่ให้เขาโมโหได้อย่างไร

อย่างไรก็ตามเขารู้ดีว่าอู่เหมยไม่ใช่ว่าไม่อยากทำถูก เธออยากทำถูกเสียยิ่งกว่าใครๆ แต่ทำอย่างไรได้สมองเธอมันช่าง...

เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกทึ่งจริงๆ!

“เย็นวันนั้นเธอบอกว่าเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอ”

อู่เหมยตอบเสียงอู้อี้ “ฉัน... ฉันกลัวว่าพี่หมิงซุ่นจะโกรธ ก็เลยบอกว่าเข้าใจแล้วน่ะค่ะ”

เหยียนหมิงซุ่นตบหน้าผากเบาๆ ที่แท้สิบรอบที่เขาอธิบายไปนั้นก็เสียแรงเปล่า เจ้าเด็กโง่คนนี้ฟังไม่เข้าหูเลยสักประโยคเดียวงั้นเหรอ

“สิ่งที่คุณครูสอนในชั้นเรียนเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันใช่หรือเปล่า” เหยียนหมิงซุ่นถามอีก

“อืม”

ในใจอู่เหมยทั้งเจ็บปวดและรวดร้าว ถ้าเธอเข้าใจสิ่งที่คุณครูสอน แล้วผลการเรียนของเธอจะแย่ขนาดนี้ได้อย่างไรกันล่ะ นี่เหยียนหมิงซุ่นกำลังถือมีดทิ่มแทงหัวใจเธออยู่ไม่ใช่เหรอเนี่ย!

ตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นเข้าใจแล้วว่าเหตุใดผลการเรียนของอู่เหมยถึงได้แย่ขนาดนี้ ในชั่วโมงเรียนไม่เข้าใจเนื้อหาที่คุณครูอธิบาย แล้วผลการเรียนจะดีได้อย่างไรเล่า

“เธอไม่เข้าใจที่คุณครูพูดเหรอ” เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกงงมาก แล้วก็เกิดความสนใจใคร่รู้ด้วย ในความคิดของเขานั้น การที่ไม่เข้าใจที่คุณครูอธิบายเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ

อู่เหมยทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอน้ำตาไหลพรากเป็นสายและพูดเสียงสะอื้น “ฉันเข้าใจคำพูดของคุณครู แต่สิ่งที่พวกเขาพูดหมายความว่าอะไร ฉันไม่เข้าใจ ฉันเองก็อยากเข้าใจ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ ฉันมันโง่เง่าเต่าตุ่น ฮือ ฉันเป็นคนที่โง่ที่สุดในโลกเลย”

ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ อู่เหมยเกลียดตัวเองสุดๆ เลย แล้วก็เกลียดสวรรค์มากด้วย สวรรค์ให้เธอกลับมาเกิดใหม่แล้ว สิ่งที่ประทานให้คนอื่นถ้าไม่ใช่ทะลุมิติก็เป็นพลังพิเศษ แต่กลับขี้เหนียวกับเธอ แม้แต่หัวสมองที่ฉลาดเฉียบแหลมก็ไม่ยอมประทานให้

ถึงแม้อู่เหมยจะพูดจาคลุมเครือ แต่เหยียนหมิงซุ่นก็ฟังเข้าใจ เขาอดไม่ได้ที่จะมองดูเจ้าเด็กโง่ที่น้ำตานองหน้าด้วยความเห็นอกเห็นใจ ความสามารถในการทำความเข้าใจก็ช่างแย่ไม่มีใครเกินเลยจริงๆ

“ทำไมเธอไม่ถามอาจารย์อู่กับอาจารย์เหอล่ะ”

อู่เหมยร้องไห้สะอึกสะอื้น เช็ดน้ำตาให้แห้ง แล้วยิ้มเจื่อนๆ “พ่อแม่งานยุ่งมาก ไม่มีเวลามาสอนฉัน”

ต่อให้งานไม่ยุ่ง พวกเขาก็ไม่มีความอดทนที่จะสอนเธอ ในสายตาของพวกเขา เธอก็คือโคลนเลนที่เฉอะแฉะเละเทะ ไม่คุ้มที่จะสิ้นเปลืองแรงไปกับเธอ

เหยียนหมิงซุ่นนึกถึงภาพที่เขาเห็นเมื่อสามสี่วันก่อน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอู่เหมยอยู่ที่บ้านในฐานะอะไร เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของเด็กคนนี้ เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้ แล้วพูดโพล่งออกมาว่า “ต่อไปถ้าไม่เข้าใจอะไรก็มาถามฉันนะ”

อู่เหมยหยุดร้องไห้แล้วยิ้มแย้มทันที เธอพูดด้วยความดีอกดีใจ “ขอบคุณค่ะพี่หมิงซุ่น” แต่ไม่ทันไรแววตาเธอก็หม่นหมองลงอีก แล้วพูดเสียงอ่อนแรง “ถ้าพี่หมิงซุ่นรำคาญก็บอกฉันได้นะคะ ฉัน... ฉันจะไม่รบกวนพี่ค่ะ”

เดิมทีเหยียนหมิงซุ่นแอบรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่พอเห็นท่าทางระแวดระวังของอู่เหมย เขาก็ใจอ่อนขึ้นมาอีก เขายิ้มและพูดว่า “ไม่รำคาญหรอก รีบกลับบ้านเถอะ!”