ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 74 ความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นในฉับพลัน

ไม่ง่ายเลยกว่าจะทำโจทย์สระว่ายน้ำบ้อบอข้อนั้นได้ อู่เหมยหาวหวอดใหญ่ หนังตาบนล่างเริ่มต่อสู้กัน เธอไม่ได้รีบเข้านอน แต่หยิบเงินสองหยวนเก็บใส่ในกล่องใบเล็กแล้วซ่อนไว้ด้านหลังตู้ ตรงนั้นมีช่องกำแพงอยู่หนึ่งช่อง ซึ่งเธอเจอเข้าโดยบังเอิญ เธอเก็บเงินไว้ตรงนี้ คงจะไม่ถูกใครเอาไป

เงินหนึ่งเจี่ยวที่หายไปเมื่อเช้า ตอนนี้เธอลองมาหวนคิดดู เป็นไปได้สูงว่าอู่เยวี่ยเป็นคนเอาไป เพราะตอนที่ตื่นนอน เธอไม่ได้รีบร้อนเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แต่ว่าเดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งตอนนั้นอู่เยวี่ยยังอยู่ในห้อง นอกจากอู่เยวี่ยแล้วจะมีใครอีก

อู่เหมยโกรธแค้นจนกัดฟันกรอดๆ แล้วมองไปที่เตียงของอู่เยวี่ย เจ้าพี่สารเลวนอนหลับแล้ว ลมหายใจทอดยาว เธอหลับสนิทเลย อู่เหมยสอดส่ายสายตา แล้วค่อยๆ ย่องไปที่ข้างเตียงอู่เยวี่ย จากนั้นค้นดูในกระเป๋าเป้ของเธออย่างระมัดระวัง

โดยปกติอู่เยวี่ยจะเก็บเงินค่าขนมไว้ในกล่องดินสอ แล้วเธอก็เจอธนบัตรหนึ่งเจี่ยวสองใบในกล่องดินสอจริงๆ ด้วย ด้านบนของธนบัตรใบหนึ่งมีตัวอักษร “หวัง” สีแดงอยู่หนึ่งตัว อู่เหมยเห็นแล้วอดยิ้มเยาะไม่ได้

เจ้าพี่สารเลวเอาเงินเธอไปจริงๆ บนธนบัตรหนึ่งเจี่ยวของเธอมีตัวอักษรหวังอยู่พอดี เส้นขีดตัวอักษรครบถ้วน

นี่ทำให้เธอได้เห็นด้านที่แสนไร้ยางอายของพี่สารเลวคนนี้ เงินค่าขนมของตัวเองยังใช้ไม่หมด แล้วยังจะมาเอาเงินอันน้อยนิดของเธออีก ทำไมเจ้าพี่สารเลวคนนี้ถึงได้จิตใจชั่วร้ายนักนะ!

อู่เหมยหยิบเงินหนึ่งเจี่ยวของเธอคืนมาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ส่วนธนบัตรอีกใบเธอไม่ได้แตะต้อง ของที่ไม่ใช่ของเธอ เธอไม่ต้องการแม้แต่นิดเดียว เธอไม่ได้ไร้ยางอายเหมือนอู่เยวี่ย

เธอปิดกล่องดินสอและเก็บใส่กระเป๋าเป้ เมื่อเห็นใบหน้าที่หลับสนิทของอู่เยวี่ย อู่เหมยก็นึกถึงภาพชาติที่แล้วก่อนที่จะตายขึ้นมาอีก หัวใจเธอหดเกร็งขึ้นมาทันที เวลานี้ทั้งดึกสงัดและเงียบสงบ ทุกคนนอนหลับกันหมดแล้ว ที่สำคัญคือเธออายุแค่สิบสองปี เธอสามารถ...

ความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นในฉับพลัน อู่เหมยราวกับต้องมนตร์ สองมือของเธอยื่นไปทางลำคอของอู่เยวี่ย มือเข้าใกล้ลำคอขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจของอู่เหมยหนักหน่วงขึ้น เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก ยื่นเข้าไปใกล้อีกหน่อย แค่อีกนิดเดียว เธอกับลูกก็จะได้ชำระแค้นแล้ว

อู่เหมยรวบรวมความกล้า มือยื่นเข้าไปใกล้เพิ่มอีกนิด รอยยิ้มบนใบหน้าเธอดูประหลาดมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้ความมืดสลัวในเวลานี้ อู่เหมยที่ปล่อยผมสยายแทบจะไม่แตกต่างไปจากผีสาวเลย

มือเธอสัมผัสโดนตัวอู่เยวี่ยแล้ว เพียงแค่ออกแรงบีบเท่านั้น อู่เยวี่ยก็จะตาย เธอเองก็จะได้ล้างแค้นด้วย อู่เหมยตัดสินใจอยู่ในใจ เธอหลับตาลงเตรียมออกแรงบีบคอ

“ทำอะไรน่ะ”

อู่เยวี่ยถามด้วยความตื่นตกใจ น้ำเสียงสั่นเครือ แล้วเธอก็ปัดมืออู่เหมยทิ้ง สองมือเธอกอดอกและขดตัวอยู่ที่มุมเตียง เมื่อกี้นี้พอเธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นอู่เหมยมีท่าทีประหลาด ทำเอาเธอตกใจตื่นขึ้นมาทันที เหงื่อเย็นไหลท่วมตัว เห็นได้ชัดว่าอู่เหมยคิดจะบีบคอเธอให้ตาย หากไม่ใช่เพราะเธอตื่นขึ้นมากะทันหัน ไม่แน่ว่าเธออาจกลายเป็นศพไปแล้วก็ได้

อู่เยวี่ยยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เธอมองอู่เหมยที่มีท่าทางตะลึงงันด้วยความตื่นตกใจ เธออยากจะปลุกเหอปี้อวิ๋นขึ้นมา แต่กลับส่งเสียงไม่ออกเลยสักแอะ แม้แต่แข้งขาก็อ่อนยวบไปหมด

อู่เหมยหงุดหงิดมาก แค่อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะสำเร็จแล้ว แต่เห็นท่าทางน่าสงสารของอู่เยวี่ยในตอนนี้แล้ว อู่เหมยก็รู้สึกมีความสุขมาก ต่อไปลองขู่อู่เยวี่ยบ่อยๆ คิดว่าต้องสนุกมากแน่นอน

และแล้วอู่เหมยก็นึกขึ้นได้ นึกถึงภาพยนตร์ซอมบี้ที่เคยดูมาก่อน เธอฉุกคิดแผนขึ้นมาได้ เธอยกแขนขึ้นในแนวราบ ตามองตรง จ้องมองอู่เยวี่ยที่ขวัญหนีดีฝ่อ รอยยิ้มประหลาดผุดขึ้นที่มุมปาก หมุนตัวแบบแข็งทื่อ แล้วก็กระโดดหย็องแหย็งกลับไป

ภายใต้แสงจันทร์สลัว ซอมบี้ที่ปล่อยผมสยายกระโดดไปกระโดดมาอยู่ในห้อง แม้แต่ผู้ใหญ่ก็อาจช็อกตายได้ อย่าว่าแต่อู่เยวี่ยที่ตอนนี้อายุแค่สิบสี่ปีเลย เธอไม่แม้แต่จะส่งเสียงฮึดฮัด แล้วเธอก็ตาเหลือกและเป็นลมสลบไป