ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 71 ขอเพียงปฏิบัติอย่างยุติธรรม

“แกต้องหน้าใหญ่ขนาดไหนกันนะถึงได้กล้าเทียบกับคุณ M” เหอปี้อวิ๋นเหมือนได้ฟังเรื่องที่แสนจะตลกขบขัน เธอยิ้มหยัน

อู่เหมยสีหน้าสงบนิ่ง สองมือกำหมัดแน่น แล้วพูดตะโกนอย่างไม่ยอม “แม่เองก็อย่าดูถูกคนอื่น สิ่งใดๆ ในโลกล้วนเปลี่ยนแปลง ไม่แน่นอน อนาคตต่อไปจะเป็นอย่างไรก็ไม่มีใครรู้ได้ แม่แน่ใจแล้วเหรอว่าพี่อู่เยวี่ยจะมีอนาคตที่สดใสน่ะ ไม่แน่ว่าต่อไปพี่เขาอาจมีชีวิตระหกระเหิน ใครเห็นใครก็เกลียดก็ได้!”

พอพูดมาถึงตรงนี้ อู่เหมยก็เผยรอยยิ้มประหลาด ซึ่งอู่เยวี่ยบังเอิญเห็นเข้าพอดี หัวใจเธอหล่นวูบทันที รู้สึกเหมือนกับว่าคำพูดนี้ของอู่เหมยมีความหมายอื่นแฝงอยู่

“เหมยเหมย ทำไมเธอต้องแช่งพี่แบบนี้ด้วยล่ะ พี่ไม่มีความสุข แล้วเธอดีใจมากเหรอ” อู่เยวี่ยมองอู่เหมยอย่างเศร้าๆ

“เยวี่ยเยวี่ยอย่าไปฟังเจ้าเด็กบ้านี่พูดเหลวไหล ลูกทั้งฉลาดทั้งเชื่อฟัง แล้วชีวิตจะไม่มีความสุขได้ยังไง เจ้าเด็กบ้านี่ต่างหากที่จะไม่มีความสุข” เหอปี้อวิ๋นพูดปลอบลูกสาวสุดที่รัก

อู่เจิ้งซือยิ่งฟังยิ่งรู้สึกไม่เข้าท่า เขาตบโต๊ะเสียงดัง ไม่พอใจเหอปี้อวิ๋นเป็นอย่างมาก ครอบครัวไม่ใช่ว่าไม่มีเงินสักหน่อย ทำไมต้องปฏิบัติต่อลูกสองคนไม่เท่าเทียมกันด้วย มิน่าล่ะอู่เหมยถึงได้แค้นเคือง

ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยชอบลูกสาวคนเล็กเท่าไร แต่เรื่องข้าวของต่างๆ เขาไม่เคยคิดที่จะปฏิบัติต่อเธออย่างไร้ความยุติธรรม อย่างมากก็แค่เลี้ยงดูลูกสาวคนเล็กให้ดี แล้วก็หาคนรวยๆ สักคนมาแต่งงานกับเธอ ภาระหน้าที่ของเขาก็เป็นอันเสร็จสิ้น ส่วนเรื่องสร้างชื่อเสียงเกียรติยศให้แก่วงศ์ตระกูล แน่นอนว่าจะต้องพึ่งพาลูกสาวคนโต

แต่หน้าตาอย่างลูกสาวคนเล็ก ต่อไปก็คงจะเลือกได้มากหน่อย อย่างไรเสียเธอคงตอบแทนเขาได้

อู่เจิ้งซือครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เรื่องนี้แม่เขาทำไม่ถูกจริงๆ ส่วนพ่อเองก็ทำหน้าที่ได้ไม่ดีด้วย เหอปี้อวิ๋น ต่อไปเยวี่ยเยวี่ยมีอะไร เหมยเหมยก็ต้องมีด้วย ถ้าคุณทำอย่างเมื่อก่อนอีก อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ”

เหอปี้อวิ๋นปวดใจจนหายใจไม่ออก นมรสมอลต์กับน้ำมันตับปลาเป็นของแพงทั้งนั้น ไหนจะยังค่ากระบอกน้ำเก็บความร้อน เสื้อผ้าใหม่ รองเท้าใหม่อีก คำนวณดูแล้วต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นอีกอย่างน้อยเดือนละสิบกว่าหยวน หนึ่งปีก็คิดเป็นเงินราวๆ สองร้อยหยวน แล้วจะใช้ชีวิตกันอย่างไรเล่า!

“พ่อคะ แม่เขาไม่เต็มใจเลยสักนิด งั้นก็ช่างเถอะค่ะ ต่อไปหนูไปเก็บขยะหาเงินค่าขนมก็ได้” อู่เหมยจงใจพูดกระทบกระเทียบ วันนี้เธอจะต้องให้เหอปี้อวิ๋นเลือดไหลซิบๆ ให้ได้

“เหลวไหล เก็บขยะอะไรกัน กลัวจะขายหน้าไม่พองั้นเหรอ เหอปี้อวิ๋น คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ”

สีหน้าของอู่เจิ้งซือดูไม่ได้ เหอปี้อวิ๋นจะไม่ทำตามที่เขาพูด นี่กำลังท้าทายอำนาจเขาอยู่ใช่ไหม

อู่เยวี่ยเห็นท่าไม่ดี เวลาที่พ่อเรียกชื่อเต็มยศ นั่นก็แสดงว่าเขาโกรธมาก อู่เยวี่ยแอบดึงชายเสื้อของเหอปี้อวิ๋นเบาๆ เพื่อเตือนให้เธออย่าไปท้าทายอู่เจิ้งซือ รับปากไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เหอปี้อวิ๋นตัวสั่นเพราะตกใจกับใบหน้าดำทะมึนของอู่เจิ้งซือ ตั้งแต่แต่งงานกันมาจนถึงตอนนี้ จำนวนครั้งที่อู่เจิ้งซือโมโหเดือดดาลสามารถนับนิ้วได้ แต่เธอกลับกลัวสุดขีดเวลาที่อู่เจิ้งซือโมโห เวลานี้อู่เจิ้งซือใกล้ที่จะโมโหเต็มทีแล้ว เธอไหนเลยจะกล้าเสียดายเงินอีก จึงพยักหน้าหงึกหงัก

“ได้ยินแล้วค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณบอก”

เหอปี้อวิ๋นฝืนใจพูด เธอปวดใจจนใจจะขาด ทำให้ยิ่งเกลียดอู่เหมยเข้ากระดูกดำกว่าเดิม เจ้าเด็กบ้าเกิดมาเพื่อทวงหนี้แท้ๆ คอยดูแล้วกันว่าต่อไปเธอจะจัดการอู่เหมยยังไง!

อู่เจิ้งซือสีหน้าผ่อนคลายลง อู่เหมยเองก็พอใจมาก เย็นนี้เธอไม่ได้ถูกตีไปฟรีๆ เธอยื่นมือไปทางเหอปี้อวิ๋น “แม่ ขอเงินสองหยวน”

เหอปี้อวิ๋นพยายามสะกดกลั้นความโมโห แล้วพูดแบบขอไปที “พรุ่งนี้เช้าค่อยให้ รีบร้อนอะไร!”

“หนูกลัวแม่จะลืม แม่ความจำไม่ค่อยดี”

อู่เจิ้งซือเดินไปที่หน้าห้อง พอได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันขวับและถลึงตาใส่เหอปี้อวิ๋น เธอตกใจจนรีบควักกระเป๋าสตางค์ออกมา แล้วดึงธนบัตรหนึ่งหยวนสองใบโยนใส่อู่เหมยอย่างปวดใจ