ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น
ตอนที่ 48
ตอนที่ 48 หญิงงามดั่งภาพวาดเช่นเดียวกับดาบชั้นดีเสมือนรุ้งสายยาว
อู่เหมยมองโรงเรียนในความทรงจำที่เริ่มเลือนรางอย่างไม่นึกดีใจที่ได้กลับมาเหยียบตรงนี้สักนิด โรงเรียนเป็นเหมือนฝันร้ายสำหรับเธอ เธอดีใจไม่ขึ้นจริงๆ
เธอยืนอยู่ตรงสนามคอยมองเหล่านักเรียนวัยเยาว์ต่างสะพายกระเป๋าอู่เหมยถึงรู้สึกได้จริงๆ ว่าตัวเองได้กลับมาช่วงวัยสิบสองปี วัยเดียวกับเด็กกลุ่มนี้ ต้นกล้าแห่งความสดใสและความหวังของประเทศชาติ
อารมณ์ดีขึ้นแปลกๆ อู่เหมยจุดยิ้มบนใบหน้าอย่างมีเสน่ห์ ดึงดูดนักเรียนให้มองมาไม่น้อย
“นักเรียนหญิงสวยๆ คนนั้นคือใคร?”
“ไม่รู้จัก ไม่เคยเจอมาก่อน คงไม่ใช่นักเรียนใหม่หรอกนะ?”
“สวยจริงๆ หญิงงามดั่งภาพวาดเช่นเดียวกับดาบชั้นดีเสมือนรุ้งสายยาว”
“นายแอบอ่านนิยายกิมย้งอีกแล้วใช่มั้ย? ระวังแม่นายตีก้นลายนะ!”
อู่เหมยยืนเหม่อตรงกลางสนามโดยไม่รู้ตัวว่า ตัวเองได้กลายเป็นภาพๆ หนึ่งในสายตาคนอื่นไปแล้ว เธอกัดปากด้วยความหนักใจเพราะเธอลืมว่าห้องเรียนของเธอต้องไปทางไหน
“เธอเป็นนักเรียนใหม่เหรอ?” นักเรียนชายที่อ่านนิยายกิมย้งเดินเข้ามาถาม
อู่เหมยส่ายหัวปฏิเสธและกำลังจะถามเขาว่าห้องเรียนประถมปีที่ห้าห้องสามต้องไปทางไหนก็มีเสียงหนึ่งดังมาแต่ไกล
“อู่เหมยมัวแต่ยืนบื้อตรงนั้นทำไม? ไม่รีบเข้าห้องล่ะ?”
เจ้าอ้วนน้อยอู่เชากวาดมองอู่เหมยด้วยสายตาประเมินปนสงสัย รู้สึกว่าลูกพี่ลูกน้องคนนี้สวยมากขึ้นกว่าเมื่อวานอีก นี่มันสุดยอดยิ่งกว่าคนที่เกิดใหม่ตามนิยายกำลังภายในเสียอีก!
ต้องมีเรื่องเร้นลับแน่ๆ ต่อให้อู่เหมยไม่ถูกภูตผีปีศาจเข้าสิงร่างก็ต้องรู้จักเซียนที่ช่วยให้คนสวยขึ้นได้
อู่เชาตาวาววับมองอู่เหมยด้วยสายตาเหมือนตอนเห็นภูเขากองเงินกองทอง คิดจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ไว้ เช่นนี้แล้วไม่แน่เขาอาจจะกลายเป็นหนุ่มรูปงามหล่อเหลาเข้าสักวัน!
หุ่นอวบอ้วนกลมกลึงของเขานี้ไม่เข้ากับความสามารถอันน่าทึ่งของเขานี่นา!
อู่เหมยเห็นอู่เชาเหมือนเห็นฮีโร่ก็ไม่ปานแต่ก็ทำเป็นนิ่งกล่าวเสียงเรียบ “สนามไม่ใช่ของบ้านนายสักหน่อย ฉันเดินมาเหนื่อยขอยืนพักหน่อยไม่ได้หรือไง?”
“ได้สิ ได้แน่นอน เธอจะยืนจนเลิกเรียนเลยก็ได้” อู่เชาพูดเอาใจด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
อู่เหมยกลับตีหน้าเย็นชาเช่นเดิมพลางเดินไปยังห้องเรียนตามหลังอู่เชาโดยไม่รู้ว่าได้สร้างกระแสฮือฮาที่สนามกลางเรียบร้อยแล้ว
“นักเรียนหญิงคนสวยเมื่อกี้ชื่ออู่เหมยเหรอ? ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่มั้ย?”
“ไม่ผิดหรอก อู่เหมยนั่นแหละ ลูกพี่ลูกน้องของอู่เชา”
“โอ้โห อู่เหมยไปทำอะไรมา? หรือกินเซียนตันมาเหรอ?”
“ระวังอ่านนิยายมากจนเป็นบ้านะ พวกนายไม่คิดบ้างหรือไงว่าเมื่อก่อนใครเคยเห็นหน้าจริงๆ ของอู่เหมยบ้าง?”
อย่างน้อยยังมีคนแยกแยะได้อยู่บ้าง ทุกคนเข้าใจในทันที นั่นสิ เมื่อก่อนอู่เหมยชอบปล่อยผมสยาย หน้าตาจริงๆ เป็นอย่างไรไม่มีใครรู้
“นี่สิถึงเรียกว่าคนไม่เปิดเผยหน้าตาที่แท้จริง อู่เหมยสวยกว่าพี่สาวของเธอเยอะเลย!”
ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากเหล่านักเรียนชายกันถ้วนหน้าจนนักเรียนหญิงบ้างส่วนเริ่มไม่พอใจเพราะเป็นแฟนคลับไร้สมองของอู่เยวี่ย บางส่วนเพราะอิจฉาโฉมหน้าของอู่เหมย ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรนักเรียนหญิงเหล่านี้นานทีจะมีความคิดเห็นไปในทิศทางเดียวกัน
“ต่อให้สวยมากแค่ไหนแล้วจะมีประโยชน์อะไร? โง่เหมือนหมู สวยแต่เปลือก”
“ไม่หรอกไม่หรอก จะพูดแบบนั้นไม่ได้ เด็กผู้หญิงถ้าหน้าตาสวยแต่ผลการเรียนไม่ดีก็ให้อภัยได้ อย่างน้อยก็เป็นอาหารตาไง พวกนายว่ามั้ย?”
นักเรียนชายที่ชอบอ่านนิยายโต้กลับด้วยท่าทีจริงจังพร้อมได้รับเสียงสนับสนุนจากเหล่านักเรียนชายส่วนมาก
“พูดมีเหตุผล หน้าตาขี้เหร่แล้วผลการเรียนแย่ ผู้หญิงแบบนี้ต่างหากถึงน่ากลัวที่สุด!”
“นั่นสิ น่ากลัวกว่าไดโนเสาร์ซะอีก!”
เหล่านักเรียนหญิงที่หน้าตาธรรมดาแล้วผลการเรียนอยู่ในระดับปานกลางต่างเปลี่ยนสีหน้า ถลึงตาจ้องกลุ่มนักเรียนชายด้วยสายตาแค้นเคือง เร่งฝีเท้าเข้าห้องเรียนตัวเองไป
