ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 45 เกิดความคิดอยากฆ่า

น้ำอุ่นร้อนสาดเทใส่แผลบนตัวจนเจ็บแปลบๆ อู่เหมยสูดปากออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอมองแผลที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำในกระจกก็ฉีกยิ้มที่ดูน่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้

กลับมาวันแรกก็ถูกตีไปสองรอบ มีใครเกิดใหม่แล้วชีวิตยากลำบากเท่าเธอไหม?

อาบน้ำร้อนช่วยได้มากทีเดียว พออาบน้ำเสร็จอู่เหมยรู้ก็สึกสบายไปทั้งตัว เธอแช่เสื้อผ้าในกะละมังที่ผสมผงซักฟอกไว้ รอดื่มนมผงที่ชงเสร็จค่อยกลับมาซักผ้าต่อ

เหอปี้อวิ๋นจะซักผ้าในส่วนของอู่เยวี่ยกับอู่เจิ้งซือเท่านั้น ส่วนเธอเริ่มซักผ้าเองตั้งแต่อายุเจ็บขวบ บางครั้งยังต้องช่วยพวกเธอซักผ้าด้วยซ้ำไป ส่วนงานบ้านอย่างอื่น เช่น ล้างจานถูพื้นก็ทำเป็นประจำ

อู่เหมยเพิ่งออกจากห้องอาบน้ำเห็นว่าในห้องนั่งเล่นไม่มีใครเหลือรวมถึงเหอปี้อวิ๋น ซึ่งตรงตามความต้องการของอู่เหมย เธอหยิบแก้วที่ชงนมผงผสมข้าวบาร์เลย์ไว้ขึ้นมาอึกหนึ่งขณะที่อุณหภูมิกำลังดี กลิ่นนมคละคลุ้งในปาก เทียบกับนมผงธรรมดาแล้วรสชาติของมันดีกว่ามาก อู่เหมยรู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว นมผงผสมข้าวบาร์เลย์ของตอนนี้ดีที่สุด เพราะในอนาคตหาซื้อนมผงผสมข้าวบาร์เลย์ที่รสเลิศขนาดนี้ได้ยากแล้ว

พลันสายตาเหลือบไปเห็นน้ำมันตับปลาในตู้ อู่เหมยกลอกตาครุ่นคิดก่อนจะหยิบน้ำมันตับปลาลงมา อู่เยวี่ยต้องทานมันวันละช้อน เธอถึงได้มีค่าสายตาที่ 2.5 ได้ตลอด ชาตินี้เธอจะต้องรักษาดวงตาตัวเองให้ดี

เหอปี้อวิ๋นไม่ให้เธอทาน งั้นเธอทานเองแล้วกัน ไม่ให้ทานก็โวยวาย ไหนๆ ก็ฉีกหน้ากันแล้ว!

น้ำมันตับปลาในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสภาพแคปซูลแต่กลับอยู่สภาพเหลวเหมือนน้ำนมที่เข้มข้น กลิ่นคาวรุนแรง อู่เหมยตักมาหนึ่งช้อนเพิ่งส่งเข้าปากก็แทบอ้วกออกมา บังคับฝืนตัวตัวเองให้กลืนลงไปก่อนจะดื่มนมผงผสมข้าวบาร์เลย์อึกใหญ่ตามถึงรู้สึกดีขึ้นหน่อย

วางน้ำมันตับปลากลับที่เดิมแล้วดื่มนมหมดแก้ว อู่เหมยสะอึกทีพลางตบพุงตัวเองอย่างพึงพอใจ

กลางคืนทานน้ำซุปไก่ไปสองถ้วย ปูหนึ่งตัวและเนื้อเป็ดอีกหลายชิ้น ตอนนี้ดื่มนมผสมข้าวบาร์เลย์กับน้ำมันตับปลาไปอีก คุณค่าทางอาหารคงเพียงพอแล้ว ซักผ้าเสร็จค่อยกลับไปนอนแก็บแรงตรียมรับมือกับพรุ่งนี้อย่างเต็มที่

อู่เหมยซักผ้าแล้วตากมันถึงกลับไปในห้องนอน แต่เพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้เธอนอนไม่หลับ ชาติก่อนหลังแต่งงานกับเหมยซูหาน สองปีแรกของชีวิตคู่ออกจะลำบากไปสักเล็กน้อยแต่ต่อมาเหมยซูหานประสบความสำเร็จเลยไม่เคยให้เธอลำบากในเรื่องวัตถุอำนวยความสะดวกอีก ตัวบ้านอบอุ่นตลอดทั้งปี แล้วจะให้เธอคุ้นเคยกับอากาศร้อนอบอ้าวในตอนนี้ได้อย่างไร?

ครุ่นคิดแล้วอู่เหมยก็ก้าวลงจากเตียงมาที่หัวเตียงอู่เยวี่ย พัดลมทำงานตามหน้าที่ของมัน อู่เยวี่ยที่มีผ้าห่มผืนบางคลุมหน้าท้องอยู่กำลังหลับฝันหวานเชียว!

ฝั่งเธอร้อนจนนอนไม่หลับแต่อู่เยวี่ยกลับต้องห่มผ้านอน อู่เหมยถลึงตาจ้องอู่เยวี่ยอย่างนึกแค้นเคือง สองมือกลับอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าใกล้อู่เยวี่ย แค่ปิดจมูกปิดปากของยายตัวดีนี้ได้ก็สามารถทำเธอตายเงียบๆ ได้เหมือนกัน

อีกอย่างเธอเพิ่งอายุสิบสองปี ไม่มีทางถูกตัดสินโทษประหารอยู่แล้ว อย่างมากจำคุกหลายปีก็พ้นโทษ ถึงตอนนั้นไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จักเธอ ใช้ชีวิตของเธออย่างอิสระเพียงลำพัง!

อู่เหมยตาวาว สองมือเข้าใกล้ลำคอของอู่เยวี่ยมากขึ้นเรื่อยๆ อู่เยวี่ยที่กำลังหลับสนิทเบิกตาโพล่ง เห็นฝ่ามือตรงหน้าตัวเองรวมถึงสายตาวาวโรจน์ของอู่เหมยก็ตกใจจนเหงื่อแตกพลั่ก

“เธอคิดจะทำอะไร?” อู่เยวี่ยซักถาม

อู่เหมยถอนหายใจอย่างเสียดาย เลื่อนมือไปทางพัดลมพลางถอดปลั๊กออกยกขึ้นมาตอบเสียงเย็นชา “ไม่ได้ทำอะไร แค่จะเอาพัดลมไปใช้”

“เธอเป็นบ้าไปแล้ว เอาพัดลมคืนมานะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณแม่!” อู่เยวี่ยคำรามเสียงต่ำ

“ไปฟ้องสิ อย่างมากก็แค่โดนตี พี่ไปฟ้องตอนนี้เลยนะ ถ้าไม่ฟ้องแปลว่าขี้ขลาด” อู่เหมยแค่นหัวเราะ

อู่เยวี่ยมองอู่เหมยที่เป็นเช่นนี้ด้วยความรู้สึกไม่คุ้นเคย ย้อนนึกถึงสองมือที่อยู่ใกล้เพียงคืบเมื่อครู่ที่บ่งบอกชัดเจนว่าอยากจะบีบคอเธอ อู่เยวี่ยอดสะท้านเฮือกไม่ได้และเงียบเสียงไม่พูดอะไรอีก ตาจ้องมองพัดลมที่ถูกอู่เหมยยกไปนิ่งๆ