ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 34 คุณป้าที่เป็นมิตร

ตี๋ชิวเยวี่ยรูปร่างแข็งแรงกำยำ แรงข้อมือก็หนักไม่เบา ใบหน้าบอบบางอันน่าสงสารของอู่เหมยถูกเธอหยิกจนเกิดรอยนิ้วแดงเป็นริ้วๆ เหมือนได้แต่งเติมสีสันให้กับใบหน้าขาวซีด

คุณป้าคนนี้ถือได้ว่าเป็นคนของตระกูลอู่เพียงหนึ่งเดียวที่เป็นมิตรกับเธอ ชาติก่อนแม้อู่เหมยจะไม่เป็นที่ชื่นชอบของใครแต่ตี๋ชิวเยวี่ยก็ปฏิบัติตัวกับเธอไม่แย่นัก แม้ตอนที่อู่เหมยสอบมัธยมปลายไม่ได้ เหอปี้อวิ๋นหวังอยากให้เธอไปร่ำเรียนสายอาชีพเพื่อทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวซึ่งอู่เจิ้งซือเห็นด้วย กลับเป็นตี๋ชิวเยวี่ยที่เกลี้ยกล่อมลูกชายคนที่สองของตระกูลอู่ ทั้งยังสั่งอู่เจิ้งต้าวหาทางให้อู่เหมยเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ สักแห่งหนึ่ง

อย่างน้อยในชาติก่อนการที่อู่เหมยได้ใบวุฒิจบการศึกษาสายวิชาชีพมาได้นั้น คุณงามความดีกว่าครึ่งย่อมเป็นของตี๋ชิวเยวี่ย ด้วยเหตุนี้อู่เหมยจึงขอบคุณเธออย่างใจจริง แต่ความสัมพันธ์ของเหอปี้อวิ๋นกับตี๋ชิวเยวี่ยไม่ดีเท่าไร ภายใต้การควบคุมของเหอปี้อวิ๋นทำให้อู่เหมยไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับตี๋ชิวเยวี่ยมากเท่าที่ควร ภายหลังพอแต่งงานก็ยิ่งขาดการติดต่อ เจอกันเป็นบางโอกาสในวันเทศกาล ถึงอย่างนั้นก็ไม่พูดคุยกัน

“คุณลุงสวัสดีค่ะ คุณป้าสวัสดีค่ะ”

อู่เหมยขานเรียกอย่างหวั่นใจด้วยดวงตาที่ปริ่มด้วยน้ำใส คุณป้าของเธอคนนี้แรงเยอะไม่เหมือนคนมีการศึกษาเลย!

มิน่าถึงได้ศึกษาเกี่ยวกับพลังงาน พลังล้นเหลือเสียจริง!

อู่เจิ้งต้าวเองก็ตกใจ หลานสาวที่เป็นลูกเป็ดขี้เหร่ในความทรงจำกลับกลายร่างเป็นหงส์งาม หัวใจที่แข็งแรงของเขายังตั้งรับไม่ไหวเลย

“เจ้าสอง แน่ใจนะว่านี่คือเหมยเหมย? แล้วเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้?” อู่เจิ้งต้าวกล่าวเสียงเข้ม

พี่ใหญ่เป็นดั่งบิดา อู่เจิ้งซือจึงมีท่าทีอ่อนน้อมมีมารยาทต่อพี่ใหญ่เสมอ ตอบกลับอย่างมีมารยาท “เหมยเหมยเอง เมื่อก่อนหน้าของเธอขึ้นตุ่มใส กลัวเพื่อนหัวเราะเยาะเลยปล่อยผมตลอด ตอนนี้ตุ่มหายไปแล้วก็เลยมัดผมขึ้น”

อู่เหมยหัวเราะในใจ ช่างเป็นคุณพ่อที่แสนดีของเธอจริงๆ ทำให้เธอได้รู้จักตัวตนของคุณพ่อคนนี้ใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งทำลายความรักที่เธอมีต่ออู่เจิ้งซือไปทีละนิดๆ

หมวกใบหนึ่งถูกสวมลงมา เธอไม่อยากสวมก็จำเป็นต้องสวมต่อไป ไม่อย่างนั้นจะถูกนับว่าเนรคุณ จะถูกผู้คนมองด้วยสายตารังเกียจ

“พี่สาวบอกว่าหนูหน้าตาน่าเกลียดเลยให้หนูปล่อยผมต่างหาก” อู่เหมยโยนความผิดให้อู่เยวี่ยอย่างไม่ถอดใจ ในเมื่อกลับบ้านจะต้องถูกทำโทษอยู่แล้ว ก็ขอเอาอีกหน่อยแล้วกัน

อู่เยวี่ยอึดอัดใจจนเจ็บแปลบไปหมด ตั้งแต่ออกจากบ้านจนถึงตอนนี้ ยายโง่นี่ก็ได้เอามีดแทงเธอซ้ำไปซ้ำมา แม้แต่คุณแม่ก็ยังไม่พ้น เจ้าโง่นี่ถูกใครพูดยุยงมากันแน่?

“เยวี่ยเยวี่ยเข้าใจพี่ผิดไปหมดแล้วนะ ตอนนั้นเธอร้องไห้บอกไม่อยากไปโรงเรียนเพราะกลัวเพื่อนๆ หัวเราะเยาะ พี่กับแม่ต้องกล่อมเธอตั้งนาน สุดท้ายหาวิธีที่ดีที่สุดคือปล่อยผมให้บังตุ่มบนหน้าไว้ เธอถึงยอมไปโรงเรียนแหนะ!”

เหอปี้อวิ๋นว่าตาม “แหงล่ะ พี่ไม่รู้ต่างหากว่าลูกสาวคนเล็กของฉันไม่ชอบเรียนหนังสือ วันๆ ได้แต่คิดหาวิธีไม่ไปโรงเรียน โชคดีที่ตอนนั้นเยวี่ยเยวี่ยหาทางได้ ไม่อย่างนั้นฉันกับเจิ้งซือต้องลากเธอไปโรงเรียนแทนแล้ว ถึงตอนนั้นคงอับอายขายหน้าหนักกว่าเดิมอีก!”

สองแม่ลูกพูดคล้อยตามกันไปมาโดยไม่ให้โอกาสเธอได้แย้งสักนิด เธอมองอู่เจิ้งซือที่เงียบไม่ปริปากอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกหนาวไปทั้งหัวใจ นี่คือครอบครัวของเธอ พี่สาวกับคุณแม่ร่วมมือใส่ร้ายเธอ คุณพ่อคอยมองอย่างเย็นชา ไม่คิดสนใจเธอที่อายุเพียงสิบสองว่าจะทนรับคำใส่ร้ายป้ายสีนี้ไหวหรือไม่?

มิน่าชาติก่อนเธอถึงมีโรคกังวลกับการสร้างสังคม ถูกคนในครอบครัวใส่ร้ายขนาดนี้แล้วยังมีชีวิตต่ออย่างเข้มแข็งได้ ถือว่าจิตใจแกร่งกล้ามากพอแล้ว!

อู่เจิ้งต้าวได้ยินอู่เหมยไม่อยากไปโรงเรียนก็หน้านิ่งทันที พูดเสียงเรียบ “คนเราต้องแก่ลงทุกวัน มีแค่ความรู้ที่จะอยู่ได้ตราบนานเท่านาน อายุแค่นี้คิดแต่เรื่องเหลวไหล เจ้าสอง สงสัยวันหลังต้องสอนเหมยเหมยดีๆ แล้วล่ะนะ”

“พี่ใหญ่พูดไม่ผิด ผมจะปรับปรุงเธอเอง” อู่เจิ้งซืออดพยักหน้าไม่ได้

“รีบเข้าไปกันเถอะ คุณพ่อถามหลายครั้งแล้ว แกอธิบายเรื่องที่มาสายให้คุณพ่อเองแล้วกัน!”

อู่เจิ้งต้าวเดินนำหน้าสุดพลางไขว้มือไว้ด้านหลัง อู่เจิ้งซือเดินตามก่อนจะเป็นเหอปี้อวิ๋นกับอู่เยวี่ย อู่เหมยมองประตูบานใหญ่เป็นรูดำๆ อย่างลังเลใจ ความหวาดกลัวถาโถมเข้ามา