ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 3 สาบาน

เพราะคำให้การจากพ่อแม่ตระกูลอู่และประวัติการเข้าพบจิตแพทย์ของอู่เหมย ตำรวจจึงตัดสินว่าเธอฆ่าตัวตายก่อนจะให้พ่อแม่ของเธอนำศพกลับบ้านไป

เธอมองร่างตัวเองถูกแผดเผาท่ามกลางกองไฟกองใหญ่ อู่เหมยไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเดียว วิญญาณของเธอจางลงเรื่อยๆ เธออยู่ยมโลกมาหกวันแล้ว อีกแค่วันเดียวเธอจะได้ไปในที่ที่ควรไปเสียที

แต่เธอไม่พอใจ!

เธอตายด้วยความไม่เป็นธรรม ไม่มีใครทวงคืนความยุติธรรมให้เธอ อีกทั้งคนร้ายยังใช้ชีวิตต่อไปและเป็นคุณนายที่ได้รับการยกย่องเชิดชูเหมือนเดิม เธอไม่พอใจ ไม่พอใจมากจริงๆ!

อู่เหมยไปยังเขาเฟิ่งหวงตามเหมยซูหาน ที่นี่เป็นสุสานที่ดีที่สุดของเมืองจิน ว่ากันว่าราคาสุสานขนาดเล็กสามารถซื้อบ้านหลังหนึ่งในเมืองจินได้เลยทีเดียว อู่เหมยอดหัวเราะเสียงเย็นไม่ได้ เล่นละครแนบเนียนดีนี่!

เหมยซูหาน อู่เยวี่ย พวกเธอเล่นละครมานานเท่าไรแล้ว?

เหอปี้อวิ๋นเผากระดาษเงินไปพลางพูดเสียงเบา “เหมยเหมย อย่าโทษพี่สาวเลยนะ เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายลูก และอย่าโทษแม่ที่ต้องโกหกตำรวจ ถ้าแม่ไม่บอกแบบนั้นไปพี่สาวของลูกก็จบเห่แน่ ลูกยอมพี่สาวมาตั้งแต่เด็ก ยอมครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย? ไปผุดไปเกิดใหม่ซะเถอะ นะ!”

ความเจ็บแล่นริ้วเข้ามาในทรวง อู่เหมยเจ็บจนวิญญาณจางลงกว่าเดิมอีกเล็กน้อยถึงขั้นโปร่งแสง เธอมองไปยังบุพการีเบื้องล่างอย่างปวดใจ ที่แท้พวกท่านก็รู้หมดทุกอย่าง ที่แท้พวกท่านจงใจบอกตำรวจไปอย่างนั้น แล้วพวกท่านรู้เรื่องเหมยซูหานกับอู่เยวี่ยหรือเปล่า?

อู่เจิ้งซือพูดเสียงต่ำ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อู่เยวี่ย ลูกจะไม่ได้เจอกับซูหานอีกต่อไป วันนี้พวกเธอสาบานต่อหน้าหลุมศพของเหมยเหมยซะ!”

อู่เยวี่ยขานเรียกอย่างไม่พอใจ “พ่อ...”

เหอปี้อวิ๋นมองเหมยซูหานที่ทำหน้านิ่งตั้งแต่เกิดเรื่องอู่เหมยแวบหนึ่งพาลส่ายหัวถอนหายใจ พูดกล่อมลูกสาวคนโต “เยวี่ยเยวี่ย ฟังพ่อเขาเถอะ ใช้ชีวิตกับหมิงต๋าต่อไป และอย่าเจอซูหานอีกเลยนะ”
“ไม่เอา หนูทำไม่ได้ หนูไปจากซูหานไม่ได้ พ่อแม่ก็รู้ความสัมพันธ์ของหนูกับซูหานดี ทำไมถึงต้องบังคับหนูอีก?” อู่เยวี่ยร้องไห้กล่าว

“ในเมื่อลูกชอบซูหานมาตลอดแล้วทำไมตอนนั้นถึงแต่งงานกับเหยียนหมิงต๋า? ทำไมถึงให้ซูหานเข้าใกล้เหมยเหมย? เยวี่ยเยวี่ย เหมยเหมยตายเพราะลูกแล้วแท้ๆ” อู่เจิ้งซือพูดอย่างปวดใจ

สีหน้าอู่เยวี่ยฉายแววตื่นตระหนก พลันแหวกลับ “หนูไม่ได้ตั้งใจ ใครให้อู่เหมยพุ่งตัวเข้ามากันล่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจผลักลงไป หนูไม่ได้ตั้งใจ ซูหานคุณเองก็เห็น คุณรู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ?”

อู่เหมยหมดแรงที่จะโกรธอีกต่อไป เธอรับรู้ได้ว่าวิญญาณของเธอค่อยๆ เลือนหายไป ใบหน้างดงามของอู่เยวี่ยในสายตาเธอกลับดูขี้ริ้วขี้เหร่นัก ผู้หญิงหน้าไม่อายคนนี้ ทำไมตนถึงต้องเป็นพี่น้องกับผู้หญิงใจร้ายคนนี้ด้วย?

แล้วก็เหมยซูหาน กระทั่งตอนนี้เธอถึงรู้ว่าสามีตัวเองเป็นคนรักเก่าของอู่เยวี่ย อีกทั้งเป็นฝีมืออู่เยวี่ยทั้งนั้นที่ทำให้เธอต้องแต่งงานกับเหมยซูหาน ฮ่าๆ... สิ่งที่น่าสลดมากที่สุดคือ พ่อแม่ของเธอเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย มีเพียงเธอที่ไม่รู้อะไรเลย เป็นหมากตัวเดียวให้ทุกคนปั่นหัวเล่น

อู่เหมยไม่พอใจยิ่งนัก เธออยากถามพ่อแม่เหลือเกินว่าตัวเธอใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพวกท่านหรือเปล่า?

เหตุใดต้องทำกับเธอถึงขนาดนี้?

ช่วงล่างของอู่เหมยหายไปแล้ว เหลือเพียงครึ่งท่อนบนที่ยังมองคนในครอบครัวของเธออย่างไม่พอใจ

เหมยซูหานคล้ายสัมผัสได้รีบเงยหน้ามองไปทางอู่เหมยแวบหนึ่งด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย กล่าว“ผมยอมให้คำสาบานว่าตั้งแต่นี้ไป ผม เหมยซูหานจะไม่เจออู่เยวี่ยอีก หากผิดคำสาบานก็ขอให้ผม เหมยซูหานสิ้นเนื้อประดาตัว อยู่อย่างโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิต”

“ซูหาน คุณ...” อู่เยวี่ยตะโกนเรียกอย่างร้อนใจ เธอไม่อยากเชื่อว่าเหมยซูหานจะสาบานจริงๆ อู่เหมยตายแล้วไม่ยิ่งดีหรือ จะได้ไม่มีใครขัดขวางพวกเธออีกแล้วไงล่ะ!

“ผมไปก่อนล่ะ!”

เหมยซูหานให้คำสาบานเสร็จก็เดินออกจากสุสานโดยไม่คิดหันกลับไปอีก ขณะที่ย่ำลงขั้นบันได อยู่ๆ เขาก็แหงนหน้าขึ้นมองมาทางอู่เหมยที่ร่างของเธอตอนนี้เหลือเพียงหน้าผาก

“เหมยเหมย?” เหมยซูหานตะโกนเรียกอย่างตกใจ

อู่เหมยไม่ได้ยินสิ่งใดอีกต่อไป เธอหายไปอย่างสิ้นเชิง และจมสู่ความมืดมิดที่ไร้ขอบเขต