ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 25 รีบหยุดแต่พอดี

“อาจารย์อู่เข้าใจผิดแล้ว เมื่อก่อนที่ให้เหมยเหมยปล่อยผมเพราะตอนนั้นหน้าของเธอมีตุ่มขึ้น เหมยเหมยแทบไม่อยากมาโรงเรียนด้วยซ้ำ แต่จะไม่มาเรียนได้ยังไงกันล่ะ ฉันเลยให้เหมยเหมยปล่อยผมไปโรงเรียน ใครจะคิดว่าเจ้าเด็กนี่จะไม่ยอมมัดผมอีก อีกอย่างเด็กนี่นิสัยแปลกมาแต่เด็ก ฉันกับเยวี่ยเยวี่ยเกลี้ยกล่อมหลายครั้งแต่เด็กนี่ไม่ฟัง เฮ้อ!”

เหอปี้อวิ๋นลอบถอนหายใจทำท่าคล้ายคุณแม่แสนใจดีที่กำลังคิดหนักเรื่องลูก อู่เยวี่ยแอบโล่งใจ โชคดีที่ยังมีคุณแม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องถูกเจ้าโง่นี่ใส่ร้ายแน่ๆ

คนอื่นได้ยินคำพูดของเหอปี้อวิ๋นพลางคลายสีหน้าลงราวกับเข้าใจเหอปี้อวิ๋นดีนัก เจอเด็กนิสัยแปลกประหลาดนี่มันน่ากังวลใจจริงๆ

อู่เหมยแค่นหัวเราะเสียงเย็นในใจ เธอจำไม่ได้สักนิดว่าตัวเองเคยมีตุ่มขึ้นที่หน้า สาเหตุที่ต้องปล่อยผมสยายตลอดเวลาเพราะมีครั้งหนึ่งเธอสอบได้คะแนนแย่ เหอปี้อวิ๋นตีเธอตามเคย บอกว่าเธอทำครอบครัวขายหน้าและห้ามเธอรวบผมขึ้นอีก เช่นนี้คนอื่นจะได้ไม่รู้ว่าเธอคือใคร

ตอนนั้นเธอทั้งเสียใจทั้งรู้สึกผิดเลยไม่คิดจะรวบผมขึ้นอีก ปล่อยให้ผมสยายปกคลุมใบหน้าเช่นนี้นานสิบกว่าปีจนก่อนที่เธอจะเข้าทำงาน เสียดายที่เมื่อนั้นเธอน้อยเนื้อต่ำใจจนความรู้สึกนี้มันซึมเข้ากระดูก ต่อให้มัดผมก็ยังก้มหน้าท่าทางหวาดระแวงตลอดเวลา

“หนูไม่ได้มีตุ่ม...” อู่เหมยอดอธิบายแย้งไม่ได้

“เหมยเหมย ตอนนั้นลูกยังเด็กจะจำได้ยังไง!” อู่เจิ้งซือกล่าวเสียงเข้ม หลงลืมทุกความอ่อนโยนใจเย็นเช่นเคย เหลือเพียงใบหน้าแสนเยือกเย็น

อู่เหมยสะท้านเฮือกได้สติทันที อู่เจิ้งซือกำลังอารมณ์ไม่ดีถึงที่สุด เมื่อกี้เธอใจร้อนเกินไป ควรจะอดทนไว้หน่อย

แต่เธอยอมไม่ได้จริงๆ นี่นา!

“เหมยเหมยเข้าใจพี่ผิดไปแล้วจริงๆ พี่จะพูดจาทำร้ายเธอทำไม? ตอนที่คนอื่นบอกว่าเธอน่าเกลียด พี่โกรธแทบตาย” อู่เยวี่ยกลั้นน้ำตามองอู่เหมย

“พี่ไม่เคยพูดจริงเหรอ?”

อู่เหมยมองอู่เยวี่ยนิ่ง ดวงตาดำขลับเหมือนหลุมลึกเรียกให้อู่เยวี่ยแอบรู้สึกผิดนิดๆ แต่ยังเถียงคำขาด

“งั้นก็พี่หมิงต๋าที่พูดโกหก” อู่เหมยหันปลายมีดคมไปทางเหยียนหมิงต๋าอย่างไม่รอช้า

ในเมื่อคนๆ นี้คือทาสที่จงรักภักดีของอู่เยวี่ย ในเมื่อเธอต้องการแก้แค้นอู่เยวี่ยเห็นทีคงไม่มีทางเป็นเพื่อนกับเหยียนหมิงต๋าได้

เหยียนหมิงต๋าตอบกลับทันควัน “ฉันไม่ได้โกหก ฉัน...”

อู่เหมยพูดขัดเขาด้วยสีหน้ายิ้มๆ “ถ้าพี่หมิงต๋าไม่ได้โกหกงั้นก็พี่สาวฉันโกหก ต้องมีใครสักคนพูดโกหก”

เหยียนหมิงต๋าเริ่มคิดย้อนกับตัวเอง เขามั่นใจได้ว่าเขาไม่ได้โกหกเพราะไม่ใช่ครั้งเดียวที่อู่เยวี่ยบอกเขาต่อหน้าว่าอู่เหมยหน้าตาไม่ดี แต่ถ้าเขาไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนโกหกจะกลายเป็นว่าอู่เยวี่ยเป็นคนโกหก เขาไม่อยากให้เด็กสาวที่ตัวเองชอบจะต้องมีมลทินติดตัวเลย

“ฉัน...ฉันเอง...” เหยียนหมิงต๋าอ้ำอึ้งพักใหญ่แต่ก็ยอมรับว่าตัวเองโกหกไม่ได้ เขาก้าวข้ามความคิดนี้ไปไม่ได้

อู่เยวี่ยรีบกล่าว “พี่หมิงต๋าไม่โกหกหรอก เขาน่าจะจำผิดมากกว่า ใช่มั้ยพี่หมิงต๋า?”

“ใช่ ฉันจำผิดเอง” เหยียนหมิงต๋าถอนหายใจโล่งอก

“งั้นฉันให้อภัยพี่หมิงต๋าก็ได้ คราวหลังอย่าจำผิดอีกล่ะ”

อู่เหมยยักไหล่ไม่ซักถามเรื่องนี้ต่อ อู่เจิ้งซือทื่ยืนข้างๆ หน้าตาถมึงทึงสุดขีดแล้ว เหอปี้อวิ๋นเองก็ลืมที่จะแสร้งยิ้มเป็นมารยาทอย่างเคย ตอนนี้เธอควรหยุดเท่านี้ก่อน จะได้ไม่ถูกทำโทษเอา