ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 23 พรหมลิขิตจากชาติก่อน

อู่เจิ้งซือเป็นคุณครูประจำชั้นห้องมัธยมปลายปีสองห้องสามและสอนวิชาภาษา เหมยซูหานกับเหยียนหมิงซุ่นล้วนเป็นลูกศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของเขา โดยเฉพาะเหมยซูหาน อู่เจิ้งซือชื่นชมเขาอย่างมากเลยเห็นเขาเป็นเหมือนลูกหลานแท้ๆ ของตัวเอง หลายครั้งพากลับไปสอนการบ้านตัวต่อตัว และให้อยู่ทานข้าวร่วมกัน

ฉะนั้นอู่เยวี่ยกับเหมยซูหานเลยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นอู่เหมยมักมีท่าทางไม่ใคร่จะสนิทกับผู้อื่นเลยไม่สนิทกับเหมยซูหานไปโดยปริยาย การแต่งงานกับเหมยซูหานก็ล้วนเป็นคำสั่งของคุณพ่อคุณแม่ ให้เธอแต่งงานกับลูกศิษย์ที่น่าภูมิใจของพวกเขา

อู่เหมยปรายตาเย็นชามองอู่เยวี่ยที่กำลังตาโตเป็นประกาย ใบหน้าขาวใสขึ้นสีระเรื่อ นี่เป็นสัญลักษณ์ว่าอู่เยวี่ยกำลังเขิน ทำไมเธอถึงเขินล่ะ?

ชัดเจนว่าเธอเกิดความรู้สึกรักตามฉบับสาวน้อย คู่หมายปองไม่มีทางเป็นเหยียนหมิงต๋าผู้โง่เขลาคนนั้นแน่และไม่ใช่เจ้าชายน้ำแข็งอย่างเหยียนหมิงซุ่น อู่เยวี่ยมองเหมยซูหานตาแทบไม่กะพริบจริงๆ ด้วย

อู่เยวี่ยแอบชอบเหมยซูหานตั้งแต่ตอนนั้นแล้วหรือ?

ชาติก่อนเธอต้องตาบอดขนาดไหนถึงไม่รู้ความลับนี้ของอู่เยวี่ย ไม่ผิดเลยถ้าจะตายไปซะ!

“พี่ซูหาน พี่หมิงซุ่น” อู่เยวี่ยยิ้มทักทาย

เหยียนหมิงซุ่นก้มหัวน้อยๆ ถือเป็นการตอบรับ

เหมยซูหานกลับยิ้มสดใสตอบกลับ “เยวี่ยเยวี่ย เหมย... เหมยเหมยไม่มาด้วยเหรอ?”

เมื่อไม่เห็นสาวน้อยปล่อยผมสยายและดูตื่นกลัวกับทุกสิ่งในความทรงจำคนนั้น เหมยซูหานอดกวาดตามองไม่ได้ ก่อนที่เขาจะเห็นอู่เหมยที่ยืนด้านหลังอู่เยวี่ยแล้วชะงักนิ่งไป ไม่ทันกะพริบตาดีด้วยซ้ำ

ไฝแดงกลางหน้าผากนั่นช่างคุ้นตาเหมือนเขาเคยเจอในฝันมาก่อน หญิงสาวหน้าตาสะสวยนอนสิ้นลมบนพื้น เลือดไหลจากตัวมากมาย เขาจำหน้าตาได้ไม่ชัดเจนเท่าไรแล้วจำได้เพียงไฝแดงเม็ดนั้นที่คล้ายคลึงกับหญิงสาวตรงหน้าไม่มีผิด

เขาในฝันแสนเศร้าโศกและเสียใจจนหายใจไม่ออก

ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นคนรักในชาติปางก่อนของเขาแน่ๆ ถึงได้ปรากฏในฝันของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อให้เขาไปตามหาคนรักที่กลับชาติมาเกิดใหม่ รักใคร่ปกป้องเธอให้ดี ไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บอีกเพียงนิด

หรือว่าเด็กสาวตรงหน้าก็คือร่างกลับชาติมาเกิดของหญิงสาวผู้นั้น?

เธอให้ความรู้สึกที่แตกต่างไปจากคนอื่นราวกับได้รู้จักกันมาช้านาน หรือนี่คือสายใยพรหมลิขิตจากชาติปางก่อน?

“เธอคือใคร? เรารู้จักกันมั้ย? ฉันรู้สึกว่าเธอคุ้นตามาก” เหมยซูหานอดถามด้วยความตื่นเต้นไม่ได้

อู่เหมยรู้สึกเจ็บเหมือนมีเข็มปักลงกลางใจขณะที่เห็นเหมยซูหานเดินเข้ามา เธอไม่เคยเกลียดเหมยซูหานเพราะหนี้ย่อมมีลูกหนี้ เธอแค่ต้องการแก้แค้นอู่เยวี่ย และไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเหมยซูหานอีก

ชาตินี้ให้พวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าเถอะ!

ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวพันใดๆ อีก

“ฉันคืออู่เหมย” อู่เหมยพยายามทำใจให้นิ่งแล้วตอบเสียงเบา

ไม่เพียงแค่เหมยซูหาน แม้แต่สองพี่น้องตระกูลเหยียนกับนักเรียนอื่นๆ ที่ยังไม่กระจายตัวไปต่างตกใจอย่างยิ่งเมื่อได้ยินคำตอบของอู่เหมย พลางมองอู่เหมยอย่างไม่เชื่อสายตา

สายตาคมเฉี่ยวเพ่งมองมา หญิงสาวอ่อนแอไม่สู้คนคนนั้นคือยายขี้เหร่อู่เหมยหรือ?

นี่มันเรื่องตลกที่สุดของศตวรรษนี้เลย!

เหยียนหมิงต๋าแสดงออกได้เกินจริงที่สุด รีบวิ่งมาตะโกนเสียงดังต่อหน้าอู่เหมย “เธอคือเหมยเหมย? เป็นไปได้ยังไง? เหมยเหมยขี้เหร่จะตาย เธอสวยขนาดนี้ ไม่มีทางหรอก!”

“หมิงต๋า!” เหยียนหมิงซุ่นที่ใจเย็นได้ก่อนตวาดเสียงดัง

เหยียนหมิงต๋ายิ้มอย่างรู้สึกผิดน้อยๆ พลางอ้อมมือเกาหลังศีรษะ อู่เหมยทำหน้านิ่งสงบก่อนจงใจถาม “พี่หมิงต๋า ใครบอกว่าฉันขี้เหร่?”

อู่เยวี่ยร่ำร้องในใจว่าแย่แล้ว เตรียมจะปริปากพูดเปลี่ยนประเด็น แต่เหยียนหมิงต๋ากลับปากไวกว่าพูดเสียงดัง “เยวี่ยเยวี่ยเป็นคนพูดไง เยวี่ยเยวี่ยบอกว่าเพราะเธอขี้เหร่เลยต้องปล่อยผมสยายทุกวัน!”