ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 12 เด็กโง่

อาจารย์แม่จางชำเลืองสายตาไปยังเสื้อตัวเก่าที่ไม่พอดีตัวของอู่เหมย ก่อนจะเหลือบไปดูชุดกระโปรงตัวใหม่ที่อู่เยวี่ยสวมอยู่พลางนึกถึงท่าทางที่เพื่อนข้างบ้านปฏิบัติต่อลูกสาวสองคนอย่างแตกต่าง ก็อดถอนหายใจไม่ได้เพราะเห็นใจอู่เหมยเหลือเกิน

“เหมยเหมยชอบกินเหรอ? รอป้าผัดเสร็จจะยกไปให้หนูถ้วยหนึ่งนะ!” อาจารย์แม่พูดด้วยท่าทางกระตือรือร้น

อู่เหมยอุ่นวาบไปทั้งใจรีบส่ายศีรษะ “ขอบคุณค่ะอาจารย์แม่ แต่คืนนี้หนูจะไปทานข้าวที่บ้านคุณปู่ ไว้วันหลังจะมาชิมฝีมือของอาจารย์แม่นะคะ”

ต่อให้เธออยากอยู่ทานเนื้อหมูผัดสองไฟของอาจารย์แม่ที่บ้านมากสักแค่ไหน อีกทั้งไม่อยากไปโดนเพิกเฉยที่บ้านคุณปู่ แต่เรื่องคืนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็หนีไม่พ้น

“เหมยเหมยเร็วหน่อย คุณแม่เร่งแล้ว”

อู่เยวี่ยที่เดินเข้าบ้านไปก่อนก้าวหนึ่งเอ่ยเร่งเร้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเดิม ขอแค่มีคนนอกอยู่อู่เยวี่ยจะพูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานเสมอ ในสายตาผู้อื่นนั้นอู่เยวี่ยเป็นเด็กผู้หญิงที่เรียบร้อยอ่อนโยน และเป็นเด็กดีคนหนึ่ง

อู่เหมยยิ้มให้อาจารย์แม่ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้านไปโดยที่ผมยังทัดอยู่หลังหู ไม่ได้ปล่อยให้ปรกหน้าเหมือนเดิม ฝีเท้าของเธอทั้งหนักอึ้งเหมือนมีของหนักพันกิโลฯ ถ่วงอยู่ยามได้กลับบ้านหลังนั้น

ถ้อยคำทั้งหมดที่บุพการีกล่าวไว้ที่สถานีตำรวจเมื่อชาติปางก่อนยังก้องกังวาลอยู่ข้างหู ในใจอู่เหมยกระตุกวูบ จู่ๆ ก็ไม่กล้าเหยียบเข้าประตูบ้าน เธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับบุพการีของตน

“ยืนอยู่หน้าประตูทำไม? เพิ่งเปิดเทอมสมองก็ไม่ทำงานแล้วเหรอ?”

เหอปี้อวิ๋นที่อ่อนวัยลงยี่สิบปีเดินออกมาจากห้องนอน เห็นลูกสาวคนเล็กยืนค้างตรงประตูก็ขุ่นใจ เปล่งเสียงพ่นคำพูดที่ไม่ค่อยน่าฟังออกมา เธอไม่มีคำพูดดีๆ ให้ลูกสาวคนเล็กอยู่แล้ว หากไม่ใช่เสียงตำหนิก็คือเสียงประชด บางครั้งเก็บกดมาจากที่ทำงานกลับมาก็ระบายใส่อู่เหมยแทน

เหอปี้อวิ๋นรูปร่างผอมเพรียวในชุดกระโปรงลายดอกไม้สง่าราบเรียบ เหมาะสมกับมาดคุณครูประถมของเธออย่างมาก หน้าตาอู่เยวี่ยคล้ายเหอปี้อวิ๋นจริงๆ เดินออกไปข้างนอกย่อมดูออกว่าเป็นแม่ลูกกัน

มีเพียงอู่เหมยที่ไม่รู้ว่าหน้าตาเหมือนใคร ไม่เหมือนทั้งพ่อไม่เหมือนทั้งแม่ บางทีอาจจะได้สืบทอดจุดเด่นทั้งหมดของคู่สามีภรรยาอู่เจิ้งซือสินะ?

เสียงตำหนิแสนคุ้ยเคยของเหอปี้อวิ๋นที่ได้ยินเรียกให้อู่เหมยตัวสั่นกึก เผลอก้มหน้าลงทันที เหอปี้อวิ๋นเห็นท่าทางขี้ขลาดของเธอไฟในใจจึงยิ่งเดือดดาล

สมัยเหอปี้อวิ๋นยังวัยสาว ไม่ว่าจะเรื่องหน้าตาหรือการเรียนดีก็เยี่ยมทุกอย่าง มีผู้ชายมาตามจีบเธอต่อเป็นแถวยาวเหยียด ทั้งชีวิตนี้เธอพ่ายแพ้อยู่สองเรื่อง หนึ่งในนั้นคือการที่คลอดลูกสาวที่โง่เหมือนหมูอย่างอู่เหมย อีกเรื่องก็คือ...

เหอปี้อวิ๋นนึกถึงหญิงสาวที่โอ้อวดทำท่าได้ใจต่อหน้าเธอนั้นมีหน้าตางดงามเย้ายวน เสียงเล็กเสียงน้อยเหมือนคุณหนูตระกูลร่ำรวย ตำแหน่งคิ้วซ้ายมีไฝสีแดง แค่มองก็รู้สึกรำคาญใจ แต่คนๆ นั้นกลับชื่นชอบยายตัวแสบที่ไม่มีดีทั้งเรื่องหน้าตาหรือความสามารถ ไม่เห็นเธออยู่สายตา

พอนึกถึงเรื่องราวในอดีตเหอปี้อวิ๋นก็เกิดหงุดหงิดขึ้นมา ยิ่งไม่มีท่าทีที่ดีต่ออู่เหมยมากกว่าเดิม ก้าวเท้าเดินไปตรงประตูฉุดอู่เหมยที่กำลังยืนเหม่อเข้ามาแล้วปิดประตู

“วันนี้ได้คะแนนวิชาคณิตศาสตร์แค่แปดคะแนน? เมื่อวานได้ภาษาอังกฤษสิบแปดคะแนน สัปดาห์ที่แล้วสอบตกวิชาภาษา เพิ่งเปิดเทอมเธอก็สอบได้คะแนนดีขนาดนี้เชียว? สร้างหน้าสร้างตาให้กับฉันแล้วก็พ่อของเธอมากจริงๆ!”

ภายในไม่กี่นาทีที่อู่เหมยทักทายอาจารย์แม่จาง อู่เยวี่ยได้นำเรื่องคะแนนสอบวัดผลตอนเปิดเทอมของอู่เหมยฟ้องเหอปี้อวิ๋น วันนี้อู่เหมยไม่ค่อยเชื่อฟังนัก ให้คุณแม่จัดการเธอแล้วกัน!

อู่เหมยจะจำเรื่องคะแนนสอบเมื่อยี่สิบก่อนได้อย่างไร พอจำได้เลือนรางว่ามีการสอบวัดผลวิชาหลักตอนเปิดเทอมปีที่เรียนประถมชั้นปีที่ 5 คะแนนออกมาแย่เหมือนเดิม ส่วนจะแย่ขนาดไหนนั้นอู่เหมยก็จำไม่ได้แล้ว ใบหน้ามึนงงกระตุ้นความโกรธของเหอปี้อวิ๋นเข้าอย่างจัง ยื่นมือหยิกแขนอู่เหมยทันที