ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 11 ต้นกระเทียมผัดหมูสองไฟ

ขณะนี้เป็นเวลาหัวค่ำที่มีแม่บ้านจากหลายครอบครัวกำลังผัดกับข้าวอยู่หน้าเตาควันโขมง กลิ่นกระเทียมและซอสถั่วเหลืองในกระทะส่งกลิ่นหอมแปลกๆ เสียงมันหมูถูกย่างเกิดเสียงดังฉ่าพร้อมกลิ่นหอมน้ำมันอีกแบบหนึ่ง อู่เหมยสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ กระตุกยิ้มมุมปาก

ต้นกระเทียมผัดหมูสองไฟ อาจารย์แม่จางผัดเนื้อหมูสองไฟอีกแล้ว มีเพียงหมูสองไฟที่มาจากฝีมือของเธอถึงจะมีกลิ่นหอมตามต้นตำรับ เมืองจินเป็นเมืองแถบใต้และรสชาติอาหารค่อนไปทางจืด หมูสองไฟไม่ใช่เมนูโปรดของคนในพื้นที่และเหล่าแม่บ้านทั้งหลายเองก็ไม่มีทางทำ อาจารย์แม่จางไม่ใช่คนในพื้นที่แต่เป็นภรรยาจากเมืองเสฉวนของอาจารย์จาง

แม้อาจารย์แม่จางไม่มีความรู้มากมายแต่เธอได้สืบทอดความงดงามและความสามารถในเรื่องงานบ้านตามฉบับหญิงแห่งเมืองเสฉวนมาเต็มๆ และมีทายาทกับอาจารย์จางแถมยังดูแลบ้านได้เป็นระเบียบดี ไม่มีใครไม่ชมเธอ ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาเองก็ดีมาก อาศัยอยู่ห้องข้างๆ แต่เหอปี้อวิ๋นกลับดูถูกดูแคลนอาจารย์แม่จางเสมอเพราะหาว่าเธอไม่มีความรู้

ชาติก่อนอู่เหมยกับอู่เยวี่ยไม่ได้ให้ความเคารพนับถือกับอาจารย์แม่จางมากเท่าไรเพราะได้รับอิทธิพลจากเหอปี้อวิ๋น อู่เหมยขี้ขลาดเป็นทุนเดิมเลยไม่กล้าทักทายเป็นปกติ ส่วนอู่เยวี่ยกลับเสแสร้ง ไม่ว่าในใจจะดูถูกยังไงก็ต้องควบคุมสีหน้าให้ดี

ความจริงอาจารย์แม่จางดีต่ออู่เหมยกับอู่เยวี่ยอย่างมาก ปกติหากทำของอร่อยๆ เมื่อไรก็จะยกมาให้สองพี่น้อง อาจารย์แม่จางฝีมือการทำอาหารดีเยี่ยม โดยเฉพาะเกี๊ยวน้ำฝีมือเธอทั้งสดใหม่ทั้งอร่อย จนถึงตอนนี้อู่เหมยยังจดจำรสชาตินั้นได้ดี

“ซ่า”

อาจารย์แม่จางเทเนื้อหมูสามชั้นที่หั่นเป็นชิ้นๆ ไว้เสร็จสรรพลงกระทะ เนื้อหมูถูกพลิกไปมาในกระทะที่มีน้ำมันจนเกิดเสียงดังฉ่า จากนั้นจึงเทต้นกระเทียมที่สับเป็นท่อนๆ ลงไปคลุกเคล้า กลิ่นหอมนั้นแทบทำเอาน้ำลายไหลเสียให้ได้

“สวัสดีค่ะอาจารย์แม่จาง!”

อู่เยวี่ยยิ้มทักทายจางๆ ขับให้ดูมีมารยาทเหลือล้น แต่อู่เหมยรู้ว่าเธอเห็นอีกฝ่ายเป็นเพียงอากาศเท่านั้นเพราะดวงตาอู่เยวี่ยไม่ได้ยิ้มตาม อู่เหมยสังเกตว่าหากอู่เยวี่ยยิ้มมาจากใจจริงดวงตาจะโค้งไปตามรอยยิ้ม หากเป็นเพียงรอยยิ้มฉาบหน้า ดวงตาจะเป็นทรงเดิมไม่แม้แต่กะพริบด้วยซ้ำ

อาจารย์แม่จางอายุสี่สิบกว่ามีรูปร่างผอมเล็ก ผิวขาวเนียนและโครงหน้าเรียวรีตามฉบับหญิงจากเมืองเสฉวน ใบหน้าสะอาดสดใสแต่หางตามีรอยเหี่ยวย่นตามกาลเวลาทำให้พอจะดูออกว่าอายุไม่น้อยแล้ว

“เยวี่ยเยวี่ยเลิกเรียนแล้วเหรอ เหมยเหมยก็กลับมาแล้ว รีบกลับบ้านเถอะ แม่ของพวกหนูออกมาดูตั้งสองรอบแล้ว” อาจารย์แม่จางยิ้มตาหยี เธอพูดภาษาท้องถิ่นของเมืองจินแต่ฟังดูแปลกเล็กน้อยเพราะติดสำเนียงเสฉวนมาด้วย

อู่เหมยเดินเข้าไปยิ้มให้อาจารย์แม่จาง พลางคิดได้ว่าผมตัวเองยังปล่อยสยายอยู่เลยยกมือทัดผมไว้หลังหูเผยให้เห็นใบหน้าเนียนใส พูดเสียงเล็กเสียงน้อย “เนื้อหมูสองไฟของอาจารย์แม่จางหอมจังเลย น้ำลายหนูแทบไหลแล้ว”

อาจารย์แม่จางตกใจกับโฉมหน้าของอู่เหมย อาคารบ้านพักแห่งนี้เพิ่งสร้างมาได้หนึ่งปีเต็ม หมายความว่าบ้านของเธอเป็นเพื่อนบ้านกับตระกูลอู่มาได้ปีเดียวเท่านั้น ปกติเห็นอู่เหมยปล่อยผมสยายเหมือนผี คนอื่นล้วนบอกว่าลูกสาวคนเล็กของตระกูลอู่หน้าตาอัปลักษณ์ตรงกันข้ามกับพี่สาวราวฟ้ากับเหว

แต่ตอนนี้มาดูดีๆ อู่เหมยขี้เหร่ตรงไหนกัน?

ทั้งยังดูดีกว่าอู่เยวี่ยตั้งมากนี่นา!

ดูดวงหน้าเป็นรูปทรงนั่นสิ ผิวพรรณเนียนนุ่มที่เพียงแค่เห็นก็อยากหยิกสักที ไฝเสน่ห์กลางหน้าผากนั่นอีกที่แดงยิ่งกว่าหมึกสีชาดอยู่ตรงกึ่งกลางหน้าผากพอดิบพอดี จะให้จุดเองคาดว่าคงไม่พอดีขนาดนั้น

เธอเป็นแม่สาวน้อยแสนสวยชัดๆ เลยนี่นา ทำไมคนเหล่านั้นถึงกล่าวหาอู่เหมยได้น่าเกลียดขนาดนั้น?

สองสามีภรรยาอู่เจิ้งซือเองก็แปลก ที่คนอื่นพูดได้น่าเกลียดขนาดนั้น พวกเขาเองก็ไม่คิดจะออกมาแก้ข่าวสักนิด หากเป็นเธอมีลูกสาวสวยขนาดนี้ต้องดีใจมากแน่ๆ จะตัดเสื้อผ้าตัวใหม่ให้เธอสวมใส่อย่างสวยงามทุกวันเลย