ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

ตอนที่ 1 กระโดดตึก

อู่เหมยลอยอยู่กลางอากาศ เธอรู้สึกแค่ว่าตัวเองเบาหวิว ล่องลอยอยู่กลางอากาศราวกับลูกโป่ง ยิ่งลอยยิ่งสูง แต่ไม่ว่าจะลอยไปที่ไหนเธอก็เห็น ‘ตัวเธอ’ ที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นอย่างชัดเจน

ร่างกายสะอาดไร้ร่องรอยบาดเจ็บ มีเพียงรูปร่างที่เปลี่ยนทรงไปบ้างจนอู่เหมยคิดว่ากระดูกข้างในตัวเธอต้องแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแน่นอน ขณะเดียวกันก็สงสัยว่าตกลงมาจากชั้นสามสิบสามทำไมยังไม่แตกหักเป็นชิ้นๆ กระทั่งหยดเลือดเพียงนิดก็ไม่มี!

ไม่นานอู่เหมยที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศก็รู้สึกเจ็บแปลบตรงส่วนหน้าท้อง แปลกจังเลย วิญญาณก็รู้สึกถึงความเจ็บได้หรือ?

ในขณะเดียวกัน อู่เหมยที่อยู่บนพื้นมีเลือดสีสดไหลออกมาจากร่างกายส่วนล่างมากขึ้นเรื่อยๆ จนอาบไปทั่วพื้นรอบด้านคล้ายดอกกุหลาบสีแดงสดอย่างรวดเร็ว “เวรกรรมจริง ท้องอยู่ด้วยนะ!” มีคุณยายคนหนึ่งกล่าวด้วยความเห็นใจ

“นี่มันคุณนายเหมยชั้นบนสุดไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงตกลงมาได้ล่ะ? ประธานเหมยล่ะ? รีบแจ้งประธานเหมยสิ” มีคนจำอู่เหมยได้จึงรีบตะโกนอย่างร้อนใจ

“โทรหา 120 ก่อน ดูว่ายังช่วยทันหรือเปล่า?”

“โทรหา 110 ดีกว่า ตกลงมาจากที่สูงขนาดนี้ ถึงจะทำด้วยเหล็กก็ไม่ไหวหรอก ผู้หญิงคนนี้ไม่รอดแล้วแหงๆ เฮ้อ น่าเสียดายจริง ผู้หญิงสวยขนาดนี้ทำไมถึงได้คิดสั้นนัก”

“นั่นสิ สามีทั้งรวยทั้งดีกับเธอขนาดนั้นทำไมถึงคิดสั้นฆ่าตัวตายได้นะ?”

อู่เหมยที่ลอยอยู่เหนือศีรษะโต้เสียงดังกลับ “ฉันไม่ได้คิดสั้น ฉันเพิ่งมีลูก ฉันอยากใช้ชีวิตต่อไปดีๆ อู่เยวี่ยต่างหาก เธอเป็นคนผลักฉันลงมา!”

อู่เหมยตะโกนเสียงดังแต่กลับไม่มีเสียงออกมา แม้แต่เธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงตัวเอง กระทั่งตอนนี้เธอถึงรู้ตัวว่าเธอตายไปแล้ว ตอนนี้เป็นเพียงวิญญาณตนหนึ่งเท่านั้น

“เหมยเหมย!”

เหมยซูหานในชุดไม่เรียบร้อยพุ่งลงมาจากชั้นบน ทุกคนกำลังถูกอู่เหมยบนพื้นดึงดูดความสนใจไปจึงไม่ทันคิดหาสาเหตุว่าทำไมเหมยซูหานถึงได้แต่งตัวไม่เรียบร้อย อู่เยวี่ยรีบวิ่งตามหลังมาในชุดที่เรียบร้อยผิดคาดและดูสง่าเหมือนปกติ

เมื่อเห็นฆาตกรที่ทำร้ายตัวเองอู่เหมยก็โถมเข้าใส่อย่างแค้นเคือง แต่ร่างของเธอกลับทะลุตัวอู่เยวี่ยไปอย่างง่ายดาย ไม่สามารถทำอะไรอู่เยวี่ยได้แม้แต่ปลายเส้นผมด้วยซ้ำ อู่เหมยโถมเข้าใส่อีกรอบอย่างไม่ยอมแพ้แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม อู่เยวี่ยไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย เธอเดินเข้าหาเหมยซูหานด้วยใบหน้าเศร้าโศก

“เหมยเหมย ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้? เป็นความผิดของพี่เอง ทำไมฉันถึงไม่ดูเธอให้ดี ฮึก!”

อู่เยวี่ยถลาเข้าหาตัวอู่เหมยแล้วปล่อยโฮ เหมยซูหานที่อยู่ข้างๆ กลับมีสีหน้าแข็งทื่อ มองอู่เหมยที่นอนอยู่บนพื้นอย่างไม่ขยับสักนิด ไฝจุดแดงตรงหว่างคิ้วแดงยิ่งกว่าเลือดที่อยู่ใต้ร่าง ดวงหน้าขาวซีดทว่ากลับยังคงสวยงามดังเดิม

จนถึงบัดนี้เหมยซูหานถึงเพิ่งรู้ว่าภรรยาที่ใช้ชีวิตร่วมกับเขามานับสิบปีกลับงดงามเช่นนี้ นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขาใช้สายตากวาดมองอู่เหมยอย่างจริงจัง และเป็นครั้งแรกที่ทิ้งสายตาไว้นานขนาดนี้ แต่อู่เหมยกลับรับรู้ไม่ได้อีกแล้ว

“เหมยเหมย ขอโทษนะ!” เหมยซูหานลูบไล้ใบหน้าของอู่เหมยด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจสุดขีด ภาพตรงหน้าทิ่มแทงใจอู่เหมยที่ลอยอยู่กลางอากาศนัก เธอแยกไม่ออกแล้วว่าใบหน้าเศร้าใจของเหมยซูหานในตอนนี้มาจากใจจริงหรือแค่เสแสร้งเท่านั้น

เธอกระทั่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิบปีที่อยู่กับเหมยซูหานมามีความหมายอย่างไร คนนอกล้วนบอกว่าเธอโชคดีมากที่ได้แต่งงานกับสามีมากความสามารถและรักเธอ เมื่อก่อนเธอเองก็คิดเช่นนั้น แต่หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเธอกลายเป็นตัวตลกที่น่าขันที่สุดในโลก โง่เขลาโดยสิ้นเชิง