ยอดรักเดินหาลูกทีมลึกเข้าไปในโกดังร้างแต่ไม่เจอใครก็ตะโกนเรียก

“ทุกคนอยู่ที่ไหน ผู้กองมาช่วยแล้ว ได้ยินไหม ผู้กองมาช่วยแล้ว”

ที่ด้านหลังผจญลอบตามมาค่อยๆยกปืนขึ้นเล็งไปที่ยอดรัก แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายพูดเป็นภาษาอีสานว่าไอ้ยอดรักทำไมแกถึงห่วยอย่างนี้ ผจญตกใจคิดว่ามีคนอื่นอยู่ที่นั่นด้วยรีบทิ้งตัวหลบ มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร มีเสียงยอดรักดังขึ้นอีก

“แกอุตส่าห์ฝึกต่อสู้จนผู้คนเขานับถือ แต่ทำไมแค่น้องๆแกปกป้องเขาไม่ได้วะ แกรู้ไหมไอ้ยอดรัก ถ้าแกเป็นลูกผู้ชายได้สักครึ่งหนึ่งของผู้กองนักรบช่วยให้แกรอดตายจากฝีมือไอ้เหิม เรื่องอย่างนี้มันคงไม่เกิดขึ้น”

ผจญอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน มองยอดรักด้วยความสงสัยก่อนลดปืนลง...

ที่ห้องขังด้านในสุดของโกดัง สมุทรกับลูกทีมถูกจับมัดมือห้อยกับขื่อ แต่ละคนได้รับบาดเจ็บคนละเล็กละน้อย มีเพียงจ้อเท่านั้นถูกกระสุนปืนที่ไหล่ เก๊าสั่งให้สมุนไล่ซ้อมพวกมันทีละคน

เสียงร้องโอดโอยของลูกทีมดังไปถึงหูยอดรัก เขาหันขวับมองไปทางต้นเสียง ผจญรีบเดินตาม กระทั่งมาถึงหน้าห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นต้นเสียงประตูแง้มอยู่ ยอดรักส่องดูเห็นลูกทีมถูกมัดมือสองข้างห้อยไว้กับขื่อก็ดีใจที่ทุกคนยังไม่ตาย ถอยหลังออกมาสามก้าวก่อนพุ่งกระแทกประตูเปิดออกม้วนตีลังกาหน้าอย่างสวยงามพร้อมปืนในมือ แต่เกิดน้ำในหูไม่เท่ากันกะทันหัน เขาเล็งปืนผิดทิศไปทางประตูแทนที่จะไปทางคนร้าย

“ยกมือขึ้น”

พวกลูกทีมตะโกนเรียกให้หันมาทางนี้ ยอดรักสะดุ้งสุดตัวรีบหันกลับมาจ่อปืนใส่เก๊าและสมุนที่มัวแต่ตะลึง สั่งให้ยกมือขึ้นไม่อย่างนั้นจะยิงไส้แตก พวกคนร้ายพากันทิ้งปืนยกมือยอมแพ้ ขณะที่เก๊าเก๋าเกมตบมือชมเขาว่าสุดยอดมาก ราวกับไม่ใช่คนตอนพุ่งเข้ามาลีลาเหมือนเห้งเจียไม่มีผิดเพี้ยน ยอดรักยิ้มปลื้มเพราะบ้ายอเป็นทุนเดิม เก๊าเห็นเขายิ้มไม่หุบก็เลยยอไม่หยุดว่าเขาเก่งขั้นเทพ

“ลื้อแน่ยิ่งกว่าจูล่งบวกลิโป้อีก แต่...น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ลื้อแหกตาดูซะก่อนว่าในห้องนี้พวกอั๊วมีกี่คน”

ยอดรักหัวเราะก้อง หยิบระเบิดมือขึ้นมา “จะกี่คนก็ไม่รอดหรอกจริงหรือเปล่า”

“อย่ามาขู่กันเลย ถ้าลื้อใช้มันจริงๆลูกน้องลื้อก็ไม่รอด”

สมุทรตะโกนลั่นให้ผู้กองจัดการได้เลยไม่ต้องห่วงพวกตน ลูกทีมต่างร้องบอกให้เขาใช้ระเบิดเสียงลั่น เก๊าหันไปต่อยหน้าสมุทรเปรี้ยงฐานยุยง ยอดรักต่อรองถ้าเราตกลงกันได้ด้วยมือเปล่าไม่ใช้อาวุธ เก๊าสนใจไหม

“ลื้อพูดเองนะ”

“เออ...เอาทุกคนขอเสียงหน่อย” สิ้นเสียงยอดรัก เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม ยอดรักค่อยๆวางระเบิดลง ขณะที่เก๊าส่งสัญญาณให้พวกสมุน โดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว สมุนคนหนึ่งพุ่งใส่ทันที เขาเตะสวนมันกระเด็นใส่เพื่อนสมุนล้มระเนระนาด แล้วตามเข้าไปเตะต่อยไม่ยั้ง

ooooooo

ผจญซุ่มดูสถานการณ์อยู่หน้าห้องได้ยินเสียงเตะต่อยเสียงร้องโอดโอยดังมาจากในห้อง เก๊ากับสมุนทยอยกระเด็นออกมาทีละคนในสภาพบอบช้ำ เมื่อตั้งหลักได้พากันวิ่งผ่านหน้าผจญไปอย่างขวัญหนี

สักพักยอดรักพยุงจ้อนำลูกทีมออกมา ผจญร้องเรียกเขาอย่างตื่นเต้น เขายังอารมณ์ค้างอยู่ยกมือห้าม

“ไม่มีอารมณ์คุยตอนนี้ ต้องรีบช่วยจ่าจ้อ” ยอดรักพยุงจ้อนำหน้าออกไปอย่างเร่งรีบ จ้อชมไม่หยุดปากว่าเขาสุดยอดมากนี่ถ้าไม่ได้เขาพวกเราคงตายกันหมดแล้ว ฉลามและชะลอรุมชมเขากันใหญ่ แต่เวชและหมึกไม่ปลื้มนักที่ผู้กองปล่อยให้เก๊าหนีไป ถามสมุทรนี่เราจะปล่อยมันไปจริงๆหรือ สมุทรไม่พูดอะไรทั้งที่ไม่พอใจผู้กองเช่นกันที่สั่งให้ถอย ผจญได้ยินทุกอย่างจับแขนสมุทรไว้

“หมวด เรายังไปไม่ได้นะภารกิจนี้คือจับนายเก๊านะ”

“ผมรับคำสั่งจากผู้กองเท่านั้น...” สมุทรเดินหน้าเครียดตามคนอื่นต่อ

“หรือคนที่ทุกคนคิดว่าเป็นผู้กอง” ผจญพึมพำไล่หลัง...

ฝ่ายริสากับสารวัตรกรุ๊นด์กำลังยืนกระวนกระวายใจอยู่หน้าโกดัง พอเห็นยอดรักพยุงจ้อเดินนำทุกคนออกมา ริสาดีใจออกนอกหน้าวิ่งไปกอดเขาน้ำตาไหลพราก คิดว่าเขาตายไปแล้ว จ้อเล่าว่านอกจากเขาจะไม่ตายแล้วยังช่วยชีวิตพวกเราอีกด้วย ริสา กอดแขนเขาแน่น

“คุณคือฮีโร่ของทุกคน”

ทุกอย่างทำท่าจะจบสวย แต่แล้วแสงไฟจากจุดต่างๆก็สว่างขึ้น เก๊าซึ่งอยู่ในที่กำบังห่างออกมา ตะโกนลั่น

“เดี๋ยว...ก่อนเลิฟซีน ฟังนี่แป๊บผู้กอง ลื้ออาจยังไม่ตายแต่อั๊วขอเอาชีวิตอั๊วเป็นเดิมพัน พวกลื้อทุกคนจะไม่มีวันเดินออกไปจากที่นี่ได้...พวกเราฆ่ามัน” สิ้นเสียงเก๊า เสียงปืนดังสนั่น ทุกคนวิ่งหลบกระสุนเข้าที่กำบังกันจ้าละหวั่น ยอดรักประคองริสาหลบหลังกองไม้ เธอยิ่งปลื้มเขาที่ช่วยเธอไว้อีกครั้งหากต้องตายในอ้อมแขนเขาจะไม่เสียใจเลย แล้วสารภาพว่ารักเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน คนอื่นๆ คลานมาหลบที่เดียวกัน

“พี่ยอดรัก ท่านนาวินบอกว่ากำลังเสริมจะมาในยี่สิบนาที” สารวัตรกรุ๊นด์รายงาน

“ตอนนั้นพวกเราคงไม่รอดแล้ว” ผจญเหมือนยอมรับชะตากรรม พวกสมุนยังคงระดมยิงใส่ยอดรักกับพวกไม่ยั้ง ทั้งอาวุธหนักและอาวุธเบาทั้งปืนยิงระเบิด

ooooooo