วัยแสบสาแหรกขาด โครงการ 2

“ไม่จริงหรอก แม่ลูกที่ไม่สนิทกันก็มี” ไออุ่นหน้าเศร้าเมื่อคิดถึงความจริงของตัวเอง “อุ่นไม่เห็นสนิทกับแม่เลยคุยกันไม่รู้เรื่อง พูดไรไปเขาก็ไม่ฟัง ชอบบังคับให้เราเป็นอย่างที่เขาต้องการ ไม่เห็นสนใจเรื่องที่เราต้องการ...ถ้าแม่ทุกคนเข้าใจลูกแบบแม่พี่ก็คงดี”

วีหนึ่งเหมือนถูกแทงใจดำน้ำตาไหลออกมาเลย ไออุ่นตกใจถามว่าร้องไห้ทำไมหยิบทิชชูส่งให้ วีหนึ่งรับไปเช็ดน้ำตาพยายามหยุดร้องไห้ แต่ยิ่งจะหยุดก็ยิ่งร้อง ไออุ่นงงตกใจทำตัวไม่ถูก

ทรายเข้ามาเห็นวีหนึ่งกับไออุ่นนั่งอยู่ ถามว่ามากันนานหรือยัง วีหนึ่งรีบบอกว่าไม่นานตนมาแทนแม่แต่ครูคุยกับน้องไปก่อนเลยเดี๋ยวตนค่อยมาใหม่แล้วไหว้ลาเลย ทรายรู้สึกผิดปกติบอกไออุ่นรอแป๊บนึงแล้วตามวีหนึ่งไปบอกว่าดีใจที่วีมาหาครู บอกเชิงนัดว่า เอางี้ไหมวันจันทร์ครูว่าง

“เอ่อ...หนูขอไปเช็กกับเพื่อนก่อนนะคะว่ามีทำงานกลุ่มหรือเปล่า เดี๋ยววีมานัดครูอีกทีนะคะ”

“ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะ” ทรายไม่เร่งรัด ให้วีหนึ่งเป็นตัวของตัวเองสบายๆ แล้วกลับไปหาไออุ่นที่ห้องพอเข้าห้องเห็นท่าทางไออุ่นอึดอัด เดินมานั่งตรงหน้าทรายกลัวๆกล้าๆ ไม่แม้แต่จะมองหน้าทรายจนทรายเองกังวลเลียบเคียงถามว่าทะเลาะกับเพื่อนหรือกับ...ทรายหยุดแค่นั้นเมื่อเห็นไออุ่นอึกอักเหมือนพูดไม่ออก จึงเปลี่ยนเป็นฝ่ายถามไออุ่นเพื่อให้ผ่อนคลายว่า

“อุ่นกำลังตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ใช่ไหมคะ”

ไออุ่นชะงักมองหน้าทรายเมื่อถูกถามโดนใจ ทรายพูดต่อว่า “ที่อุ่นมาหาครู เพราะอุ่นหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้”

เป็นคำถามที่โดนใจจนไออุ่นพูดออกมาเหมือนน้ำที่ไหลทะลักจากความกดดัน

“ถ้าเรารู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด ไม่เหมือนคนอื่น ไม่เป็นในสิ่งที่มันควรจะเป็น ไม่อยากมองตัวเองในกระจก ไม่อยากให้ตัวเราเป็นแบบนี้ มันผิดปกติหรือเปล่า...คะ”

ทรายสรุปว่าไออุ่นต้องการถามว่า ถ้าเราไม่เหมือนคนอื่นมันผิดปกติหรือเปล่าใช่ไหม ไออุ่นพยักหน้า

“ครูกับอุ่นเราเหมือนกันไหมคะ” ไออุ่นส่ายหน้า “แล้วอุ่นคิดว่ามีใครเหมือนอุ่นไหมคะ?” ไออุ่นส่ายหน้าอีก “นี่แหละคือคำตอบ บนโลกนี้ไม่มีใครเหมือนกันการที่เราไม่เหมือนคนอื่น ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ”

ไออุ่นฟังและคิดตามเหมือนเริ่มคลายปมในใจ ทรายพูดต่ออย่างนุ่มนวล ใจเย็นว่า

“ส่วนเรื่องที่ ถ้าไม่อยากให้ตัวเราเป็นแบบนี้ผิดปกติไหม บางครั้ง ‘กรอบของคนอื่น’ มันอาจจะทำให้เราไม่เป็นตัวเอง เหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง” ไออุ่นน้ำตา