วัยแสบสาแหรกขาด โครงการ 2

ที่ห้อง 5/2 ที่ใบพัดเรียนอยู่ ใบพัดยังคงเป๊ะกับทุกอย่าง วันนี้ครูกำลังจะสั่งการบ้านก็ถูกใบพัดทักท้วงว่าหมดคาบเรียนเคมีแล้วตอนนี้เป็นวิชาภาษาไทยของครูนิรมล ครูชิชาบอกใบพัดเบาๆว่ารออีกแป๊บให้ครูสั่งการบ้านก่อน

“ไม่เป็นไรค่ะครูชิชา งั้นเอาเป็นว่าวันนี้ไม่มีการบ้านแล้วกัน ยกประโยชน์ให้”

นักเรียนต่างดีใจที่วันนี้ไม่มีการบ้าน พอครูนิรมลเข้ามา ใบพัดก็บอกเพื่อนๆที่ยังเฮฮาดีอกดีใจกันอยู่ว่า

“คุณครูนิรมลมาแล้วครับ ทุกคนเงียบด้วยครับ”

ความเป๊ะของใบพัดกลายเป็นความกล้าที่เพื่อนๆ เริ่มยอมรับกัน แต่ฆ้องวงศ์หมั่นไส้มากๆ

กรณีของใบพัดวันนี้ ครูป้องคุยกับครูชิชาในห้องทำงานของทรายว่า เด็กที่มีภาวะออทิสซึมจะมีแบบแผนและยึดติดกับแบบแผน ตอนนี้บางประเทศจ้างคนที่มีภาวะออทิสซึมแบบไฮฟังก์ชันทำงานในตำแหน่งที่ต้องการความมีระเบียบและความอดทนสูง ครูชิชาบอกว่าดีใจจัง ใบพัดไม่ตกงานแล้ว

ooooooo

วันนี้เป็นวันที่ทรายนัดวีหนึ่งว่าจะคุยกัน เมื่อเจอกัน ทรายคุยสบายๆถามถึงสุขภาพ การกินอยู่ว่าปกติไหม นอนหลับดีไหม

วีหนึ่งรู้สึกผ่อนคลายที่ทรายไม่ถามสิ่งที่ตนกลัว ตอบสบายๆว่าตนไม่เป็นอะไร กินได้น้อยลงเหมือนไม่ค่อยหิว แต่นอนไม่ค่อยหลับ ทรายถามว่ามันเหมือนเราเหนื่อยอยากหลับแต่สมองไม่หยุดคิดใช่ไหม แล้วตอนเช้าตื่นมาโรงเรียนไหวไหม

คำถามที่เหมือนสะกิดแผลในใจทำให้วีหนึ่งร้องไห้ออกมา แต่ก็ยังบอกว่าตนไม่เป็นอะไรยังรู้สึกอยากมาโรงเรียนแต่ไม่อยากเจอใคร ตัดบทปลอบใจตัวเองว่า ตนไม่เป็นอะไร พอเข้ามหาวิทยาลัยได้ก็คงไม่มีอะไรแล้ว อีกนิดเดียวเอง

“ครูก็แค่อยากให้รู้ว่าถ้าอยากพูด อยากระบายอะไรที่อยู่ในใจ ครูยินดีรับฟังค่ะ” ทรายไม่กดดันทั้งที่รู้ปัญหาของวีหนึ่ง วีหนึ่งรีบขอบคุณและไหว้ลาเลย

อาการของวีหนึ่งไม่เพียงเป็นที่ห่วงใยของทรายและครู แม้แต่เพื่อนๆอย่างคีต์และโอ๋เอ๋ที่สังเกตวีหนึ่งอยู่ก็เป็นห่วงเพื่อน แต่พอถามทีไรวีหนึ่งก็ตัดบทและปฏิเสธทุกทีว่าตนไม่เป็นอะไร จนโอ๋เอ๋ปรารภกับคีต์อย่างหนักใจว่า “อาการหนักว่ะ มันยิ้มแต่ตามันไม่ยิ้ม ถามกี่ทีก็ว่าไม่เป็นไร แล้วเราจะช่วยมันได้ยังไงวะ”