นิยายไทยรัฐ
วิมานมนตรา
ทั่วทั้งบ้านแสงแตกตื่นเพราะเดือนดาราโดนงูกัด สำลีลอบยิ้มร้ายเตรียมแผนขั้นต่อไปด้วยการส่งพริ้งไปบอกแสงให้รีบพาเดือนดารามาเรือนของตนเร็วที่สุด
แสงตระหนกมาก โอบอุ้มเดือนดาราไปเรือนสำลี แล้วก็แทบใจสลายเมื่อสำลีบอกว่าพิษงูแพร่ทั่วร่างเมียหลวงสุดที่รัก พลอยเฝ้ามองด้วยความรู้สึกผิด เสียใจมากที่เดือนดาราต้องเจ็บตัวเพราะปกป้องตน
หลวงปู่มั่นรับรู้แผนการร้ายทุกอย่างด้วยญาณพิเศษ ถอนใจก่อนพึมพำ
“เวรกรรม...เวรกรรมแท้ๆ เรื่องราวของมนุษย์ช่างยอกย้อนเหลือเกิน”
ทุกคนที่บ้านแสงตกอยู่ในความเศร้า โดยเฉพาะแสงที่พร่ำพลอดกอดเดือนดาราไม่ห่าง ยิ่งได้ยินสำลีบอกว่าเมียรักอยู่ในสภาวะความเป็นความตายยิ่งทุกข์ร้อน อาสาอยู่เฝ้าเมียรักด้วยตัวเองตลอดคืน
“น้องดาราคนดี ทูนหัวของพี่ ตื่นนะ...ตื่นมามองหน้าพี่ ตื่นมาบอกรักพี่ ตื่นมาให้พี่บอกรัก”
สำลีย่ามใจมากที่ทุกอย่างเป็นตามแผน เก็บตัวในเรือนพักและสวดบริกรรมให้มนตร์ดำของตนได้ผล พลอยร้อนใจมากรีบไปหาหลวงปู่มั่นในอีกห้าวันต่อมาขอให้ช่วยชีวิตเดือนดารา
หลวงปู่มั่นรับฟังทุกอย่างด้วยสีหน้านิ่งสงบ ถอนใจหนักหน่วง
“เวรกรรมของผู้ใดก็คือเวรกรรมของผู้นั้น อาตมาไม่อาจช่วยโยมดาราได้นอกจากปาฏิหาริย์จะมีจริง”
“โธ่...คุณพี่แสงจะตรอมใจตายแล้วเจ้าค่ะ แล้วปาฏิหาริย์จะมาเมื่อไหร่เจ้าคะ”
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น หรืออาจไม่มาก็ได้ จงกลับไปเถิด...อาตมาไม่ใช่ผู้วิเศษสร้างปาฏิหาริย์ได้”
เดือนดาราสลบไสลถึงห้าวันเต็ม แสงเฝ้าไม่ห่าง พร่ำบอกเมียรักข้างหูทุกวัน
“น้องดาราทำไมน้องไม่ตื่น รู้ไหมว่าพี่ตรอมใจมากมายเพียงใด พี่อยากเป็นเช่นนี้แทนน้องเหลือเกิน”
สำลีสวดบริกรรมให้เดือนดาราไม่ขาด และวันนี้เขาก็ไปหาแสงเพื่อขอเวลาอีกสองวัน หากหลังจากนี้เดือนดาราไม่ฟื้นทุกคนต้องทำใจเพราะเธอคงหมดบุญ แสงร่ำไห้อย่างไม่อาย ตระกอง
กอดเมียรักด้วยความอาลัยและคิดถึงสุดหัวใจ
“ทูนหัวอย่าเพิ่งจากพี่ไป ทูนหัวได้ยินเสียงพี่ไหม พี่รักน้องดาราที่สุด ไม่มีวันรักใครมากไปกว่าน้องอีกแล้ว”
ooooooo
ขณะที่บ้านแสงจมปลักกับความเศร้าเพราะเรื่องเดือนดารา เสริมก็ระทมทุกข์ไม่ต่างกันเพราะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับกานดาวดีตามความต้องการของพ่อแม่
พิธีการทุกอย่างเป็นไปอย่างไม่ราบรื่นนัก ราวกับโชคชะตากลั่นแกล้งให้ชีวิตคู่ของเสริมกับกานดาวดี ไม่สมหวัง กระนั้นเหล่าพ่อแม่ก็ไม่ถอดใจ ยืนยันให้ทั้งคู่แต่งงานและเข้าหอตามฤกษ์
เสริมเหม่อลอยเพราะยังตัดใจจากพลอยไม่ได้ กระนั้นก็ทำทุกอย่างตามหน้าที่สามี กานดาวดีสัมผัสได้ถึงความเย็นชา พยายามทำใจและให้เวลากับเขา แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวเมื่อเขาพลอดรักกับเธอแต่ดันละเมอถึงผู้หญิงอื่น!
พลอยนั่นเองผู้หญิงที่เสริมพร่ำเพ้อถึง กานดาวดี เดือดจัดตบหน้าเขาเต็มแรง
“ใจร้ายมาก เลวทรามที่สุด!”
เสริมผงะ รู้สึกผิดมากแต่ยังอึกๆอักๆ “น้องกานดา...พี่...พี่”
“คุณพี่กล้าดียังไงที่กอดจูบเมียตัวเองแล้วพร่ำเรียกหาผู้หญิงอื่น”
“พี่ขอโทษ...พี่...พี่”
คำขอโทษของเขายิ่งตอกย้ำความน่าสมเพชของตน กานดาวดีสะเทือนใจมาก ตบหน้าเขาอีก
“ไม่ต้องขอโทษ ไม่ต้องแก้ตัว คุณพลอยคนนั้น คือนางในฝันของคุณพี่ แล้วมาแต่งงานกับน้องทำไม”
“พี่แต่งด้วยความต้องการและจริงใจ”
กานดาวดีไม่เชื่อแถมจะตบอีก เสริมรั้งมือไว้
“พอกันที น้องจะกลับบ้าน!”
“ได้โปรดอย่าทำเช่นนี้ พี่จะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
“มันมีมาตลอด น้องทนหลอกตัวเองมาตลอดเช่นกันว่าสักวันเราคงรักกันได้ เราไม่เคยรักกัน เราถูกผู้ใหญ่ฝังหัวฝังใจว่าพวกเราคู่ควรกันเพราะเราคือผู้ดีมีชาติตระกูล มีเงิน จบกันทีสำหรับการหลอกตัวเอง หลอกสังคม น้องจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้ เชิญ
คุณพี่ไปหมกมุ่นครุ่นคิดถึงคุณพลอยนางในฝันของคุณพี่ต่อไปเถิด”
“รอพรุ่งนี้ได้ไหม เราเพิ่งเข้าหอ”
“ไม่ค่ะ! น้องเลิกเป็นเด็กดีในโอวาทของใครอีกต่อไปแล้ว”
“งั้นพี่จะไปส่ง เราจากกันด้วยดี เราเป็นเพื่อนกันต่อไปได้นะครับ”
“ไม่ค่ะ เราจะจากและจบกัน ไม่มีวันมองหน้ากันอีก คุณพี่เป็นผู้ชายไม่เสียหายแต่น้องคงพบเจอแต่คำครหา”
เสริมไม่มีทางเลือกต้องปล่อยกานดาวดีกลับบ้าน เสียใจและรู้สึกผิดต่ออีกฝ่ายมากแต่ต้องทำใจ
เพราะกลัวใจตัวเองไม่น้อยว่าจะทำร้ายจิตใจเธอเหมือนที่ผ่านมาอีก
ooooooo
วันเวลาผ่านไปครบเจ็ดวัน เดือนดารายังไม่ฟื้น แสงเศร้าโศกมากเช่นเดียวกับคนอื่นๆ รวมทั้ง นางเอิบที่เชื่อสนิทใจแล้วว่าเดือนดารากลับใจและหวังดีกับพลอยจริงๆ
สำลีมองทุกอย่างด้วยความสมใจก่อนแจ้งแสงและทุกคนว่าเดือนดาราหมดบุญ แสงเสียใจมาก นั่งเฝ้ามองร่างไร้ลมหายใจของเดือนดาราตลอด กระทั่งหลวงปู่มั่นมาทำพิธีให้
หลวงปู่มั่นสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอึมครึมและไม่ปกติของบ้านแสง แต่ไม่อยากพูดอะไรมาก นอกจากเปรยกับแสงเรื่องดวงชะตาของเดือนดาราที่น่าจะยังไม่ถึงเวลาหมดบุญ
พลอยนั่งฟังอยู่ด้วย อดไม่ได้จะขอร้องให้หลวงปู่มั่นช่วยเดือนดารา
“ดวงชะตาของโยมดาราแข็งมาก อาตมาไม่อาจช่วยได้หรอกโยม”
แสงยังทำใจไม่ได้ เอ่ยถามอย่างมีความหวัง “เราไม่อาจทำสิ่งใดให้เธอฟื้นขึ้นมาได้เลยหรือขอรับ”
