ใต้ชายคารัก

บทที่ 98 ความห่วงใยของเธอ (8)

ห้องนอนของซูจือเนี่ยนมีขนาดใหญ่ และแสงไฟที่ส่องเข้ามาจากทางเดินนั้น ก็ให้แสงสว่างเพียงพื้นที่ด้านหน้าประตู ส่วนที่เหลือของห้องนั้นยังอยู่ในความมืดมิด

ซูจือเนี่ยนจงใจหลบอยู่ในความมืด ซ่งชิงชุนจึงไม่สามารถจับสีหน้าของเขาได้ ซ่งชิงชุนเดาจากเงารางๆ เขาคงกำลังหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับจมอยู่ในห้วงความคิด 

ซ่งชิงชุนรออยู่ครู่หนึ่ง พอสังเกตเห็นว่าซูจือเนี่ยนไม่พูดอะไร เธอจึงแจ้งว่า “คุณซูคะ ฉันจะกลับมาเก็บจานทีหลังนะคะ”

คำตอบที่เธอได้รับมีเพียงความเงียบ ซ่งชิงชุนไม่รั้งรออยู่ต่อ เธอหมุนตัวเดินออกไป

ด้วยความรีบร้อนจะออกไปจากถ้ำของซูจือเนี่ยน ผนวกกับความมืดของห้อง เธอจึงสะดุดเข้ากับบางอย่างบนที่ข้างเตียงเขา หญิงสาวร้องขณะกำลังจะล้มหน้าคว่ำ

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ซูจือเนี่ยนลุกพรวดจากเก้าอี้ ไปคว้าข้อมือของซ่งชิงชุนไว้ก่อนเธอจะล้มหน้าทิ่มลงไป

ซูจือเนี่ยนคว้าซ่งชิงชุนเอาไว้ ทำให้หญิงสาวเซมาทางซ้ายนิดๆ ร่างกายเธอที่เคยถลาไปด้านหน้า บัดนี้ล้มลงไปในอ้อมแขนของเขา

ร่างของซูจือเนี่ยนเกร็งราวถูกไฟฟ้าช็อต ลมหายใจถึงกับขาดห้วงไป

เมื่อได้สติ ซ่งชิงชุนเงยหน้าขึ้น แสงไฟสลัวที่สาดเข้ามาในห้อง ทำให้ซ่งชิงชุนมองเห็นสันกรามแกร่งสมบูรณ์แบบของซูจือเนี่ยนได้อย่างชัดเจน ขณะที่เธอเคลิ้มนิดๆ ไปกับภาพชวนฝัน ซูจือเนี่ยนก็หลุบตาลง ดวงตาของทั้งสองประสานกันโดยไม่ทันตั้งตัว

เธอไม่สามารถอ่านแววตาของเขาที่มองมาได้ เพราะเขาหันหลังให้กับแสงไฟ แต่เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงจากดวงตาคู่นั้น

แม้ทั้งคู่สวมใส่เสื้อผ้าอยู่ แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงเรือนกายแข็งแกร่งของเขา และรับรู้ถึงอุณหภูมิที่แผ่ซ่านจากตัวเขาห้อมล้อมร่างกายเธอ เธอได้กลิ่นชายชาตรีเมื่อสูดหายใจเข้า แล้วหัวใจเธอก็เต้นผิดจังหวะ

ซ่งชิงชุนได้ยินเสียงลมหายใจของชายหนุ่ม เปลี่ยนจากจังหวะปกติเป็นความตื่นเต้น เสียงหายใจที่รัวแรงนั้นดังขึ้นในห้องที่เงียบสนิท

หัวใจของซ่งชิงชุนสั่นรัวไปตามจังหวะลมหายใจหอบอันเร่าร้อนของเขา

ในตอนนั้นเวลาราวกันจะหยุดนิ่ง ผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้ ซ่งชิงชุนกะพริบตาถี่ๆ เพื่อเรียกสติ และสายตาของเธอเริ่มคุ้นชินกับความมืด ก็จับจ้องใบหน้าของซูจือเนี่ยนด้วยความอยากรู้

เธอเผลอหรี่ตาขณะเอนตัวเพ่งพิศใบหน้าของเขาใกล้ขึ้น

ลมหายใจแผ่วเบาที่เป่าไล้ใบหน้าของเขา ทำให้ฮอร์โมนอันพลุ่งพล่านในกายเขาเดือดยิ่งกว่าเดิม

ซูจือเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึก เขาหลับตาลงเพื่อสงบใจตัวเองไว้ ขณะทำแบบนั้น ความคิดของซ่งชิงชุนก็พุ่งเข้ามาในห้วงคิด หน้าของเขาไปโดนอะไรมาน่ะ นั่นรอยฝ่ามือใช่ไหม

ซูจือเนี่ยนทำตัวแข็ง เขารีบลืมตาทันที

เขาถูกทำร้ายมาเหรอ ถึงได้ใส่เสื้อหนาวใช่ไหม เพื่อปิดหน้าไว้สินะ 

เธอคิดแบบนั้น แล้วซูจือเนี่ยนก็ได้ยินเสียงเธอพูดเบาๆ ว่า “คุณ... คุณซูคะ คุณไปมีเรื่อง...”

ชกต่อยมาเหรอ ก่อนคำพูดสุดท้ายจะพ้นริมฝีปากของซ่งชิงชุน ซูจือเนี่ยนก็ผลักเธอจากอ้อมแขนอย่างแรง

 “ออกไป!”

ซ่งชิงชุนที่ซวนเซจนเกือบตกเตียง ทำหน้าบึ้งแล้วไต่ลงจากเตียงเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจ้ำออกจากห้องของเขาโดยไม่เถียงอะไรเลยสักคำ

ซ่งชิงชุนได้แต่ถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอไปถึงชั้นล่าง