ใต้ชายคารัก
ตอนที่ 91
บทที่ 91 ความกังวลใจของเธอ (1)
ใบหน้าของถังหน่วนเกรี้ยวกราดและแดงก่ำกว่าใบหน้าของซ่งชิงชุนเสียอีก เธอจ้องมองรอยฝ่ามือบนหน้าตนเองในกระจกนานกว่าหนึ่งนาที ก่อนตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น
เธอกำลังจะตบซ่งชิงชุนนี่นา แล้วทำไมฝ่ามือนี้ถึงตบลงมาบนใบหน้าของเธอเองได้
ที่เธอจำได้ล่าสุดคือเธอฟาดมือจนเกือบจะถึงใบหน้าของซ่งชิงชุนอยู่แล้ว...
จากนั้นทุกอย่างก็ว่างเปล่า จนถึงเมื่อกี้ เธอจึงรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น...
ถังหน่วนนึกทบทวน แต่ราวกับมีช่องว่างในความทรงจำที่เธอนึกไม่ออก
อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่ามีพวกเธอสองคนอยู่ในห้องน้ำ เธอก็คงไม่ได้ตบหน้าตัวเองแน่ ถ้าอย่างนั้นซ่งชิงชุนเป็นคนตบเธอใช่ไหม
เมื่อสรุปได้ดังนั้น ใบหน้าของถังหน่วนก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น เธอจ้องซ่งชิงชุนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนยกมือกุมหน้าแล้ววิ่งออกไปจากห้องน้ำ
ซ่งชิงชุนเดินตามหลังไปเพียงหนึ่งนาที แต่ตอนนั้นคนในออฟฟิศก็มารุมกันอยู่เต็มไปหมดแล้ว
มีคนมากมายมาห้อมล้อมถังหน่วนเพื่อปลอบใจ แล้วซุบซิบพูดคุยกัน ซ่งชิงชุนได้ยินถังหน่วนพูดทั้งน้ำตาว่า “จู่ๆ หล่อนก็ตบหน้าฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย...”
“แบบนี้มันเกินไปแล้วนะ ซ่งชิงชุนอวดดีเกินไปแล้ว จู่ๆ มาทำร้ายคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง!” ถังหน่วนเป็นผีเสื้อสังคม เธอสนิทกับเพื่อนร่วมงานหลายคน ดังนั้นเมื่อเธอคร่ำครวญ คนมากมายจึงเข้ามาช่วยเหลือทันที
“นั่นสิ ไม่ว่าจะยังไงเราก็ไม่ควรใช้ความรุนแรงนะ! เราต้องทำให้หล่อนขอโทษถังหน่วน”
“ใช่ ขอโทษเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ซ่งชิงชุนกำลังจะเดินกลับห้องทำงาน แต่มีใครบางคนในกลุ่มนั้นคว้าตัวเธอไว้แล้วขึ้นเสียงใส่
“ซ่งชิงชุน เธอทำร้ายถังหน่วนแบบนี้ได้ยังไง”
“ใช่ เธอล้ำเส้นเกินไปแล้วนะ รีบขอโทษถังหน่วนเดี๋ยวนี้เลย”
“ถูกต้อง ขอโทษมาเลยนะ”
ซ่งชิงชุนขมวดคิ้วขณะเผชิญหน้ากับข้อกล่าวหาของฝูงชน เธอหันมองถังหน่วน ก่อนถามขึ้นว่า “ถังหน่วน เธอแน่ใจนะว่าฉันทำร้ายเธอ”
“ซ่งชิงชุน ทำไมกล้าทำแต่ไม่กล้ารับล่ะ ในห้องน้ำไม่มีใครอื่นอีก ถ้าเธอไม่ได้ตบฉัน งั้นจะบอกว่าฉันตบหน้าตัวเองหรือไง”
ถังหน่วนคร่ำครวญพร้อมน้ำตาไหลพราก เธอต้องสวมบทตัวละครโศกในละครน้ำเน่าอยู่แน่ๆ “ฉันเหมือนคนบ้าเหรอ ทำไมฉันจะต้องตบหน้าตัวเองเพื่อใส่ร้ายเธอด้วย”
พี่หวัง รุ่นพี่ในบริษัทพูดแนะขึ้นว่า “ถังหน่วนพูดถูกนะ คนดีๆ ที่ไหนจะทำแบบนั้น ในเมื่อเธอทำผิด เธอก็ควรขอโทษนะ ยังไงซะเราก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตด้วย”
“จริงด้วย เรื่องนี้เธอเป็นฝ่ายผิด ถ้าเธอขอโทษ พวกเราก็จะลืมเรื่องนี้”
ซ่งชิงชุนไม่ได้ตบถังหน่วน หรือต่อให้ตบ เธอก็จะไม่ขอโทษถังหน่วนแน่... ซ่งชิงชุนหลุบตาลง ไม่สนใจคนพวกนั้นแล้วตั้งท่าจะเดินกลับไปห้องทำงาน
“เธอจะทำอะไรน่ะ ทำร้ายคนอื่นแล้วยังคิดจะหนีอีกเหรอ ไปตามผู้จัดการสถานีมาที! หรือไม่ก็เรียกตำรวจเลย!”
“คนรวยเขาทำตัวกันแบบนี้เหรอ คนพวกนี้ชอบดูถูกคนแบบเราจริงๆ เที่ยวไปทำร้ายคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงนะ!”
“รวยแล้วยังไงเหรอ คนรวยจะตบจะตีใครก็ได้ตามชอบใจหรือไง ถังหน่วน หยุดร้องไห้เถอะ เราจะทำให้ซ่งชิงชุนขอโทษเธอวันนี้ให้ได้!”
“ครอบครัวเธอล้มละลายแล้วนะ ฉันละทนเห็นเธอทำตัวจองหองอวดดีแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ...”
ซ่งชิงชุนหยุดเดิน เธอสูดหายใจเข้าลึกแล้วหันไปเผชิญหน้ากันคนเหล่านั้น ก่อนจะเดินตรงไปหาถังหน่วน
