ใต้ชายคารัก

บทที่ 74 คนเพี้ยนแซ่ซู... คุณชายซูจอมอนามัย (4)

ซ่งชิงชุนหยุดยืนห่างจากซูจือเนี่ยนราวครึ่งเมตร ยื่นถุงให้แก่ซูจือเนี่ยนด้วยมือทั้งสองข้าง “คุณซูคะ นี่สำหรับคุณค่ะ”

สีหน้าของซูจือเนี่ยนแน่นิ่งไม่แปรเปลี่ยนสักนิด แต่ดวงตาเขากลับสั่นไหวเล็กน้อยยามที่เธอเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมา เขานั่งไขว่ห้างแลดูสงบนิ่ง แต่มือที่ถือรีโมตทีวีอยู่นั้น กลับกำแน่นขึ้น 

หลังจากนิ่งงันไปชั่วครู่ เขาก็เลื่อนสายตาขึ้นมองซ่งชิงชุน พยายามระงับอารมณ์โกรธเกรี้ยวที่ปะทุขึ้นมา แล้วถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “นี่อะไร”

“เสื้อผ้าค่ะ” หลังจากซ่งชิงชุนให้คำตอบไปแล้ว เธอพลันรู้สึกว่าตัวเองพูดกำกวมเกินไป จึงเสริมต่อว่า “เมื่อวานนี้ ฉันดื่มมากไปหน่อยค่ะ แถมยังอาเจียนใส่คุณจนเลอะเทอะ ฉันก็เลยไปซื้อเสื้อผ้ามาชดใช้ให้คุณค่ะ...” 

จากนั้น ซ่งชิงชุนก็ยื่นถุงเสื้อผ้าให้แก่ซูจือเนี่ยน 

เสื้อผ้าที่เธอซื้อมาให้เขา... สายตาของซูจือเนี่ยนหลุบลงมองถุงในมือซ่งชิงชุน ไม่ต้องอ่านใจเธอ ก็รู้เหตุผลที่เธอไปซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาให้ นั่นเพราะเธอกลัวว่าเขาจะเลิกช่วยซ่งเอ็มไพร์ เธอไม่ได้ซื้อของขวัญให้เขาอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่นี่เป็นเหมือนของขวัญเพื่อขออภัยเสียมากกว่า แต่ถึงกระนั้น... ซูจือเนี่ยนยังคงรู้สึกว่าหัวใจของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่เขาได้รับจากเธอ... 

ซูจือเนี่ยนนิ่งงันไม่ตอบอยู่พักใหญ่ นั่นยิ่งทำให้ซ่งชิงชุนยิ่งประหม่า มือที่ถือถุงอยู่นั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ 

เธอกัดริมฝีปาก และเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจ “คุณซูคะ ฉันขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เป็นความผิดของฉันเองค่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีกค่ะ!” 

ถ้อยคำขออภัยของเธอ ดึงซูจือเนี่ยนออกจากภวังค์ความคิด เขาเลื่อนสายตาขึ้นมองเธอ แล้วยื่นมือออกไปรับถุงนั้นไว้

ยามที่นิ้วปลายนิ้วของเขาสัมผัสถุง ซ่งชิงชุนรู้สึกเหมือนแสงแห่งความหวังอันเจิดจ้าฉายส่องมาที่ตัวเธอ ถ้าเขารับของขวัญฉัน นั่นหมายความว่าเขาคงจะเลิกโกรธฉันแล้วถูกไหม

ขณะซูจือเนี่ยนรับถุงมา นิ้วของเขาบังเอิญสัมผัสถูกมือของซ่งชิงชุน และแล้วความคิดในใจเธอก็หลั่งไหลเข้าสู่จิตใจของเขา เมื่อเป็นดังนั้น มือเขาพลันหยุดชะงักนิ่งกลางคัน 

ซ่งชิงชุนสังเกตเห็นอาการชะงักงันของเขา จึงลอบเหลือบตาขึ้นมองเขา อีตาอนามัยจ๋านี่ ทำอย่างนี้หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่ารับของขวัญไปแล้ว จะไม่ยอมยกโทษให้ฉัน

ซ่งชิงชุนรีบให้สัญญาในทันที “ฉันสาบานค่ะ ตลอดเก้าสิบวันที่เหลือ จะไม่ดื่มเหล้าจนเมาอีกต่อไปค่ะ!” 

เก้าสิบวัน... เช่นนั้นแสดงว่าระยะเวลาที่ตกลงกันไว้ในสัญญาหมดไปแล้วหนึ่งในสิบ โดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว ซูจือเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงถ้อยคำที่เขาได้ยินเธอบ่นพึมพำกับตัวเองในห้องนอนครั้งล่าสุดที่เขากลับมาบ้าน ผ่านไปแล้วสามวัน เหลืออีกเก้าสิบเจ็ดวัน ฉันก็ได้ไปจากที่นี่แล้ว

แสดงว่าเธอตั้งหน้าตั้งตาคอยนับวันนับคืนที่จะต้องอยู่ทำงานในบ้านเขา

ใจคอของซูจือเนี่ยนห่อเหี่ยวรันทดขึ้นมาทันใด

มือซูจือเนี่ยนผละจากถุงใบนั้นอย่างอ่อนระโหยโรยแรง และไปสัมผัสถูกหญิงสาวอีกครั้ง อีตาเพี้ยนซูเปลี่ยนไปเข้าโหมดตาซูเงียบงันซะแล้ว แล้วที่เงียบไม่พูดไม่จาแบบนี้หมายความว่าอะไรกันน่ะ หรือว่าเขาคิดวิธีลงโทษได้แล้ว อย่าบอกนะว่า...

ก่อนซ่งชิงชุนจะคิดออก ซูจือเนี่ยนทำราวกับนึกอะไรบางอย่างออก แล้วหันมาทางซ่งชิงชุน พลางเอ่ยอย่างไม่แยแสว่า “ถ้าอยากจะชดเชยเรื่องที่เกิดขึ้นละก็ งั้นไปทำความสะอาดบ้านหลังนี้ ทุกซอกทุกมุม ตั้งแต่ชั้นบนจรดชั้นล่างซะ!”