ใต้ชายคารัก
ตอนที่ 70
บทที่ 70 สุดที่รักของเธอ ศัตรูหัวใจของเขา (10)
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ซูจือเนี่ยนกะพริบตาขับไล่ความอ่อนล้าในดวงตา แล้วหันไปมองนาฬิกาบนผนัง เป็นเวลาห้าทุ่มห้าสิบแปดนาทีแล้ว อีกสองนาทีวันเกิดของเธอก็จะผ่านพ้นไป
ซูจือเนี่ยนหันมามองเจ้าหญิงนิทราที่หลับสนิทอยู่ เขาค่อยๆ หลับตา ขณะก้มลงจุมพิตบนหน้าผากของเธอ
คุณรู้ไหมว่า ผมอยากทำดีกับคุณมากแค่ไหน แต่ผมทำไม่ได้ ผมไม่กล้าพอ
ซูจือเนี่ยนแนบริมฝีปากบนหน้าผากของซ่งชิงชุนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผละจากมา “ถิงถิง สุขสันต์วันเกิดนะ”
ขณะที่เขากล่าวคำอวยพรอยู่นั้น เช้าวันใหม่ก็ได้เริ่มขึ้น
...
เมื่อซ่งชิงชุนลืมตา ตะวันก็ขึ้นแล้ว เป็นวันที่มีหมอกหนาทึบ ดูเหมือนหิมะกำลังจะตก
ซ่งชิงชุนหันไปมองนาฬิกาบนผนัง ซึ่งบอกเวลาแปดโมงเช้า อีกสองชั่วโมงจึงจะถึงเวลาเริ่มงานของเธอ เธอนอนบิดขี้เกียจ อ้าปากหาวหวอด แล้วนอนซุกตัวต่อบนเตียง ขณะเอื้อมมือออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งควรจะอยู่ที่ข้างหมอนตามความเคยชิน แต่กลับหาไม่เจอ
ซ่งชิงชุนทำหน้านิ่ว มือยังคงง่วนหาต่อไม่หยุด สุดท้ายก็ลุกขึ้นนั่ง และเมื่อมองเห็นหมอนสีขาว เธอถึงกับตกตะลึง พอมองไปรอบตัว ตาของเธอก็เบิกโพลง
นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอนี่นา แต่เป็นห้องนอนของซูจือเนี่ยน ทำไมเธอมาอยู่ในห้องนอนของเขาได้ล่ะ
แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้พลันหลั่งไหลเข้ามาในหัวของซ่งชิงชุน เธอไปรอฉินอี่หนานที่โรงแรมปักกิ่งตลอดทั้งวัน ก่อนจะได้รับข้อความจากถังหน่วน จากนั้นก็เธอดื่มไวน์หมดไปหลายขวด
พอนึกถึงตรงนี้ ซ่งชิงชุนพลันเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระจก เธอสวมเสื้อเชิ้ตผู้ชายสีขาวอยู่...
ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าระหว่างที่เธอเมามาย มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น แล้วเธอก็มาตื่นขึ้นบนเตียงของซูจือเนี่ยน แถมใส่เสื้อเชิ้ตของเขาอีกด้วย
จากนั้นลำดับเหตุการณ์ก็ปรากฏขึ้นในหัวเธอ ทันใดนั้น เธอกระโดดพรวดลงจากเตียงราวกับถูกไฟฟ้าช็อต พร้อมกับบ่นพึมพำ “อย่าบอกนะว่า เมื่อคืนตอนเมาขาดสติ ฉันดันไปรวบรัดฉวยโอกาสตาเพี้ยนซูเข้าน่ะ”
เฉิงชิงชงหันกลับมามองซูจือเนี่ยนอีกครั้ง เขานั่งอยู่ในรถตั้งแต่ก่อนหกโมงเช้าแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ เขายังไม่สั่งให้คนขับรถออกรถสักที หลังจากลังเลครู่หนึ่ง เธอจึงถามขึ้น “ท่านประธานซูคะ เราจะออกรถได้หรือยังคะตอนนี้”
ซูจือเนี่ยน ผู้ซึ่งจดจ่ออยู่กับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก เงยหน้าขึ้นรับฟังคำถามของเฉิงชิงชง เขาหยิบถ้วยกาแฟที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาถือไว้ และขณะที่กำลังจะจิบกาแฟอยู่นั้น เสียงของซ่งชิงชุนก็ดังเข้าหูมา “อย่าบอกนะว่า เมื่อคืนตอนเมาขาดสติ ฉันดันไปรวบรัดฉวยโอกาสตาเพี้ยนซูเข้าน่ะ”
ได้ยินดังนั้นแล้ว ซูจือเนี่ยนถึงกลับสะดุ้ง กาแฟหกเลอะทั่วแป้นคีย์บอร์ดโน้ตบุ๊ก เฉิงชิงชงรีบส่งกระดาษทิชชูให้เขา ซูจือเนี่ยนมิได้รับไป มัวแต่ครุ่นคิดถึงประโยคที่ซ่งชิงชุนเพิ่งเอ่ยออกมา
ตาเพี้ยนซู... นี่เธอกำลังพูดถึงเขาอยู่ใช่ไหม
เฉิงชิงชงถือวิสาสะหยิบโน้ตบุ๊กไปจากเขามาเช็ดให้แห้ง เพราะดูเหมือนซูจือเนี่ยนกำลังครุ่นคิดบางเรื่องอยู่
ซูจือเนี่ยนจ้องมองไปยังพุ่มไม้ที่นอกหน้าต่างรถ จากนั้นครู่หนึ่งเสียงบ่นพึมพำของซ่งชิงชุนก็ดังเข้าหูเขาอีกครั้ง “แปลกมาก เนื้อตัวก็ไม่เห็นมีร่องรอยอะไรนี่ แถมไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนเลย... อวัยวะส่วนล่างก็ไม่เจ็บไม่ปวดอะไร”
ซูจือเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้ดีว่าคนขับรถกับเฉิงชงชิงไม่ได้ยินเสียงของซ่งชิงชุน แต่ปลายหูของเขากำลังร้อนผ่าวเป็นสีแดงจัด
“แต่ถ้าจำไม่ผิด ตาคนนั้นหยาบคายรุนแรงจะตายไป งั้นแสดงว่าเขาคงไม่ได้ทำมิดีมิร้ายอะไรฉันละมั้ง”
ซูจือเนี่ยนได้ยินน้ำเสียงโล่งอกของซ่งชิงชุน ก็ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย นัยน์ตาเขาปรากฏร่องรอยความหมองเศร้า
