ใต้ชายคารัก
ตอนที่ 66
ตอนที่ 66 สุดที่รักของเธอ ศัตรูหัวใจของเขา (6)
ซูจือเนี่ยนหยุดชะงักในทันที แล้วหันไปเห็นชายคนนั้นจ้องมองมาที่เขาอย่างถมึงทึง ก่อนจะหันไปแสร้งยิ้มหวานให้เด็กหญิงคนนั้น “ลุงจะเป็นผู้ร้ายได้ยังไง ผู้ร้ายที่ไหนจะมาซื้อขนมให้หนูล่ะ”
“แต่คนหน้าตาดีๆ อย่างพี่ชาย คงจะไม่โกหกหนูหรอก” พอกล่าวจบ เด็กหญิงก็ยกนิ้วชี้มาทางเขา ปลายนิ้วของเธอบังเอิญสัมผัสถูกตัวเขา เขาจึงได้ยินและรับรู้ถึงความไว้เนื้อเชื่อใจอันบริสุทธิ์และเรียบง่ายที่เด็กหญิงมีให้เขา
กระทั่งมารดาของเขายังไม่ค่อยเชื่อใจเขา แต่เด็กหญิงแปลกหน้าคนนี้กลับมอบความไว้เนื้อเชื่อใจให้เขาอย่างง่ายดาย...
“พี่ชายบอกว่าลุงเป็นคนร้าย งั้นลุงก็ต้องเป็นคนร้ายแน่ๆ” เด็กหญิงคนนั้นย้ำอย่างจริงจังอีกครั้ง พอฟังแล้วใจเขาถึงกับเหม่อลอยไปไกล แล้วเด็กหญิงก็ตอกย้ำอีกครั้งว่า “ลุงเป็นผู้ร้าย!”
ราวกับจะย้ำจุดยืนของเธอ เด็กหญิงกัดอมยิ้มอย่างแรงจนแผ่นอมยิ้มวงใหญ่กว่าใบหน้าเธอหักออกเป็นชิ้นๆ ร่วงหล่นกระจายไปทั่วพื้น
เด็กหญิงนั่งยองๆ ลงทันที ตามองเศษอมยิ้มที่เปรอะเปื้อนฝุ่นบนพื้น แล้วร้องไห้เสียงดัง เธอร้องเสียงดังมากจนเป็นจุดสนใจของผู้คนที่อยู่รอบข้าง
บางทีชายสวมหมวกอาจจะรู้สึกสำนึกผิดขึ้น เขาจึงเผ่นหนีไปจากตรงนั้นในทันที
ซูจือเนี่ยนพาเด็กหญิงไปยังตลาดใกล้ๆ แล้วเอาเงินค่าขนมทั้งหมดที่มีในกระเป๋าซื้ออมยิ้มขนาดใหญ่กว่าใบหน้าเด็กหญิงให้เธออีกสองอัน เด็กหญิงจึงหยุดร้องไห้แล้วเปลี่ยนมายิ้มแย้มแทน
เด็กหญิงเดินออกจากตลาดพร้อมกับอมยิ้มในมือทั้งสองข้าง เธอเดินไปกินอมยิ้มไป ข้างซ้ายทีข้างขวาที ดูมีความสุขล้นเหลือ ในขณะที่เขายังนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ตอนที่เธอให้ความไว้วางใจเขาอย่างสุดหัวใจ
เด็กหญิงตัวน้อยลิงโลดมีความสุขมากที่ได้อมยิ้มสองแท่ง เธอยกอมยิ้มในมือข้างหนึ่งขึ้นมาอมก่อนจะยื่นมาที่ปากของเขา “พี่ชายกินสิคะ”
สายตาของเด็กหญิงที่มองเขานั้นส่องประกายกระตือรือร้น เขาผู้ซึ่งบ้าความสะอาดและคอยหลบเลี่ยงการถูกสัมผัสจากเพศหญิง ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แต่ในท้ายสุด แม้ตัวเขาเองยังรู้สึกประหลาดใจ เขาก้มลงเลียอมยิ้มของเด็กหญิง
เด็กหญิงยิ้มหัวเราะร่าอย่างมีความสุข เอื้อมมือมาหยิบอมยิ้มที่เขาเพิ่งอมไปมากินต่อ เขาเหม่อมองดูเด็กหญิงอยู่คู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี ใบหน้าของเขาแดงปลั่ง
“พี่ชาย พี่จะจำหนูได้ไหมคะ”
“พี่ชาย ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันใช่ไหมคะ”
“พี่ชาย พี่จะมาเล่นกับหนูอีกไหม”
“พี่ชาย หนูจะจำพี่ไว้ค่ะ”
เด็กหญิงพูดจ้อไม่หยุดระหว่างเดินกลับไปยังปากซอยเมื่อครู่ ในขณะที่เขาเงียบกริบไม่เอ่ยอะไร แต่ในท้ายสุด เขาก็ถามเธอขึ้นมา “น้องชื่ออะไรนะ”
เด็กหญิงมองเขาอย่างงงๆ มือที่ถืออมยิ้มทั้งสองข้างยกขึ้นค้างไว้ ในตอนนั้นเขาสงสัยว่าเด็กหญิงอาจจะยังเล็กเกินกว่าจะรู้จำชื่อตัวเองได้
แต่แล้วเขาก็ได้ยินเด็กหญิงพูดว่า “หนูชื่อถิงถิงค่ะ ซ่งถิงถิง”
ซ่งถิงถิง...
เธอเป็นบุคคลแรกในโลกที่เชื่อเขา เป็นเพียงคนเดียวที่มอบความอบอุ่นให้แก่เขา ในช่วงที่เขาโดดเดี่ยวเดียวดาย
ตั้งแต่นั้นมาเด็กหญิงซ่งถิงถิงได้ตราตรึงอยู่ในหัวใจเขา เขาหาโอกาสกลับไปปากซอยนั้นหลายต่อหลายครั้ง เพียงหวังว่าจะได้เจอเด็กหญิงอีกสักครั้ง แต่ก็ไม่เคยเจอเลย
เด็กหญิงผู้ชื่นชอบขนมหวาน หน้าตางดงามราวกับนางฟ้าในชุดเจ้าหญิง เป็นทุกสิ่งที่เขาใฝ่ฝันถึง
เขาใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลือตามหาเธอ ตั้งแต่ชั้นประถมจวบจนถึงชั้นมัธยมปลาย จนกลายเป็นความยึดมั่นเชื่อมั่น เขาจะไม่มีวันล้มเลิกการตามหา
จนกระทั่งเวลาผ่านไปสิบปี เขาจึงได้พบเธออีกครั้ง ในตอนนั้นเขาต้องย้ายโรงเรียนเพราะมารดาของเขาป่วย
แม้จะผ่านไปแล้วสิบปี ครั้งแรกที่เขาเจอเธอที่โรงเรียน เขาบอกได้ในทันทีว่านี่คือเด็กหญิงในความทรงจำของเขา เด็กหญิงที่เขาตามหามาตลอด
เขายืนอยู่ใต้ต้นอู๋ถงของโรงเรียนที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง เห็นเธอกับเพื่อนพูดคุยกันขณะเดินเลยผ่านเขาไป
