ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 62 สุดที่รักของเธอ ศัตรูหัวใจของเขา (2)

ซ่งชิงชุนยกแขนขึ้นโอบคอซูจือเนี่ยนอย่างไร้สติอีกครั้ง เธอเอาตัวแนบชิดกับอกของเขาและบ่นพึมพำอีกว่า “พี่อี่หนาน...”

ซูจือเนี่ยนกระชับอ้อมแขนที่กำลังโอบเอวของซ่งชิงชุนอยู่ให้แน่นขึ้น เขาอยากจะเขย่าให้ผู้หญิงคนนี้มีสติขึ้นมาจริงๆ ให้มาดูดีๆ ว่าเขาเป็นใคร แต่เมื่อเขาหันกลับไปมองและเห็นสภาพเมาไร้สติของเธอแล้ว คิ้วของเขาขมวดยิ่งขึ้น เขาจึงกอดเธอเข้าแนบอกเขา หลังจากส่งสายตาดุดันให้พนักงานเสิร์ฟอีกครั้ง เขาก็ลุกขึ้นเก็บข้าวของของซ่งชิงชุนที่กระจัดกระจายเกลื่อนห้อง ทั้งที่ยังอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน

ก่อนซูจือเนี่ยนจะออกจากห้องโดยมีซ่งชิงชุนอยู่ในอ้อมแขน เขาเหลือบมองไปยังพนักงานเสิร์ฟอย่างโมโหโกรธาอีกครั้ง พนักงานเสิร์ฟคนนั้นถอยกรูด หวาดหวั่นจนหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อสังเกตว่าซูจือเนี่ยน กำลังจะออกไป เขาสูดหายใจเฮือกใหญ่ ละล่ำละลักเอ่ยปากออกมาว่า “คุณครับ...”

ซูจือเนี่ยนเหลียวหลังมามองด้วยสายตาเย็นยะเยือก “อะไรอีกล่ะ”

พนักงานเสิร์ฟหลับตาลง เอ่ยพึมพำงึมงำ “คือคุณผู้หญิงยังไม่จ่ายเงินครับ...”

...

หลังจากซูจือเนี่ยนจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย ก็ผลักซ่งชิงชุนเข้าไปในรถของเขาด้วยสีหน้าแข็งกร้าว จากนั้นก็ขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่งออกมา ซ่งชิงชุน ผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้างกายเขา คอยแต่ขยับตัวยุกยิกไม่หยุดหย่อน จนมีครั้งหนึ่ง เธอถึงกับจะโผเข้าบังคับพวงมาลัยรถยนต์

ซูจือเนี่ยนเหยียบเบรก แล้วหันมาใส่ปรับสายรัดเข็มขัดนิรภัยของซ่งชิงชุนให้แน่นขึ้น ซ่งชิงชุนเหวี่ยงแขนสะเปะสะปะใส่เขา สุดท้ายซูจือเนี่ยนก็ปลดเน็กไทของตัวเองออกมามัดที่ข้อมือของซ่งชิงชุนอย่างแน่นหนา

พอถูกมัด ซ่งชิงชุนก็เริ่มสงบลง แต่ต่อจากนั้น เธอก็เริ่มพึมพำว่า “จากมาเพียงครู่เดียว ก็หวนคิดถึงเธอเสียแล้ว เธอทำอะไรอยู่นะ ใจฉันมีแต่เธอ มีแต่เธอ คิดถึงเพียงเธอผู้เดียวจนนอนไม่หลับ ความสุขของฉันก็คือเธอ คิดถึงเธอทีไร ฉันพลันยิ้มได้ทุกที ยามเธอห่างไกล ฉันก็แทบทานทนมิได้”

ซูจือเนี่ยนใช้มือข้างหนึ่งควบคุมพวงมาลัยรถ ขณะใช้อีกข้างหนึ่งนวดขมับของตัวเองที่เริ่มปวดตุ้บๆ 

“เธอสำคัญกับฉันมาก เสียใจเหลือเกินที่มิอาจบอกให้เธอรู้... ฉันได้แต่เฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ ทำได้เพียงแค่นั้น แต่คนคนนั้นกลับมิใช่ฉัน...”

“พี่อี่หนาน... ฉัน...

ราวกับซูจือเนี่ยนเดาได้ว่าซ่งชิงชุนจะพูดอะไรต่อ เพราะอยู่ๆ เขาก็รีบเปิดลิ้นชักหน้ารถ หยิบหมากฝรั่งขึ้นมาสองชิ้น แล้วนำใส่เข้าปากของซ่งชิงชุน

แล้วรถก็กลับคืนสู่ความสงบเสมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง มีเพียงเสียงเคี้ยวหมากฝรั่งของซ่งชิงชุนเท่านั้นที่ดังให้ได้ยิน

ซูจือเนี่ยนเหยียบคันเร่ง ใบหน้าปราศจากรอยยิ้ม

เมื่อพวกเขามาถึงบ้าน ซูจือเนี่ยนโอบอุ้มซ่งชิงชุนออกจากรถ เขากอดซ่งชิงชุนแนบชิดอกด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่อีกข้างหนึ่งกดรหัสเพื่อเปิดประตูบ้าน ระหว่างที่กดรหัสไปได้เพียงสามหลัก จู่ๆ ซ่งชิงชุนตัวสั่นเทาขึ้นมา เริ่มไอค่อกแค่ก

และแล้วซ่งชิงชุนก็อาเจียน... ใส่ตัวเขาเต็มๆ 

นิ้วของซูจือเนี่ยนนิ่งชะงักอยู่เหนือแป้นกดรหัสครู่หนึ่งก่อนจะเหลือบมองเธอ ซ่งชิงชุน ผู้ซึ่งไร้สติ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เอนศีรษะซบลงหน้าอกของเขา ใบหน้าของเธอตอนนี้เลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบอาเจียน เธอกำลังหัวเราะอยู่คนเดียว หลังจากนั้นครู่หนึ่ง คราบอาเจียนของซ่งชิงชุนก็แห้งกรังเกาะใบหน้าและผมของเธอ 

ซูจือเนี่ยนผู้รักความสะอาดอย่างยิ่งแทบจะอาเจียนออกมาเองเมื่อเห็นดังนั้น เขาปล่อยแขนที่โอบซ่งชิงชุน แล้วเปลี่ยนไปหิ้วปีกสอดแขนเข้าไปใต้ไหล่เธอแทน พร้อมกับรีบกดรหัสเข้าบ้านอย่างเร่งด่วน พอประตูเปิดออก เขากึ่งลากกึ่งอุ้มซ่งชิงชุนอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นบันไดไป ก่อนจะผลักเธอเข้าไปในใต้ฝักบัวอาบน้ำ

ซูจือเนี่ยนไขก๊อกเปิดน้ำทำให้มือของเขาเปียก เพื่อที่เขาจะได้ช่วยสางผมล้างทำความสะอาดสิ่งสกปรกออกจากผมและใบหน้าของซ่งชิงชุนได้ง่ายขึ้น หลังจากล้างคราบสกปรกออกแล้ว เขาก็ถอดเสื้อที่เปรอะเปื้อนออก