ใต้ชายคารัก

บทที่ 60 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (10)

เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มตรง เฉิงชิงชงกลับเข้ามาในห้องทำงานของซูจือเนี่ยน ก็เห็นภาพชายหนุ่มกำลังยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่หน้าบานหน้าต่างที่ยาวจรดพื้น จ้องตรงไปยังแสงสีของเมืองใหญ่ ซูจือเนี่ยนที่เป็นแบบนี้ เหมือนมีรังสีความเศร้าที่มีเสน่ห์อย่างประหลาดแผ่ออกมา ซึ่งทำให้เฉิงชิงชงตะลึงนิ่งอยู่ตรงประตูเป็นครึ่งนาที

ซูจือเนี่ยนไม่ได้หันมา แต่ก็รู้ว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลังเขา ชายหนุ่มรออยู่ราวสามสิบวินาทีแต่ไม่ได้ยินเสียงอะไร ก็ถามขึ้นเบาๆ “มีอะไร”

เฉิงชิงชงสั่นสะท้านขึ้นจากอาการตกใจ เธอรู้ว่าเจ้านายไม่ได้มองเธอ แต่ยังรีบลดสายตาลงและพยายามเต็มที่ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “ประธานซูคะ คุณมีนัดมื้อค่ำตอนสองทุ่ม รถพร้อมแล้วค่ะ ได้เวลาไปแล้ว”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบทว่ายังคงมองออกนอกหน้าต่าง เมื่อเขาหันกลับมา มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น เฉิงชิงชงรีบหยิบมันส่งให้กับซูจือเนี่ยน “ประธานซูคะ สายของคุณค่ะ”

ซูจือเนี่ยนรับไปและก้มใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกมองชื่อที่โทรเข้ามา เฉิงชิงชงสาบานได้ว่าเธอเห็นนิ้วของซูจือเนี่ยนสั่นเทิ้มชั่วครู่

เธอเข้าทำงานกับเอสทีเอมไพร์ในตำแหน่งเลขานุการของซูจือเนี่ยนหลังเรียนจบมหาวิทยาลัย เธออยู่ข้างกายเขามานานหลายปี และผ่านช่วงเวลาที่ดีและร้ายพร้อมกับเขา แต่เธอไม่เคยเห็นสิ่งที่สามารถทำให้เจ้านายใหญ่ของเธอแสดงอารมณ์ออกมาอย่างแจ่มชัดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่สายโทรเข้าสายนั้นกลับทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้…

ด้วยความอยากรู้ เฉิงชิงชงจึงลอบมองไปที่มือถือของซูจือเนี่ยน และเห็นว่าไม่ใช่ชื่อคนที่โทรเข้าปรากฏบนหน้าจอ แต่เป็นข้อความหนึ่งบรรทัด ‘คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ’

คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ… เหมือนบทกวีเลย… คนนี้ใช่ไหมประธานซูชอบ

เฉิงชิงชงอดไม่ได้จนต้องเหลือบตามองซูจือเนี่ยน และต้องตกใจเมื่อรู้ว่าเขาเอาแต่ต้องมองสายที่โทรเข้ามาอย่างลืมตัวไปแล้ว ในตอนนั้นเอง เฉิงชิงชงคิดว่าซูจือเนี่ยนจะต้องรับสายไม่ทันเพราะอยู่ในภวังค์ ทว่าจู่ๆ ชายหนุ่มก็ปัดหน้าจอ และโบกมือเป็นสัญญาณให้เธอออกไปจากห้อง

เฉิงชิงชงค้อมศีรษะอย่างสุภาพและหมุนตัวจากไป ซูจือเนี่ยนรอจนประตูปิด แล้วจึงเอ่ยคำว่า “ฮัลโหล” ใส่โทรศัพท์ ปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนซ่งชิงชุนพูดพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์เข้ามาว่า “ฉันต้องการวันหยุดหนึ่งวัน” 

วันหยุดงั้นเหรอ เพื่อฉลองวันเกิดของเธอกับฉินอี่หนานสินะ เขารู้ว่ามันคงไม่ใช่เหตุผลที่ดีแน่ถ้าเธอโทรหาเขา…

ดวงตาของซูจือเนี่ยนเย็นเยียบเมื่อตอบโดยไม่คิดสักนิดว่า “ฝันไปเถอะ!”

“ซูจือเนี่ยน ฉันต้องการวันหยุด!” ซูจือเนี่ยนหน้าบึ้งเมื่อได้ยินซ่งชิงชุนเรียกชื่อเต็มของเขา ก่อนเขาทันทำความเข้าใจกับสถานการณ์ ซ่งชิงชุนก็ระดมเหตุผลของเธอออกมาเป็นชุด “ฉันต้องการวันหยุดเพราะฉันป่วย! ฉันจะไปแต่งงาน! ฉันจะไปมีลูก!”

ซูจือเนี่ยนหน้าบึ้งหนักกว่าเดิม “ซ่งชิงชุน คุณบ้าไปแล้วเหรอ”

“ซูจือเนี่ยน…” ซ่งชิงชุนไม่สนใจซูจือเนี่ยนสักนิดและตะโกนใส่มือถือต่อไป “ฉันอยากอยู่บ้านเลี้ยงลูก! ฉันไม่สน! ฉันต้องการวันหยุด…”

ช่างหัววันหยุดปะไร!

ซูจือเนี่ยนสบถอยู่ในใจและขู่ฟ่อใส่มือถือว่า “สองทุ่มตรง ถ้าผมไม่เจอคุณที่บ้านตอนสองทุ่มตรงละก็…”

ก่อนซูจือเนี่ยนทันพูดจบ เขาได้ยินเสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นเคยดังมาจากปลายสาย “สวัสดีครับ คุณเป็นเพื่อนของเจ้าของมือถือเครื่องนี้ใช่ไหมครับ”