ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 55 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (5) 

เมื่อซ่งชิงชุนเดินเข้าไปในลิฟต์ ก่อนที่ประตูลิฟต์จะทันได้ปิด เสียงข้อความเตือนก็ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ ข้อความนั้นส่งมาจากฉินอี่หนาน [ซ่งซ่ง ขอโทษด้วยนะ พอดีมีธุระเข้าน่ะ พี่อาจไปรับเธอไม่ทัน เธอไปรอพี่ที่โรงแรมปักกิ่งได้ไหม พี่จองโต๊ะไว้ในชื่อของพี่เองนะ พี่คงไปถึงราวๆ บ่ายโมง]

ในลิฟต์ไม่มีสัญญาณ เธอจึงส่งอิโมจิรูปโอเคไปให้ฉินอี่หนานเมื่อลงมาถึงข้างล่างแล้ว พอออกจากบริษัทเธอก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงแรมปักกิ่ง

การจราจรไม่หนาแน่น แต่เป็นเพราะบริษัทของซ่งชิงชุนอยู่ไกลจากโรงแรมปักกิ่ง พอเธอมาถึงจึงเป็นเวลาเที่ยงสี่สิบแล้ว

เมื่อเธอเดินเข้าไปที่ล็อบบี้ พนักงานบริกรคนหนึ่งเข้ามาถามว่าเธอได้จองโต๊ะไว้หรือไม่ ซ่งชิงชุนบอกชื่อฉินอี่หนานไป บริกรจึงพาเธอไปที่ห้องห้องหนึ่งซึ่งอยู่บนชั้นสาม หลังจากรินน้ำชาให้เธอแล้ว เขาก็ถามเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า “คุณผู้หญิงอยากสั่งอาหารเลยไหมครับ”

ซ่งชิงชุนส่ายหน้า “เอาไว้ก่อนแล้วกันค่ะ” 

“ได้ครับ” บริกรโค้งให้เธออย่างสุภาพขณะออกไปจากห้อง อีกไม่นานก็จะบ่ายโมงแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววของฉินอี่หนานเลย ซ่งชิงชุนไม่ได้โทรไปเร่งเขา แต่นั่งดูโทรทัศน์ระหว่างรออย่างอดทนให้เขามาถึง 

พอบ่ายโมงครึ่ง บริกรก็มาเคาะประตูห้องพร้อมถามอย่างสุภาพ “คุณผู้หญิงครับ ผมต้องขอโทษด้วย แต่เพื่อนของคุณจะมาถึงตอนไหนหรือครับ คุณอยากสั่งอะไรทานระหว่างรอไหม”

ซ่งชิงชุนเพิ่งรู้ตัวว่าเลยเวลาที่ฉินอี่หนานนัดเธอแล้ว หญิงสาวส่งสัญญาณให้บริกรคอยขณะล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรหาฉินอี่หนาน โทรศัพท์ดังแต่กลับไม่มีคนรับสาย ซ่งชิงชุนนิ่วหน้าแล้วลองโทรใหม่อีกครั้ง ก็ยังได้ผลเหมือนเดิม เธอยิ้มให้กับบริกรเป็นเชิงขอโทษ แล้วพูดว่า “ช่วยรออีกหน่อยได้ไหมคะ” 

บริกรพยักหน้าพร้อมยิ้มอย่างอดทนก่อนออกจากห้องไป

ซ่งชิงชุนรอให้ฉินอี่หนานโทรกลับหาเธอ แต่ก็ไม่มีวี่แวว ในที่สุดเธอจึงโทรหาเขาเป็นครั้งที่สาม แต่ก็ยังไม่มีใครรับสายเช่นเดิม ด้วยความกังวลเธอจึงส่งข้อความไปหาเขา แต่ก็ไม่ต่างจากการโยนหินลงในมหาสมุทร ไม่มีคำตอบรับกลับมาเลย 

พ่อครัวของโรงแรมปักกิ่งพักเบรกตอนบ่ายสองตรง ดังนั้นเมื่อใกล้เวลาบ่ายสอง บริกรจึงโผล่มาถามซ่งชิงชุนอีกครั้งว่าเธออยากสั่งอะไรหรือไม่

ซ่งชิงชุนยังคงติดต่อฉินอี่หนานไม่ได้ เธอข่มกลั้นความรู้สึกกังวลในใจ แล้วสั่งอาหารโปรดของชายหนุ่มไปสองสามอย่าง ใช้เวลาครึ่งชั่วโมง อาหารทั้งหมดก็ถูกยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะ กระนั้นเธอก็ยังไม่ได้ข่าวจากฉินอี่หนาน

ซ่งชิงชุนนั่งในห้องเพียงลำพังขณะจ้องมองไปที่โต๊ะซึ่งมีอาหารวางอยู่เต็ม เธอไม่ได้ยกตะเกียบขึ้นแม้แต่ครั้งเดียว แต่กลับยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อโทรหาฉินอี่หนานอีกครั้ง

ซ่งชิงชุนยังติดต่อฉินอี่หนานไม่ได้ เธอเริ่มเกิดความวิตกว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขาหรือไม่

อาหารเริ่มเย็นชืดและยังคงไร้วี่แววของฉินอี่หนาน ซ่งชิงชุนโทรหาฉินอี่หนานจนนับครั้งไม่ถ้วน สุดท้ายก็โทรติดแต่ก่อนเธอจะทันได้พูดอะไรออกไป สายก็ถูกตัด ซ่งชิงชุนพยายามโทรอีกครั้ง แต่กลับเจอเสียงตอบกลับว่าหมายเลขนี้ยังไม่สามารถติดต่อได้

ซ่งชิงชุนนั่งเงียบๆ เพียงลำพังในห้องกว้างใหญ่ โดยมีอาหารที่เย็นชืดวางอยู่เต็มโต๊ะตรงหน้า

เข็มนาฬิกาผ่านไป และก่อนจะทันรู้ตัวก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว หากก็ยังไม่มีวี่แววของฉินอี่หนาน

พอถึงเวลาห้าโมงสิบนาที ก็มีข้อความเตือนส่งเข้ามือถือของซ่งชิงชุน เธอรีบหยิบโทรศัพท์ทันที มันเป็นข้อความจากสื่อ ไม่ได้มาจากฉินอี่หนาน แต่มันเกี่ยวข้องอย่างมากกับฉินอี่หนาน