ใต้ชายคารัก

บทที่ 54 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (4) 

อีกครั้ง… ซ่งชิงชุนกำมือแน่นเมื่อได้ยินคำนั้น แต่เธอสงบจิตใจได้รวดเร็ว หญิงสาวล้างมือต่อไปแล้วพูดขึ้นโดยไม่หันมองถังหน่วน  “การขโมยไม่ใช่เรื่องที่ควรเอามาป่าวประกาศ เพราะยังไงซะ สิ่งเดียวที่สำคัญคือจะรักษามันไว้ได้ยังไงต่างหาก เธอเห็นด้วยไหม”

แน่นอน ถังหน่วนเข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของซ่งชิงชุนดีว่า ถ้าเธอขโมยไปจากฉันได้ งั้นก็รอดูฉันขโมยกลับมาได้เลย!   

ริมฝีปากของถังหน่วนขยับโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความขบขัน เธอถามขึ้นว่า “ซ่งชิงชุน เธอคิดจริงๆ เหรอว่าจะมีโอกาสเอาคืนจากฉันน่ะ ตอนนี้ซ่งเอ็มไพร์ไม่ได้เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ส่วนเธอก็ไม่ใช่เจ้าหญิงแห่งซ่งเอ็มไพร์แล้ว เธอคิดว่าคอนแท็กต์ที่พี่ชายของเธอเคยรักษาไว้ให้ จะยังเห็นหัวเธออยู่เหรอ” 

“ฉันจะบอกความจริงให้รู้ไว้เลยนะ คนพวกนั้นแทบรอไปจากเธอไม่ไหว เมื่อไม่มีพี่ชาย เธอก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ยิ่งกว่านั้นซ่งเอ็มไพร์ถูกบังคับให้ถอนหุ้นออกจากสถานี เธอคิดเหรอว่าท่านประธานสถานีจะยังเอ็นดูเธอ ในเมื่อเธอไม่ได้เป็นลูกสาวของผู้ถือหุ้นอีกแล้วน่ะ”

“จากวันนี้เป็นต้นไป ถ้าเธอยังทำตัวเอื่อยเฉื่อยเหมือนเดิมอีก ฉันก็เกรงว่าอีกไม่นานเธอจะได้หายไปจากสายตาฉันแน่ๆ”

“เธอพูดถูก ครอบครัวของฉันไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนเดิมแล้ว” ซ่งชิงชุนพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ถังหน่วนพูด ก่อนดึงกระดาษเช็ดมือออกมาสองสามแผ่นมาค่อยๆ เช็ดมือให้แห้งแล้วโยนลงถังขยะ หลังจากนั้นจึงหันมามองหน้าถังหน่วน “แต่ก็นั่นแหละ แบบนี้อาจดีก็ได้ เพราะเธอจะได้ไม่มีข้ออ้างว่าเป็นเพราะครอบครัวของฉัน ทุกครั้งที่เธอแพ้ฉันอีก”

ซ่งชิงชุนส่งยิ้มสดใสไปให้ก่อนเดินออกจากห้องน้ำไป แต่เพียงสองก้าวเธอก็หยุดเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้วหันกลับไปถามถังหน่วน “แล้วก็เรื่องที่เธอพูดว่าฉันจะไปให้พ้นสายตาเธอน่ะ...ขอบอกเลยนะ ว่าฉันจะไปหรือไม่ไป มันจะเป็นเพราะฉันตัดสินใจเอง ไม่ใช่เพราะเธอ”

ซ่งชิงชุนฉีกยิ้มให้ถังหน่วน เผยให้เห็นฟันขาววาววับ ก่อนผลักประตูห้องน้ำเดินออกไป

อาจเป็นเพราะเธอได้เป็นฝ่ายทิ้งท้ายในการปะทะคารมกับถังหน่วน ซ่งชิงชุนจึงรู้สึกดีขึ้นมากขณะเดินกลับมายังห้องทำงานตัวเอง และไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากฉินอี่หนาน

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ฉินอี่หนานสัญญาแล้วว่าจะมาฉลองวันเกิดกับเธอตอนบ่ายวันนี้ ดังนั้นเมื่อซ่งชิงชุนรับสาย เธอจึงได้ยิน “สุขสันต์วันเกิด” จากอีกฝ่าย ก่อนเขาจะถามต่อ “ซ่งซ่ง เที่ยงนี้เธออยากกินอะไร” 

คำตอบของซ่งชิงชุนช่างไร้ประโยชน์ที่สุด “อะไรก็ได้ค่ะ”

ฉินอี่หนานหัวเราะมาจากอีกปลายสายราวกับคาดหวังคำตอบนั้นอยู่แล้ว ก่อนถามต่อ “เอาเป็นที่โรงแรมปักกิ่งดีไหม”

“ก็ฟังดูดีนะคะ” ซ่งชิงชุนตกลงอย่างง่ายดาย

“งั้นตกลงนะ พี่จะไปรับเธอที่บริษัทตอนสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วกัน”

“แล้วเจอกันค่ะ” ซ่งชิงชุนตอบกลับ เธอรอให้ฉินอี่หนานวางสายก่อนจึงค่อยวางตาม

เมื่อใกล้สิบเอ็ดโมง ซ่งชิงชุนก็เข้าห้องน้ำอีกครั้งเพื่อเติมเครื่องสำอาง

เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ ก็เป็นเวลา 11.32 น. แล้ว เธอรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าแล้วตรงดิ่งไปที่ลิฟต์