ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 51 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (1)

ใบหน้าของซูจือเนี่ยนไม่เก็บซ่อนโทสะที่ลุกโพลงอยู่ภายในเอาไว้เลย เขาจ้องซ่งชิงชุนแล้วถามขึ้นว่า “ซ่งชิงชุน รู้ไหมทำไมเมื่อห้าปีก่อนผมถึงนอนกับคุณ”

การพูดถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนทำให้ซ่งชิงชุนหน้าซีดเผือด เธอมองซูจือเนี่ยนเงียบๆ ริมฝีปากแย้มออกจากกันแต่ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมา

“เป็นเพราะผมดื่มเหล้าเมาจนขาดสติน่ะสิ ผมถึงได้ทำกับคุณแบบนั้น!”

ซูจือเนี่ยนโน้มหน้าเข้าหาใบหูของซ่งชิงชุนขณะที่บีบคางเธอไว้แน่น เสียงของเขาแผ่วเบา ลมหายใจร้อนผ่าวสัมผัสใบหูของเธอ ทำให้ร่างของเธอสั่นสะท้าน “ถ้าคืนนั้นผมไม่เมาจนตาบอด ผมคงไม่มีทางแตะต้องคุณแม้แต่ปลายเล็บ!”

ซ่งชิงชุนรู้สึกเหมือนถูกตบเข้าอย่างจัง ใบหน้าซีดเผือดเหมือนไม่มีเลือดเหลืออยู่ เธอกะพริบตาถี่ๆ นัยน์ตาสีเข้มคลอน้ำตา

“เหมือนกับคืนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณล้มเข้าใส่อ้อมแขนผม คุณคิดหรือว่าผมจะต้องการคุณน่ะ” คำพูดของซูจือเนี่ยนกระด้างขึ้นในทุกครั้งที่เขาเปล่งมันออกมา จากนั้นเขาก็เห็นน้ำตาที่เอ่อท้นจนใกล้จะหยด แต่เธอกลั้นมันเอาไว้

ดวงตาของซูจือเนี่ยนวูบไหวเล็กน้อย ความรู้สึกปั่นป่วนแล่นขึ้นมาในใจของเขา เขาจ้องมองซ่งชิงชุนแล้วกัดริมฝีปาก ก่อนผลักเธอออกไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วเดินฉับๆ ขึ้นข้างบนไปด้วยโทสะราวกับพายุ

…

ซ่งชิงชุนยังคงอยู่ข้างล่างพักใหญ่ก่อนลุกขึ้นมาเก็บกวาดพื้น แล้วจึงขึ้นบันไดไป

เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอนแล้ว เธอไม่ได้ตรงไปอาบน้ำ แต่นั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างนั้น หญิงสาวหยิบปากกาขึ้นมาขีดฆ่าอีกวันบนปฏิทินตั้งโต๊ะ กระซิบออกมาเบาๆ ราวกับจะปลอบโยนตัวเองว่า “ผ่านไปสามวันแล้ว เหลืออีกเก้าสิบเจ็ดวันฉันก็จะได้ออกไปจากที่นี่ ซ่งชิงชุน อย่าเศร้าไปเลยนะ ถึงเธอจะต้องเจอเขาทุกวัน ถูกเขาดูถูก ถูกตะคอกใส่ทุกครั้ง แต่มันก็อีกแค่เก้าสิบเจ็ดวันเท่านั้น...”

ทันใดนั้น ซ่งชิงชุนก็ได้ยินเสียงประตูของห้องข้างๆ เปิดออกอย่างแรง เธอนิ่งไปด้วยความกลัว สายตาจับจ้องไปที่ประตูห้องนอนตัวเอง ซ่งชิงชุนรอพร้อมหัวใจที่เต้นระทึก แต่ประตูก็ไม่เปิดออก กลับได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นแทน

เธอลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง เห็นรถของซูจือเนี่ยนพุ่งออกจากบ้านด้วยความเร็วสูง

…

เป็นเวลาสามวันติดต่อกัน ที่ซูจือเนี่ยนไม่ได้กลับมาที่บ้านของตนเอง ซ่งชิงชุนกับเขาเริ่มกลายเป็นเหมือนเรือสองลำที่แล่นสวนกันในความมืดยามค่ำคืน

โทสะของซูจือเนี่ยนทำให้ซ่งชิงชุนกังวลอยู่พักใหญ่ ว่าเขาจะยกเลิกสัญญา

แต่ความกังวลของเธอก็อยู่ได้เพียงไม่นาน เพราะเธอได้ยินจากฟางโหรวว่าซูจือเนี่ยนไปที่ซ่งเอ็มไพร์ และหลังจากเดินดูรอบบริษัทราวสามสิบนาที เขาก็ยื่นใบรายชื่อยาวเหยียดกับผู้จัดการฝ่ายบุคคล ก่อนเสริมว่า “ไล่คนพวกนี้ออกให้หมด รวมทั้งตัวคุณเองด้วย” แล้วก็ออกจากบริษัทไป

บรรดาชื่อทั้งหลายที่อยู่ในใบรายชื่อของซูจือเนี่ยน ส่วนใหญ่เป็นระดับผู้อาวุโสแทบทั้งนั้น เป็นธรรมดาที่พวกเขาไม่พอใจและพากันมาหาซ่งเมิ่งหวากับซ่งชิงชุนเพื่อบ่นและขอร้องให้ทั้งคู่ช่วยเหลือ

แต่คนเราไม่ควรสงสัยคนที่ตนขอร้องให้ทำงานให้ ในเมื่อทั้งสองมอบซ่งเอ็มไพร์ให้ซูจือเนี่ยนจัดการดูแล ซ่งชิงชุนก็เลือกที่จะเคารพการตัดสินใจของเขา และอนุมัติการไล่ออกใหญ่ครั้งนี้

ซ่งเมิ่งหวาพบกับความช็อกและความเครียดจากการฆ่าตัวตายของซ่งเฉิงจนต้องเข้าโรงพยาบาล ทำให้ซ่งชิงชุนต้องลาพักร้อนสามเดือนเพื่อมาดูแลบิดา