ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 46 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน (6)

“ตอนนี้พี่กลับมาแล้ว พี่จะไม่ไปไหนอีก ต่อไปนี้พี่จะดูแลเธอเอง...”

เกิดเสียงหักเป๊าะดังขึ้นในห้องประชุม และเมื่อทุกคนหันไปมองหาต้นเสียง พวกเขาต่างตกใจที่เห็นปากกาในมือซูจือเนี่ยนหักเป็นสองท่อง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบน่าขนลุกอีกครั้ง แต่ก็เพียงแค่หนึ่งนาทีเท่านั้น เมื่อเห็นว่าซูจือเนี่ยนยังคงนิ่งเงียบ พวกเขาก็หันกลับไปสนใจผู้จัดการแผนกผลิตภัณฑ์ตามเดิม 

ความมั่นใจของผู้จัดการแผนกผลิตภัณฑ์ลดลงกว่าตอนเริ่มบรรยายอย่างเห็นได้ชัด ขนาดการพูดของเขาก็ยังเร็วขึ้นจนเหมือนจะรีบๆ บรรยายให้จบไปเสียอย่างนั้น

“แหม พี่อี่หนานคะ เราอย่าพูดเรื่องเศร้าๆ กันอีกเลยค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของฉันแล้ว ฉันจะได้ของขวัญจากพี่หรือเปล่านะ”

“ได้อยู่แล้ว พี่อาจลืมวันเกิดของคนอื่น แต่ไม่มีวันลืมวันเกิดเธอแน่”

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่อี่หนานน่ะดูแลฉันได้ดีที่สุด...”

ซูจือเนี่ยนผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำเอาทุกคนในห้องใจดิ่งวูบ ผู้จัดการแผนกผลิตภัณฑ์ที่กำลังอ้าปากพูด รีบกลืนคำพูดลงคออย่างรวดเร็ว ใบหน้าเขาที่มองซูจือเนี่ยนเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและวิงวอน

เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ท่านประธาน...”

ก่อนคำว่า ‘ซู’ จะพ้นออกจากปาก ซูจือเนี่ยนก็เตะเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังจนล้มลงพื้นเสียงดังปัง ชายหนุ่มโกรธจัดจนไม่สนใจบรรดาผู้จัดการในห้อง เขากระทืบเท้าออกจากห้องประชุมไปโดยไม่อธิบายอะไรสักคำเดียว

…

ซ่งชิงชุนกับฉินอี่หนานอยู่ที่ร้านอาหารจนถึงหกโมงเย็น  ฉินอี่หนานได้ชวนซ่งชิงชุนให้อยู่กินมื้อเย็นกับเขาก่อน แต่ซ่งชิงชุนรู้ดีว่าเธอต้องไปหาซูจือเนี่ยนตอนหนึ่งทุ่ม จึงหาข้ออ้างปฏิเสธเขาไป

หลังจากออกจากร้านอาหารแล้ว ฉินอี่หนานก็ช่วยเรียกแท็กซี่ให้ซ่งชิงชุน หญิงสาวยื่นที่อยู่บ้านครอบครัวซ่งให้คนขับรถ ก่อนบอกลาฉินอี่หนาน เมื่อรถขับออกรถมาได้ค่อนข้างไกลแล้ว เธอจึงชะโงกตัวไปหาข้างหน้า แล้วบอกที่อยู่ของซูจือเนี่ยนแทน 

เธอมาถึงเขตบ้านพักของซูจือเนี่ยนตอนหกโมงสี่สิบห้า ซ่งชิงชุนยังคงอิ่มเอมใจจากการได้เจอกับฉินอี่หนาน เธอจ่ายเงินให้คนขับรถ ฮัมเพลงรักเก่าเมื่อหลายปีก่อน พร้อมเดินเป็นจังหวะอย่างสบายอกสบายใจไปที่ประตูหน้าบ้าน เธอจิ้มรหัสเข้าบ้านตามทำนอง และหลังจากได้ยินเสียงล็อกดังขึ้น เธอก็ผลักประตูเดินเข้าไปอย่างร่าเริง

ซ่งชิงชุนสลัดรองเท้าให้หลุด เธอถึงขนาดร้องเพลงออกมาเลยด้วย เมื่อก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอก็เกือบจะโยนกระเป๋าไว้ที่โซฟาอย่างที่เห็นในละครเขาทำกัน ตอนนั้นเองที่สายตาเธอเหลือบไปเห็นซูจือเนี่ยนที่นั่งไขว่ห้างอ่านเอกสารอยู่กลางโซฟา

ซ่งชิงชุนชะงักกึกราวกับมีใครมากดปุ่มหยุด แล้วเนื้อเพลง – “เส้นผมละเอียดนุ่มดุจหิมะ ทำให้การจากลาของเรางดงามหนาวเหน็บ” – ก็ขึ้นมาติดอยู่ที่ลำคอ นี่ยังไม่หนึ่งทุ่มด้วยซ้ำ แต่ซูจือเนี่ยนที่ยุ่งอยู่เป็นประจำดันกลับมาบ้านแล้ว...

ซ่งชิงชุนกะพริบตาถี่ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป รีบเปลี่ยนกลับไปเป็นเธอคนเดิมที่สุภาพและอ่อนน้อม ก่อนเอ่ยปากทักทายซูจือเนี่ยน

“คุณซู วันนี้คุณกลับบ้านเร็วจังเลยนะคะ”

คำพูดของเธอลอยคว้างในอากาศ เพราะไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

ซ่งชิงชุนเดินเลียบฝาไปยังตะขอแขวนเสื้อบนผนัง แล้วค่อยๆ แขวนกระเป๋า ก่อนหันกลับไปพูดว่า “คุณซูคะ ฉันไปเตรียมมื้อเย็นก่อนนะคะ”