ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 29 เมื่อรักแรกหวนคืน (9)

ดวงตาของซ่งชิงชุนเปล่งประกายความมุ่งมั่น หมุนตัวก้าวขึ้นบันไดไป เธอใช้เวลาห้านาทีเพื่อก้าวขึ้นบันได สิบขั้น 

ณ ชั้นสอง แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้ อาบระเบียงจนเป็นสีทอง ซ่งชิงชุนยืนจ้องมองประตูห้องทำงานที่ห่างออกไปยี่สิบเมตรราวครึ่งนาทีก่อนจะก้าวไปข้างหน้า 

ประตูห้องปิดอยู่ เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านใน อันที่จริงบ้านขนาดสามร้อยตารางเมตรแห่งนี้เงียบกริบจนเธอได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ ประตูบานนี้เป็นสัญลักษณ์แห่งทางเลือกของเธอ 

ซ่งชิงชุนกำมือไว้แน่นราวกับจะยับยั้งตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเกรงว่าเธออาจจะต้องเสียใจไปกับการตัดสินใจครั้งนี้ ทว่าสุดท้ายเธอก็รีบยกมือขึ้นเคาะประตูห้อง ด้วยกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนใจไปเสียก่อน

ในเวลาต่อมา เสียงราบเรียบอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของซูจือเนี่ยนก็ดังออกมาจากด้านหลังประตู “เข้ามา”

ซ่งชิงชุนผลักประตูเปิดออกอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอเหลือบมองไปทั่วห้อง เห็นซูจือเนี่ยนนั่ง อยู่ที่โต๊ะ ก้มหน้าทำงานบนคอมพิวเตอร์ของเขา ใบหน้าเขาจดจ่อขณะที่เสียงนิ้วพิมพ์คีย์บอร์ดดังไปทั่วห้อง

ซ่งชิงชุนกลั้นใจเดินเข้าไปหา ซูจือเนี่ยนไม่ละสายตาจากหน้าจอขึ้นมามองซ่งชิงชุน ราวกับกำลังทุ่มเทสมาธิไปที่คอมพิวเตอร์เพียงอย่างเดียว

ซ่งชิงชุนรออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “ท่านประธานซูคะ”

ซูจือเนี่ยนเอาแต่สนใจอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาพึมพำว่า “อืม” ขณะที่มือยังคงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดรัว ซ่งชิงชุนเงียบกริบไม่กล้าส่งเสียงรบกวนเขา

ห้องทำงานเงียบสนิท มีเพียงเสียงคีย์บอร์ดที่ดังแทรกขึ้นมา

ซ่งชิงชุนเริ่มเบื่อกับการรอคอย จึงอดไม่ได้ที่จะแอบพินิจมองซูจือเนี่ยน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวดูเรียบง่าย พับแขนเสื้อขึ้นมาเผยให้เห็นกล้ามแขนของเขา และนิ้วที่พิมพ์แป้นคีย์บอร์ดอยู่นั้นเรียวยาวและงดงาม

แสงอาทิตย์จากนอกหน้าต่างส่องมายังตัวเขาอย่างอ้อยอิ่ง รังสรรค์แสงรัศมีโดยรอบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา ลำแสงนั้นขับให้โครงสร้างร่างกายเขาดูลุ่มลึกมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น

ซ่งชิงชุนเฟ้นหาจุดบกพร่องจากรูปร่างหน้าตาของเขา แม้ด้วยนิสัยชอบจับผิดก็ยังมองหาไม่พบ เธอเป็นผู้สื่อข่าวซึ่งมีโอกาสพบเจอดารานักร้องหน้าตาดีมากมาย แต่กลับไม่เคยเจอใครที่มีหน้าตาสมบูรณ์แบบเกินหน้าเขาสักคน 

เธอต้องยอมรับว่าเขานั้นช่างสมบูรณ์แบบจนเหมือนไม่ใช่ความจริง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความเห็นของชาวเน็ตคนหนึ่งซึ่งเอ่ยถึงรูปของซูจือเนี่ยนที่ปรากฏในสื่อ ผุดขึ้นในใจเธอ... เมื่อใดก็ตามที่เขาปรากฏตัว ภาพพื้นหลังจะแปรเปลี่ยนเป็นงดงามประดุจภาพวาด

เมื่อครั้งที่เธออ่านความเห็นนั้นครั้งแรก เธอหัวเราะเยาะและตำหนิชาวเน็ตคนนั้นว่าพูดเกินจริง หากตรงกันข้าม ต้องเป็นเพราะภาพพื้นหลังที่งดงามสิถึงจะขับเน้นเขาให้หล่อเหลายิ่งขึ้น ทว่าตอนนี้เธอตระหนักแล้วว่าความเห็นนั้นมิได้เกินจริงแต่อย่างใด มันเป็นความสัตย์จริงล้วนๆ 

ผู้ชายคนนี้มีรัศมีบดบังทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขามาแต่กำเนิด เขาดูเหมือนเดินออกมาจากรูปวาด ฉะนั้นเป็นเพราะเขา ภาพพื้นหลังจึงดูประหนึ่งรูปวาด ต่างจากที่เธอคิดไว้ในตอนแรก 

ระหว่างที่ซ่งชิงชุนงอเข่าเนื่องจากยืนมาเป็นเวลานานจนเมื่อยอยู่นั้น ซูจือเนี่ยนก็ละสายตาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ เอนตัวพิงเก้าอี้ขณะจับจ้องมาที่ซ่งชิงชุน เขาเอ่ยด้วยเสียงน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณตัดสินใจแล้วหรือ”