ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 25 เมื่อรักแรกหวนคืน (5)

“แน่ใจนะว่า จะเจรจาเงื่อนไขกับผม”

สายตาที่จับจ้องซ่งชิงชุนนั้นไร้ความรู้สึกและนิ่งสงบ แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็ราบเรียบจนน่าขนลุก ใบหน้าอันไร้ที่ติของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ซูจือเนี่ยนตรงหน้านี้ช่างอ่านไม่ออกราวกับกำแพงสีขาว ท่าทางเช่นนี้ของเขานี่แหละที่ดูน่ากลัวยิ่งกว่าตอนเขาโกรธเกรี้ยวเสียอีก

ใจของซ่งชิงชุนสั่นระรัว เธอไม่กล้าสบตาเขา จึงเบือนหน้าหนีโดยไม่ตั้งใจ และคำพูดที่หลุดออกจากปากเธอนั้น ไม่หนักแน่นและมั่นคงดังเดิม แต่กลับอ่อนแอและหวาดหวั่นดั่งเช่นความรู้สึกที่เธอประสบอยู่ ณ ตอนนี้ “ถ้าคุณตกลง ดิฉันจะทำให้ทุกอย่าง...”

“ตอบผมมา คุณแน่ใจนะว่าจะเจรจากับผม”

ถึงแม้น้ำเสียงของซูจือเนี่ยนจะเรียบสนิทเฉกเช่นเมื่อครู่ ทว่าครั้งนี้แฝงแรงกดดันอันมหาศาลเอาไว้ด้วย ความกดดันนั้นมีมากมายจนกระทั่งซ่งชิงชุนรู้สึกเหมือนถูกบีบคั้นจนหายใจไม่ออก

สัญชาตญาณระแวดระวังภัยของซ่งชิงชุนเตือนว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง แต่เธอกลับยืนแข็งทื่อ พูดอะไรไม่ออก

ซูจือเนี่ยนจ้องเธอเขม็งโดยไม่กะพริบตา ซ่งชิงชุนรู้สึกเข่าอ่อน ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา เธอผงะถอยหลังโดยสัญชาตญาณป้องกันตัวเอง แต่ปฏิกิริยาเพียงน้อยนิดของเธอนั้นกลับทำให้สถานการณ์ยิ่งเลวร้าย เพราะเสี้ยววินาทีต่อมา ซูจือเนี่ยนพลันยื่นมือมาจับคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาตรงๆ ถ้อยคำที่ออกจากปากเขาแม้จะฟังดูนุ่มนวล แต่กลับทำให้เธอเสียววาบไปทั้งตัว “ซ่งชิงชุน คุณต้องบ้าแน่ ที่กล้ามาต่อรองกับผม คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน คิดจริงๆ หรือว่าผมจะเจรจากับคุณ” สายตาของซูจือเนี่ยนแข็งกร้าว มือที่จับคางเธอไว้บีบแน่นขึ้น ทุกอณูของร่างกายเขาแผ่รังสีข่มขู่คุกคาม “คุณรู้ไหม ในสายตาผม คุณมันก็แค่เศษเถ้าธุลี ทำไมถึงคิดว่าจะมาเจรจาต่อรองกับผมได้ บอกไว้ตรงนี้เลยนะ ถ้าผมต้องการให้คุณหายไปจากชีวิตผม ผมมีหลายล้านวิธีที่จะทำให้คุณหายไป จะต่อรองกับผมงั้นหรือ เหอะ! คุณไม่มีสิทธิ์! ไม่มีคุณสมบัติมากพอ!”

“ถ้าคุณไม่อยากให้ซ่งเอ็มไพร์สลายไม่เหลือซากในนาทีนี้ละก็...” ซูจือเนี่ยนยกมืออีกข้างขึ้นแล้วชี้ไปยังประตูชั้นล่าง สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ออกไปพ้น! อยู่ให้ห่างจากบ้านผมให้มากที่สุดด้วย!”

ตั้งแต่ซ่งชิงชุนเกิดมา มีแต่คนพะเน้าพะนอเอาใจ พ่อแม่และพี่ชายต่างรักและตามใจอย่างปราศจากเงื่อนไข เธอจึงเติบโตมาราวกับเจ้าหญิง มีความถือดีและหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรีของตัวเอง 

ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวเธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่คอขาดบาดตายเช่นนี้แล้ว เธอคงไม่มีทางลดตัวจนตกต่ำถึงขนาดมาขอร้องอ้อนวอนคนอื่นหรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนคนนั้นคือซูจือเนี่ยน คนที่เธอไม่อยากพบอยากเจออีกแล้วชาตินี้...

ให้พูดตามตรง เธอสุดจะทนแล้วที่ต้องมาเจอกับการดูถูกดูหมิ่นครั้งแล้วครั้งเล่าของซูจือเนี่ยน นัยน์ตาเธอเริ่มพร่ามัว แต่ด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรี เธอกล้ำกลืนจะไม่ยอมหลั่งน้ำตาต่อหน้าซูจือเนี่ยนเด็ดขาด

เธอกัดริมฝีปากอย่างแรง สะกดกั้นระงับอารมณ์ไว้ ดึงคางออกจากมือของซูจือเนี่ยนอย่างช้าๆ แล้วยืนมองเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากมา 

ซ่งชิงชุนรีบรุดออกจากที่นั่นจนลืมแม้กระทั่งเสื้อคลุม กระเป๋าและโทรศัพท์มือถือที่ทิ้งไว้ในห้องนอนของซูจือเนี่ยน เธอผลุนผลันวิ่งลงบันได ออกจากบ้านของเขามาโดยไม่เหลียวหลัง