ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 23 เมื่อรักแรกหวนคืน (3)

ซูจือเนี่ยนจ้องมองหน้าปกเอกสารพักใหญ่ ก่อนจะโยนลงบนโต๊ะ เขาลุกขึ้นยืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสาวเท้าออกจากห้องทำงานตรงไปยังห้องนอนของเขา ซูจือเนี่ยนเปิดประตูอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง 

ซ่งชิงชุนหลับสนิทอยู่บนเตียงของเขา เครื่องทำความร้อนในห้องเปิดไว้ที่อุณหภูมิสูงถึงขั้นที่เธอถึงกับเหวี่ยงผ้าห่มออกเพื่อคลายความร้อน แต่บางทีอาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ เธอได้เผชิญกับอากาศที่หนาวมาก จึงทำให้ตอนนี้แม้จะซุกอยู่ใต้ผ้าห่มหนาปึกของเขา ริมฝีปากเธอยังคงม่วงคล้ำอยู่เช่นเดิม 

ซูจือเนี่ยนเดินไปยังข้างเตียง จัดผ้าห่มให้ แล้วหยุดยืนอยู่ตรงนั้น พินิจมองใบหน้าของเธออย่างเงียบๆ เธอมีใบหน้าแฉล้มงดงาม คิ้วโก่งยาว จมูกโด่งเป็นสัน ไม่เปลี่ยนไปจากในความทรงจำของเขา ซูจือเนี่ยนมองซ่งชิงชุนอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหมุนตัวออกมาจากห้อง

...

วันต่อมาเป็นวันเสาร์ เป็นวันหยุดของป้าซุน เมื่อคืนนี้ป้าซุนกลับไปพักที่บ้านของหล่อนแล้ว

เมื่อซูจือเนี่ยนตื่นขึ้นมา ซ่งชิงชุนยังคงหลับอยู่ ระหว่างล้างหน้า เขาพลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่มือขวา เป็นการเตือนให้เขานึกถึงบาดแผลของตัวเอง เขาใส่ยาและพันแผลใหม่ก่อนจะออกจากบ้านพร้อมกับกุญแจรถ 

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง เขากลับมาถึงบ้าน จอดรถเสร็จก็หยิบบรรดาถุงอาหารเช้าที่วางอยู่บนเบาะฝั่งคนนั่งแล้วออกจากรถ 

เขากดรหัสเปิดประตูเข้าบ้าน และขณะที่เปลี่ยนรองเท้าไปพร้อมประคองถุงอาหารเช้าในขณะเดียวกัน เขาก็ได้ยินเสียงสนทนาจากชั้นบน เขางุนงงไปพักหนึ่ง ทว่าหลังจากฟังสักครู่ จึงรับรู้ว่าซ่งชิงชุนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ถึงซูจือเนี่ยนจะมีความสามารถพิเศษด้านการได้ยิน แต่เขาก็ไม่อยากรู้อยากเห็นมากพอที่จะไปคอยแอบฟังบทสนทนาของคนอื่น เขาเลิกสนใจ หันมาเปลี่ยนรองเท้าต่อ 

ครั้นจะเดินเข้าห้องนั่งเล่น เขาก็ได้ยินคำว่า “พี่อี่หนาน” จากปากของซ่งชิงชุน

พี่อี่หนาน ชื่อนี้ซูจือเนี่ยนคุ้นเคยเป็นอย่างดี

และพี่อี่หนานคนเดียวในโลกของซ่งชิงชุน ก็คงจะเป็น ฉินอี่หนาน 

ซูจือเนี่ยนหยุดชะงัก มือของเขากำถุงอาหารเช้าแน่นโดยไม่รู้ตัว

“พี่อี่หนาน พี่จะออกจากกองทัพแล้วกลับมาปักกิ่งจริงๆ หรือคะ ... ช่างเป็นข่าวดีจริงเชียว แล้วพี่จะมาถึงเมื่อไรคะฉันจะไปรับพี่... วันที่สามเดือนหน้างั้นหรือคะ วันที่แปดเดือนหน้าเป็นวันเกิดของฉัน พี่จะมาเลี้ยงมื้อค่ำและให้ของขวัญฉัน...”

นัยน์ตาของซูจือเนี่ยนฉายแววเย้ยหยันตัวเอง เขาเดินพรวดพราดกลับไปที่ประตู ออกจากบ้านโดยไม่แม้แต่จะเปลี่ยนรองเท้า เขาปิดประตูบ้านดังโครมแล้วเดินกึ่งวิ่งไปยังรั้วประตูบ้านราวกับมีไฟสุมอยู่ในอก

ซูจือเนี่ยนหยุดตรงหน้าถังขยะฝั่งตรงข้ามประตูรั้ว จากนั้นทิ้งถุงอาหารเช้าที่อุตส่าห์เสียเวลาไปครึ่งชั่วโมงซื้อมาลงถังโดยไม่กะพริบตา

...

หลังจากวางสาย ซ่งชิงชุนรู้สึกดีขึ้นทันตา ถ้อยคำของพี่อี่หนานยังคงก้องอยู่ในใจเธอ ซ่งซ่ง พี่จะกลับปักกิ่ง พี่จะกลับปักกิ่ง... ถึงจะเป็นคำพูดเพียงไม่กี่คำ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้วันของซ่งชิงชุนสดใสขึ้นมาทันที เธอกระโดดไปทั่วห้อง หัวเราะร่าคนเดียว

นี่อาจเป็นข่าวดีเพียงข่าวเดียวที่เธอได้รับนับตั้งแต่พี่ซ่งเฉิงฆ่าตัวตาย ซ่งชิงชุนกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ เธอถอนใจอย่างเป็นสุข “ในที่สุด พี่อี่หนานก็กลับบ้าน...”

ระหว่างที่เธอฝันหวานอยู่นั้น จู่ๆ ประตูห้องเปิดออกมาในทันที ซ่งชิงชุนเงียบโดยฉับพลัน แล้วหันไปมองที่ประตู

ซูจือเนี่ยนยืนตระหง่านเต็มกรอบประตู สายตาเย็นเฉียบของเขาจ้องมาที่เธอ “ถ้าตื่นแล้ว ก็ออกไปจากบ้านผมได้แล้ว!”