ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 21 เมื่อรักแรกหวนคืน (1)

หลังจากซูจือเนี่ยนก้าวเข้าไปในลิฟต์ พนักงานกดลิฟต์ก็ถามขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “ท่านครับ จะไปชั้นไหนครับ”

ซูจือเนี่ยนตอบเสียงเบา “ชั้นหนึ่ง”

พนักงานส่งยิ้มให้ก่อนกดหมายเลขหนึ่ง แล้วกดปุ่ม “ปิด” เพื่อปิดประตูอย่างคล่องแคล่ว ประตูโลหะหนาหนักปิดลงอย่างเชื่องช้า จากนั้นลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนลง เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นห้า ทันใดนั้นซูจือเนี่ยนก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นในหู เป็นเสียงครางเบาๆ ของซ่งชิงชุน

ซูจือเนี่ยนขมวดคิ้วแล้วจดจ่อตั้งใจฟังเสียงของเธอ แต่กลับไม่ได้ยินอีกเลย ด้วยความกังวลซูจือเนี่ยนยกมือซ้ายขึ้นกดหมายเลขสี่ของตัวลิฟต์อยู่หลายครั้ง ลิฟต์หยุดและเปิดออกที่ชั้นสี่ แต่เขายืนนิ่งอยู่ในลิฟต์ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว พนักงานหันมามองเขาด้วยสีหน้าสับสน ก่อนจะเอ่ยปากถาม “ท่านครับ ท่านอยากจะ...”

“เงียบ!” ซูจือเนี่ยนกระชากเสียงสั่งอย่างดุดัน พนักงานคนนั้นตกใจผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ราวสิบวินาทีผ่านไป เสียงแผ่วเบาของซ่งชิงชุนก็ลอยเข้าหูซูจือเนี่ยนอีกครั้ง

“โอ๊ย… ปวดจัง…”

ซูจือเนี่ยนรีบกดปุ่มปิดอย่างรวดเร็ว เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นหนึ่ง เขาพุ่งพรวดออกจากลิฟต์ก่อนที่พนักงานจะได้เอ่ยอะไร

…

ซ่งชิงชุนหมอบอยู่ข้างๆ รถของซูจือเนี่ยน มือกดหน้าท้องด้านล่างเอาไว้ ส่งเสียงครางแผ่วเบา ลมหนาวโหมพัด ร่างกายเธอสั่นเทาไม่หยุดเนื่องจากความหนาวเย็นที่บาดลึกเข้าถึงกระดูก

สมัยเธออยู่มัธยม เมื่อครั้งที่มีประจำเดือนครั้งแรก ซ่งชิงชุนมีอาการปวดประจำเดือนเพราะเธอมีร่างกายที่เป็นธาตุเย็น หลังจากรักษาด้วยยาจีนมาเป็นเวลานานอาการของเธอก็ดีขึ้น 

เธอไม่ได้ปวดแบบนี้มาสี่ห้าปีแล้ว แต่คงเพราะช่วงนี้เผชิญกับอากาศเย็นอย่างต่อเนื่องจึงเป็นเหตุให้โรคเก่ากำเริบ

คราวนี้ช่องท้องเธอปวดรวดร้าวราวกับจะระเบิดออกมาอย่างไรอย่างนั้น ความเจ็บปวดนี้ช่างรุนแรงประหนึ่งจะฉีกทึ้งร่างกายเธอ และเพิ่มมากขึ้นจนถึงระดับที่เธอรู้สึกว่าใกล้จะหมดสติ ซ่งชิงชุนไม่รู้ว่าเธอจะทนไปได้อีกนานแค่ไหน ทว่าไม่ว่าอย่างไร เธอจะต้องรอซูจือเนี่ยน รอเขาปรากฏตัว...

สายลมหนาวโชยพัดผ่านร่างอันสั่นเทาของเธออีกระลอก นำพาปุยหิมะให้ร่วงหล่นลงมาอีกครั้ง หิมะบางส่วนตกลงบนเสื้อคลุมของเธอ บางส่วนร่วงหล่นบนผิวกายของซ่งชิงชุน จนทำให้เธอสั่นเทาหนาวเย็นยิ่งกว่าเดิม

ในจังหวะที่ซ่งชิงชุนเจ็บปวดจนจวนจะหมดสติอยู่รอมร่อนั้น จู่ๆ เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นอยู่เหนือหัวเธอ “คุณมาหมอบอยู่ตรงนี้ทำไม”

ซ่งชิงชุนลืมตาขึ้น เห็นรองเท้าหนังสำหรับผู้ชายที่ตรงหน้า เธอหยุดนิ่งตั้งสติเพื่อทำความเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเห็นซูจือเนี่ยนกำลังก้มมองเธออยู่ เขาสวมเสื้อคลุมกันหนาวสีดำ มือข้างหนึ่งสอดไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุม ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัว...

ซ่งชิงชุนกัดฟันสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่ท้อง แล้วค่อยๆ ประคับประคองตัวเองให้ยืนขึ้นจนตัวตรง ลมหนาวเย็นยะเยือกพัดมาอีกครา กอรปกับความเจ็บปวดที่ผุดขึ้นอีกครั้งในช่องท้อง ทำเอาซ่งชิงชุนโซเซเกือบจะล้มลง แต่เธอฉวยที่จับประตูรถของซูจือเนี่ยนเพื่อพยุงตัวไว้ได้ทัน

เธอมองซูจือเนี่ยนด้วยสีหน้าซีดเผือด แล้วเอ่ยขึ้น “ท่านประธานซูคะ ดิฉันมารอท่านค่ะ ดิฉันหวังว่าท่านจะพิจารณาเรื่องเข้าบริหารซ่งเอ็มไพร์อีกครั้ง...”