ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 13 ความลับทั้งสามข้อ (3)

“เหตุผลเดียวที่ผมให้เวลาคุณห้านาที ก็คือต้องการให้คุณยอมแพ้เลิกตามตื้อผมสักที”

จากนั้นเขาเดินอ้อมผ่านซ่งชิงชุนซึ่งยืนขวางอยู่ไป แต่หลังจากคล้อยหลังไปไม่กี่ก้าว ก็เหมือนเขาจะนึกบางอย่างออก จึงหันกลับมาเสริมต่อ “ขอบอกเป็นครั้งสุดท้าย อย่ามาให้เห็นหน้าอีก”

เฮ้อ… ถ้ารวมครั้งนี้ด้วย เธอได้คุยกับเขามาสี่ครั้ง ครั้งแรกเขาผลักไสเธอออกจากบ้านโดยไม่ให้โอกาสพูดสักคำ ส่วนครั้งที่สองกับครั้งที่สามมีคนอื่นอยู่ด้วย แต่สุดท้ายเธอก็ได้คุยกับเขาตามลำพังจนได้ ฉะนั้นเธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เพียงเพราะเขาปฏิเสธเธอครั้งแล้วครั้งเล่าหรอก

ซ่งชิงชุนสูดหายใจฮึดสู้ หมุนตัววิ่งไล่ตามซูจือเนี่ยน และฉวยจับแขนเสื้อเขาเอาไว้ “ถ้าคุณไม่พอใจเงื่อนไขละก็ เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อนได้ไหมคะ”

“ซ่งชิงชุน นี่คุณถึงกับดึงเรื่องในอดีตมาต่อรองเชียวหรือ” สีหน้าของซูจือเนี่ยนแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นทันที เขากำมือแน่น สายตามืดดำแข็งกร้าวของเขาจ้องตรงไปข้างหน้า จากนั้นหันกลับมาสบตากับซ่งชิงชุน ซักถามเธออย่างชัดถ้อยชัดคำทุกคำพูด “จะให้เตือนความจำไหมว่า ใครกันที่ชี้หน้าไล่ผมออกจากบ้าน อีกอย่างผมไม่คิดว่าอดีตระหว่างเราจะมีค่าพอให้พูดถึงอีก! แต่ถ้าอยากจะเท้าความถึงช่วงเวลาที่ผมเคยอยู่บ้านคุณแล้วละก็ หากจำไม่ผิด ผมจ่ายค่าที่พักจำนวนสองร้อยเจ็ดสิบแปดคืนในราคาสูงลิ่วเทียบเท่าโรงแรมห้าดาวให้ไปแล้ว ซ่งชิงชุนเรายังมีอดีตติดค้างอะไรกันอีกงั้นรึ”

“ฉะ… ฉัน…” ซ่งชิงชุนพึมพำไม่ได้ศัพท์เมื่อเผชิญกับน้ำเสียงแข็งกร้าวเด็ดขาดของซูจือเนี่ยน เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ เขายังคงโกรธเกลียดเธอเพราะเรื่องในคราวนั้น

ในตอนนั้น เธอไม่อยากข้องแวะกับเขาอีกจริงๆ จึงหักหาญน้ำใจตัดบัวไม่เหลือใยกับเขา ทว่าโชคชะตาช่างเล่นตลก วันนี้เธอกลับต้องมาขอความช่วยเหลือจากเขา

นิ้วของซ่งชิงชุนที่จับแขนเสื้อเขาอยู่เริ่มสั่นเทา ใจคอเธอสับสนวุ่นวาย เธอเหม่อมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะโพล่งออกมา “ถึงแม้จะไม่มีอดีตระหว่างเรา แต่ขอให้คุณช่วยเห็นแก่เรื่องในคืนนั้น…”

ก่อนซ่งชิงชุนจะพูดจบ ซูจือเนี่ยนก็รวบผมเธอไว้ ดึงเธอให้เงยหน้าขึ้นจนแน่ใจว่าสบตาเยือกเย็นของเขาก่อนกล่าวว่า “คืนนั้นอะไร คืนไหนงั้นหรือ อ๋อ... คืนที่คุณตกเป็นของผมงั้นสิ แล้วใครล่ะที่เชิดหน้าบอกว่าผมไม่ต้องรับผิดชอบ แล้วไงล่ะ ผ่านมาห้าปีคงเสียใจแล้วสินะ ตอนนี้เกิดเปลี่ยนใจ จะให้รับผิดชอบคืนนั้นงั้นรึ แล้วทำไมถึงคิดว่าผมจะยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนล่ะ”

ซ่งชิงชุนหลับตาเบือนหน้าหนี พยายามปิดกั้นเขาออกไป

ซูจือเนี่ยนยกมืออีกข้างขึ้นมาจับคางเธอเอาไว้ บังคับให้หันกลับมามองเขา ถ้อยคำโหดร้ายเย็นชาของเขาดังขึ้นอย่างช้าๆ “ซ่งชิงชุน คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้ แต่ในคืนนั้น ถึงคุณจะบอกว่าผมไม่ต้องรับผิดชอบ แต่อันที่จริงผมไม่เคยคิดจะรับผิดชอบเลยนะ”