ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 12 ความลับทั้งสามข้อ (2)

คำเตือนของซูจือเนี่ยนทำให้ซ่งชิงชุนรู้สึกร้อนใจ คำพูดทั้งหลายแหล่ที่เตรียมมาถูกเปลี่ยนเป็นคำพูดที่ตรงประเด็นและกระชับรวบรัดเข้าสู่ใจความสำคัญ “ท่านประธานซูคะ ดิฉันขอเชิญให้คุณมาบริหารบริษัทซ่งเอ็มไพร์ มาเป็นประธานคนใหม่ของเราค่ะ”

คำตอบของซูจือเนี่ยนก็รวบรัดตรงจุดเช่นกัน “คุณจะจ้างผมเท่าไหร่ล่ะ”

ซ่งชิงชุนกัดริมฝีปากพลางกระซิบตอบ “ตอนนี้ซ่งเอ็มไพร์คงเจียดเงินมาให้ได้ไม่มากนัก…”

“หมายความว่าจะให้ทำงานฟรีงั้นสินะ” ซูจือเนี่ยนหยุดเคาะนิ้วบนโซฟา แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด เขาเสริมอีกว่า “คุณซ่ง มีบริษัทชื่อดังระดับโลกเสนอให้ผมเป็นหมื่นล้าน เพื่อไปเป็นประธานของพวกเขา ผมยังปฏิเสธ แล้วคุณไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ที่คิดว่าจะดึงผมเข้าไปอุ้มบริษัทที่จวนจะล้มละลายให้รอดพ้นวิกฤต”

ใบหน้าซ่งชิงชุนแดงก่ำด้วยความอับอายกับคำถามโต้งๆ ของเขา “จริงค่ะ ที่ปีนี้สถานะการเงินของซ่งเอ็มไพร์กำลังย่ำแย่ และไม่มีงบจ้างคนเก่งกาจเช่นคุณ แต่ทางเราเต็มใจเสนอหุ้นกับรายได้ประจำปีบวกโบนัสที่จะได้มาจากกำไรของหุ้นแก่คุณค่ะ”

“คุณซ่ง คุณคิดจริงๆ น่ะหรือว่า ผมอยากได้หรือต้องการหุ้นกับโบนัสพวกนั้น” ซูจือเนี่ยนกล่าวดูถูก ซ่งชิงชุนกัดริมฝีปากไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ภายในห้องกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

ต่อมาสักครู่ ซูจือเนี่ยนก็เอ่ยปากขึ้น “เหลือสามนาที”

คงเป็นเพราะก่อนหน้านี้เธอพูดรวดเดียวจนจบแล้วภายในประโยคเดียว พอได้ยินคำเตือนของเขา เธอจึงอึ้งเงียบไม่ตอบโต้ไปพักหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าความมั่นใจของเธอเริ่มสั่นคลอน “หากคุณเต็มใจเข้าดูแลซ่งเอ็มไพร์แล้วละก็ ทั้งหุ้นทั้งโบนัส คุณอยากได้มากแค่ไหนก็ได้ตามใจคุณค่ะ”

คราวนี้ซูจือเนี่ยนไม่ตอบอะไร ปล่อยให้เธอพูดต่อ

“ดิฉันรู้ว่าคุณมีบริษัทของตัวเองที่ต้องบริหารจัดการ และงานคงจะยุ่งมาก…”

“เหลือสองนาที” เขาเตือนอีกครั้ง

ซ่งชิงชุนยกมือถูริมฝีปาก แล้วกล่าวต่อ “...คงไม่มีเวลาให้ซ่งเอ็มไพร์มากนัก แต่ถ้าคุณตกลงช่วยเรา คุณไม่ต้องเข้าบริษัทเลยก็ได้ค่ะ ดิฉันจะให้คนส่งข้อมูลและเอกสารสำคัญไปให้คุณที่บริษัท เราจะมีช่องทางให้คุณส่งข้อความโต้ตอบได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ซึ่งจะช่วยให้คุณทำงานได้สะดวกมากขึ้น…”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบรับข้อเสนอของซ่งชิงชุน แต่กลับนับเวลาถอยหลังต่อ 

“เหลือหนึ่งนาที”

“ทางซ่งเอ็มไพร์จะมอบกระดาษเปล่าให้คุณ คุณจะเขียนเงื่อนไขอะไรก็ได้ตามใจค่ะ เราจะปฏิบัติตามทั้งหมดเท่าที่ทำได้…” จากนั้นซ่งชิงชุนหยิบกระดาษออกจากกระเป๋ามายื่นส่งให้ด้วยมือทั้งสองข้างอย่างนอบน้อม “กระดาษปั๊มตราบริษัทไว้แล้วค่ะ ตรวจดูได้…” 

“หมดเวลา” ซูจือเนี่ยนไม่แม้แต่จะเหลือบมองกระดาษแผ่นนั้น พอหมดเวลาห้านาทีปุ๊บ เขาก็ลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องไปในทันที

ซ่งชิงชุนวิ่งตามมายื่นเอกสารตรงหน้าเขาอีกครั้ง “ดิฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะลองพิจารณาเรื่องนี้ดูค่ะ”

ซูจือเนี่ยนตวัดสายตามองกระดาษใบนั้น แต่มิได้ยื่นมือออกมารับ เขาปัดเสื้อให้เรียบร้อย ชายตามองซ่งชิงชุนแล้วเอ่ยอย่างไร้อารมณ์ว่า “จะไม่มีการพิจารณาอะไรทั้งนั้น เพราะผมจะไม่มีวันเข้าไปบริหารซ่งเอ็มไพร์”