ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 113 ไม่มีใจให้เขาแล้ว (3) 

อุณหภูมิที่ทะเลสาบต่ำกว่าอุณหภูมิทั่วไป ขนาดซ่งชิงชุนสวมเสื้อโค้ตอยู่ เธอยังตัวสั่นจากความหนาวหลังจากมายืนอยู่ตรงนี้ได้สักพักเลย เธอตั้งใจว่าจะกลับเข้าไปข้างในแล้ว ตอนที่เห็นเงาหนึ่งกำลังเดินผ่านกอไผ่เข้ามาหาเธอ ซ่งชิงชุนจึงชะงักทันที

คืนนั้นถังหน่วนแต่งหน้าจัดนิดหน่อย หล่อนจึงดูต่างไปจากปกติ ใบหน้าหล่อนแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ และหล่อนเดินโซเซไปมาบนทางเดินกรวด แต่บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอสวมรองเท้าส้นเข็มอยู่ก็ได้

“ทำไมมาหลบอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ” ถังหน่วนเดินมาหยุดข้างหน้าซ่งชิงชุน หล่อนกระชับเสื้อโค้ตเข้ากับตัวแล้วปรายตามองซ่งชิงชุน หลังจากเงียบกันอยู่ไม่นาน ถังหน่วนก็รู้ว่าซ่งชิงชุนไม่อยากคุย หล่อนจึงพูดต่อเอง “ฉันรู้แล้ว เธอออกมาที่นี่คนเดียวเพื่อแอบร้องไห้ใช่ไหมล่ะ”

ถ้าให้เธอตั้งใจทำจริงๆ ละก็ เธออาจไม่ยอมแพ้การประชันฝีปากกับถังหน่วน แต่ว่าตรงนี้อากาศหนาวเกินไป และเธออยู่ยืนข้างนอกมาพักใหญ่ จนไม่อาจทนยืนอยู่ในอากาศหนาวได้อีกแล้ว และเธอก็ไม่อยากทนกับพฤติกรรมโง่ๆ ของถังหน่วนด้วย ดังนั้นซ่งชิงชุนจึงเลือกเมินถังหน่วนแล้วเดินผ่านไป แต่อีกฝ่ายกลับขวางเธอไว้

“ซ่งชิงชุน ให้ฉันเตือนเธอเรื่องนี้นะ ฉันยังไม่ชอบฉินอี่หนานอยู่ดี แต่ฉันจะปั่นหัวเขาต่อไป และทั้งหมดนี้เธอผิดเองที่มาชอบเขา...” ถังหน่วนจงใจลดเสียงลง ริมฝีปากสีจัดบิดโค้งเป็นรอยยิ้มร้ายกาจ พลางเอ่ยต่อว่า “...เธอผิดเองที่ทำให้ฉันเกลียดเธอ รู้สึกยังไงบ้างล่ะที่เห็นฉินอี่หนาน ทาสของฉันคอยทำทุกอย่างสุดกำลังเพื่อให้ฉันพอใจมาตลอดสามปีนี้ คงรู้สึกดีมากเลยใช่ไหมล่ะ”

ตามสัตย์จริง ซ่งชิงชุนได้ยินคำพูดยั่วโมโหแบบนี้มาตลอดสองปีที่ผ่านมา แม้ว่าเธอจะชินชาแล้ว แต่แล้วเธอก็รู้ตัวว่า ความเจ็บปวดและความโกรธที่เคยมี ไม่หลงเหลืออีกแล้ว

ดังนั้นเธอจึงเดินต่อไปยังกอไผ่โดยไม่ชะงักด้วยซ้ำ

“แต่ก็นั่นละ การดูผู้ชายที่เธอหลงรักมานานหลายปี พยายามทำเต็มที่เพื่อเอาใจผู้หญิงที่เธอเกลียดที่สุด คงทรมานใจน่าดูเลยสินะ...” ถังหน่วนยังคงพูดอยู่ฝ่ายเดียว แต่พอหล่อนเริ่มพูดประโยคต่อไป สีหน้าหล่อนกลับเย็นชากว่าเดิม และน้ำเสียงก็ไม่ยั่วโมโหเหมือนเดิมแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยความเกลียดชังรุนแรง “ตราบใดที่ฉัน ถังหน่วน ยังอยู่ เธอจะไม่มีวันได้อยู่กับฉินอี่หนาน...”

ซ่งชิงชุนชะงักเท้าทันที เธอถอนหายใจ จากที่หันหน้าหนีถังหน่วน หญิงสาวก็ค่อยๆ หันกลับมา เธอจ้องอีกฝ่ายพร้อมกับพูดช้าๆ “ถังหน่วน เธอไม่เบื่อบ้างหรือไงที่ทำแบบนี้ทุกวี่ทุกวันน่ะ

ถังหน่วนเลิกคิ้วขึ้นแต่ไม่ตอบ

“เอาจริงๆ นะ ถึงเธอไม่เบื่อ แต่ฉันเบื่อ”

ถังหน่วนหัวเราะลั่นราวกับเพิ่งได้ยินเรื่องตลก  “ซ่งชิงชุน นี่เธอกำลังหาวิธีสงบศึกกับฉันเหรอ หรือว่านี่เป็นลูกไม้แกล้งทำเป็นใจอ่อนกันล่ะ”

“เธอจะเชื่อฉันไหมล่ะ ถ้าฉันบอกว่าเธอคิดมากเกินไป” ซ่งชิงชุนถามเบาๆ

“ไม่เชื่อ” ถังหน่วนตอบแบบไม่ลังเล “ซ่งชิงชุน อย่าห่วงเลย ฉันจะไม่มีวันสงบศึกกับเธอแน่ตราบที่ยังมีลมหายใจ เพราะฉันจะไม่มีวันลืมว่าซู...”

ถังหน่วนยั้งตัวเองได้ หล่อนหยุดพูดไปเสียอย่างนั้น เหมือนกับหล่อนเกือบโพล่งบอกความลับที่ซ่งชิงชุนไม่ควรได้ยินออกมา หล่อนจ้องซ่งชิงชุนตาเขม็ง ในที่สุดก็พูดด้วยเสียงลอดไรฟัน “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตราบที่ฉัน ถังหน่วนคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เราจะเป็นศัตรูกันตลอดไป ซ่งชิงชุน!” 

หากเทียบกับโทสะของถังหน่วน สีหน้าของซ่งชิงชุนนั้นดูสงบมาก ขนาดคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอก็ยังนิ่งสงบประดุจน้ำ ไร้อารมณ์อย่างสิ้นเชิง