ใต้ชายคารัก

ตอนที่ 101 จูบที่ไม่อาจหักห้ามใจ (1) 

เมื่อซูจือเนี่ยนกระชากประตูเปิด ก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินลงบันไดไป ก่อนที่เธอจะทันได้หันมามอง เขาก็ขมวดคิ้ว และเข้าควบคุมจิตใจเธอ สั่งให้เธอหยุดเคลื่อนไหว

เขาเดินไปหยุดเบื้องหน้าเธอแล้วก้มมองใบหน้านั้นอย่างถี่ถ้วน สีสันอันน่าทึ่งกำลังหมุนวนอยู่ในดวงตาเขา และแม้แต่ลมหายใจของเขาก็กระชั้นขึ้น

ขนตายาวของเขากะพริบ ขณะเขาสอดปลายนิ้วเข้าสู่เรือนผม แล้วออกแรงกดเบาๆ บนหลังคอของเธอ ซูจือเนี่ยนเอียงหน้าของเธอขึ้น ก่อนก้มลงประทับจูบบนริมฝีปากเธอ

วินาทีนั้นสรรพเสียงรอบตัวของเขาแผ่วเบาจนเลือนหายไป แทนที่ด้วยความอ่อนหวานนุ่มนวลอันเป็นเอกลักษณ์พิเศษของเธอ

เขาบดขยี้ริมฝีปากเธอ นิ้วของเขาที่สอดอยู่ใต้เรือนผมเธอสั่นอย่างแรง เขาห้ามตัวเองไม่ได้ ลิ้นเขาสอดผ่านแนวฟันสู่โพรงปาก กวัดเกี่ยวใกล้ชิดกับลิ้นนุ่มของเธอ

การกระทำนี้ควรเป็นไปอย่างเร่าร้อนและรัญจวนใจ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันกลับให้ความรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังอย่างล้ำลึก

เขาครอบครองริมฝีปากของเธออย่างมุ่งมั่น ปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไป โอบแขนรอบเอวเธอไว้แล้วเพิ่มแรงกด ราวกับต้องการบดเบียดร่างของเธอในทุกอณู และซึมซับเธอเข้าสู่ร่างกายตัวเอง

จุมพิตเนิ่นนานอยู่พักใหญ่ก่อนเขาจะยอมปล่อยเธอไป ซูจือเนี่ยนหอบหายใจขณะตัดใจค่อยๆ ผละริมฝีปากออกมา เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาเธอ และในดวงตาของเขามีม่านหมอกแห่งความสับสนที่ยังคงไม่เลือนหายไป

มือใหญ่ขยับจากหลังคอมาปัดไล้นวลแก้มใสของเธอ ราวกับมันมีเจตจำนงของตัวเอง

ลมหายใจกรุ่นไอร้อนของเขารินรดใบหน้าเธอ ดวงตาที่จ้องมองเธออัดแน่นด้วยความรักที่ลึกซึ้งที่สุด

“ถิงถิง…” เขาวนนิ้วไล้ขมับของเธออยู่อย่างนั้นขณะกระซิบชื่อเธอ น้ำเสียงแฝงด้วยความเจ็บปวดและปรารถนา

“ถิงถิง…” ชื่อของเธอดังลอดริมฝีปากเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนชายหนุ่มจะหลับตาลง จูบลงบนริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา จากนั้นจู่ๆ เขาก็ปล่อยมือจากเธอแล้วเดินดุ่มๆ กลับเข้าห้องนอน

…

เมื่อซูจือเนี่ยนปิดประตูห้อง ซ่งชิงชุนที่ยืนอยู่บนหัวบันไดก็กะพริบตาถี่ๆ ขณะจ้องมองประตูห้องของซูจือเนี่ยน เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าประตูยังปิดอยู่

แปลกจังเลย สาบานได้ว่าฉันได้ยินเสียงประตูเปิดนี่นา...

ซ่งชิงชุนจ้องประตูสักพัก ก่อนเบี่ยงสายตาลงไปมองจานเล็กๆ กับถุงพลาสติกที่ยังคงอยู่ที่เดิม แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่

หรือว่าฉันจะหูฝาด

ซ่งชิงชุนเอียงคอมองประตูอีกครั้ง ก่อนยักไหล่แล้วเดินลงบันไดไป

ขณะที่เดินเข้าไปในห้องอาหาร ซ่งชิงชุนก็ยกมือขึ้นกุมใบหน้าตนเองอย่างไม่รู้ตัว แปลกจัง ทำไมหน้าฉันถึงได้ร้อนผ่าวแบบนี้ล่ะ ปากก็รู้สึกแปลกๆ...

หญิงสาวแตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากพลางครุ่นคิด... ทว่าในท้ายที่สุดเธอก็ชี้ชัดถึงสิ่งผิดปกติไม่ได้ ซ่งชิงชุนจึงถอนหายใจแล้วก้าวเดินเข้าไปในครัว

เธอไม่มีสมาธิเลยสักนิดระหว่างทำอาหารเย็น เธออาจคิดมากไปเองก็ได้ แต่ซ่งชิงชุนก็มั่นใจว่าได้ยินเสียงประตูห้องนอนของซูจือเนี่ยนเปิดออกจริงๆ แล้วทำไมประตูมันถึงปิดอยู่ ตอนนี้เธอหันกลับไปมองกันนะ...