แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
ตอนที่ 97
บทที่ 97 สวยมาก
เยี่ยหวันหวั่นหลงคิดว่าวันนี้ซือเซี่ยจะไม่ซ้อม ก็เลยทาลิปสติกสีม่วง
เมื่อเห็นซือเซี่ยเดินเข้ามา เลยถามขึ้นประโยคหนึ่ง “คือว่า ให้ฉันเปลี่ยนสีลิปสติกไหม?”
เธอจำได้ว่าครั้งที่แล้วซือเซี่ยไม่อาจทำใจรับสีนี้ได้
ซือเซี่ยมองเธอ สายตาเป็นประกายด้วยความอบอุ่นอย่างประหลาด “ไม่ต้อง สวยมาก”
เยี่ยหวันหวั่น “...!!!”
อะไรนะ? สวยเหรอ?
ใครก็ได้มาช่วยเธอที!
เยี่ยหวันหวั่นตกใจจนรีบเติมหน้าเพื่อปลอบขวัญ มือสั่นจนวาดอายไลน์เนอร์เบี้ยวไปหลายรอบ ลิปสติกก็ทาเลอะ
ซือเซี่ยมองหน้าเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าอ่อนโยนบนใบหน้านั้นยากที่จะสังเกตเห็นรอยร้าวที่เผยออกมา ทว่าเพียงพริบตาก็หายไป สูดหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เริ่มซ้อมกันเถอะ!”
เป็นเพราะซือเซี่ยเป็นคนต้องการที่จะซ้อมด้วยตัวเอง ผู้หญิงเหล่านั้นจะไม่พอใจอย่างไรก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้อีก ทำได้เพียงนั่งมองอยู่ตรงนั้นด้วยความขัดใจ
ฉากสุดท้าย “เจ้าชายมาพบโดยบังเอิญ” เริ่มซ้อมได้
หลังจากเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ถูกวางยาพิษ เจ้าชายคนหนึ่งขี่ม้าขาวฝ่าพงไพร ในขณะที่กำลังหลงทางอยู่นั้นก็ได้มาถึงด้านหน้าของบ้านไม้เล็กๆ เห็นคนแคระทั้งเจ็ดกำลังเศร้าเสียใจดูแลเจ้าหญิงสโนว์ไวท์อยู่
ซือเซี่ยเดินมายังโต๊ะที่เยี่ยหวันหวั่นนอนอยู่อย่างช้าๆ จ้องมองใบหน้าของหญิงสาว แววตาราวกระจกใสเต็มไปด้วยความเจ็บปวดลึกซึ้ง
ทุกคนที่กำลังล้อมดูอยู่เมื่อได้เห็น ใบหน้าเปี่ยมด้วยความนับถือ
สุดยอด! วันนี้ทักษะการแสดงของพ่อเทพบุตรระเบิดออกมาแล้ว!
ต้องรู้ว่าการที่เยี่ยหวันหวั่นเข้าร่วมการแสดงบนเวทีนี้ได้ทำให้ความยากในการแสดงพุ่งสูงถึงระดับ MAX ลองนึกดูสิว่าการที่ทุกคนต้องทำเหมือนยัยตัวประหลาดเป็นเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ผู้งดงามที่สุดในปฐพีมันเป็นอย่างไร...
ต่อไป ภาพฉากที่น่าสยดสยองที่สุดกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว จุมพิตจริงใจของเจ้าชาย ทำให้เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ฟื้นขึ้น
ซือเซี่ยยื่นมือออกมา ลูบผมของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา มือข้างหนึ่งอยู่บนโต๊ะข้างกายหญิงสาว จากนั้นค่อยๆ ก้มตัวลง...
ท่าทางเช่นนี้ทำให้หญิงสาวที่กำลังล้อมดูอยู่นั้นมองจนใจเต้นหน้าแดง ทุกคนแทบจะอดใจไม่ไหวพุ่งเข้าไปถีบเยี่ยหวันหวั่นออกแล้วเอาตัวเองนอนลงไปแทน
“ฮึ่ย! โมโหจะแย่อยู่แล้ว! ฉันก็อยากถูกเทพบุตรคร่อมบนเตียงบ้าง!”
“เทพบุตรเป็นคนดีเกินไป อ่อนโยนเกินไปแล้ว เป็นขนาดนี้แล้วยังจะฝืนตัวเองมาซ้อมอีก!”
“แต่คนบางคนกลับใช้ประโยชน์จากความอ่อนโยนของเทพบุตรได้คืบจะเอาศอกอย่างหน้าไม่อาย!”
ทุกคนพากันกัดฟันกรอด พลางเตรียมน้ำแร่และถังขยะไว้ให้ซือเซี่ยด้วยความเห็นใจ
ขณะที่ซือเซี่ยลูบผมของหญิงสาว ไม่ทันระวังสัมผัสถูกผิวด้านข้างลำคอของหญิงสาวเข้า นิ้วมือพลันแข็งทื่อ
ผิวด้านล่างใบหน้าลงไปของเยี่ยหวันหวั่นไม่ได้ทาแป้งหนาเตอะ คงจะเป็นผิวจริงของเธอ ผิวขาวเนียนราวนมแพะ รสสัมผัสทำให้สมองของเขานึกถึงคำสี่คำแค่ปากเป่าก็แตกได้
ซือเซี่ยแปลกใจเล็กน้อย หดนิ้วกลับทันทีราวกับถูกของร้อนลวกเข้า ใบหูเห่อร้อนเบาๆ จากนั้นสงบสติอารมณ์ ก้มตัวลงไป เข้าใกล้หญิงสาวทีละนิดๆ...
เฉิงเสวี่ยที่กำลังมองบนเวทีลุกพรึ่บยืนขึ้น นี่มันเรื่องอะไรกัน!
ผู้หญิงคนอื่นๆ เห็นดังนั้นก็ได้แต่นิ่งอึ้ง
ทำไมครั้งนี้ซือเซี่ยถึงไม่ได้วิ่งหนีไปอย่างทนมองไม่ได้เหมือนที่แล้วมา ยังจะเข้าใกล้เรื่อยๆ อีก?
โอ๊ย! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่! หรือว่าซือเซี่ยตั้งใจจะเอาจริงอย่างนั้นเหรอ?
แม้แต่หลิงตงที่เหม่อลอยอยู่ที่มุมหนึ่ง เมื่อเห็นฉากนี้เข้า ใบหน้าเปลี่ยนสีไปทันที
แม้ว่าเยี่ยหวันหวั่นกำลังหลับตาอยู่ แต่ก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่ใกล้แค่คืบ พอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบลืมตาขึ้นทันที วินาทีต่อมาก็เห็นใบหน้าที่ส่องประกายของซือเซี่ยขยายใหญ่อยู่หน้าตัวเอง...
