แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
ตอนที่ 96
บทที่ 96 เธอคิดถึงฉันไหม?
เมื่อได้ยินคำนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็ถึงบางอ้อ ในที่สุดก็พบแล้วว่าวันนี้ซือเซี่ยเหมือนจะมีตรงไหนแปลกไป ปกติเขาจะนอนฟุบลงไปกับโต๊ะ วันๆ ไม่เคยคิดจะมองเธอสักนิด
แต่ว่าวันนี้กลับมาพูดคุยกับเธอมากมายขนาดนี้ แล้วยังจะสอนคณิตศาสตร์เธออีก?
“แค่ก ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากตายไร้แผ่นดินกลบหน้าหรอกนะ! จะว่าไป...วันนี้นายไปไหนมา? ทำไมเพิ่งจะมาเอาคาบสุดท้าย? สาวๆ ทั้งโรงเรียนคิดถึงนายจะแย่อยู่แล้ว!”
ประเด็นสำคัญคือคนเหล่านั้นโยนความรับผิดชอบที่ซือเซี่ยไม่มาโรงเรียนไว้ที่เธอทั้งหมด!
เยี่ยหวันหวั่นพูดไปพลางวิเคราะห์ไปพลาง ถ้าหากซือเซี่ยไม่มาโรงเรียนเพราะตัวเองจริงๆ ละก็ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะบอกอาจารย์ให้เปลี่ยนที่นั่งซะ เรื่องการแสดงเธอปฏิเสธไม่ได้ แต่เรื่องเปลี่ยนที่นั่ง น่าจะลองพูดดูได้
“อย่างนั้นเหรอ?” ซือเซี่ยเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ใช่น่ะสิ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า แล้วถือโอกาสถามต่อไปว่า “ที่วันนี้นายไม่มา เป็นเพราะว่า...”
จากนั้น คำถามของเยี่ยหวันหวั่นไม่ทันจะได้พูดจนจบประโยค ก็ได้ยินซือเซี่ยพูดขัดขึ้นมากะทันหัน ถามว่า “แล้วเธอล่ะ?”
“ห๊ะ? ฉันทำไม?” เยี่ยหวันหวั่นไม่ทันเข้าใจความหมายของซือเซี่ย
ซือเซี่ยมองเธออย่างลึกซึ้ง “เธอคิดถึงฉันไหม?”
เยี่ยหวันหวั่นตะลึงจนตัวแข็งทื่อราวกับหุ่นไก่ “...”
โอ้โห!!!
ตานี่มาไม้ไหนกันเนี่ย!
ขนของเยี่ยหวันหวั่นลุกซู่ ผงะถอยหลังเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว “นาย...นายไม่ได้ไม่สบายใช่ไหม?”
“เอาล่ะ ทุกคนหยุดทำได้แล้ว! อาจารย์จะเริ่มสอนวิธีแก้โจทย์แล้ว ระหว่างการทำโจทย์มีข้อไหนที่พวกเธอไม่เข้าใจบ้าง เวลาที่อธิบาย ทุกคนจงตั้งใจฟังให้ดีนะ!”
คำพูดของจ้าวซิงโจวที่อยู่บนแท่นบรรยายได้ขัดบรรยากาศแปลกประหลาดในเวลานี้
เยี่ยหวันหวั่นกุมหน้าอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยแปลกใจ เธอตกใจแทบแย่!
ไอ้หมอนี่คงจะหยอกเธอเล่นไปอย่างนั้นเองใช่ไหม?
กว่าจะอดทนจนผ่านมาถึงเวลาเลิกเรียนได้ไม่ง่ายเลย สายตาของผู้หญิงเหล่านั้นที่จ้องเธออยู่จวนเจียนจะกินคนได้อยู่แล้ว
แม้จะไม่ได้ยินว่าเยี่ยหวันหวั่นกับซือเซี่ยคุยอะไรกันระหว่างคาบเรียน แต่วันนี้ซือเซี่ยไม่เพียงบังเอิญซบเธอ ทั้งยังพูดคุยกับเธออย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่ว่าจะข้อไหนก็เพียงพอที่จะทำให้คนอื่นอยากจะจับเธอกลิ้งบนเตียงตะปูแล้วใส่ชะลอมหมูถ่วงน้ำแล้ว
ผู้หญิงทั้งโรงเรียนมีความเข้าใจตรงกันข้อหนึ่งคือ ซือเซี่ยเป็นของพวกเธอทุกคน ใครก็ห้ามแย่งไป ไม่อย่างนั้นจะเป็นศัตรูของผู้หญิงทุกคน
ดังนั้นต่อให้มีผู้หญิงลอบคิดออกนอกลู่นอกทาง ก็กล้าเพียงสารภาพรักกับซือเซี่ยอย่างลับๆ และไม่กล้าบอกให้ใครรู้โดยเด็ดขาด
หากถูกรู้เข้า ก็ไม่อาจอยู่ในโรงเรียนได้อีกต่อไป
แค่นึกก็รู้ได้แล้วว่า เยี่ยหวันหวั่นที่อาจหาญอ่อยซือเซี่ยต่อหน้าประชาชี ได้เรียกคะแนนความเกลียดชังมากี่คนแล้ว
แน่นอนว่า ความจริงคือเป็นซือเซี่ยที่ไม่ทันระวังไปพิงเธอเข้า และก็เป็นซือเซี่ยที่พูดคุยกับเธอก่อน แต่ไม่มีใครสนใจสิ่งนี้หรอก คนที่ผิดจะต้องเป็นเยี่ยหวันหวั่น!
เดิมทีเยี่ยหวันหวั่นคิดว่าทนจนถึงเลิกเรียนก็จะผ่านพ้นไปได้แล้ว ใครจะไปรู้ว่าซือเซี่ยที่ไม่มาซ้อมละครติดต่อกันหลายวันแล้ว วันนี้กลับมาถึงสถานที่ฝึกซ้อมตรงเวลา
เยี่ยหวันหวั่นซ้อมแสดงละครอย่างเหม่อลอย พลางลอบขมวดคิ้วครุ่นคิดถึงลางสังหรณ์ร้ายอย่างประหลาด...
ซือเซี่ยนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ถูกผู้หญิงรายล้อมไถ่ถามร้อนหนาวอย่างเป็นห่วงเป็นใย ช่วยออกหน้าแทนผู้อ่อนแอที่ถูกรังแกอยู่ตรงนั้นเหมือนที่ผ่านๆ มา
“ซือเซี่ย ยัยตัวประหลาดนั่นชักจะเอาใหญ่ขึ้นทุกวัน แม้แต่ตอนเรียนยังกล้าแรดใส่นาย!”
“ซือเซี่ยนายไม่ต้องกังวล พวกเราส่งหนังสือคัดค้าน รวมตัวกันขอให้เปลี่ยนตัวเยี่ยหวันหวั่น อาจารย์เหลียงจะต้องเคารพความเห็นของพวกเราแน่นอน!”
“อันที่จริงวันนี้นายไม่จำเป็นต้องมาก็ได้ พรุ่งนี้อาจารย์เหลียงก็จะให้คำตอบกับพวกเราแล้ว!”
“ใช่แล้วๆ ไม่สู้นายกลับไปพักผ่อนเถอะ เมื่อกี้ในคาบเรียนวิชาคณิตศาสตร์นายคงจะขยะแขยงจนเสียขวัญหมดแล้ว!”
...
ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น การฝึกซ้อมส่วนของคนอื่นๆ ด้านหน้าได้เสร็จสิ้น จนมาถึงฉากของซือเซี่ยแล้ว
หัวหน้าห้องเดินมาถึงด้านหน้าของซือเซี่ย เอ่ยถามอ้อมแอ้ม “คือว่า...ซือเซี่ย ถึงตานายแล้ว วันนี้นาย...จะซ้อมหรือเปล่า?”
ภายใต้ความสนใจของทุกคน ซือเซี่ยลุกขึ้นจากเก้าอี้มายืนอย่างช้าๆ สายตามองไปที่บนเวที “แน่นอน”
