แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
ตอนที่ 95
บทที่ 95 ฉันสอนเธอได้นะ
จนกระทั่งซือเซี่ยเดินกลับไปถึงที่นั่ง บรรดาหญิงสาวก็ยังกระซิบกระซาบอยู่ ใบหน้าจ้าวซิงโจวพลันเคร่งขรึมเอ่ยว่า “พอได้แล้วๆ ทุกคนเงียบหน่อย ทำไมตอนที่เห็นฉัน ไม่เห็นพวกเธอจะตื่นเต้นแบบนี่เลย?”
“อาจารย์ อาจารย์ไม่หล่อสักหน่อย” มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งสวนกลับทันที
“นักเรียนคนนี้ เมื่อครู่เธอพูดว่าอะไรนะ? ขอให้เธอพูดดังๆ อีกครั้งอย่างกล้าหาญสิ!” น้ำเสียงของจ้าวซิงโจวมีลักษณะข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด
“อาจารย์หล่อที่สุด!” หญิงสาวตกใจจนต้องรีบตะโกนเสียงดัง
“ดีมาก! ทำโจทย์ต่อเถอะ!”
…
หลังจากวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง ทุกคนกลับไปเริ่มก้มหัวทำโจทย์ต่อ แต่เห็นได้ชัดว่าบรรดาหญิงสาวที่ถูกความลุ่มหลงครอบงำไม่มีสมาธิจดจ่ออยู่กับการเรียนอีกต่อไปแล้ว
หลังจากที่ซือเซี่ยนั่งลง กวาดสายตามองโจทย์ในแบบฝึกหัดตั้งแต่ต้นจนจบรอบหนึ่งก็ไม่สนใจอีก นอนฟุบลงไปตรงนั้นเหมือนที่ผ่านๆ มา
เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านข้างได้แต่มองด้วยความอิจฉา เหตุผลที่หมอนี่ส่งกระดาษเปล่า เป็นเพราะทำได้ทั้งหมดซึ่งต่างจากเธอ
เทียบกับเธอที่ได้คะแนนเต็มในการสอบครั้งก่อน เพราะโชคดีอ่านเจอข้อสอบเก่าแล้วจำคำตอบที่ถูกต้องได้ คะแนนสอบวิชาคณิตศาสตร์ของซือเซี่ยได้เต็มเสมอ ยกเว้นเหตุผลที่ว่าขาดสอบ
ในสายตาเธอ คนแบบนี้เป็นคนพิลึกขนานแท้
ตระกูลซือไม่มีมนุษย์ปกติธรรมดาสักคนจริงๆ
ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังทำโจทย์อย่างคับแค้นพลางแอบสาปแช่งอยู่ในใจ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าหัวไหล่ของตัวเองหนักอย่างกะทันหัน มีลมหายใจสะอาดสดชื่นลอยมา
เยี่ยหวันหวั่นตัวแข็งทื่อหันไปมอง จากนั้นพบว่าซือเซี่ยเปลี่ยนท่วงท่าการนอนตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ และไม่ทันระวังบังเอิญซบไหล่ของเธอพอดิบพอดี!!!
พริบตานั้น เสียงครึกโครมดังขึ้นตามๆ กัน แว่นตาของบรรดาหญิงสาวที่ความสนใจรวมอยู่ที่ซือเซี่ยตกร่วงบนพื้น สายตาของเฉิงเสวี่ยแทบจะฆ่าคนได้แล้ว
“แม่เจ้าโว้ย! คาดไม่ถึงว่าซือเซี่ย...จะซบไหล่เธอ!”
“เยี่ยหวันหวั่นยัยคนชั้นต่ำ!”
“ใครก็ไม่ต้องห้ามฉัน ฉันจะไปตัดกรงเล็บของยัยตัวประหลาดนั่นซะ!”
...
เยี่ยหวันหวั่นเห็นสายตาที่แทบฆ่าคนได้ของผู้หญิงทั้งห้อง รีบวางแผนย้ายพ่อเจ้าชายนิทราบนไหล่ออกไปอย่างระมัดระวัง
ให้ตายสิ! ปีศาจคร่าชีวิตชัดๆ!
เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย เธอก็เป็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายเหมือนกันนะ
แต่หากเธอพูดแบบนี้ออกไป อาจจะถูกซ้อมจนตายได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงเก็บไว้ในใจเท่านั้น
ยังดีที่ ซบลงมาถึงครึ่งทาง ซือเซี่ยก็ตื่นขึ้นมาด้วยตัวเองแล้ว
ใบหน้าของดวงตาง่วงงุนมึนเบลอนั้น...ผิดกติกาเกินไปแล้ว!
คิดว่าเธอมองใบหน้านั้นของซือเยี่ยหานมานานหลายปี หลงคิดว่าตัวเองมีภูมิคุ้มกันของสวยๆ งามๆ แล้ว ยังเผลอตกตะลึง
หากพูดถึงบรรยากาศ ซือเซี่ยไม่อาจเทียบซือเยี่ยหานได้จริงๆ แต่รูปแบบของคนทั้งสองต่างกันโดยสิ้นเชิง
ซือเยี่ยหานเป็นคนอันตรายลึกลับ เป็นองค์ราชาที่เย่อหยิ่งเย็นชา แต่ซือเซี่ยในเวลานี้ก็เป็นองค์ชายที่สามารถทำให้หญิงสาวกว่าหมื่นกว่าพันคนหลงใหลไปตามๆ กัน
หลังจากที่ซือเซี่ยตื่นขึ้นมา บิดเอียงศีรษะอย่างเกียจคร้าน สายตาตกอยู่บนกระดาษคำตอบของเยี่ยหวันหวั่น “ข้อนี้...”
เยี่ยหวันหวั่นหันมองไปอย่างตื่นตกใจ “อะไร?”
“ข้อนี้ผิดแล้ว ข้อนี้ด้วย ข้อนี้ก็ไม่ถูก...”
เห็นซือเซี่ยชี้โจทย์คำถามจำนวนนับไม่ถ้วนออกมาอย่างต่อเนื่อง เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วหัวใจเต้นแรง สูดหายใจเข้าลึกครั้งหนึ่ง “นายบอกมาว่ามีข้อไหนถูกบ้างเถอะ!”
นิ้วมือเรียวยาวเนียนขาวของซือเซี่ยชี้ลงบนโจทย์สองข้อ “มีข้อปรนัยถูกสองข้อ”
“สองข้อนี้...ฉันมั่วเอาน่ะ!”
เยี่ยหวันหวั่นเจ็บปวดใจจนอยากจะเอาหัวเขกโต๊ะ
เธอยังหลงคิดว่าวิชาคณิตศาสตร์ของเธอไม่ได้ย่ำแย่ถึงขนาดนี้!
“ฉันสอนเธอได้นะ” ซือเซี่ยเอ่ยยิ้มๆ
