แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
ตอนที่ 93
บทที่ 93 ร่วมลงชื่อคัดค้าน
เช้าวันรุ่งขึ้น
เยี่ยหวั่นหวันมาที่ห้องเรียนตามปกติ
ถึงแม้จะเป็นวันที่สามแล้ว แต่เรื่องของเธอและหลิงตงยังเป็นที่สนใจอยู่มาก ตอนที่หลิงตงยังไม่มาทุกคนต่างก็ซุบซิบนินทากัน วิจารณ์กันว่าเดี๋ยวหลิงตงมาจะทำเรื่องอะไรน่าตกใจอีก
จนตอนที่ใกล้เวลาเข้าเรียน หลิงตงถึงค่อยเดินมาอย่างเอ้อระเหย
ชายหนุ่มขอบตาดำคล้ำทั้งสองข้าง สีหน้าดูแล้วอ่อนแรงมาก ท่าทางเหมือนไร้จิตวิญญาณ ตอนที่เข้ามาในห้องเกือบจะชนกับขอบประตู
ภายใต้แววตาที่อยากรู้อยากเห็นของทุกคน หลิงตงเดินผ่านประตูเข้ามา ตอนที่เดินผ่านเยี่ยหวั่นหวัน ฝีเท้าเขาหยุดลง เหมือนกับอยากจะพูดอะไร แต่ไม่รู้ว่าอยู่ๆ คิดอะไรได้ เขาขจัดความคิดที่อยากจะพูดไป ก้มหน้าเดินอย่างเร่งรีบไป เหมือนว่าข้างหลังมีอะไรตามมาอยู่
เห็นท่าทางหลิงตงที่หลบหนีแบบนี้แล้ว เยี่ยหวั่นหวันถอนหายใจยาวออกมา
ดอกท้อดอกนี้โดนเด็ดไม่เหลือซากกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก
แต่ก็ไม่แปลกใจ แม้แต่เคียวของเทพเจ้าแห่งความตายเธอยังเซ่นไหว้ได้ อย่าว่าแต่แค่ตัดกิ่งดอกไม้เล็กๆ หลุมบรรพบุรุษยัดขุดออกมาให้ได้เลย!
แล้วการแสดงออกนี้ของหลิงตง ในสายตาของคนอื่นนั้นกลับตาลปัตรจากความคาดหมายเลย
“เอ๋ ทำไมวันนี้หลิงตงไม่เอาอกเอาใจยัยอัปลักษณ์นั่น?”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันว่ายัยอัปลักษณ์นั่นโดนทิ้งแล้วล่ะสิ! นี่เร็วมากเลย! เพิ่งสามวันเอง!”
“แบบนี้ในที่สุดสมองพี่ตงก็กระจ่างสักที! น่ายินดีจริงๆ!”
............
นอกจากสนใจเรื่องนินทาแล้ว อีกเรื่องที่ทุกคนสนใจก็คือ วันนี้ซือเซี่ยไม่มาเรียน
ตั้งแต่เช้า ก็มีผู้หญิงจากห้องอื่นมาแอบดูซือเซี่ยต่างผิดหวังกลับไป ผู้หญิงในชั้นเดียวกันแต่ละคนยิ่งเป็นห่วง อดไม่ได้ต่างไปหอพักนักเรียนชายดูว่าซือเซี่ยเป็นอะไรแน่
เวลาผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวก็บ่ายแล้ว ซือเซี่ยยังคงไม่มา
พวกผู้หญิงยิ่งทียิ่งกังวล ทุกคนต่างมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างรอคอย
“วันนี้จนถึงตอนนี้ทำไมซือเซี่ยยังไม่มาอีก? เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่น่าจะป่วยนะ?”
เวลานี้ เฉิงเสวี่ยพูดอย่างไม่รีบร้อน “ไม่น่านะ เมื่อคืนตอนฉันเจอซือเซี่ยเขายังสบายดีอยู่เลย!”
ถึงแม้ทุกคนต่างรู้ว่าท่าทีของซือเซี่ยต่อเฉิงเสวี่ยนั้นเข้ากันไม่ได้ที่สุด แต่พอได้ยินอีกฝ่ายพูดทำนองสองแง่สองง่ามว่าเมื่อคืนได้เจอกับซือเซี่ย ก็ยังแสดงสีหน้าอิจฉาออกมา
พวกลิ่วล้อของเฉิงเสวี่ยส่งสายตาอาฆาตไปทางเยี่ยหวั่นหวันก่อน จากนั้นพูดเสียงแหลมกับเฉิงเสวี่ย “มาเรียนทุกวัน ข้างๆ มียัยอัปลักษณ์น่ารังเกียจนั่งอยู่ เลิกเรียนยังหนีไม่พ้นโดนบังคับให้จูบหล่อน เป็นพวกเธอ พวกเธอยังอยากมาเรียนอยู่ไหม?”
คำพูดของหญิงสาวได้รับการพยักหน้าตอบรับจากทุกคน ในพริบตาเยี่ยหวั่นหวันจมลงไปกับสายตาเคียดแค้นของพวกผู้หญิง
“ไม่ใช่ว่าต่อจากนี้ซือเซี่ยจะไม่มาแล้วนะ! เกินไปแล้ว! หรือว่าไม่สนใจโรงเรียนแล้ว? ปล่อยให้ยัยอัปลักษณ์นั่นทำลายบรรยากาศเสียทั้งห้องเรียน!”
“การแสดงบทวรรณกรรมที่สำคัญขนาดนั้นจะปล่อยให้เยี่ยหวั่นหวันเล่นตามอำเภอใจได้ยังไง! ถึงตอนนั้นจะมีผู้กำกับชื่อดังมากมายมา ขายหน้าน้อยหน่อยก็แค่พวกเราห้อง F ขายหน้ามากหน่อยก็คือหน้าตาของชิงเหอของพวกเราทั้งหมด!”
“ไม่อย่างนั้นพวกเราลงชื่อคัดค้านดีกว่า! ฉันไม่เชื่อว่าพวกเราทุกคนร่วมกันคัดค้านแล้วโรงเรียนจะไม่สนใจ!”
“ใช่แล้ว! คัดค้าน! ทุกคนร่วมมือกันคัดค้าน! เขียนหนังสือคัดค้านตอนนี้เลย แล้วเดี๋ยวทุกคนมาลงชื่อกันทั้งหมด!”
..........
ตอนแรกทุกคนยังรู้สึกเป็นห่วงหลิงตง แต่เห็นท่าทางของหลิงตงวันนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่สนใจเยี่ยหวั่นหวันแล้ว ดังนั้นจึงมั่นใจไม่เกรงกลัวอะไร
คนกลุ่มหนึ่งต่างเริ่มโวยวายขึ้นมาต่อหน้าเยี่ยหวั่นหวัน ไม่นานนักหนังสือคัดค้านก็เขียนเสร็จเรียบร้อย จากนั้นแต่ละคนต่างก็เริ่มเซ็นชื่อ
