แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 82 ตบมือข้างเดียวไม่ดัง

เฉินเมิ่งฉีอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าคำพูดพลั้งปากคำเดียวของเยี่ยหวันหวั่นจะก่อความยุ่งยากให้เธอมากมายขนาดนี้ จนอยากที่จะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ ที่นี่เสียเลย

แต่ตอนนี้เรื่องเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอทำได้เพียงฝืนกลั้นความโกรธเอาไว้ รีบร้อนเอ่ยอธิบาย “เยียนหราน เธอฟังฉันอธิบายก่อน เรื่องราวไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด วันนั้นที่ฉันไปหาซ่งจื่อหางเพราะมีเหตุผล ฉันไปเพราะเธอ...”

“เฮอะ คนที่อยู่กับเขาวันนั้น เป็นเธอจริงๆ ด้วย! เพราะฉะนั้น เธอยอมรับแล้วใช่ไหม? คนที่ซ่งจื่อหางชอบมาโดยตลอดคนนั้น ก็คือเธอ!”

ขณะที่เจียงเยียนหรานพูดอยู่ พลันหัวเราะออกมาราวคนเสียสติ “ฮ่า...ฮ่าฮ่า...เสิ่นเมิ่งฉี...ฉันเล่าเรื่องราวในใจให้เธอฟังทุกวันอย่างกับคนโง่...ปรึกษาเธอว่าผู้หญิงที่ซ่งจื่อหางชอบคนนั้นเป็นใคร...”

เธอได้เห็นฉันที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอย่างกับคนโง่ มันสนุกมากใช่ไหม? ได้เห็นฉันรักเขาจะเป็นจะตาย แต่คนที่เขาชอบกลับเป็นเธอ เธอรู้สึกชนะมากเลยใช่ไหมล่ะ?

เธอรู้ดีว่าฉันเตรียมการนานขนาดนั้น ก็เพื่อที่จะสารภาพรักกับเขาในวันเกิด แถมยังนอนไม่หลับตั้งหลายวันเพราะความตื่นเต้น แต่เธอกลับจงใจแอบออกไปกับเขาในวันนั้น เธอยังบอกว่าทำเพื่อฉันอยู่อีกงั้นเหรอ?

เสิ่นเมิ่งฉีรีบพูดขึ้น “ฉันไปเพื่อที่จะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง!”

เจียงเยียนหรานยิ้มเย็นมองข้อความโพสต์ความรู้สึกของซ่งจื่อหางบนโทรศัพท์ จากนั้นโยนโทรศัพท์ใส่หน้าเสิ่นเมิ่งฉีอย่างแรง “พูดให้ชัดเจนงั้นเหรอ? เธอพูดให้ชัดเจนแบบนี้น่ะเหรอ?”

โทรศัพท์กระแทกเข้ากับจมูกของเสิ่นเมิ่งฉีเจ็บจนน้ำตาซึม กุมหน้าเอ่ยว่า “เยียนหราน เธอฟังฉันอธิบายก่อน ฉันบอกเขาแล้วว่าตอนนี้ฉันแค่อยากตั้งใจเรียน ฉันปฏิเสธเขาไปแล้ว แต่เขาอาจจะเข้าใจความหมายของฉันผิดไป คิดว่าฉันหมายความว่าเรียนจบแล้วจะคบกับเขา...”

ได้ฟังคำอธิบายแก้ตัวของเสิ่นเมิ่งฉี ใบหน้าของเจียงเยียนหรานกลับยิ่งมืดคล้ำ เอ่ยขึ้นด้วยความโกรธเต็มพิกัด “หุบปาก! ซ่งจื่อหางเคยบอกกับฉันด้วยตัวเองว่า เธอยอมรับว่าชอบเขา บอกว่าเธอจูบเขา เธอยังคิดจะแก้ตัวอีกเหรอ! ไสหัวไป! ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องของพวกเธอสองคนอีกแม้แต่ครึ่งคำ! ขยะแขยง!”

วันนั้นเธอไปหาซ่งจื่อหาง เห็นกับตาว่าดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความยินดี บอกว่าคนที่เขาชอบตกลงรับความรู้สึกของเขาแล้ว

ถ้าหากเสิ่นเมิ่งฉีไม่ได้ให้ความหวังเขา เขาจะมีปฏิกิริยาแบบนั้นได้อย่างไร?

เสิ่นเมิ่งฉีคิดไม่ถึงว่าซ่งจื่อหางจะเล่าให้เจียงเยียนหรานฟังแม้แต่เรื่องนี้ ใบหน้าพลันซีดเผือด พูดอะไรไม่ออก

เห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ของเสิ่นเมิ่งฉี ฝูงชนไหนเลยจะไม่เข้าใจ

เจียงเยียนหรานพูดจบ พลันผลักกลุ่มคนที่มุงดูอยู่อย่างแรง แล้ววิ่งตึงตังออกไปไกลแล้ว

ฟางฉินมองเจียงเยียนหรา แล้วหันมามองเสิ่นเมิ่งฉีอย่างลังเล สุดท้ายก็ยังรีบวิ่งตามเจียงเยียนหรานออกไป

เดิมทีผู้คนที่มามุงดูเตรียมที่จะเห็นเรื่องสนุกๆ ของเยี่ยหวันหวั่น ไม่คิดว่าจะกลับได้เห็นข่าวซุบซิบใหญ่อย่างผู้หญิงสองคนแย่งผู้ชายคนเดียวกัน เวลานี้ทั้งหมดกำลังจ้องที่เสิ่นเมิ่งฉีและซุบซิบกันขึ้นมา

“มองไม่ออกเลยจริงๆ เสิ่นเมิ่งฉีดูบริสุทธิ์ขนาดนั้น แต่กลับทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้!”

“รู้ว่าเจียงเยียนหรานชอบซ่งจื่อหางมาโดยตลอดแท้ๆ ยังแอบเธอไปกุ๊กกิ๊กกับซ่งจื่อหางอีก ช่างเป็นการกระทำที่ขัดศีลธรรมจริงๆ!”

“ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นซ่งจื่อหางจีบเธอฝ่ายเดียวก็ได้นะ?”

“ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกนะ ไม่ได้ยินที่เจียงเยียนหรานพูดเหรอ? คนอื่นเขาเข้าไปจูบก่อนด้วยนะ”

“เออก็จริง!”

...

เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังที่วิ่งออกไปของเจียงเยียนหรานอยู่อย่างเงียบๆ รู้สึกว่าเธอสองคนเป็นคนหัวอกเดียวกันอย่างประหลาด

เจียงเยียนหรานคนนี้ แบ่งแยกความรักและความเกลียดไว้อย่าชัดเจน เกลียดความเลวและคนชั่วเป็นราวกับศัตรู เหมือนกับความเกลียดที่มีต่อเธอ เหมือนกับความรักที่มีต่อซ่งจื่อหาง

ชาติก่อน แม้เจียงเยียนหรานจะรู้ดีว่าซ่งจื่อหางไม่ชอบตัวเอง ก็ยังคงกระตือรือร้นอยากจะอยู่กับเขา ถึงขนาดขอร้องพ่อแม่กดดันเขา สุดท้ายมีจุดจบที่ไม่สวยงามนัก

ไม่รู้ว่าครั้งนี้หลังจากรู้เรื่องราวระหว่างซ่งจื่อหางกับเสิ่นเมิ่งฉีแล้ว ต่อไปเธอจะเลือกอย่างไร ให้อภัยต่อไป หรือว่าวางมือ...