แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 77 มาตรฐานการเลือกแฟน

เยี่ยหวันหวั่นที่ถูกสารภาพรักต่อหน้าสาธารณชนอย่างกะทันหันไม่ทันได้ตั้งตัว หัวใจตอนนี้คือพังทลายแล้ว

ในสมองมีเพียงคำว่าหมดกัน หมดกัน...

เธอเพิ่งจะเอาชีวิตรอดจากเคราะห์กรรมอันหนักหน่วงมาได้ ใครจะรู้ว่าจะมีเรื่องหลิงตงตามมาติดๆ

ปัญหาอยู่ที่ตรงไหนกันแน่?

หรือว่าเพื่อที่จะแก้แค้นเธอ หลิงตงเลยวางแผนจีบเธอให้ติดแล้วค่อยทิ้งอย่างนั้นเหรอ?

เยี่ยหวันหวั่นตัดความเป็นไปได้นี้ออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะวิธีการนี้เป็นการทำร้ายตัวเองมากกว่าศัตรู หากสมองของหลิงตงไม่ได้มีปัญหา ไม่มีทางที่จะใช้วิธีนี้ทรมานตัวเองเพื่อแก้แค้นเธอ

คงไม่ได้เป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนจริงๆ หรอกใช่ไหม?

ถ้าหากไม่ใช่กลอุบาย เธอคิดไปคิดมาก็มีเพียงเหตุผลนี้เท่านั้นแล้ว

เพียงแค่เห็นเธอตอนไม่ได้แต่งหน้าเท่านั้น  อีกทั้งยังแค่แวบเดียว เธอก็เลยไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย คิดกระทั่งว่าตอนนั้นหลิงตงกำลังเมา อาจยังไม่ทันเห็นเธอชัดๆ ใครจะรู้ว่าแค่แวบเดียวจะสร้างความเดือดร้อนใหญ่โตขนาดนี้ให้เธอ

ไอ้โลกเฮงซวยที่มองแต่รูปร่างหน้าตาเอ๊ย!

หลิงตงเป็นบุคคลทรงอิทธิพลในโรงเรียน บุคคลทรงอิทธิพลในโรงเรียนเช่นนี้สารภาพรักกับยัยตัวประหลาดแห่งชิงเหออย่างคาดไม่ถึง เรื่องที่มีอานุภาพระเบิดสูงแบบนี้ ไม่ถึงครึ่งวันก็สะพัดไปทั้งโรงเรียนอย่างแน่นอน ไม่ช้าไม่เร็วจะต้องถึงหูของซือเยี่ยหานอย่างแน่นอน

ด้วยนิสัยของซือเยี่ยหาน แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้สิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดในช่วงนี้ล้มเหลวไปอย่างสิ้นเชิง...

เยี่ยหวันหวั่นที่เมื่อครู่ยังหลงคิดว่าจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักสองสามวันรู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากจะพูดอะไร

"หลิงตง ฉันคิดว่านายต้องไปหาจักษุแพทย์สักหน่อยนะ...” เยี่ยหวันหวั่นยกมือขึ้นกุมหน้าผาก เอ่ยขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

คำพูดของเยี่ยหวันหวั่นพูดออกมาได้ตรงใจทุกคน จนพากันพยักหน้าเห็นด้วยอยู่เงียบๆ

แก๊งเพื่อนซี้หลายคนของหลิงตงถึงขั้นที่แอบวิจารณ์อยู่ในใจ แค่ตรวจสายตาจะพอที่ไหน ที่ควรจะไปตรวจมากที่สุดคือสมองต่างหากล่ะ!

หลิงตงย่นหัวคิ้วจ้องหญิงสาวตรงหน้า แล้วเอ่ยชัดๆ ทีละคำ “เยี่ยหวันหวั่น ฉันจริงจังนะ!”

เยี่ยหวันหวั่นย่อมต้องปฏิเสธแน่อยู่แล้ว เธอไม่อาจมีชนักติดหลังใดได้ แต่เธอก็ไม่สามารถพูดออกไปต่อหน้าทุกคน ว่าตัวเองมีแฟนแล้ว การมีความรักในวัยเรียนเป็นการทำผิดกฎของโรงเรียน ถ้าถูกจับได้ก็จะถูกบันทึกเป็นความผิดอีกหนึ่งกระทง เธอไม่เหมือนหลิงตงหรอกนะ ที่มีพ่อเป็นผู้บริหารโรงเรียนก็เลยไม่ต้องเกรงกลัวอะไร

เพราะฉะนั้น เยี่ยหวันหวั่นจึงทำได้แค่พูดว่า “ขอโทษที ไม่ว่านายกำลังล้อฉันเล่น หรือว่าจริงจัง ฉันก็ไม่สนใจนาย!”

สีหน้าของหลิงตงพลันแข็งทื่อ “เพราะอะไร? ทำไมถึงไม่สนใจฉัน?”

เยี่ยหวันหวั่นเห็นหลิงตงยืนรั้นอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเคร่งเครียดจริงจังผิดไปจากปกติ ราวกับถ้าไม่ได้คำตอบจะไม่ยอมเลิกรา จึงทำได้เพียงพูดว่า “เพราะว่านายไม่มีคุณสมบัติตามมาตรฐานในการเลือกแฟนของฉันน่ะสิ”

“ถ้าอย่างนั้นมาตรฐานในการเลือกแฟนของเธอคืออะไร? ฉันมีตรงไหนที่ดีไม่พอ? เธอพูดมาสิ ฉันจะแก้ไข!” หลิงตงรีบเอ่ยขึ้นทันที

“แม่เจ้า... พี่ตงถูกเล่นของใส่หรือเปล่าเนี่ย...”

“นี่ต้องไม่ใช่พี่ตงของฉันแน่ๆ จะต้องถูกอะไรสักอย่างเข้าสิงแล้วแน่ๆ!”

“แม่มันเถอะ ยัยตัวประหลาดนี่ทำอะไรกับพี่ตงของฉันกันแน่?”

เดิมทีคิดว่าเมื่อหลิงตงได้ยินคำปฏิเสธของเยี่ยหวันหวั่นแล้วจะระเบิดความโกรธ ใครจะไปคิดว่ายังจะพูดจาเกรงอกเกรงใจอย่างนี้อยู่อีก ยังบอกอีกว่าจะเปลี่ยนแปลงเพื่อเธอ แก๊งเพื่อนซี้ทั้งหลายของหลิงตงสับสนไปหมดแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนักเรียนที่กำลังมุงดูอยู่ ทุกคนต่างรู้สึกว่าทัศนคติต่อโลกของตัวเองถูกระเบิดปรมาณูถล่มใส่

เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ หลิงตงเอ๋ย อย่าโทษฉันเลย นี่เป็นสิ่งที่นายถามเองนะ

ด้วยเหตุนี้ เยี่ยหวันหวั่นจึงเอ่ยขึ้นว่า “มาตรฐานข้องแรกของฉันคือ...อย่างน้อยต้องหล่อกว่าซือเซี่ยร้อยเท่า!”

หลิงตงนิ่งอึ้งอยู่นานถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง “เธอกำลังล้อเล่นอยู่เหรอ?”

ซือเซี่ยที่อยู่ด้านข้างถูกพาดพิงอย่างกะทันหัน “...”

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเคร่งขรึม “ฉันจริงจัง!”