แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 75 ห้ามใครแตะต้องเธอทั้งนั้น

“ให้ตายสิ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ฉันยังหลงคิดว่าวันนี้จะมีอะไรสนุกๆ ให้ดูซะอีก ทำไมหลิงตงถึงไปช่วยเยี่ยหวันหวั่นได้?”

“ใครจะไปรู้เล่า นี่มันบ้าไปแล้ว”

“คงจะถูกจ้าวซิงโจวจัดการจนกลัวหัวหดแล้วล่ะสิ”

“จะเป็นไปได้ยังไง ไอ้อันธพาลหลิงตงนั่นรู้จักกลัวด้วยเหรอ? ไม่ก่อเรื่องให้ใหญ่กว่าเดิมก็นับว่าไม่เลวแล้ว”

...

ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ฮือฮา เยี่ยหวันหวั่นได้นั่งลงบนเก้าอี้ของหลิงตงเรียบร้อยแล้ว

เธอเตรียมใจสำหรับเรื่องเดือนร้อนที่กำลังจะมาถึงไว้แล้ว คิดไม่ถึงว่าผลลัพธ์กลับออกมาเหนือความคาดหมายของเธอ

หลิงตงถูกจ้าวซิงโจวจัดการจนกลัวหัวหดแล้วจริงๆ หรือ?

หรือว่า...

เยี่ยหวันหวั่นนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ที่หลิงตงบังเอิญเห็นเธอตอนไม่ได้แต่งหน้า

คงจะไม่ได้ เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกมั้ง?

ทันใดนั้นออดเข้าเรียนก็ดังขึ้น ภายในห้องเรียนกลับคืนสู่ความสงบเรียบร้อยอีกครั้ง เยี่ยหวันหวั่นจึงไม่ได้คิดมากอีก

เธอเหม่อมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ในลิ้นชัก

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ หลังจากซือเยี่ยหานให้สวี่อี้ส่งเธอกลับมาที่โรงเรียน ก็ไม่ได้ติดต่อเธออีก

จากปฏิกิริยาของเขาเมื่อวาน คงจะไม่โกรธแล้วละมั้ง?

อันที่จริงเมื่อวาน ท้ายที่สุดแล้วเป็นเธอที่เสี่ยงอันตรายเกินไป

หากซือเยี่ยหานโกรธจนขาดสติ แล้วขังเธอโดยไม่ให้โอกาสเธอได้อธิบาย ไม่อยากจะนึกถึงผลที่ตามมา

โชคดีที่สิ่งทำลงไปทั้งหมดในช่วงนี้ไม่ได้เสียเปล่า ซือเยี่ยหานไม่ได้เชื่อคำพูดเฉินเมิ่งฉีไปซะหมด แต่สืบหาหลักฐานด้วยตัวเอง

หลังจากเลิกเรียน เพื่อนนักเรียนที่อดกลั้นมาทั้งคาบเริ่มมองไปทางเยี่ยหวันหวั่นแล้วกระซิบกระซาบอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าไม่พึงพอใจที่ไม่ได้เห็นเยี่ยหวันหวั่นดวงซวย

เห็นแก๊งเพื่อนซี้สามคนของเฉิงเสวี่ยเดินไปทางเยี่ยหวันหวั่นด้วยท่าทางดุดัน ทุกคนพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง

“ยัยตัวประหลาด ออกมา! มีเรื่องจะคุยกับเธอ!”  ผู้หญิงคางแหลมหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด

ปกติแล้วการถูกเรียกออกไปหลังเลิกเรียนแบบนี้ ธรรมดาแล้วมักจะถูกพาไปรังแกที่ห้องน้ำหญิงยกหนึ่ง

แม้ว่าเยี่ยหวันหวั่นไม่อยากสนใจการหึงหวงชิงดีชิงเด่นของเด็กน้อยพวกนี้ แต่ถูกหาเรื่องสร้างความรำคาญตลอดก็ส่งผลต่ออารมณ์จริงๆ

เบื้องลึกสายตาวาบด้วยความเย็นชา แล้วเอ่ยตอบอย่างไม่รีบร้อน “ได้เลย!”

“ชักช้าอะไรอยู่ ยังไม่รีบออกมาอีก!” ผู้หญิงคนหนึ่งรอไม่ไหวยื่นมือออกมากระชากเธอ ผู้หญิงด้านข้างอีกคนก็เริ่มฉุดกระชากเธอด้วย

ซือเซี่ยที่ตอนแรกกำลังนอนฟุบอยู่ด้านข้างเงยศีรษะขึ้นมา ขมวดคิ้วมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้า กำลังจะเอ่ยปากพูด เสียงเย็นเยียบพลันลอยมาจากด้านหลัง

“ใครอนุญาตให้พวกเธอแตะต้องเยี่ยหวันหวั่น?”

หลิงตงยืนอยู่ที่ประตูห้องเรียน ในมือถือถุงพลาสติกขนาดใหญ่ สีหน้าน่ากลัวผิดไปจากปกติ

แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของหลิงตงจะไม่หล่อเหลาเหมือนซือเซี่ย แต่มีความเท่อย่างลูกผู้ชาย เพียงแค่บุคลิกต่างจากซือเซี่ย เขาเหมือนกับหมาป่าหัวแข็ง ประจุความรุนแรงเต็มไปทั่วทั้งร่าง เวลามีเรื่องชกต่อยจะดุดันเป็นพิเศษ ปกติแล้วใครเห็นเขาเป็นต้องกลัว ท่าทางชักสีหน้าในเวลานี้ยิ่งทำให้ผู้คนหนาวไปถึงกระดูก

เมื่อเห็นหลิงตงยืนชักสีหน้าอยู่ข้างหลัง ผู้หญิงสามคนต่างตกใจกับท่าทางน่ากลัวของเขา “พี่...พี่ตง”

หนึ่งในผู้หญิงสามคนทำใจกล้าเอ่ยปากอธิบาย “พี่ตง ยัยตัวประหลาดนี่น่ารังเกียจเกินไปแล้ว ไม่เพียงแย่งบทของเฉิงเสวี่ย ยังทำให้พี่ตงต้องลำบากขนาดนี้ พวกเราแค่อยากจะสั่งสอนเธอสักหน่อย ระบายอารมณ์แทนพี่เท่านั้น”

หลิงตงกวาดสายตามองผู้หญิงทั้งสามทีละคน รวมถึงทุกคนในห้องเรียนด้วยแล้วเอ่ยขึ้นทีละคำ “ในเมื่อพวกนายยังไม่เข้าใจความหมายของการกระทำก่อนหน้านี้ของฉัน ถ้าอย่างนั้น ฉันขอพูดไว้ตรงนี้อีกรอบ ตั้งแต่นี้ต่อไป เยี่ยหวันหวั่น เป็นคนของฉัน! ใครกล้าแตะต้องเธออีก ก็หมายความว่าต้องการเป็นศัตรูกับฉันหลิงตง!”