แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 72 ค้นพบใบหน้าที่แท้จริงของยัยอัปลักษณ์

เยี่ยหวั่นหวันไม่รู้สึกง่วง เลยนั่งอยู่ริมทะเลสาบคิดถึงเรื่องราว

เธอกำลังเหม่อลอย อยู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าย่ำมา

มีคนหนึ่งเดินมาแล้วพูดไม่หยุด จากนั้นนั่งลงไปที่เก้าอี้ด้านหลังเธอ

“แม่งเอ้ย! จ้าวซิงโจว แกมันสัตว์เดรัจฉานไม่มีคุณธรรม! ฉันจะไปกระทรวงศึกษาธิการฟ้องแก! รังแกนักเรียน! โรคจิต!”

ทะเลสาบตอนกลางคืนเงียบสงบมาก ดังนั้นเยี่ยหวั่นหวันได้ยินเสียงด่าของผู้ชายชัดเจน

ได้ยินเสียงนี้ แล้วยังคำพูดเสียดสีนี่อีก คนที่พูดเหมือนหลิงตงที่ก่อนหน้านี้เอาถังน้ำมาไว้หน้าประตูห้องเรียนเพื่อแกล้งเธอ คนที่เฉิงเสวี่ยนับถือเป็นพี่ชาย 

ดูท่าทางแล้วน่าจะโดนจ้าวซิงโจวทรมานมาหนักมาก!

ตรงที่เยี่ยหวั่นหวันนั่งอยู่ใต้เงาของต้นไม้ใหญ่ ดังนั้นหลิงตงเลยมองไม่เห็นเธอ แต่เยี่ยหวั่นหวันอาศัยแสงจันทร์และไฟถนนเห็นเขาชัดเจน สีหน้าหลิงตงดูเหี่ยวเฉา ใต้ตาสองข้างมีรอยคล้ำ ในมือถือเบียร์หนึ่งกระป๋อง ข้างๆ มีแบบทดสอบวิชาเลขโยนอยู่อย่างกระจัดกระเจิงเป็นกอง ด้านบนโดนเขาเหยียบเป็นรอยเท้าสีดำหลายรอย

“เยี่ยหวั่นหวัน ! ทำฉันโดนเละขนาดนั้น! คอยดูเถอะ! ถ้าฉันไม่ทำให้เธอตายก็ไม่ใช่คนแซ่หลิงแล้ว!” หลิงตงออกแรงบีบกระป๋องเบียร์ในมือจนบี้ ขมวดคิ้วสีหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ได้ยินชื่อตัวเอง มุมปากเยี่ยหวั่นหวันกระตุก ขึ้นมา

เกี่ยวอะไรกับเธอ?

หรือว่าพวกเขาจะแกล้งเธอ เธอจำเป็นต้องโดนหลอกอย่างใสซื่อเหรอ?

หลิงตงคนนี้เป็นนักเลงประจำโรงเรียน ขึ้นชื่อว่าเอาแต่ใจโดยไม่มีเหตุผล เพราะพ่อเขาเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน  นักเรียนที่โดนเขากลั่นแกล้งลำบากก็ทำได้แค่เก็บไว้ข้างใน แม้แต่อาจารย์ก็ทำได้ปิดตาข้างหนึ่งไม่กล้าสั่งสอนเขา

ครั้งนี้ก็ไปแตะต้องจ้าวซิงโจวเจอตอแข็งเข้า ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณครูคนอื่น คิดว่าแค่ด่าไม่กี่ประโยคก็จบแล้ว

ถ้าโดนหลิงตงเล็งไว้แล้ว คิดว่าอนาคตเธอหลังจากนี้ในโรงเรียนไม่น่าจะอยู่อย่างสบาย...

“หึ ยัยอัปลักษณ์ แม้แต่ฉันยังกล้าหือ มาล้อเล่นกันฉัน ดูถ้าฉันไม่เล่นเธอจนตาย เธอจะยังกำเริบเสิบสานอีกได้ยังไง...”

แต่ละคำของหลิงตงพูดว่ายัยอัปลักษณ์ เมาอ้อแอ้นั่งด่าไม่หยุด ฟังมาถึงตอนหลัง เยี่ยหวั่นหวันทนไม่ไหวแล้ว เลยกระแอมเบาๆ ออกมา “เพื่อนนักเรียนหลิงตง  เหมือนว่ากับดักที่ตัวคุณสร้าง จะโดนจ้าวซิงโจวย่ำไปโดยไม่ทันระวัง เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”

“หะ” อยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างๆ โดยไม่ทันตั้งตัว หลิงตงตกใจจนกลิ้งตกลงมาจากเก้าอี้ ใช้เวลานานกว่าจะปีนขึ้นมาได้ พูดเสียงสั่น “ฉัน! เธอ... เธอมันคนหรือผี!”

เยี่ยหวั่นหวันพูดไม่ออก “คุณก็คิดว่าคุณเห็นผีแล้วกัน!”

“เธอ... เธอคือเยี่ยหวั่นหวัน?” หลิงตงมองคนตรงข้ามไม่ชัด แต่ฟังเสียงเธอออก สีหน้าเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ทันที

และไม่สนว่าทำไมเยี่ยหวั่นหวันถึงมาอยู่ที่นี่ดึกขนาดนี้ ชายหนุ่มพูดขึ้นมาอย่าง ในทันใด “ ยัยอัปลักษณ์! เธอยังกล้าพูดอีก! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอจงใจก้าวช้าไปหนึ่งก้าว น้ำจะไปหกที่ตัวจ้าวซิงโจวได้ยังไง แล้วฉันจะมีสภาพย่ำแย่แบบนี้ได้ยังไง! ฉันจะบอกเธอให้ เธอตายแน่นอน! ถ้าฉันยังอยู่ที่ชิงเหอ เธออย่าคิดว่าจะมีชีวิตที่มีความสุขเลย! ฉันจะให้เธอลิ้มรสความรู้สึกที่ตายทั้งเป็น!”

เยี่ยหวั่นหวันก่ายหน้าผาก ช่างเถอะ รู้อยู่แล้วว่าไม่ควรมีเหตุผลกับพวกที่อยู่แต่ในโลกของตัวเองแบบนี้

เห็นเยี่ยหวั่นหวันลุกขึ้นยืนจะไป หลิงตงจะยอมได้ยังไง ทิ้งกระป๋องเบียร์ในมือ เดินโซเซตามไป คว้าแขนเยี่ยหวั่นหวันมา “ยัยอัปลักษณ์ ฉันอนุญาตให้เธอไปหรือยัง! หยุดอยู่ตรง...”

ยังพูดไม่ทันจบ วินาทีต่อมา หลิงตงเบิกตากว้างขึ้นมาในทันใด จ้องมองใบหน้าเล็กที่สวยสะพรั่งภายใต้แสงจันทร์ เขายืนอึ้งอยู่ตรงนั้น...