แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 70  จะไม่เกลียดได้อย่างไร

ชายหนุ่มนิ่งมองสิ่งของบนพื้น มองสมุดจดบันทึกเล่มนั้น มองเนื้อหาที่หญิงสาวจดบันทึกอย่างตั้งใจ...

ผ่านไปเนิ่นนาน ซือเยี่ยหานถึงได้เริ่มเก็บของบนพื้นอย่างระมัดระวัง แล้วเดินตรงไปหายังหญิงสาว

เวลานี้หญิงสาวนั่งกอดเข่าเอาหน้าซุกไว้แน่น ท่าทางป้องกันตัวและขับไล่เขา ราวกับกักขังตนเองเอาไว้ในโลกเล็กๆ ใบหนึ่ง

ขอบลำคอที่โค้งอยู่นั้น มีร่องรอยฟกช้ำอย่างน่าตกใจที่มองเห็นได้ชัดเจน

ซือเยี่ยหานยื่นมือออกมาคล้ายกับอยากจะสัมผัสหัวไหล่ของหญิงสาว

อย่างไรก็ตาม แค่เขาเข้าใกล้เพียงเล็กน้อย ร่างกายของหญิงสาวก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรงขึ้นอีก

ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเม้มตึง มือที่ยื่นออกไปค้างเก้ออยู่กลางอากาศ สักพักหนึ่งในที่สุดก็เก็บมือกลับมา ขยับถอยหลังไปก้าวหนึ่งช้าๆ สายตาแน่นิ่งทอดมองร่างของหญิงสาว ภาพเหตุการณ์แต่ละฉากฉายขึ้นมาในหัว...

เธอเคยบอกเขาแล้วว่าเธอคิดได้แล้ว เธออยากจะลองคบหากับเขาอย่างเป็นปกติ เธอบอกจะพยายามบ่มเพาะความรักให้หอมหวาน

เธอยอมไปเจอคุณย่า ตั้งใจแต่งตัวให้น่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ เธอเลือกของขวัญอย่างตั้งใจ เอาใจคนแก่ให้อารมณ์ดีได้ขนาดนั้น

ที่เธอรู้ว่าเขามีอาการนอนไม่หลับ น่าจะเพราะได้ฟังจากคุณย่ามาบ้าง ถึงได้ไปปรึกษาคุณหมออาวุโสที่เป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางและมีประสบการณ์ที่โรงพยาบาล เพื่อทำความเข้าใจเกี่ยวกับอาการป่วยของเขา จดบันทึก ซื้อยา...

แต่ว่าสุดท้าย สิ่งที่ได้มากลับเป็นความโมโหร้ายที่ยากจะคาดเดาของเขา คำตำหนิอย่างไร้เหตุผล การทำร้ายอย่างไม่มีการแยกแยะถูกผิด...

เธอหวาดกลัวเขา เกลียดชังเขา...

จะไม่หวาดกลัวได้อย่างไร?

จะไม่เกลียดชังได้อย่างไร?    

แววตาของชายหนุ่มมืดหม่น ทำให้บรรยากาศในห้องกดดันจนแทบหายใจไม่ออก

หญิงสาวที่ขดตัวอยู่บนเตียงสัมผัสได้ถึงบรรยากาศน่ากลัวรอบตัว ร่างกายสั่นเทาเงยศีรษะที่ซุกอยู่ระหว่างหัวเข่า นัยน์ตาดำเข้มคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดผวาและทำอะไรไม่ถูก พึมพำราวกับตกอยู่ในภวังค์ “ขอ...ขอโทษ...ฉันขอโทษ...ฉันผิดไปแล้ว...รู้ตัวว่าผิดไปแล้ว...ฉันรู้แล้ว...”

ได้เห็นท่า    ทางเพ้อหวาดผวาของหญิงสาว ได้ยินคำสารภาพของเธอ ซือเยี่ยหานก็ยิ่งเม้มริมฝีปากบาง แผ่นหลังตึงแน่นราวกับคันธนูที่ถูกดึงจนสุด

หลังจากสวี่อี้ไม่เห็นซือเยี่ยหานก็รีบวิ่งตามมา ขณะนี้กำลังยืนอยู่นอกประตู

เห็นว่าซือเยี่ยหานไม่พูดอะไรสักคำ เขาก็รีบพูดไกล่เกลี่ยให้เข้าใจกันอยู่ทางด้านข้าง “คุณหนูเยี่ยครับ เรื่องทั้งหมดถูกตรวจสอบแล้ว นายท่านทราบแล้วว่าคุณไม่ได้ไปหากู้เยว่เจ๋อ!”

หญิงสาวได้ยินก็ตกตะลึงไปสองสามวินาที พลันรู้สึกเหมือนมีหมอกปรากฎขึ้นมาบนดวงตา ความคับแค้นใจที่ถูกเก็บกดจนถึงขีดสุดในที่สุดก็หลั่งไหลออกมาเป็นสาย น้ำเสียงขาดหายเป็นช่วงๆ “ซือเยี่ยหาน ฉันไม่ได้...ไม่ได้หลอกคุณ...ไม่ได้ทรยศคุณ...ฉันไป...ไปหาคุณหมอ...ที่คุณนอนไม่หลับ...”

ในที่สุดซือเยี่ยหานก็เดินเข้าไป โอบกอดหญิงสาวเอาไว้ด้วยท่าทางแข็งทื่ออยู่บ้าง “อืม”

วินาทีที่คำสั้นๆ เพียงคำเดียวของชายหนุ่มเปล่งออกมา หยาดน้ำตาที่หญิงสาวเก็บกลั้นเอาไว้นานก็รินร่วงลงมาเป็นสาย น้ำตาอุ่นร้อนเปียกชุ่มหน้าอกของเขา